Πονεμένη ιστορία! (Σχόλιο)

Ο π. Βασίλειος: 

Αποκαλύπτει την απάτη του κορονοϊού, απατά όμως, στην υπόθεση του Οικουμενισμού!

Η προσέγγιση για τον κορωνοϊό και τα παραλειπόμενα, μια Ορθόδοξη θεώρηση!

Εφημερίδα  Εθνικός Κήρυκας, Βοστώνη Η.Π.Α.

Ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Βολουδάκης σε συνέντευξή του στον «Ε.Κ.» συζητά με τον δικό του τρόπο και προσέγγιση τα διαμειφθέντα στην Εκκλησία λόγω κορωνοϊού. Είχε ομιλήσει με θάρρος και παρρησία δημόσια, εκφράζοντας την αντίθεσή του για το κλείσιμο των ναών τόσο προς τους πολιτικούς ηγέτες, όσο και την Ιεραρχία.

Είναι προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, υπηρετεί σ’ αυτόν από Διάκονος το 1971 μέχρι σήμερα. Εχει σπουδάσει Θεολογία και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έχει διατελέσει Διευθυντής του Εκκλησιαστικού Λυκείου Αθηνών. Είναι συγγραφέας δέκα βιβλίων και πλειάδας άρθρων. Είναι έγγαμος και πατέρας τεσσάρων παιδιών.

Ιδού η συνέντευξη:

«Εθνικός Κήρυκας»: Ποιες οι σκέψεις σας για την φετινή Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα στην Ελλάδα και γενικότερα στον Κόσμο;
π. Βασίλειος Βολουδάκης: Η ατμόσφαιρα της ψυχής μου και προ της Μεγάλης Εβδομάδος και κατά την Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα συνόδευε τον Χριστό μας στην Καθοδό Του στον Αδη! Οσο είμαι εις θέσιν να γνωρίζω από την επικοινωνία μου (άμεση ή μέσω τηλεφώνου και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου) με χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον Κόσμο, ήταν και εκείνων η ίδια, ή και πολύ χειρότερη, αν σκεφτείτε ότι υπήρχαν άνθρωποι που έπαιρναν ηρεμιστικά για να μπορέσουν να ισορροπήσουν και να κοιμηθούν. Οπως έλεγε κάποιος ψυχίατρος, δεν μπορούσε να βρει στα φαρμακεία ηρεμιστικά για τους ασθενείς του διότι είχαν εξαφανισθεί από ένα πρωτοφανές κύμα ανθρώπων, που τα είχαν λόγω του εγκλεισμού τους ανάγκη, χωρίς να τα έχουν ποτέ δοκιμάσει στο παρελθόν. Ζοφερή ατμόσφαιρα, ζόφος στην ψυχή. Πρωτοφανής κατάσταση για τους Χριστιανούς μας σε ολόκληρη δισχιλιετία.


«Ε.Κ.»: Εκφράσατε και μάλιστα με δυνατή φωνή την αντίθεσή σας στο κλείσιμο των ναών και των απαγορευτικών μέτρων. Θα μπορούσε να ήταν αλλιώς τα πράγματα και πώς;

π. Βασίλειος Βολουδάκης: Πιστεύω πως θα μπορούσαν να ήσαν από την αρχή τα πράγματα διαφορετικά και η αντιμετώπισή τους. Εάν ένας απλός Πρεσβύτερος κατάλαβα εξ αρχής πού οδηγούσαν οι κυβερνώντες το πράγμα, ανακοινώνοντας ότι ο κορωνοϊός έχει ιδιαίτερη εμμονή με τα μέταλλα και τα τζάμια, πολύ περισσότερο έπρεπε να το αντιληφθούν εκείνοι, που έχουν την κορυφαία ευθύνη της Πνευματικής Καθοδηγήσεως του λαού. Από τότε είχα ανακοινώσει στο εκκλησίασμά μας, δηλαδή, πολύ προ των απαγορευτικών μέτρων, ότι στοχεύουν οι κυβερνώντες στη Θ. Κοινωνία και στην προσκύνηση των Εικόνων, άλλως δεν έχει νόημα. Κανείς δεν ασπάζεται τα τζάμια των παραθύρων του ή τα μέταλλα! Εν συνεχεία, ακούσθηκαν λόγια «σημαδιακά» από πολιτικούς εντός και εκτός Ελλάδος, ότι ο ιός αυτός «ήρθε για να μείνει» και ότι «θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή, που μέχρι τώρα γνωρίζαμε»! Τι σημαίνουν αυτά; Εχουν σχέση με την ιατρική και την προστασία της υγείας;

Μια εξέλιξη της μέχρι χθες γνωστής γρίπης θα φέρει τα πάνω κάτω στην ανθρωπότητα; Οχι, βέβαια. Πρόκειται για ένα δόλιο πολιτικό παιχνίδι, με το οποίο κάποιοι, εδώ και χρόνια επιδιώκουν να εγκαταστήσουν μια πρωτοφανή παγκόσμια δικτατορία. Το είπε ο Ροκφέλερ το 2010, το σχεδίασαν με μελέτη στο Γερμανικό Κοινοβούλιο το 2012, το επανέλαβε πρόσφατα ο Κίσινγκερ και αρκετοί Ελληνες πολιτικοί. Φώναζαν και φωνάζουν κορυφαίοι γιατροί σε όλο τον κόσμο, μίλησε και ο διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, κ. Ιωάννης Ιωαννίδης, λέγοντας ότι πρόκειται για «τη μεγαλύτερη απάτη του αιώνος», το φωνάξαμε και εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις, αλλά ματαίως! Υπερίσχυσε και στις αποφάσεις της Εκκλησίας η εικόνα που θέλησαν οι πολιτικοί να επικρατήσει για την 7η παραλλαγή της γρίπης, που εστέφθη κορωνοϊός! Αν δεν είχε γίνει πιστευτή η Πολιτεία από την Ιεραρχία και είχαν καλέσει οι Ιεράρχες διαπρεπείς αλλά όχι κρατικοδιαίτους γιατρούς, για να μάθουν την αλήθεια, η Εκκλησία θα είχε διαφωτίσει τον λαό για τα όντως συμβαίνοντα και δεν θα τολμούσε καμιά επίγεια δύναμη να της θέσει σε διαθεσιμότητα το Αυτοδιοίκητό της, ούτε, βεβαίως, θα είχαν κλείσει οι Ναοί.


«Ε.Κ.»: Μήπως θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος της Θείας Μεταλήψεως; Αλλωστε επί αιώνες η μετάληψη γινόταν με τον τρόπο που κοινωνούν οι ιερείς μέχρι σήμερα.
π. Βασίλειος Βολουδάκης: Δεν πρέπει να αλλάξει ο τρόπος της Θ. Μεταλήψεως σε καμία περίπτωση. Και αν ακόμη υπήρχε πνευματικός λόγος για να αλλάξει η πρακτική της χρήσεως της Αγίας Λαβίδος, θα ήταν, αν μη τι άλλο, μεγάλη αδιακρισία και βεβηλότητα, αν γινόταν αυτό τώρα, που η κυβέρνηση ουσιαστικά αρνείται το Μυστήριο με μισόλογα πολύ, όμως, εύγλωττα, συσχετίζοντας τη Θεία Κοινωνία με το σάλιο και το μέταλλο, που διαδίδουν τον ιό. Ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να αλλάξει, εφ’ όσον ούτε πνευματικός λόγος υπάρχει, ούτε πρακτικά εξυπηρετεί η επαναφορά της χωριστής Θ. Μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Η Εκκλησία μας έχει καθιερώσει από 12 αιώνων και πλέον τη Θ. Κοινωνία των πιστών με την Αγία Λαβίδα για πνευματικούς αλλά και πρακτικούς λόγους. Πνευματικά ωφελεί η χρήση της Λαβίδος, σε εποχές -ιδίως- όπως η δική μας, όπου οι άνθρωποι έχουν ισοπεδώσει τα πάντα, έχει μειωθεί ο σεβασμός τους, ακόμη και προς τα Θεία και η θρησκευτικότητά τους έχει αναμιχθεί με δεισιδαιμονία, διότι κρατά άψαυστο το Μυστήριο, ανέγγιχτο, υποδηλώνοντας εν τη πράξει στους ανθρώπους ότι πρέπει να σταθούν με ιδιαίτερη ευλάβεια.

Στις ασεβείς ημέρες μας, όχι μόνο δεν πρέπει να λαμβάνουν οι μεταλαμβάνοντες τη Θ. Κοινωνία στα χέρια τους, αλλά πρέπει να καθιερώσουμε ώστε και το αντίδωρο να δίδεται απ’ ευθείας από τον Λειτουργό στο στόμα του πιστού, για να επανεύρει την ιερότητά του το αντίδωρο και όχι να «αρπάζεται» από τους εκκλησιαζομένους και άλλος να το ρίχνει στις τσέπες του, άλλος να το ρίχνει στο πάτωμα και ούτω καθεξής.
Αλλά και πρακτικά δεν εξυπηρετεί η κατάργηση της αγίας Λαβίδος, λόγω του πλήθους των προσερχομένων. Σε παλαιότερες του 8ου αιώνος εποχές, η Εκκλησία λειτουργούσε κατ’ εξοχήν με την «ακρίβεια» και σπάνια με την «οικονομία». Ετσι, εκκλησιάζοντο μεν πολλοί, αλλά όταν ελέγοντο «τα Κατηχούμενα» αλλά και το «Τας Θύρας, τας Θύρας εν σοφία πρόσχωμεν», αποχωρούσαν εκείνοι που είχαν επιτίμιο να μην κοινωνήσουν. Στις μετέπειτα εποχές και ιδίως στην εποχή μας, που έχει καθιερωθεί η «οικονομία» ακόμη και για τους κληρικούς και έχει εξοβελισθεί η «ακρίβεια», προσέρχονται στη Θ. Κοινωνία πλήθη ανεξέλεγκτα πνευματικώς, ανεξομολόγητα πλειστάκις, οπότε πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των μεταλαμβανόντων. Φαντασθείτε πόσο πολύ περισσότερος χρόνος θα απαιτείτο (πέραν του πνευματικού λόγου που προανέφερα), για την χωριστή Θ. Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.


«Ε.Κ.»: Ποια απάντηση θα μπορούσε να δώσει κάποιος σε Ελληνοαμερικανούς δεύτερης, τρίτης γενιάς επιστήμονες, επιχειρηματίες οι οποίοι λέγουν ότι πιστεύουμε, αλλά έχουμε δυσκολία να κοινωνήσουμε με τον τρόπο τους κοινού κοχλιαρίου (λαβίδας);
π. Βασίλειος Βολουδάκης: Η απάντηση είναι πολύ απλή και λογική τόσο, που δεν χρειάζεται να επιστρατεύσουμε τη Θεολογία στην απάντησή μας. Συμφωνούμε, νομίζω όλοι, πως ό,τι δεν αντέχει στη λογική, αδύνατον να ανθέξει στη Θεολογία. Η Θεολογία δίνει προεκτάσεις στη Λογική, δεν την παρακάμπτει: Ας θυμηθούμε την προτροπή του Θεού μας να τον αγαπήσουμε και «εξ όλης της διανοίας μας». Η απάντηση, λοιπόν, στον δισταγμό των νέων Ελληνοαμερικανών είναι: Αγαπητέ μου, αν νομίζεις ότι η Θ. Κοινωνία, δεν μπορεί να εμποδίσει να σε μολύνουν τα μικρόβια του κορωνοϊού ή οποιουδήποτε ιού, τότε τι την χρειάζεσαι; Σε τι μπορεί να σου χρησιμεύσει; Διότι, βεβαίως, αν κανείς αποδεχτεί ότι η Θεία Κοινωνία του μεταδίδει μικρόβια και τον αφήνει απροστάτευτον, πώς είναι δυνατόν να πιστέψει πως θα του προσφέρει κάτι καλό ψυχικά και σωματικά;


«Ε.Κ.»: Πώς απαντάτε σε όσους ερωτούν γιατί ο π. Βασίλειος δεν υπακούει και δεν πειθαρχεί στην Εκκλησιαστική του Αρχή και τους κυβερνητικούς υπευθύνους;
π. Βασίλειος Βολουδάκης: Εκ της πνευματικής μου ανατροφής αλλά και εκ πεποιθήσεως νομίζω ότι ανήκω σε εκείνους που υπακούουν στην Εκκλησία. Εχουμε, μάλιστα, ιδρύσει από του έτους 1987 Σύλλογο με τίτλο «Ενότης Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής Υπακοής», γι’ αυτό και είμαι κατηγορηματικά εναντίον των λεγομένων αποτειχίσεων και των ψευτοπαλληκαρισμών. Ωστόσο, διατηρώ στο ακέραιο την υποχρέωσή μου ως μέλος του «Συνεδρίου του Επισκόπου» μου (στην περίπτωσή μου του Αρχιεπισκόπου) κατά τον Αγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρον, να εκφράζω με παρρησία τη γνώμη μου, ασχέτως αν είναι σύμφωνη με τη γραμμή εκείνου ή της Ιεραρχίας, διότι η ευθύνη μου -όπως και κάθε κληρικού- είναι μεγάλη, δεδομένου ότι δεν λογοδοτώ μόνο στην επίγεια Ιεραρχία αλλά, κυρίως, «στον Μόνον και Μεγάλον Αρχιερέα» Χριστόν. Μη λησμονείτε ότι κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομον «ου πολύ το μέσον Επισκόπου και πρεσβυτέρου». Η μόνη μεταξύ τους διαφορά είναι ότι δεν χειροτονούν οι Πρεσβύτεροι και «κατά τούτο θεωρούνται ότι υπερτερούν οι Αρχιερείς έναντι των Πρεσβυτέρων».

Οσο για την αντίθεσή μου με τους κυβερνητικούς υπευθύνους είναι ο λόγος προφανής. Οχι μόνο εξαπατούν τον λαό με μια απλή γρίπη, που την παρουσιάζουν ως τη λοιμική νόσο όλων των εποχών, αλλά και γιατί εισήλθαν στην Περιοχή του Θεού, αρπάζοντας διά της βίας «και τα του Θεού» ως δικαιοδοσία του Καίσαρος!

Πηγή: Εδώ.

Σχόλιο: Ο π. Βασίλειος μας αγωνίστηκε, όπως αυτός νόμιζε, κατά της απάτης που παίχτηκε στις πλάτες μας με τον κορονοϊό. Γι’  αυτό και αναρτήσαμε πολλές ομιλίες του, αφού την στιγμή που η πλειονότης των ιερωμένων λούφαζε και σιωπούσε, αυτός φώναζε, καλύτερα «γκάριζε», μπας και κάποιοι ξυπνήσουν. Και σε αυτή την συνέντευξη συνεχίζει να μιλά με θάρρος και «λογική», μόνο που κάπου τα έκανε θάλασσα. Δήλωσε:

      π. Βασίλειος Βολουδάκης: «Ανήκω σε εκείνους που υπακούουν στην Εκκλησία… γι’ αυτό και είμαι κατηγορηματικά εναντίον των λεγομένων αποτειχίσεων και των ψευτοπαλληκαρισμών. 

Αλήθεια, πάτερ, πώς είναι δυνατόν να δηλώνετε ότι κάνετε υπακοή στην Εκκλησία όταν γνωρίζετε ότι και ο Κύριος και οι Άγιοι μας δίδαξαν άλλα από αυτά που εσείς διδάσκετε περί αποτειχίσεως; Αυτοί διδάσκουν την απομάκρυνση από τους αιρετικούς, κι εσείς θεωρείτε «ανυπακοή» την υπακοή που εκείνοι διδάσκουν, δηλ. την μη κοινωνία μετά των Οικουμενιστών και την διακοπή μνημονεύσεώς τους; Καιπώς μιλάτε για «ψευτοπαλληκαρισμούς» άλλων, την στιγμή που και εσείς αγωνιστήκατε, βέβαια, κατά του κλεισίματος των Ναών, αλλά κι εσείς κλείσατε τον Ναό στον οποίο προΐστασθε!

Αντιπατερικές έως παράλογες και κακόδοξες θέσεις του π. Βασ. Βολουδάκη

   Ἀκούσαμε στὸ youtu.be τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη, σὲ ἐρώτηση ἀκροατή, σχετικὰ μὲ τὴν ἀποτείχιση. Ἡ θλίψη μας εἶναι μεγάλη γιὰ τὶς ἄκρως ἀντιπατερικὲς ἕως παράλογες, ἀστοιχείωτες καὶ κακόδοξες θέσεις τοῦ πατρός Βασιλείου.

    Ἡ ἱστορία ἔχει ὡς ἑξῆς: Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης τὴν Κυριακὴ 27.8.2014 στὴν αἴθουσα τῆς πνευματικῆς ἑστίας "ΥΠΑΚΟΗ" (Μαυρομιχάλη 96, στὴν Ἀθήνα) καὶ στὰ πλαίσια τῶν ὁμιλιῶν ποὺ ἐκεῖ πραγματοποιεῖ, μίλησε, ἀπαντώντας ὡς φαίνεται σὲ ἐρωτήματα ἐνοριτῶν του, γιὰ τὸ θέμα τῆς στάσεώς μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ ἀναφέρθηκε στὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως.

Εἶπε:

«Ὁ ὅρος «Ἀποτείχιση» εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἐξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ «ἀποτειχίζομαι»; Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας»!

   Παρότι ὑπῆρξε παράθεση ἁγιοπατερικῶν κειμένων ποὺ ἀναιροῦσαν τὴν αὐθαίρετη αὐτὴ καὶ ἀντιπατερική-κακόδοξη τοποθέτησή του, ὅτι ὅποιος ἀποτειχίζεται …ἐξέρχεται τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Βασίλειος συνέχισε νὰ ἀσχημονεῖ! Ἐπανῆλθε καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς:

     «Αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται στὸ ἀναρτηθὲν ἠχητικό της ὁμιλίας μου, …δὲν μειώνουν οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή μου πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ὀνομάζονται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ σημαίνουν μόνο το ὅτι διαφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴν ἑρμηνεία καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ συνοδεύει τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτήν.

 Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική… Ἡ μετοχή «ἀποτειχίζοντες» (=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικὸ =ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό»!!!

    Σὲ αὐτὲς τὶς ἀερολογίες καὶ ψευδολογίες τοῦ προσφέραμε πατερικὸ λόγο καὶ ἀποδείξεις άτράνταχτες ὅτι κακοποιεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ πράξη τῆς ἀποτειχίσεως ἢ διακοπῆς μνημοσύνου, ὑπάρχει σὲ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, ἂν καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ λέξεις, ἀλλὰ τὸ νόημα καὶ ἡ σημασία ποὺ ἐκφράζουν καὶ μεταφέρουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική μας Παράδοση. Γράφαμε τότε:

   «α) Κανὼν ιε΄: «Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα ...πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ...τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

    β) Βαλσαμών. Ὁ Κανονολόγος Βαλσαμὼν ἑρμηνεύοντας τὸν Ἱ. Κανόνα ὁμιλεῖ γιὰ ἀποτείχιση: «...Ἐὰν ἑαυτὸν ἀποτειχίσῃ, ἤγουν χωρίσῃ ἐκ τῆς κοινωνίας τοῦ πρώτου αὐτοῦ, οὐ μόνον οὐ τιμωρηθήσεται, ἀλλὰ καὶ τιμηθήσεται, ὡς ὀρθόδοξος» (P.G. 137, 1068-1069). [Δηλαδή, αὐτὸν ποὺ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τιμᾶται ὡς ὀρθόδοξος, ὁ τραγικὸς π. Βασίλειος θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας!!!].

   γ) Ζωναρᾶς. Ἑρμηνεύοντας τὸν Ἱ. Κανόνα ὁ Κανονολόγος Ζωναρᾶς ὁμιλεῖ κι αὐτὸς γιὰ ἀποτείχιση: «Εἰ δ’ ὁ πατριάρχης τυχὸν αἱρετικὸς εἴη, καὶ τοιοῦτος ὡς δημοσίᾳ, κηρύττειν τὴν αἵρεσιν, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ τοῦ, ἀνυποστόλως καὶ μετὰ παρησίας, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, οἱ ἀποσχίζοντες αὐτοῦ, ὅποιοι ἂν εἶεν, οὐ μόνον κολάσεως ἄξιοι οὐκ ἔσονται διὰ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τιμῆς, ὡς ὀρθόδοξοι, ἀξιωθήσονται, χωρίζοντες ἑαυτοὺς τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας. Τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἀποτειχίζοντες. Τὸ γὰρ τεῖχος τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτὸς χωρισμός ἐστιν» (P.G. 137, 1069).

    δ) Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ ὁποῖος συχνὰ ἀναφέρεται στοὺς Κανονολόγους, στὴν ἴδια γραμμὴ κινεῖται: «Ἐὰν δὲ οἱ ρηθέντες πρόεδροι ἦναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία, καὶ διὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσης περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν. Ὅρα καὶ τὸν λα'. Ἀποστολικόν» (Πηδάλιον, σελ. 292).

   ε) Τέλος ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μὲ τὸν ὁποῖον συνεδέετο πνευματικὰ ὁ π. Βασίλειος καὶ θεωρεῖ ὅτι ἀκολουθεῖ τὴν «γραμμή» του, χρησιμοποιεῖ τὴν ἐπίμαχη λέξη· ἔγραφε:  Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, «Τὰ Δύο Ἄκρα», σελ. 90).

    Δὲν πρέπει νὰ παραλείψουμε νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὴν ἑξῆς παράμετρο: Τὴν περίοδο ἐκείνη, ποὺ ἔγραφε αὐτὰ ὁ π. Βασίλειος, ἦταν περίοδο ἐκλογῶν. Ἔτσι, στὶς συνεχιζόμενες ἀντιδράσεις καὶ μᾶλλον γιὰ νὰ κατευνάσει τὶς ἀντιδράσεις αὐτὲς (μιᾶς καὶ ἦσαν κοντὰ οἱ ἐκλογὲς καὶ τὸ κόμμα «Κοινωνία» ἤθελε τὶς ψήφους μας –εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ π. Βασίλειος εἶχε τὴν πνευματικὴ καθοδήγησητοῦ κόμματος) ρωτήθηκε γιὰ τὶς θέσεις του αὐτὲς ἀπὸ τὸν ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση». Ὅπως ὁ κ. Τσολογιάννης ἀποκάλυψε τότε, ὁ π. Βασίλειος μὲ e-mail τὸν διαβεβαίωσε «ότι οσα έχω γραψει δεν αφορουσαν τους Αποτειχισμενους αλλα … καποιους αλλους»!!!

   
   Μετὰ ἀπ’ αὐτά, ὁ π. Βασίλειος ἐπανέρχεται, καὶ ἐνῶ οἱ προσπάθειες τῶν ἡγετῶν καὶ ὀπαδῶν τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς Παναιρέσεως κορυφώνονται, ὁ π. Βασίλειος κακολογεῖ τὴν προτεινόμενη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους στάση τῶν πιστῶν σὲ καιρὸ τῆς ἐσχατολογικῆς Παναιρέσεως, ἐνισχύοντας ἔτσι τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ ἐνῶ τὸ 2014 ἔλεγε ὅτι δὲν ἐννοεῖ τοὺς ἀποτειχισμένους, τώρα τοὺς ἀποκαλεῖ ὡς «νοσοῦντας», αὐτὸς ὁ ὑγιής!

    Ἔτσι πρίν λίγες μέρες κάποιος ἀκροατὴς τὸν ρώτησε (Ἀκολουθεῖ τὸ βίντεο):

   Ἐρώτηση: Ἔχει βάση αὐτὴ ἡ κίνηση ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία λέγει ὅτι δὲν πρέπει νὰ συμμετέχουμε σὲ μυστήρια ποὺ γίνονται ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς ποὺ μνημονεύουν τὸν Πατριάρχη ποὺ ὑποτίθεται ὅτι εἶναι αἱρετικός, καὶ ὅποιος τὸν μνημονεύει, δὲν πρέπει οἱ πιστοὶ νὰ προσέρχονται στὶς Ἐκκλησίες ποὺ αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ ἱερουργοῦν, χωρὶς βέβαια ἡ Ἐκκλησία νὰ τοὺς ἔχει ἀκόμα ἢ καθαιρέσει…, οὔτε κἂν ἀκόμα ἐπιπλήξει. Κι εἶναι μεγάλη ἡ κίνηση αὐτὴ καὶ .

   Καὶ ἀπαντᾶ ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης: Ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Ἡ κίνηση δὲν εἶναι καθόλου μεγάλη. Εἶναι κίνηση ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι νοσοῦν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ φρόνημα καὶ στὸ πνεῦμα. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔκαμε ὁλόκληρη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο νὰ καταδικάσει τὸν Ἄρειο καὶ ὅταν στὴν Σύνοδο ὑπεκρίθη ὁ Ἄρειος ὅτι ἐγὼ δὲν πιστεύω αὐτὰ ποὺ κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία, δέχομαι αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἐδέχθη καὶ θέλησε νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν Πατριάρχη. Κι ὁ Πατριάρχης ἔπρεπε νὰ συλλειτουργήσει μαζί του, διότι δήλωσε αὐτό· παρότι ὁλόκληρη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατεδίκασε δηλαδή, κατεδίκασε αὐτὴ τὴν δοξασία του, ἐπειδὴ ὁ Ἄρειος ὑποκριτικὰ εἶπε ὅτι ἐγὼ συντάσσομαι μὲ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία…

   Ἡ Ἐκκλησία πόσο εἶναι προσεκτική σ’ αὐτά. Δὲν μπορεῖς νὰ ἀπευθύνεις τὴν ἐτικέτα τοῦ αἱρετικοῦ σὲ ὁποιονδήποτε κληρικό, ἔστω κι ἂν αὐτὸς ὁ κληρικός, λέει διάφορα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ ’ρθεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ θὰ πεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι αἱρετικὸς καὶ θὰ τὸν καθαιρέσει». [σ.σ.: Καλά, ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλά; Ἔχει τὰ λογικά του; Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία βρίθει παραδειγμάτων ἁπλῶν πιστῶν, μοναχῶν, ἱερωμένων, Ἐπισκόπων, Ἁγίων ἀνθρώπων ποὺ ἀπομακρύνθηκαν καὶ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς,  π ρ ὶ ν  κάποια Σύνοδος, ἀκόμα καὶ πρὶν κάποιος Ἅγιος καταδείξει τὴν αἵρεση, καὶ ὁ π. Βασίλειος μᾶς λέει ὅτι,ἀκόμα κι ἂν κάποιος Ἐπίσκοπος-Πατριάρχης λέγει διαφορετικὰ ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νὰ τὸ βουλώνουμε καὶ νὰ μὴν λέμε ὅτι ὁ ἀμετανόητος καὶ ἐπιμένων στὴν κακοδοξία του ἄνθρωπος εἶναι αἱρετικός; (ὅπως π.χ. ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ζηζιούλας κ.λπ.)].

   Καὶ συνεχίζει τὴν ἀπάντηση ὁ π. Βασίλειος: «Διότι ἔτσι μοιάζουμε μὲ τὸ σπίτι ποὺ δὲν πάει καλά, ἐπειδὴ ὁ πατέρας δὲν διευθύνει καλά, κι ἀρχίζει καὶ διευθύνει ἡ μητέρα μετά. Καὶ γι’ αὐτὸ γίνονται τὰ σπίτια ἀκόμα χειρότερα.

Γιὰ θυμηθεῖτε στὴν Π. Διαθήκη, ὅταν μετεφέρετο ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης καὶ παραπάτησαν οἱ ἱερεῖς ποὺ τὴν μετέφεραν, πῆγε κάποιος ἐκεῖ νὰ βοηθήσει νὰ μὴν πέσει ἡ Κιβωτός. Καὶ ἔπεσε κάτω. Τὸν ἀχρήστευσε ὁ Θεός. Δὲν μπορεῖ νὰ παίρνει ἐξουσία ὁ καθένας μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀποφασίζει ποιός εἶναι αἱρετικὸς καὶ ποιός δὲν εἶναι. Αὐτὰ εἶναι νεοφανῆ φαινόμενα. Θέλουνε κάποιοι νὰ παραστήσουνε ὅτι εἶναι ὑπερορθόδοξοι. Δὲν εἶναι Ὀρθοδοξία αὐτά. Αὐτὰ εἶναι μισαλλοδοξία καὶ ἐγωϊσμοί. [σ.σ.: Τί λέτε, πάτερ; Ποιός εἶστε ἐσεῖς ποὺ θὰ ἀκυρώσετε τὴν Ἐντολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων, ποὺ μᾶς ἔδωσαν τὴν «ἐξουσία» καὶ διαταγὴ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ κάθε πιστὸ «ἀτάκτως περιπατοῦντα»; Ποὺ δίδαξαν νὰ μὴν λέμε στοὺς αἱρετικοὺς οὔτε «χαίρετε»; Ποιός εἶστε ἐσεῖς ποὺ θὰ ἀκυρώσετε τὴν Ἐντολὴ ποὺ ὁ Κύριος ἔδωσε  στοὺς μαθητές Του, νὰ τινάζουν καὶ τὴν σκόνη τῶν ὑποδημάτων τους, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν δέχονται τὸν ὀρθόδοξο λόγο καὶ τὴν ὀρθόδοξη διδαχή; Ἐμεῖς δὲν γινόμαστε Σύνοδος, πάτερ, καὶ δὲν καταδικάζουμε κανένα, ἁπλῶς ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ βέβαια, πῶς θὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἂν δὲν διαπιστώσουμε, καὶ ἀποδείξουμε, καὶ δὲν τοὺς ὀνομάσουμε πρῶτα αἱρετικούς, ἐφ’ ὅσον ἐπιμένουν στὴν αἵρεση καί, μάλιστα σήμερα, ἐφ’ ὅσον Ἅγιοι ἄνδρες ἔχουν διαπιστώσει τὴν αἵρεση, ὅπως π.χ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;].  Ποιός εἶμαι ἐγὼ ποὺ θὰ πῶ ὅτι ὁ τάδε Ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικὸς καὶ δὲν τὸν μνημονεύω; Ποιός εἶμαι; Εἶμαι Ἐκκλησία ἐγώ; Ὑποκαθιστῶ τὴν Ἐκκλησία; Ποιός μοῦ τὸ εἶπε; Ποιός τὸ ὑπέγραψε; Μίλησε ὁ οὐρανός; Ὁ οὐρανὸς μιλάει μὲ τὴν ἐπίγεια Ἱεραρχία, δὲν μιλάει μὲ τὸν καθένα. [σ.σ.: Καὶ βέβαια, μίλησε ὁ οὐρανός, πάτερ; Ἀκόμα δὲν τὸ καταλάβατε; Τί ἀνιστόρητα εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς λέτε, πάτερ;  Ξεχνᾶτε ὅτι ἡ ἐπίγεια Ἱεραρχία δέχτηκε τὸν Μονοθελητισμό; Καὶ τότε, ὄχι ἱερωμένος, ἀλλὰ ἕνας μοναχὸς τὴν διέγραψε τὴν ἐπίγεια Ἱεραρχία; Ἔχετε ἀκούσει τὸ ὄνομά του; Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής! Ἡ ἐπίγεια Ἱεραρχία τῆς Κανονικῆς Συνόδου Ὀρθοδόξων (μὴ καταδικασμένων αἱρετικῶν, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ἱερώνυμος κ.λπ.) κατεδίκασαν τὶς Εἰκόνες, κατεδίκασαν τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό! Τί λέτε, διαστροφέα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως, πάτερ Βασίλειε: ὁ Οὐρανὸς μίλησε δι’ αὐτῆς τῆς Συνόδου τοῦ 754, τοῦ 449 κ.ἄ.π.  ἢ διὰ τῶν ταπεινῶν πιστῶν ποὺ ἀποτειχίστηκαν (καὶ ἡ Ἐκκλησία μας μετέπειτα τοὺς ἀναγνώρισε ὡς Ἁγίους μας, ὅπως ἐκεῖνοι στὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ ἐπαινέθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας;). Ἐφ' ὅσον δὲν μιλᾶ ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ ἀποδέχεται τὴν κακόδοξη Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου (ποὺ δὲν ἐτάφη, ὅπως προβοκατόρικα διδάξατε, ἀλλὰ ζεῖ καὶ βασιλεύει), πὼς θὰ μιλήσει ὁ οὐρανός, παρὰ διὰ τῶν πιστῶν; Ἂν δὲν ἀντιδράσουν οἱ πιστοί, ἂν δὲν ἀποτειχιστοῦν, πῶς θὰ νικηθεῖ ἡ αἵρεση, πῶς θὰ ἀναγκασθεῖ ἡ συμβιβασμένη καὶ προδίδουσα Ἱεραρχία, ἴσως φοβούμενη τὸν λαό, νὰ συγκληθεῖ καὶ νὰ καταδικάσει τὴν αἵρεση;]. Κι ὅταν κάποιος ἔχει ἐξουσία ἀπὸ τὸν Θεό, αὐτὴ ἡ ἐξουσία γίνεται ἀποδεκτὴ κι ἀπὸ τὴν ἐπίγεια Ἱεραρχία, ἔστω κι ἂν πρόκειται γιὰ ἕνα ἁπλὸ μοναχό. Ἀλλὰ θὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἔτσι, μὲ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας. [σ.σ.: Ἐδῶ εἶναι τὸ τραγικό λάθος, πάτερ. Ἕως ὅτου γίνει ἀποδεκκτὴ ἀπὸ τὴν γήϊνη Ἱεραρχία, ἐσεῖς μᾶς διδάσκετε νὰ μένουμε βουτηγμένοι στὴν αἵρεση, νὰ παίρνουμε εὐλογία ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἐνῶ οἱ Ἅγιοι μᾶς διδάσκουν τὰ ἀντίθετα· νὰ ἀπομακρυνόναστε ἀπὸ τοὺς ΜΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥΣ αἱρετικούς, «ὡς ἀπὸ ὄφεως»!]. Αὐτὰ παραλάβαμε ἐμεῖς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ποὺ γνωρίσαμε. Τὰ ὑπόλοιπα ὅλα εἶναι ξένα πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο πνεῦμα…[σ.σ.: Προσέξτε, πάτερ, γιατὶ ψεύδεστε· δὲν διδάσκετε αὐτὰ ποὺ παραλάβατε, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ δὲν παραλάβατε. Ἄρα, καινοτομεῖτε καὶ αἱρετίζετε].

   Αὐτὰ νὰ τὰ προσέξουμε πάρα πολύ, γιατὶ στὶς μέρες μας ἀπειλοῦνται σχίσματα… Μὲ τὴν ἀφροσύνη ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐποχή μας καὶ ὅτι ὁ καθένας θέλει νὰ κάνει τὸν σπουδαῖο καὶ τὸν ξεχωριστὸ καὶ ὅτι κάνει κάτι καινοφανὲς καὶ ὑπέροχο στὰ μάτια τῶν ἀδαῶν, δὲν ἀποκλείεται νὰ φουντώσει αὐτὸ τὸ κακό. Νὰ προσευχηθοῦμε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μὴν ἐπιτρέψει τέτοιες συμφορές. [σ.σ.: Τί ἐπικίνδυνα πράγματα λέτε, πάτερ Βασίλειε, γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός! Ἀντιστρέφετε τοὺς ὅρους καὶ θεωρεῖτε ἐπικίνδυνους ὄχι τοὺς Οἰκουμενιστὲς ποὺ ἔχουν δημιουργήσει τὸ «δογματικὸ σχίσμα» τῆς Παναιρέσεως, ἀπομακρύνοντας τοὺς πιστοὺς προοδευτικὰ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, ἀλλὰ θεωρεῖτε ἐπικίνδυνους τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν αἵρεση;

Σημάτης Παναγιώτης

   Ἀκολουθοῦν οἱ δημοσιεύσεις τοῦ π. Βασιλείου καὶ τῆς "Πατερικῆς Παραδόσεως" (γιὰ τὸ θέμα τῶν κακόδοξων θέσεων τοῦ π. Βασιλείου (τὸ ἔτος 2014).

  

Τετάρτη, 3 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;

π. Βασίλειου Βολουδάκη

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_3.html

   Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης τὴν Κυριακὴ 27.8.2014 στὴν αἴθουσα τῆς πνευματικῆς ἑστίας "ΥΠΑΚΟΗ" (Μαυρομιχάλη 96, στὴν Ἀθήνα) καὶ στὰ πλαίσια τῶν ὁμιλιῶν ποὺ ἐκεῖ πραγματοποιεῖ, μίλησε, ἀπαντώντας ὡς φαίνεται σὲ ἐρωτήματα ἐνοριτῶν του, γιὰ τὸ θέμα τῆς στάσεώς μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ ἀναφέρθηκε στὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως.

Ἡ ὁμιλία του (παραθέτουμε στὸ τέλος σὲ Βίντεο τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα, ποὺ δημοσιοποιήθηκε) μᾶς γέμισε θλίψη· γιατί, ἂν καὶ ἱερεῖς σὰν τὸν π. Βασίλειο συσκοτίζουν σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν ἀλήθεια, τότε σὲ ποιόν (ἀνθρωπίνως) νὰ ἐλπίζει κανείς;

Στὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ π. Βασίλειος ἀπεδύθη σὲ μιὰ προσπάθεια δικαιολόγησης τῶν ἀδικαιολόγητων, παρουσίασε μιὰ ἀλλοπρόσαλλη ἐκκλησιολογία ἀλληλοαναιρούμενων ἐκκλησιολογικῶν θέσεων, μὲ μοναδικὸ στόχο καὶ σκοπὸ νὰ καταδικάσει τὴν Ἀποτείχιση ὡς πράξη ὁδηγοῦσα ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Εἶναι κρίμα, π. Βασίλειε, νὰ ἐκτίθεστε κατὰ τέτοιο τρόπο καὶ νὰ κρημνίζετε ἀφ’ ἑαυτοῦ τὴν θεολογική σας φήμη! Περισσότερο δὲ καὶ οὐσιαστικὰ εἶναι κρίμα (γιατὶ αὐτὸ τὸ κρίμα ἔχει αἰώνιες διαστάσεις, ἐὰν δὲν γίνει κάποια ἐπανόρθωση) νὰ γίνεσθε κακοδιδάσκαλος καὶ διαστροφέας τῆς Ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως. Ἀκόμα καὶ ὁ πνευματικός σας Πατέρας, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, εἶχε ἀποφανθεῖ περὶ ἀποτειχίσεως ξεκάθαρα, τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν στὰ σπάργανα: ἡ ἀποτείχιση εἶναι κανονικὴ πράξη ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας! Εἶχε συγκεκριμένα γράψει:

«Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας" (σελ. 89).

 Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (Τὰ Δύο Ἄκρα, σελ. 90).

Παραθέτουμε τὴν ὁμιλία τοῦ π. Βασιλείου καὶ θὰ ἐπανέλθουμε γιὰ τὸν σχολιασμό της.

π. Βασίλειος Βολουδάκης:

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;

Ὁ ὅρος «Ἀποτείχιση» εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἐξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ «ἀποτειχίζομαι»; Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἄρα, τί ἐπιδιώκεις; Ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἀδόκιμη, διότι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες μιλοῦν ὅτι, ἐὰν κοινωνήσει κάποιος μὲ ἀκοινώνητο, ἀκοινώνητος θὰ εἶναι κι ἐκεῖνος. Τώρα, ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κοινωνεῖ μὲ ἀκοινωνήτους. Ἐὰν ἐννοήσουμε ὅτι κάποιος ὀρθόδοξος Ἱεράρχης μετέχει σὲ συμπροσευχή –γιατὶ καὶ ἡ ἁπλῆ προσευχὴ εἶναι ἐφάμαρτη– μετέχει σὲ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικό, αὐτὸς ὁ Ἐπίσκοπος κατὰ Θεὸν εἶναι ἀκοινώνητος πλέον, δηλαδὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός, χάνει τὴν Θεία Χάρη, δὲν λογίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ Ἐπίσκοπος.

Ὅμως ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία ἔχει μία ἀποστολὴ νὰ προστατεύει τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ λαμβάνουν τὴ Θεία Χάρη, ὁσάκις πλησιάζουν νὰ δεχθοῦν τὰ μυστήρια καὶ δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα, τὴν ἐνημέρωση νὰ πληροφορηθοῦν τὸ τί ἔχει κάνει ὁ κάθε ἱερεὺς καὶ κάθε ἐπίσκοπος, ὥστε νὰ ξέρουν κι αὐτοὶ ποῦ θὰ ἀπευθυνθοῦν ἢ νὰ φυλαχθοῦν ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο. Ἕως ὅτου λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα, δὲν ἀποφανθεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι ἀκοινώνητος, δὲν μπορεῖ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ τὸν θεωρεῖ ἀκοινώνητο, διότι τότε πλέον παίρνουμε ἐμεῖς τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας, ὑποκαθιστοῦμε τὴν Ἐκκλησία καὶ παίρνουμε ἐμεῖς ἀποφάσεις, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, λέγοντας ὅτι Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει, εἶμαι ἐγὼ ἡ Ἐκκλησία.

Δὲν εἶναι ἔτσι. Ἰσχύει ἐδῶ, αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔλεγε ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «Ὁ Θεὸς οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλὰ διὰ  πάντων ἐνεργεῖ διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν».

Ὁ Θεὸς (δηλαδή) δὲν χειροτονεῖ τὸν καθένα, ἐπειδὴ ἔχει συμμαρτυρία ἀπ’ τὸν πνευματικό του, ἢ τὸν χειροτονεῖ ὁ Ἐπίσκοπος, αὐτοὶ μπορεῖ νὰ πέσανε ἔξω, δὲν τὸν χειροτονεῖ ὁ Θεός· ἐφόσον, ὅμως, ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία τὸν χειροτόνησε καὶ ὁ λαὸς τὸν ξέρει ὡς κληρικό, ἐνεργεῖ ὁ Θεός, δηλαδὴ συμμορφώνεται καὶ ὁ Θεός, ταπεινώνεται ὁ Θεός, ὑπακούει ὁ Θεὸς στὴν ἐπίγεια ἱεραρχία, καὶ ἐνεργεῖ διὰ μέσου αὐτοῦ, «διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν».

Μπορεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἱερεὺς ποὺ τελεῖ νὰ μὴν κοινωνεῖ, διότι ἡ Χάρις συστέλλεται καὶ δὲν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ δεχθεῖ τὴ Χάρη, κοινωνεῖ κρασὶ καὶ ψωμὶ ὁ ἀνάξιος, ὡστόσο, μεταδίδει Σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ.

Λοιπόν, εἶναι πολὺ λεπτὰ θέματα αὐτά, διότι, ἐὰν ἀκολουθήσουμε αὐτὴν τὴν λογικὴ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἀποφασίζει ποιός εἶναι ἀκοινώνητος, τότε πλέον θὰ γίνουμε χίλια κομμάτια ὡς Ἐκκλησία. Θέλει πάρα πολὺ προσοχὴ λοιπόν.

Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ καταφερθοῦμε ἐναντίον τῶν πράξεων αὐτῶν, ἐναντίον τῶν ἀντικανονικῶν καὶ ἀντιθεολογικῶν καὶ ἀντιπνευματικῶν ἐνεργειῶν κάποιων ἐπισκόπων ἢ καὶ ἱερέων, καὶ ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ τοὺς θεωρήσουμε ἤδη ὅτι εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Βεβαίως, ὅσο μποροῦμε, δὲν θὰ συλλειτουργοῦμε μὲ αὐτούς, ὅσο μποροῦμε, ἀλλά, ἐάν, φερ’ εἰπεῖν, ἔρθει ὁ Πατριάρχης ποὺ εἶναι ὁ ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα ποὺ ἔχει ἐπικοινωνία ὄχι μόνο μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους, σᾶς λέω, ἔγινε τὸ συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Κων/πολη, ὄχι μόνο τώρα, ἀλλὰ καὶ πρὸ ἐτῶν ποὺ ζοῦσε ὁ Ἅγιος Πατριάρχης ὁ Παῦλος, ὁ Σερβίας, Ἅγιος, δὲν συλλειτούργησε μὲ ὅλους; Εἶπε ὅτι ἐγὼ δὲν συλλειτουργῶ, γιατὶ εἶναι ἀκοινώνητοι αὐτοί; Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν συλλειτουργεῖ στὸ συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν, μὲ αὐτὴ τὴν λογικὴ ποὺ λένε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, μεταφέρει τὴν ἀκοινωνησία σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Διότι ποιός δὲν θὰ λειτουργήσει μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο; Ἐὰν δεχθοῦμε, λοιπόν, ὅτι ἐπειδὴ συλλειτούργησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μὲ τὸν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος μετέχει σὲ λειτουργίες ἑτεροδόξων ἢ συμπροσευχὲς καὶ δὲν ξέρω τί ἄλλο, ἄρα εἶναι ἀκοινώνητος, ἐὰν εἶναι ἀκοινώνητος ὁ Πρῶτος τῆς ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας, τότε ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ εἶναι καθαρὸς ἀπὸ ρύπου τέτοιου εἴδους. Βλέπετε ποῦ ὁδηγούμεθα; Γι’ αὐτὸ θὰ στηλιτεύουμε τὴν πλάνη, δὲν θὰ συμμετέχουμε, ἀλλὰ μέχρι ἑνὸς ὁρίου. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ἀποτειχίσεις εἶναι ἀποτυχημένες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Ἀκροατής: Καὶ φέρνουν ὡς παράδειγμα παλαιότερες ἐποχὲς τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, ποὺ ἕνας Ἅγιος, ἂς ποῦμε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, στήριζε τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι τὴν εἶχαν προδώσει...

π. Βασίλειος: Ἔ λοιπόν, ὁ ἅγιος Μάξιμος τί εἶχε κάνει, δική του Ἐκκλησία; Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης; Ὑπῆρχε μεγαλύτερος ἀγωνιστὴς τῶν πατρώων παραδόσεων; Ὄχι, δὲν ὑπῆρξε. Εἶχε διακόψει τὴν κοινωνία τὴν ἐκκλησιαστική; Ἐδῶ, εἶχε διατάξει ὁ αὐτοκράτορας νὰ τὸν ραβδίζουν, νὰ τὸν δέρνουν, ἐπειδὴ ἦταν ὑπέρμαχος τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ ἔλεγε: Σᾶς παρακαλῶ πάμε σὲ ἕνα μέρος ἐρημικὸ νὰ μὲ δείρετε, νὰ μὴ διασυρθεῖ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα ὅτι δέρνετε ἕνα μοναχό.

Τέτοιες εὐαισθησίες, τέτοια λεπτὀτητα εἶχαν οἱ Ἅγιοι καὶ τολμοῦμε νὰ συγκρίνουμε τοὺς ἑαυτούς μας μὲ αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους; Νὰ μὴν διασύρετε, δηλαδή, τὸ βασιλικό, τὸ αὐτοκρατορικὸ ἀξίωμα, ὅτι δέρνουν ἕναν Ἡγούμενο μέσ’ στὸ Μοναστῆρι! Λοιπόν, ἀκόμα κι ὁ Ἰούδας θαυματουργεῖ, τὸ λέγει ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας: τί σοῦ ὑστέρησα καὶ ἔγινες προδότης; Κι αὐτὸ τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ γίνει γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι ἡ ἱερωσύνη, ἀσχέτως τῆς ἀρετῆς τῶν κληρικῶν, θαυματουργεῖ!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_13.html

Τετάρτη, 3 Σεπτεμβρίου 2014

Πρώτη απάντηση στον π. Βασίλειο Βολουδάκη

Μιὰ πρώτη ἀπάντηση στὶς θέσεις τοῦ π. Βασίλειου Βολουδάκη περὶ Ἀποτειχίσεως ποὺ δημοσιεύσαμε ἐδῶ. 

 http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_3.html

   Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης εἶχε πνευματικὴ σχέση μὲ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο. Ἐπειδὴ ὁ π. Βασίλειος εἶναι προκατειλημμένος μὲ τοὺς ἀποτειχισμένους, δὲν θὰ ἀρχίσουμε νὰ τοῦ παραθέτουμε κείμενα ἀπὸ δικές μας ἀναρτήσεις καὶ βιβλία, ἀλλὰ θὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος» τοῦ Μελετίου (Καλαμαρᾶ), μητροπολίτου Νικοπόλεως.

Ἂς δεῖ ὁ π. Βασίλειος τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως διατυπώθηκαν στὴν Ε΄  Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ καταγράφονται ἀπὸ τὸν μητροπ. Μελέτιο. Ἂς προσέξει ὅτι κατὰ τὴν Ε΄  Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἡ «ἑνότης» τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως«πνευματικῆς μορφῆς» καὶ ἐκ δευτέρου διοικητικῆς-θεσμικῆς μορφῆς καὶ«παρασαλεύεται μόνον ἀπὸ τὰς ἑτεροδοξίας». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ αἱρετικός (ὡς ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος) «παύει νὰ ἔχῃ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος»!

   Ἂς προσέξει, ἐπίσης, ὅτι ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος καὶ ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν (σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπως μᾶς τὴν μεταφέρει ὁ μητροπ. Μελέτιος) ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὰ μυστήρια ποὺ τελοῦν μιαίνονται.

Γράφει: «Ἡ ἔκπτωσις ἱερέων ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως μιαίνει τὰ ὑπ’ αὐτῶν τελούμενα μυστήρια καὶ αἴρει ἀπὸ αὐτοὺς τὸ χάρισμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος. Ἀντὶ ποιμένων ἀποβαίνουν λύκοι»! Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ε΄ Οἰκουμενικὴ ἀποδέχεται τὴν ἀπόφαση τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ ὅτι «οὐδέποτε θὰ ἀνεχθῆ νὰ λάβῃ τὴν θείαν κοινωνίαν» ἀπὸ ἱερεῖς, ὄχι ἐπειδὴ εἶναι αἱρετικοί, ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ εἶναι «ὕποπτοι  ἐπὶ αἱρέσει»!

Τέλος: «Εἰς τὰ δίπτυχα τῶν ζώντων ἀναγράφονται καὶ ἐκφωνοῦνται τὰ ὀνόματα τῶν “κοινωνικῶν” ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καὶ πατριαρχῶν».

Παραθέτουμε τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα:

«Κατὰ ἀδιαμφισβήτητον ἐκκλησ. ἀρχὴν ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι διοικητικῆς-θεσμικῆς μορφῆς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐνΠνεύματι μία· εἶναι ἑνωμένη ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ. “Εἷς Κύριος· μία Πίστις· ἓν Βάπτισμᾳ· εἷς Θεὸς καὶ Πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν”. Ἡ ἑνότης αὐτὴπαρασαλεύεται μόνον ἀπὸ τὰς ἑτεροδοξίας. Ὁ ἑτέρως, παρ’ ὃ παρέλαβε, φρονῶν, παύει νὰ ἔχῃ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Διὰ τοῦτο κατὰ τὴν Ε΄ Σύνοδον (Πρᾶξ. Α΄ §3, 17) ὑπέρτατο χρέος τῶν ἱερέων, φυλάκων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ περιφρούρησις τῆς πίστεως. Ἡ ἔκπτωσις ἱερέων ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως μιαίνει τὰ ὑπ’ αὐτῶν τελούμεναμυστήρια καὶ αἴρει ἀπὸ αὐτοὺς τὸ χάρισμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος. Ἀντὶ ποιμένων ἀποβαίνουν λύκοι, κατατρώγοντες τὸ ποίμνιόν τους (βλ. Πρᾶξ. ΣΤ΄ §15, 10 καὶ Πρᾶξ. Α΄ 3, 14). Διὰ τοῦτο ὁ Ἰουστινιανὸς δηλοῖ (καὶ ἡ Σύνοδος ἐπικυρώνει τὴν ”θέσιν” αὐτὴν (ἐν Πράξει Ζ΄ §16, 1-2), ὅτιοὐδέποτε θὰ ἀνεχθῆ νὰ λάβῃ τὴν θείαν κοινωνίαν ἀπὸ ἱερεῖς ὑπόπτους ἐπὶ αἱρέσει. Καὶ οἱ ὀρθόδοξοι καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τοῦ ἀκακιανοῦ σχίσματος ἠρνήθηκαν νὰ κοινωνήσουν τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἀπὸ χειρῶν ἁπλῶς ὑπόπτων. “Ἀκοινώνητοι διὰ τί μένομεν ἐπὶ τοσαῦτα (35) ἔτη; Διὰ τί οὐ κοινωνοῦμεν; (Α.C.O. 3, σελ. 72). Ἱερεῖς καὶ πατέρες εἶναι μόνον οἱ τηροῦντες τὴν πίστιν ἀνόθευτον (Πρᾶξ. A΄ §3, 14).

Κάθε ἱερεὺς τελεῖ τὰ ἄχραντα μυστήρια ἀξίως καὶ ἐπὶ ἁγιασμῷ, μόνον ἐφ΄ ὅσον εἶναι ἡνωμένος μὲ τὴν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας. Πρὸς δήλωσιν καὶ παραφυλακὴν αὐτῆς τῆς ἑνότητος γίνεται ἡ μνημόνευσις τῶν ἱερῶν διπτύχων. Εἰς μὲν τὰ δίπτυχα τῶν ζώντων ἀναγράφονται καὶἐκφωνοῦνται τὰ ὀνόματα τῶν “κοινωνικῶν” ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καὶ πατριαρχῶν. Διὰ τοῦτο δὲ καὶ ἡ Σύνοδός μας, πρὸς περιφρούρησιν τῆς καθαρότητος τῶν ἁγίων μυστηρίων διαγράφει ἀπὸ τὰ ἱερὰ δίπτυχα τὸ ὄνομα τοῦ τότε ἀρχιερατεύοντος πάπα Βιγιλίου (βλ. Πρᾶξ. Ζ΄ §16-17). Εἰς τὰ δίπτυχα τῶν κεκοιμημένων μνημονεύονται μόνον οἱ ὀρθόδοξοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι. Διὰ τοῦτο καί, ὅταν διεπιστώθη ὅτι ὁ Θεόδωρος ἐκήρυττεν ἑτεροδιδασκαλίας, διεγράφη τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὰ δίπτυχα τῆς ἐν Μοψουεστίᾳ Ἐκκλησίας. Εἶναι “ἀλλότριον τῶν χριστιανῶν νὰ δέχωνται τὴν ἀσέβειαν (=αἵρεσιν) ἐξ ἴσου μὲ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν” (Πρᾶξ. Α΄ §3, 13). Ὅλοι οἱ ἱερεῖς πρέπει νὰ ἔχουν μία καὶ μόνον γνώμην (Πρᾶξ. Β΄ § 5, 7).

(«Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος» τοῦ Μελετίου (Καλαμαρᾶ), μητροπ. Νικοπόλεως, Ἀθῆναι 1985, σελ. 104-17).

Δεύτερη απάντηση στον π. Βασίλειο Βολουδάκη

Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης προσπάθησε συνειδητὰ νὰ ἐξαπατήσει τοὺς ἐνορῖτες του, οἱ ὁποῖοι ὡς φαίνεται προβληματίζονται ἔντονα ἀπὸ τὴν ἀπραξία καὶ σιγὴ τῶν Ποιμένων μπροστὰ στοὺς κακόδοξους λόγους καὶ ἐνέργειες τῶν ἡγετῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ ἡ προσπάθειά του αὐτή (προσπάθεια διαστρέβλωσης τῆς Ἱερῆς μας Παραδόσεως) δὲν ἔμεινε μόνο στὰ στενὰ πλαίσια τῆς ἐνορίας του, ἀλλὰ βγῆκε καὶ στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ προκαλέσει σύγχυση καὶ σὲ εὐρύτερη ὁμάδα πιστῶν. Εἶναι λοιπὸν ὑποχρέωσή μας, χάριν τῆς ἀλήθειας, νὰ συγκρίνουμε τοὺς λόγους του, μὲ τὰ κείμενα παλαιοτέρων καὶ συγχρόνων θεολόγων. Γιὰ δεύτερη φορά (μετὰ τὴν πρώτη ἀπάντηση, ἐδῶ) δὲν θὰ παραθέσουμε κείμενα δικά μας, ἀφοῦ μᾶς θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας· θὰ παραθέσουμε κείμενα Ἁγίων, Κανονολόγων, ἀλλὰ καὶ τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, μὲ τὸν ὁποῖον ὁ π. Βασίλειος ἔχει ἀγαστὴ συνεργασία στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ τὴν «Σύναξη κληρικῶν», μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι ἡ ἀποπροσανατολιστικὴ ἀπάντηση καὶ παρελκυστικὴ τακτικὴ τοῦ π. Βασίλειου ταιριάζει μὲ αὐτὴ τῶν συνεργατῶν του.

Παραθέτουμε τὴν τοποθέτησή του, σχετικὰ μὲ τὸν ὅρο «Ἀποτείχιση» ἀπὸ τὴν πρώτη παράγραφο τῆς ὁμιλίας του (ἐδῶ).

Εἶπε: «Ὁ ὅρος “Ἀποτείχιση” εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ “ἀποτειχίζομαι”; Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἄρα, τί ἐπιδιώκεις;».

Γιὰ νὰ δοῦμε ποιός εἶναι ἀπορριπτέος, ὁ ὅρος “Ἀποτείχιση” ἢ ἡ δική του τοποθέτηση περὶ ἀποτειχίσεως.

1) Ὁ ὅρος “Ἀποτείχιση” ὑπάρχει σὲ ἱερὸ Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

α) Κανὼν ιε΄: «Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, ...οἱ τοιοῦτοι ...πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ...τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

β) Βαλσαμών. Ὁ Κανονολόγος Βαλσαμὼν ἑρμηνεύοντας τὸν Ἱ. Κανόνα ὁμιλεῖ γιὰ ἀποτείχιση: «...Ἐὰν ἑαυτὸν ἀποτειχίσῃ, ἤγουν χωρίσῃ ἐκ τῆς κοινωνίας τοῦ πρώτου αὐτοῦ, οὐ μόνον οὐ τιμωρηθήσεται, ἀλλὰ καὶ τιμηθήσεται, ὡς ὀρθόδοξος» (P.G. 137, 1068-1069). [Δηλαδή, αὐτὸν ποὺ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τιμᾶται ὡς ὁρθόδοξος, ὁ π. Βασίλειος θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας!!!].

γ) Ζωναρᾶς. Ἑρμηνεύοντας τὸν Ἱ. Κανόνα ὁ Κανονολόγος Ζωναρᾶς ὁμιλεῖ κι αὐτὸς γιὰ ἀποτείχιση: «Εἰ δ’ ὁ πατριάρχης τυχὸν ἢ μητροπολίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος αἱρετικὸς εἴη, καὶ τοιοῦτος ὡς δημοσίᾳ, κηρύττειν τὴν αἵρεσιν, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ τοῦ, ἀνυποστόλως καὶ μετὰ παρησίας, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, οἱ ἀποσχίζοντες αὐτοῦ, ὅποιοι ἂν εἶεν, οὐ μόνον κολάσεως ἄξιοι οὐκ ἔσονται διὰ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τιμῆς, ὡς ὀρθόδοξοι, ἀξιωθήσονται, χωρίζοντες ἑαυτοὺς τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας. Τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἀποτειχίζοντες. Τὸ γὰρ τεῖχος τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτὸς χωρισμός ἐστιν» (P.G. 137, 1069).

δ) Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ ὁποῖος συχνὰ ἀναφέρεται στοὺς Κανονολόγους, στὴν ἴδια γραμμὴ κινεῖται: «Ἐὰν δὲ οἱ ρηθέντες πρόεδροι ἦναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία, καὶ διὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσης περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν. Ὅρα καὶ τὸν λα'. Ἀποστολικόν» (Πηδάλιον, σελ. 292).

ε) Τέλος ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μὲ τὸν ὁποῖον συνεδέετο πνευματικὰ ὁ π. Βασίλειος ἔγραφε:  Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (Τὸ κείμενο αὐτὸ παραθέσαμε χθὲς ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Τὰ Δύο Ἄκρα», σελ. 90).

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὅμως, τοῦ ἰδίου βιβλίου, ὁ π. Ἐπιφάνιος εἶναι πιὸ ἀναλυτικός. Μιλάει συγκεκριμένα γιὰ ἀποτείχιση ἀπὸ τὸν τότε πατριάρχη Ἀθηναγόρα (πόσο μᾶλλον σήμερα ἀπὸ τὸν διαπράξαντα καὶ εἰπόντα τρισχειρότερα ἐκείνου, τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο)· καὶ διδάσκει ὅτι ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ τὸν Ἀθηναγόρα (καὶ σήμερα τὸν Βαρθολομαῖο)  εἶναι δικαίωμα:

«Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα. Οὔτε κατεδικάσθη ὅμως εἰσέτι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἀπεκήρυξεν αὐτὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς. Παραμένει καὶ ἐνεργεῖ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας... Τελεῖ μυστήρια. Ἡμεῖς τί δυνάμεθα νὰ πράξωμεν; α) Νὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ἀνανήψεως καὶ μετανοίας αὐτοῦ. β) Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ’ αὐτοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησις τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύει τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, συμφώνως τῷ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶναι τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῇ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας. Παύων δηλαδὴ τὸ μνημόσυνον,  δὲν θὰ μνημονεύῃ ἑτέρου Ἐπισκόπου» («Τὰ Δύο Ἄκρα», σελ. 89).

2. Τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωση γιὰ ἀποτείχιση διδάσκει ἐδῶ καὶ δεκαπέντα χρόνια περίπου ὁ π. Θεόδωρος Ζή­σης. Ἤ­δη ἀ­πὸ τὸ 2001 ἔ­γρα­φε: «Ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με τοὺς οἰ­κου­με­νι­σμοὺς καὶ τοὺς ἐκ­συγ­χρο­νι­σμοὺς ἐ­πὶ ἕ­να αἰ­ῶ­να. Κά­να­με ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ὑ­πα­κο­ή∙ πε­ρι­μέ­να­με καὶ ἐλ­πί­ζα­με νὰ παύ­σουν οἱ συμ­προ­σευ­χές, οἱ συγ­χρω­τι­σμοί, οἱ συγ­κρη­τι­σμοί∙ .­..ἐ­νι­στά­με­θα καὶ δι­α­μαρ­τυ­ρό­με­θα. Θὰ δι­α­κό­ψου­με τὴν κοι­νω­νί­α μὲ ὅ­σους κοι­νω­νοῦν μὲ τὸν ἀ­κοι­νώ­νη­το, αἱ­ρε­τι­κὸ καὶ σχι­σμα­τι­κὸ πά­πα» (Ζή­ση Θ., “Μὲ τὸ ἀρ­νί­ο ἢ μὲ τὸ θη­ρί­ο; Μὲ τὸν Χρι­στὸ ἢ μὲ τὸν πά­πα;­”, Θε­ο­δρο­μί­α, Ἰ­α­νου­ά­ρι­ος‒Μάρ­τι­ος 2001).

Καὶ λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα ὁ π. Θε­ό­δω­ρος ἔ­γρα­φε: «Ἔγ­γα­μος ἱ­ε­ρε­ύς, πο­λύ­τε­κνος, τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τρι­ά­δος, ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νος νὰ δι­α­κό­ψῃ τὸ μνη­μό­συ­νο τοῦ συμ­φω­νοῦν­τος μὲ ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­πι­σκό­που του, ὅ­ταν δι­α­κρι­τι­κὰ τοῦ ὑ­πεν­θύ­μι­σα τὶς πι­θα­νὲς δι­ώ­ξεις καὶ ποι­νὲς μοῦ εἶ­πε:

»“Προ­τι­μῶ νὰ καλ­λι­ερ­γῶ τὰ χω­ρά­φι­α μου, ὡς ἁ­πλὸς ἀ­γρό­της, καὶ νὰ κρα­τή­σω τὴν πί­στη μου, πα­ρὰ νὰ συ­νερ­γή­σω στὴν κα­τε­δά­φι­σή της καὶ νὰ πά­ω στὴν κό­λα­ση μα­ζὶ μὲ τὸν πα­τρι­άρ­χη καὶ τοὺς ἐ­πι­σκό­πους”­.­.. Αὐ­τὰ ποὺ εἶ­πε ὁ ὀ­λι­γο­γράμ­μα­τος ἱ­ε­ρεὺς .­..ἐκ­φρά­ζουν τὴν δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νε­ί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας γι­ὰ τὴν στά­ση ὅ­λων τῶν πι­στῶν καὶ τῶν λα­ϊ­κῶν ἀ­πέ­ναν­τι τῶν ἐ­πι­σκό­πων καὶ τῶν πρε­σβυ­τέ­ρων σὲ πε­ρί­πτω­ση ποὺ δὲν ὀρ­θο­το­μοῦν τὸν λό­γο τῆς ἀ­λη­θε­ί­ας, ἀλ­λὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν αἵ­ρε­ση καὶ τὴν πλά­νη (πε­ρι­οδ. Θε­ο­δρο­μί­α, καὶ w­ww.t­h­e­o­d­r­o­m­ia.gr/87D26F7F.p­r­i­nt.el.a­s­px).

Στὸ ἴ­δι­ο κεί­με­νο, λί­γο πα­ρα­κά­τω, ὁ π. Θε­ό­δω­ρος ἐ­παι­νεῖ ἱ­ε­ρο­μό­να­χο ποὺ δι­έ­κο­ψε τὸ μνη­μό­συ­νο του Πα­τρι­άρ­χη. Γρά­φει: Ὁ Μ. Ἀ­θα­νά­σι­ος λέ­γει, πὼς «στὴν πε­ρί­πτω­ση ποὺ ὁ ἐ­πί­σκο­πος ἢ ὁ πρε­σβύ­τε­ρος, οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται κα­κῶς καὶ σκαν­δα­λί­ζουν τὸν λα­ό, πρέ­πει νὰ ἐκ­δι­ώ­κον­ται, ἔ­στω καὶ ἂν ὑ­πάρ­χῃ κίν­δυ­νος νὰ με­ί­νουν οἱ πι­στοὶ χω­ρὶς ποι­μέ­να. Εἶ­ναι κα­λύ­τε­ρα, συμ­φέ­ρει, χω­ρὶς ἐ­πι­σκό­πους καὶ ἱ­ε­ρεῖς νὰ γί­νον­ται οἱ συ­νά­ξεις στοὺς να­ο­ύς, πα­ρὰ νὰ ρι­φθοῦν οἱ πι­στοὶ μα­ζὶ μὲ τὸν ἐ­πί­σκο­πο καὶ τοὺς ἱ­ε­ρεῖς στὴν κό­λα­ση, ὅ­που πῆ­γαν οἱ Ἑ­βραῖ­οι τῆς ἐ­πο­χῆς τοῦ Χρι­στοῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς ἀρ­χι­ε­ρεῖς τους.­..

»Αὐ­τὸ ἔ­πρα­ξε στὶς ἡ­μέ­ρες μας ὁ Ἁ­γι­ο­ρε­ί­της Ἱ­ε­ρο­μό­να­χος Γα­βρι­ὴλ καὶ μὲ μί­α ὀ­λι­γό­λο­γη καὶ θαρ­ρα­λέ­α Δή­λω­ση καὶ Ὁ­μο­λο­γί­α δι­έ­κο­ψε τὸ μνη­μό­συ­νο τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­άρ­χου κ. Βαρ­θο­λο­μα­ί­ου, με­τὰ τὶς συμ­προ­σευ­χὲς καὶ τὶς κοι­νὲς δη­λώ­σεις μὲ τὸν προ­η­γο­ύ­με­νο πά­πα. Στὸ ἑ­ξῆς, γρά­φει, γι­ὰ νὰ μὴ θε­ω­ρη­θῇ ὅ­τι μὲ τὴν σι­ω­πή μου συμ­φω­νῶ μὲ ὅ­σα γί­νον­ται, δὲν θὰ συμ­με­τέ­χω στὶς ἀ­κο­λου­θί­ες ποὺ μνη­μο­νε­ύ­ε­ται τὸ ὄ­νο­μα τοῦ οἰ­κου­με­νι­κοῦ πα­τρι­άρ­χου».

Γράφει ἀλλοῦ ὁ ἴδιος: Πολ­λοί πλέ­ον «δι­α­πι­στώ­νουν ὅ­τι κιν­δυ­νε­ύ­ει πλέ­ον ἡ ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τῆς ἀ­λή­θει­ας, ὅ­τι οἱ μνη­μο­νευ­ό­με­νοι στὴ Θ. Λει­τουρ­γί­α ἐ­πί­σκο­ποι, ὡς ἐγ­γυ­η­τὲς τῆς ἐν τῇ πί­στει ἑ­νό­τη­τος δὲν ὀρ­θο­το­μοῦν τὸν λό­γον τῆς ἀ­λη­θε­ί­ας, δὲν εὑ­ρί­σκον­ται σὲ κοι­νω­νί­α μὲ τοὺς πρὸ αὐ­τῶν Ἁ­γί­ους, ἀλ­λὰ οὐ­σι­α­στι­κὰ εἶ­ναι ἀ­κοι­νώ­νη­τοι, ὡς κοι­νω­νοῦν­τες μὲ τοὺς ἀ­κοι­νω­νή­τους» (Ζή­ση Θε­όδ., Κα­κὴ Ὑ­πα­κο­ή…, σελ. 23).

Ἀλ­λὰ καὶ στὰ «Πο­ρί­σμα­τα τοῦ Συ­νε­δρί­ου γι­ὰ τὸν Οἰ­κου­με­νι­σμό: «Γέ­νε­σις – Προσ­δο­κί­αι – Δι­α­ψεύ­σεις» καὶ στὴν § 8 δι­α­βά­ζου­με: «Νὰ δι­α­τρα­νω­θεῖ πρὸς τὶς Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὲς ἡ­γε­σί­ες ὅ­τι σὲ πε­ρί­πτω­ση ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θή­σουν νὰ συμ­με­τέ­χουν καὶ νὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν πα­να­ί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, δι­α­χρι­στι­α­νι­κοῦ καὶ δι­α­θρη­σκει­α­κοῦ, ὁ ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νος σω­τή­ρι­ος, κα­νο­νι­κὸς καὶ ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κὸς δρό­μος τῶν πι­στῶν, κλη­ρι­κῶν καὶ λα­ϊ­κῶν, εἶ­ναι ἡ ἀ­κοι­νω­νη­σί­α, ἡ δι­α­κο­πὴ δη­λα­δὴ τοῦ μνη­μο­σύ­νου τῶν ἐ­πι­σκό­πων, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­θί­σταν­ται συ­νυ­πε­ύ­θυ­νοι καὶ συγ­κοι­νω­νοὶ τῆς αἱ­ρέ­σε­ως καὶ τῆς πλά­νης. Δὲν πρό­κει­ται πε­ρὶ σχί­σμα­τος, ἀλ­λὰ πε­ρὶ θε­α­ρέ­στου ὁ­μο­λο­γί­ας, ὅ­πως τὸ ἔ­πρα­ξαν πα­λαι­οὶ Πα­τέ­ρες, ἀλ­λὰ καὶ στὶς ἡ­μέ­ρες μας ὁ­μο­λο­γη­ταὶ ἐ­πί­σκο­ποι, με­τα­ξὺ τῶν ὁ­πο­ί­ων ὁ γε­ρα­ρὸς καὶ σε­βα­στὸς μη­τρο­πο­λί­της πρώ­ην Φλω­ρί­νης Αὐ­γου­στῖ­νος, καὶ τὸ Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος…» (πε­ρι­οδ. Θε­ο­δρο­μί­α καὶ t­h­e­o­d­r­o­m­ia.gr/0A96DE2C.el.a­s­px).

Αὐτὰ γιὰ τὴν δεύτερη ἀπάντηση π. Βασίλειε. Δὲν θὰ ἐξετάσω ἐδῶ, τὸ γιατί, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ πέρα, ὁ π. Θεόδωρος ἀναγκάστηκε, χωρὶς θεολογικὴ ἐξήγηση τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, νὰ ἐκφέρει συγκρατημένες ἀπόψεις περὶ τοῦ θέματος καὶ νὰ κρατᾶ παγιδευμένους στὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς (μὲ ὅση εὐθύνη τοῦ ἀναλογεῖ γι’ αὐτό), ὅσους πιστοὺς ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν σωτηρία τους. Ὅμως, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι συκοφαντεῖτε ὄχι ἀδελφούς σας, ποὺ ἐπέλεξαν τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ αἱρετικούς, ἀλλὰ τὴν διαχρονικὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας στὸ θέμα. Καὶ θεωρεῖται ἐμᾶς ποὺ ἐφαρμόσαμε ἕνα Ἱ. κανόνα τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐνῶ τὸν ἑαυτό σας ποὺ κακοδιδασκαλεῖ, ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας!

Αὐτὸ τουλάχιστον, οὔτε ὁ π. Ἐπιφάνιος (ποὺ θεωροῦσε ὡς δικαίωμα καὶ ὄχι ὑποχρέωση τὴν ἀποτείχιση) δὲν τόλμησε νὰ γράψει!

Θὰ ἀκολουθήσει καὶ ἄλλη ἀπάντηση. Θὰ περιμένουμε μετὰ τὶς δικές μας ἀπαντήσεις, νὰ ἔχουμε τὶς τοποθετήσεις σας ἐπὶ τοῦ θέματος, γιὰ νὰ ἀρθοῦν οἱ κακὲς ἐντυπώσεις ποὺ δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὶς ἄστοχες ἐξηγήσεις ποὺ ἀρχικὰ δώσατε στὰ πνευματικά σας παιδιά.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_13.html

Απάντηση σε επικριτάς

π. Βασ. Βολουδάκη

 http://www.agnikolaos.gr/articles/301-apantisi-se-epikritas

     Ἐπειδὴ κάποιοι, πού αὐτοαποκαλοῦνται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἐπέκριναν τὸ ἀπόσπασμα προσφάτου ὁμιλίας μου (πού ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο, μὲ τίτλο: ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;»), ἰσχυριζόμενοι ὅτι τὰ λεγόμενά μου ἀντιβαίνουν στοὺς Ι. Κανόνας καὶ ἰδίως στὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας, καταθέτω τὰ ἑξῆς:

    1. Αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται στὸ ἀναρτηθὲν ἠχητικό της ὁμιλίας μου, εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα. Ἐλέχθησαν κατόπιν ἐρωτήματος πού μου ἐτέθη ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο καί, βεβαίως, δὲν μειώνουν οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή μου πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ὀνομάζονται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ σημαίνουν μόνο το ὅτι διαφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴν ἑρμηνεία καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ συνοδεύει τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτήν.

   2. Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική. Ἡ φράση «…οἱ ἑαυτούς της πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες…» χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου γιὰ νὰ ἐξηγήση ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἐπισκόπου εἶναι θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν» ἐπισκόπου καὶ ὄχι ὡς ὑποδηλωτικὸς συγκεκριμένης πρακτικῆς, ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ ἐφαρμοσθῆ ὑποχρεωτικά, ὡς ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος! Ἡ μετοχή «ἀποτειχίζοντες» (=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικὸ =ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό.

Νὰ σημειωθῆ ὅτι ὁ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ σὲ Κληρικοὺς καὶ ὄχι σὲ λαϊκούς, ἐφ’ ὅσον οἱ λαϊκοὶ δὲν ἔχουν ἐξουσία οὔτε νὰ μνημονεύουν τοῦ Ἐπισκόπου της Ἐπαρχίας τους, οὔτε νὰ παύουν τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεπτομέρεια ἀλλὰ τὸ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ, δεδομένου ὅτι οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ ‘’ἀποτειχισμένοι’’ εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ! Νὰ σημειωθῆ, ἐπίσης, ὅτι οἱ Ι. Μονὲς τοῦ Ἄγ. Ὅρους, ποὺ ἐπέλεξαν τὸ 1969 νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνον τοῦ αἱρετικὰ φρονοῦντος Πατριάρχου Ἀθηναγόρου δὲν χρησιμοποίησαν ποτὲ τὸν ὄρο ‘’ἀποτείχιση’’ ἀλλὰ μόνο τὴ φράση: «Διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος».

3. Ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος δὲν ἐπιθυμῶ νὰ προσθέσω δικά μου λόγια ἀλλὰ θὰ παραθέσω τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας Πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀφοῦ αὐτὸν ἐπεστράτευσαν γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι σφάλλομαι.

Θὰ παραθέσω ἐλάχιστα, ἀλλὰ ἀπολύτως ἀποδεικτικὰ ἀποσπάσματα, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ», τὰ ὁποῖα ἀπολύτως ἀσπάζομαι «ὡς λόγον Θεοῦ»:

(Ἀκολουθοῦν φωτοτυπημένες σελίδες ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἐπιφ. Θεοδωρόπουλου).

Αυτά έλεγαν οι Πατέρες, π. Βασίλειε Βολουδάκη;

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_88.html

 Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης μὲ μιὰ ἀνάρτηση στὸ ἱστολόγιο τῆς Ἐνορίας του καὶ μὲ τίτλο «Ἀπάντηση σὲ ἐπικριτάς», ἀσχολήθηκε μὲ τὶς δημοσιεύσεις μας ἐκεῖνες, μὲ τὶς ὁποῖες ἐλέγχαμε ὅσα ἀντιπατερικὰ εἶπε γιὰ ἕνα κρίσιμο καὶ ἐπεῖγον θέμα τῆς ἐποχῆς μας. (Ἡ δημοσίευσή τοῦ ἄρθρου του ἐδῶ).

Τὸ θέμα, ὡς γνωστόν, ἦταν ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι θρασύτατοι καὶ ἀσύδοτοι (λόγῳ τῆς ἀδράνειας, τῆς δειλίας καὶ τοῦ συμβιβασμοῦ τῶν Ποιμένων) λυμαίνονται τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀπάντησή του, ἐμᾶς μὲν λύπησε καὶ ἀπογοήτευσε, γιὰ τὸν ἴδιο δέ, νομίζουμε ὅτι ἀποτελεῖ ἄλλο ἕνα λάθος, ποὺ προστίθεται στὸ προηγούμενο. Ἐλπίζουμε νὰ μὴν ὑπάρξει ἑπόμενο.

Κατ’ ἀνάγκην θὰ σχολιάσουμε τὸ ἄρθρο του αὐτό, ἀφοῦ ἀναφέρεται σὲ θέμα Πίστεως καὶ δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ προσωπικὴ διαφορά.

Δημοσιεύουμε σήμερα τὸ πρῶτο μέρος.

Α΄ Μέρος

Α) ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ. Ξεκινᾶ τὴν ἀπάντησή του ὁ π. Βασίλειος: «Ἐπειδὴ κάποιοι, πού αὐτοαποκαλοῦνται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἐπέκριναν τὸ ἀπόσπασμα προσφάτου ὁμιλίας μου (πού ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο, μὲ τίτλο: ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;»), ἰσχυριζόμενοι ὅτι τὰ λεγόμενά μου ἀντιβαίνουν στοὺς Ι. Κανόνας καὶ ἰδίως στὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας, καταθέτω τὰ ἑξῆς»:

1. Ἀρχίζετε, π. Βασίλειε, τὴν ἀπάντησή σας αὐτή, ἀναφερόμενος σὲ «κάποιους, πού αὐτοαποκαλοῦνται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ». Κατὰ τὴν ἴδια λογική, θὰ ἔπρεπε κι ἐμεῖς νὰ γράψουμε ὅτι «ἀπαντᾶμε σὲ κάποιον ποὺ αὐτοαποκαλεῖται ἱερέας». Ὅπως εἶστε ἱερέας, ἔτσι κι ἐμεῖς εἴμαστε ἀποτειχισμένοι. Καὶ ἐπειδὴ παίζετε μὲ τὶς λέξεις, σᾶς τὸ λέμε μὲ ἄλλα λόγια: Ἔχουμε, ὅπως ἀκριβῶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, μετὰ τῶν ὁποίων ἐσεῖς κοινωνεῖτε, χωρὶς ἔστω καὶ λεκτικὰ νὰ τοὺς ἐλέγχετε καὶ νὰ τοὺς πολεμᾶτε, ὅπως ἁρμόζει σὲ Ποιμένα!

2. Γράφετε –γιὰ νὰ δείξετε πὼς τάχα δεχθήκατε ἐπίθεση καὶ μὲ τὴν ἀπάντησή σας ἀμύνεσθε– ὅτι κάποιοι «ἐπέκριναν τὸ ἀπόσπασμα προσφάτου ὁμιλίας μου»! Ἔτσι, ὅποιος δὲν ἔχει παρακολουθήσει ἐξ ἀρχῆς τὸ «διάλογό» μας, δὲν γνωρίζει ὅτι ἐσεῖς κακόβουλα, ὕπουλα καὶ ἀνέντιμα (θὰ ἐξηγήσουμε στὴ συνέχεια τοὺς χαρακτηρισμούς) μᾶς ἐπιτεθήκατε πρῶτος κι ἐμεῖς (ὄχι τόσο γιὰ νὰ ὑποστηρίξουμε τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ τὴν κακοποιούμενη ἀλήθεια), παραθέσαμε στοιχεῖα, ποὺ ἡ «πατρική» σας διάθεση, ἀπαξίωσε νὰ τὰ ἐξετάσει. Ὅμως, scripta manent (τὰ γραπτὰ μένουν) καὶ ὑπάρχουν ἀναρτημένα γιὰ ὅποιον θέλει νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια. Ἀκόμα καὶ γιὰ σᾶς.

Καὶ ἐξηγοῦμε δι’ ὀλίγων τὰ γεγονότα:

i. Ὅταν πρὸ μηνῶν γράψατε πάλι κάτι ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων, σᾶς ἐρώτησε ὁ κ. Τσολογιάννης (ὅπως εἴδαμε νὰ ἀναφέρει) καὶ μὲ e-mail τὸν διαβεβαιώσατε «ότι οσα έχω γραψει δεν αφορουσαν τους Αποτειχισμενους αλλα … καποιους αλλους»!

ii. Τώρα ποὺ ἀλλάξατε ἄποψη (καὶ δικαίωμά σας), ποὺ φάνηκε δηλαδὴ ἡ πραγματική σας τοποθέτηση γιὰ τοὺς ἀποτειχισμένους, κάναμε τὴν παρακάτω ὑπόθεση καὶ περιμένουμε νὰ τὴν διαψεύσετε: Τότε, μᾶς διαβεβαιώσατε ὅτι –ὅσα γράψατε– δὲν ἀναφέρονταν ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων. Ἀλλὰ τότε, εἴμαστε σὲ περίοδο ἐκλογῶν κι ἐσεῖς ἀποτελούσατε τὸν πνευματικὸ καθοδηγητὴ ἑνὸς πολιτικοῦ κόμματος ποὺ ὀνομαζόταν «Κοινωνία», παρὰ τὴν πάγια ἐκκλησιαστικὴ θέση, ὅτι οἱ κληρικοὶ δὲν κομματίζουν. Κρύψατε τὴν θέση σας, λοιπόν, γιὰ νὰ μὴ χάσετε ψήφους; Κι ὄχι μόνο τὶς ψήφους, ἀλλὰ καὶ στελέχη; μιᾶς κι εἴχατε προτείνει σὲ κάποιους ἀποτειχισμένους (ὅπως μοῦ ἐκμυστηρεύτηκαν) νὰ κατέβουν ὡς στελέχη σας στὶς ἐκλογές. Τώρα λοιπόν, ποὺ πέρασαν οἱ ἐκλογές, καὶ οὐσιαστικὰ διαλύθηκε καὶ τὸ κόμμα σας, ἐκφράσατε τὶς πραγματικές σας θέσεις;

iii. Ἄρα, ὅσα εἴπατε τότε καμουφλαρισμένα, θεωροῦμε ὅτι ἀφοροῦσαν καὶ τοὺς ἀποτειχισμένους.

Συμπέρασμα: Ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω φαίνεται ὅτι δὲν ἐπικρίναμε ἐμεῖς ἐσᾶς, ἀλλὰἐσεῖς τὴν ἐνέργειά μας νὰ ἀποτειχιστοῦμε. Κι ἐμεῖς ἀπαντήσαμε μὲ κείμενα καὶ ἐπιχειρήματα. Ἐνῶ ἐσεῖς μὲ ὀρθολογισμὸ καὶ μηδὲν ἁγιοπατερικὰ κείμενα. Μὴ μᾶς πεῖτε πὼς παραθέτετε ἀπόσπασμα ἀπὸ βιβλίο τοῦ π. Ἐπιφάνιου. Διότι τὰ ἐπιχειρήματά του ἔχουν (δυστυχῶς γιὰ τὸν σεβαστὸ κατὰ τὰ ἄλλα π. Ἐπιφάνιο) κονιορτοποιηθεῖ ἀπὸ τρία τουλάχιστον βιβλία μὲ ἑκατοντάδες ἁγιοπατερικὰ κείμενα καὶ πολλὰ ἄρθρα.

iv. Κάνατε κι ἄλλη μιὰ παραπλανητικὴ κίνηση. Στὴν εἰσαγωγή σας ἐπισημαίνετε ὅτι ἰσχυριστήκαμε πὼς «τὰ λεγόμενά σας ἀντιβαίνουν στοὺς Ι. Κανόνας καὶ ἰδίως στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας». Ὅμως, ξεχνᾶτε (σκοπίμως;) δυὸ πράγματα:

α) ὅτι ἐμεῖς δὲν ἀναφερόμαστε καὶ δὲν ἀναφερθήκαμε μόνο στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους Ι. Κανόνες, στὴν σύνολη πατερικὴ γραμματεία καὶ τὴνδιαχρονικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας (ἕνα σημεῖο τῶν ὁποίων εἶναι ὁ ΙΕ΄ Κανόνας) καὶ

β) ὅτι ἐσεῖς μὲ τὴν ἀπάντησή σας προσπαθεῖτε, ἀνεπιτυχῶς βέβαια, νὰ ἀποδείξετε λανθασμένη ἐνέργεια τὴν ἀποτείχιση, ἀναφερόμενος καὶ ἑρμηνεύοντας μόνο τὸν ΙΕ΄ Κανόνα καὶ χρησιμοποιώντας τὰ λόγια τοῦ Κανόνα, παραμερίζοντας τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς ὑπόλοιπους Ἱ. Κανόνες καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες στοὺς ὁποίους στηρίχτηκε ἡ διατύπωση τοῦ Κανόνα. Ξεχνᾶτε ὅτι τὸν Ἱ. Κανόνα ἑρμηνεύουν τὰ κείμενα τῶν Πατέρων ποὺ τὸν ἐφάρμοσαν! Καὶ δυστυχῶς γιὰ σᾶς, οἱ Ἅγιοι ἀποδέχονται αὐτὸ ποὺ ἐσεῖς ἀρνεῖσθε.

Β) ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ τῆς ἀπαντήσεώς σας: Γράφετε στὴν συνέχεια: «Αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται στὸ ἀναρτηθὲν ἠχητικό τῆς ὁμιλίας μου, εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα. Ἐλέχθησαν κατόπιν ἐρωτήματος ποὺ μοῦ ἐτέθη ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο καί, βεβαίως, δὲν μειώνουν οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή μου πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ὀνομάζονται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ σημαίνουν μόνο τὸ ὅτι διαφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴν ἑρμηνεία καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ συνοδεύει τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτήν».

Ἀγαπητὲ πάτερ Βασίλειε. Κανέναν ἀληθινὸ πιστὸ δὲν ἐνδιαφέρει ἂν διαφωνεῖτε ἢ συμφωνεῖτε μαζί μας. Τοῦτο θὰ ἐνδιέφερε μόνο ἂν ἔχετε κάποιους ὡς ὑποτακτικούς σας ἢ ὀπαδούς. Γιὰ προσέξτε.

Ἔχει ἀνοίξει, μὲ τὴν ραγδαία ἐπέκταση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἕνα μεγάλο θέμα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας, τὴν διατήρηση ἀκεραίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἔχουν πρόσφατα γραφεῖ (ὅπως προαναφέραμε) χιλιάδες σελίδες κι ἔχουν καταχωρηθεῖ σ’ αὐτὲς ἑκατοντάδες Πατερικὰ κείμενα γιὰ τὴν διαχρονικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὴν Διακοπὴ τῆς Μνημονεύσεως τῶν οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων· πράξη ποὺ ἔγινε ἀπὸ χιλιάδες πιστοὺς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἔγινε, ἄλλοτε ἀμέσως, μόλις ἐκφράστηκε ἡ βλάσφημη καὶ κακόδοξη διδασκαλία, ἄλλοτε μετὰ ἕνα εὔλογο μικρὸ χρονικὸ διάστημα μερικῶν μηνῶν ἢ ἐτῶν, κατὰ τὸ ὁποῖο, οἱ Πατέρες δὲν ἀδρανοῦσαν, δὲν ἠσχολοῦντο μὲ τὴν "πολιτική ποιμαντική", ἀλλὰ προσπαθοῦσαν νὰ μεταπείσουν καὶ νὰμεταστρέψουν τοὺς αἱρετικούς.

Στὴν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅμως, μιλᾶμε γιὰ μιὰ αἵρεση ποὺ ἔχει χαρακτηρισθεῖ ἀπὸ ἁγίους ἄνδρες ὡς ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ καὶ ὡς ἡ ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, κι ἐσεῖς μᾶς λέτε ὅτι «διαφωνεῖτε ἀπολύτως», χωρὶς νὰ ἀποδεικνύετε ἁγιοπατερικὰ τὴν διαφωνία σας, παρὰ μόνο ἀποφαινόμενος ἀπόλυτα καὶ ἰδιόγνωμα μὲ ὀλιγόλογους αὐτοσχέδιους συλλογισμούς! 

Πάτερ Βασίλειε· γιὰ τὸ πατρονάρισμα τοῦ κόμματός σας εἴχατε καὶ διαθέσατε ἄφθονο χρόνο, γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν πόσο χρόνο διαθέσατε; Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀποπροσανατολίσετε τὴν συζήτηση στὸ ἀναγκαῖο ἢ ὄχι, στὸ νόμιμο ἢ ὄχι τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης ἑνὸς κόμματος, σᾶς ἐρωτοῦμε εὐθέως: ποιό εἶναι τὸ πρώτιστοκαθῆκον ἑνὸς λόγιου, μάλιστα, Ποιμένα, ἡ καθοδήγηση ἑνὸς κόμματος ἢ ἡκαταπολέμηση τῶν αἱρετικῶν;

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_88.html

  

 Β΄ Μέρος

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν ἄξιζε ἄλλης ἀπαντήσεως τὸ β΄ ἄρθρο τοῦ π. Β. Βολουδάκη «Ἀπάντηση σὲ ἐπικριτάς» (ἐδῶ), διότι ὄχι μόνο δὲν ἀπάντησε σὲ ὅσα ἐπισημάναμε  μὲ ἄρθρα μας (ἐδῶ κι ἐδῶ κι ἐδῶ) στὴν ἐπίθεση ποὺ ἔκανε ἐναντίον μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσει ὅσα θλιβερὰ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὰ εἶπε, ἔπεσε σὲ νέες ἀντιφάσεις καὶ ἀντιπατερικὲς θέσεις. Ὅμως ξεκινήσαμε νὰ ἀπαντᾶμε στὴν νέα του ἀνάρτηση (Α΄ μέρος ἐδῶ) καὶ συνεχίζουμε σήμερα μὲ τὸ Β΄ μέρος, διότι οἱ θέσεις του (ποὺ ἀπηχοῦν τὶς θέσεις πολλῶν “ἀντι-Οἰκουμενιστῶν” ποιμένων, κυρίως τῆς “Συνάξεως Κληρικῶν”) οὐσιαστικὰ εἶναι μετα-πατερικὲς καὶ ἀλλοιώνουν τὴν διαχρονικὴ ποιμαντικὴ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιρὸ αἱρέσεως. (Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι οἱ τῆς “Συνάξεως” κατηγοροῦν τὸν Δημητριάδος, τὸν Ζηζιούλα, τὸν Καλαϊτζίδη κ.ἄ. γιὰ μετα-πατερικὴ θεολογία!).

Γ) ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ τῆς ἀπαντήσεώς σας:

Γράφετε: «Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική. Ἡ φράση "…οἱ ἑαυτούς της πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες…" χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου γιὰ νὰ ἐξηγήση ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἐπισκόπου εἶναι θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ "γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν" ἐπισκόπου καὶ ὄχι ὡς ὑποδηλωτικὸς συγκεκριμένης πρακτικῆς, ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ ἐφαρμοσθῆ ὑποχρεωτικά, ὡς ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος! Ἡ μετοχή "ἀποτειχίζοντες"» (=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικό=ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό... Νὰ σημειωθῆ, ἐπίσης, ὅτι οἱ Ι. Μονὲς τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ποὺ ἐπέλεξαν τὸ 1969 νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνον τοῦ αἱρετικὰ φρονοῦντος Πατριάρχου Ἀθηναγόρου δὲν χρησιμοποίησαν ποτὲ τὸν ὅρο "ἀποτείχιση" ἀλλὰ μόνο τὴ φράση: "Διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος"».

α. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς στὴν ἐπιστολὴν «Πρὸς εὐλαβέστατον ἐν μοναχοῖς κυρ Διονύσιον» μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Πατέρες δὲν πρόσεχαν-ἐξέταζαν κυρίως τὶς λέξεις καὶ τὰ λεξικά (καλύτερα, ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὶς λέξεις), ὅσο πρόσεχαν τὸν νοῦν, τὴν πραγματικότητα ποὺ ἐκφράζουν αὐτὲς οἱ λέξεις· καὶ παραθέτει μιὰ μικρὴ ἀνθολόγηση φράσεων Πατέρων, ὅπως (ἁγ. Κυρίλλου): «Εἴωθεν ἐξ ἀρχῆς οὐ μόνον ἡ θεία Γραφή, ἀλλά καί οἱ τῆς ἐκκλησίας διδάσκαλοι περί τάς λέξεις ἀδιαφορεῖν, εἰδότες ὅτι οὐδέν ἀδικοῦσιν αἱ λέξεις, ὅταν ἄλλως ἔχῃ τά πράγματα», (Μ. Βασιλείου): «οὐ χρή προσέχειν λέξεσιν, ἀλλά τῇ τοῦ σκοποῦ δυνάμει», (Γρηγορίου Θεολόγου): «ὅτι οὐκ ἐν ρήμασιν ἡμῖν, ἀλλ᾿ ἐν πράγμασιν ἡ εὐσέβεια», καί (ἱ. Χρυσοστόμου): «οὐ δεῖ τήν λέξειν καθ᾿ ἑαυτήν βασανίζειν, ἀλλά τῇ διανοίᾳ προσέχειν τοῦ γράφοντος».

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες χρησιμοποίησαν λέξεις, ἐπίθετα ἢ «οὐσιαστικὰ» ποὺ δὲν ἦταν «καταγεγραμμένα σὲ κάποιο λεξικό»,  ὅπως “ὁμοούσιος”, “θεοτόκος” κ.λπ., καὶ ποὺ φυσικά, δὲν τὰ ἀποδέχονταν οἱ αἱρετικοί. Αὐτά, ὅμως, ἐξέφραζαν τὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

Διαβάστε, π. Βασίλειε, τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ «Ἡ διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Πατέρων... περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως» γιὰ νὰ δεῖτε τὸν «νοῦν» τῶν Ἁγίων Πατέρων γύρω ἀπὸ τὴν ἀνάλυση τῆς λέξεως καὶ τὴν διαχρονικὴ πρακτικὴ τῆς Διακοπῆς τῆς Μνημονεύσεως καὶ τῆς Ἀποτειχίσεως, ἀφοῦ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παρουσιαστοῦν ὅλα τὰ πατερικὰ κείμενα ἐδῶ, στὴν μικρή μας ἀπάντηση. Ἂν ἔχετε κι ἐσεῖς αὐτὴν τὴν καλὴ προαίρεση τῶν Ἁγίων Πατέρων, θὰ σᾶς χαροποιήσει ἡ ἀνακάλυψη, ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἄλλη θέση ἀπὸ σᾶς, εἶχαν «νοῦν Χριστοῦ», τὸν ὁποῖον ὅλοι ἐπιδιώκουμε (κι ἐσεῖς) νὰ ἀποκτήσουμε. Αὐτό, τὴν ἀπόκτηση «νοῦν Χριστοῦ», δὲν διδάσκετε κι ἐσεῖς; Κι ἂν μέχρι τώρα δὲν εἴχατε ἀντιληφθεῖ τὴν σημασία τῆς Ἀποτειχίσεως, ἔ, δὲν χάθηκε ὁ κόσμος. Ὅλοι μας κάποτε μαθαίνουμε κάτι ποὺ δὲν γνωρίζαμε. Καὶ «ἡ λύπη εἰς χαρὰν γενήσεται»!

β. Στὴν ὁμιλία σας εἴχατε πεῖ: «Ὁ ὅρος “Ἀποτείχιση” εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος,  βγαίνει  ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν,  εἶσαι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία». Λανθασμένη, ἀλλὰ ὁλοκάθαρη ἡ ἑρμηνεία τῆς ἀποτειχίσεως, ὅπως τότε τὴν παρουσιάσατε. Μετὰ τὴν παρέμβασή μας, ἀλλάξατε γνώμη. Τώρα γιὰ σᾶς ἡ ἀποτείχιση («ἀποτειχίζοντες»=προστατεύοντες») ἔχει ἄλλη ἔννοια, τὴν ἔννοια τοῦ προστατεύω-ομαι!

Ὅταν, πάτερ, ἀποφασίσετε ποιά εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῆς λέξεως, τότε συζητᾶμε  περισσότερο σοβαρά! Πάντως σᾶς παρακαλοῦμε νὰ διαβάσετε ἐπισταμένως τὴν παραπάνω μελέτη τοῦ π. Εὐθύμιου. Θὰ βρεῖτε τὴν σύμφωνη διαχρονικὴ ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Καὶ μιὰ ἐπισήμανση: Ἡ μελέτη εἶναι πρωτότυπη, ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζω, καὶ τὸ Ἀντιαιρετικὸ Γραφεῖο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, προσπάθησε πρόχειρα νὰ τὴν ἀναιρέσει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκτεθεῖ ἀνεπανόρθωτα, ἀφοῦ οἱ ἐντολοδόχοι τοῦ μητροπ. Πειραιῶς δὲν βρῆκαν ὡς σύμμαχο στὴν διατεταγμένη αὐτὴ προσπάθειά τους, οὔτε ἕνα χωρίο Πατερικό!

γ. Στὸ ἴδιο βιβλίο, πάτερ, θὰ διδαχθεῖτε ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων, ὅτι ἡ Διακοπὴ Μνημονεύσεως τοῦ ἐπισκόπου δὲν ἀποτελεῖ (ὅπως ἐσεῖς ἰσχυρίζεσθε) ἁπλῶς «θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ “γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν” ἐπισκόπου καὶ ...ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος!», ἀλλὰ ἀντίθετα ἀναγκαῖον καθῆκον καὶ πράξη σωτηρίας, ἀφοῦ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, κολάζει. Πάντα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ ἡ μὴ κοινωνία μαζί τους, ἦταν πρώτιστο μέλημα τῶν πιστῶν, ἐξ ἐνστίκτου ἀντίδρασις!

δ. Σὲ ἄλλο σημεῖο γράφετε: «Νὰ σημειωθῆ ὅτι ὁ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ σὲ Κληρικοὺς καὶ ὄχι σὲ λαϊκούς, ἐφ’ ὅσον οἱ λαϊκοὶ δὲν ἔχουν ἐξουσία οὔτε νὰ μνημονεύουν τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἐπαρχίας τους, οὔτε νὰ παύουν τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεπτομέρεια ἀλλὰ τὸ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ, δεδομένου ὅτι οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ "ἀποτειχισμένοι" εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ!».

Ι) Ἀσφαλῶς, ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (ἀποτείχιση, διακοπὴ μνημοσύνου) δὲν εἶναι προνόμιο τῶν κληρικῶν μόνο. Ἂν ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μολύνει, τότε μολύνονται καὶ οἱ λαϊκοί (ὡς ἔχοντες λιγότερη γνώση) καὶ κατὰ περίπτωση περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι μολύνονται οἱ κληρικοί. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι δίδασκαν τὴν ἀπομάκρυνση καὶ τῶν λαϊκῶν, χωρὶς νὰ τοὺς προτρέπουν νὰ ἀπομακρύνονται συντεταγμένα (ὅπως ἀντιπατερικὰ καὶ κακόδοξα ὁ Τελεβάντος διὰ τοῦ ἱστολογίου του προπαγανδίζει ὅτι πρέπει νὰ γίνεται) ἀπὸ αἱρετικούς, ποὺ δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο (ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές), ἀρκεῖ ἡ αἵρεσή τους νὰ εἶναι ἐξακριβωμένη (ὅπως εἶναι ἡ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ ἔχει ὀνομαστεῖ Παναίρεση ἀπὸ Ἅγιο, τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καὶ πολλοὺς Πατέρες).

Ἄρα, λοιπόν, καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ σημεῖο παραπληροφορήσατε καὶ διαστρέψατε τὴν ἀλήθεια, π. Βασίλειε· διαβάζουμε τὴν διαστροφὴ αὐτὴ στὴ πρῶτο σας κείμενο: «εἶναι πολὺ λεπτὰ θέματα αὐτά, διότι, ἐὰν ἀκολουθήσουμε αὐτὴν τὴν λογικὴ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἀποφασίζει ποιός εἶναι ἀκοινώνητος, τότε πλέον θὰ γίνουμε χίλια κομμάτια ὡς Ἐκκλησία. Θέλει πάρα πολὺ προσοχὴ λοιπόν»! Ἀκριβῶς, πάτερ, «πολὺ προσοχή», ποὺ δυστυχῶς ὅταν ἀσχολεῖστε πρωτίστως μὲ τὸ κόμμα «Κοινωνία», δὲν τὴν ἔχετε. Δὲν καταλάβατε, δηλαδή, ἀκόμα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση; Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς εἶναι ἄστοχος; Ἔγινε ἀπὸ ζηλωτὲς καὶ ἀδιάκριτους πιστούς; Ὁ «καθένας» τὸ λέει αὐτό; (Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος, πάτερ μου, εἶναι ὁ «καθένας»;).

Ἂς δοῦμε δυό-τρεῖς θέσεις τῶν Ἁγίων. Γράφει ὁ Μ. Ἀθανάσιος: Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρή (=πρέπει) αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ' αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (Μ. Ἀθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) καὶ «ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει (=ἁρμόζει) φεύγειν» (P.G. 26, 1188Β).

Ὁ Μ. Βασίλειος διδάσκει «ὅτι ὅσους ("ὀρθόδοξους") κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὄχι μόνον πρέπει νὰ τοὺς θέτουμε σὲ ἀκοινωνησία, “ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν”». Kαὶ ὁ ἅγιος Μᾶρκος: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι».

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γερμανός: «Ἐξορκίζω ὅλους τοὺς λαϊκούς, ὅσοι εἴστε γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, νὰ φεύγετε ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ ὑπέπεσαν στὴν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ ἐκκλησία νὰ συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε νὰ παίρνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Εἶναι καλύτερα νὰ προσεύχεσθε εἰς τὸν Θεὸ στὰ σπίτια σας μόνοι, παρὰ νὰ συγκεντρώνεσθε στὴν ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς Λατινόφρονες. Εἰ δ’ ἄλλως, θὰ ὑποστῆτε τὴν ἴδια κόλασι μ’ αὐτούς» (Ἅγιος Γερμανὸς Β΄, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, 1222-1240).

ΙΙ. Πολὺ «χολὴ» καὶ «κακία» ὑποκρύπτει καὶ ἡ φράση σας: «Οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ "ἀποτειχισμένοι" εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ!».

i Νὰ θυμίσω κατ’ ἀρχάς, π. Βασίλειε, πώς, ὅταν πάλι γράψατε κάτι ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων, σᾶς ἐρώτησε ὁ κ. Τσολογιάννης, καὶ μὲ e-mail τὸν διαβεβαιώσατε «ότι οσα έχω γραψει δεν αφορουσαν τους Αποτειχισμενους αλλα … καποιους αλλους»! Σήμερα, μὲ αὐτὸ ποὺ γράφετε, ἐπιβεβαιώνετε ὅτι δὲν τοῦ εἴπατε τὴν ἀλήθεια, λόγῳ τῶν πολιτικῶν ἐκλογῶν, στὶς ὁποῖες ἐμπλεκόταν τὸ κόμμα «Κοινωνία», ποὺ ὡς «πνευματικός» καὶ καθοδηγητής του ὑποστηρίζετε. Ἐπιβεβαιώνετε δηλαδὴ ὅτι ἐμᾶς ἐννοούσατε, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν (σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ τώρα δηλώνετε) ἄλλοι φανερὰ ἀποτειχισμένοι!

ii. Καὶ ἂς ἔρθουμε στὴν φράση σας: «πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ!». Μὲ αὐτὴ ἀποδεικνύετε ἢ ὅτι ἀγνοεῖτε τελείως τὰ πράγματα (καὶ δὲν σᾶς τιμᾶ νὰ γράφετε γιὰ πράγματα ποὺ ἀγνοεῖτε) ἢ ὅτι τὰ διαστρέφετε ἐνσυνειδήτως.

Πρῶτα-πρῶτα. Δὲν ὑπάρχει μόνο ἕνας ἀποτειχισμένος κληρικός, ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς. Ἤδη στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις, τοὺς ὁποίους ἐμεῖς γνωρίζουμε, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακόψει τὴν Μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου τους. Τὰ ὀνόματά τους εἶναι γνωστά· ὁ τελευταῖος μάλιστα (ὁ π. Εὐθυμιος Χαραλαμπίδης) δὲν ἔχει καθαιρεθεῖ ἀκόμα, ἀλλὰ τὸν ἀπείλησε ὅτι θὰ τὸν καθαιρέσει ὁ μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος, ἂν δὲν ἐπαναλάβει τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του μέχρι τὰ μέσα Σεπτεμβρίου 2014! Βλέπετε, π. Βασίλειε, ποιά εἶναι ἡ μοῖρα τῶν ἀποτειχισμένων; Ἡ καθαίρεση. Κάτι ποὺ ἐσεῖς, ἐφ' ὅσον κοινωνεῖτε μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς, δὲν θὰ τὸ ὑποστεῖτε, γιὰ διαφορετικὰ πῶς θὰ μπορεῖτε -ὡς καθηρημένος- νὰ καθοδηγεῖτε ἕνα κόμμα!

Δεύτερον. Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, τὸν ὁποῖο λεκτικὰ ἀπαξιώνεται μὲ τὴν ἀπάντησή σας (καὶ μαζί του κι ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἔχουμε πνευματικό), σημειώνοντας ὅτι εἶναι καθηρημένος κληρικός, πράγματι, πάτερ, εἶναι καθηρημένος, ἀλλὰ διὰ τὴν Πίστιν. Καὶ ξέρετε ὅτι καμιὰ ἰσχὺ δὲν ἔχει ἡ καθαίρεση γιὰ τὴν Πίστη. Δὲν τὸ λένε μόνο οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι..., μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ· χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε...» (Ματθ. 5, 10-11). Τὸν καθαίρεσαν οἱ Ἐπίσκοποι ὅλως παράνομα καὶ ἀντικανονικά, ἕνα Καϊαφικὸ δηλαδὴ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο. Τοῦτο μπορεῖτε καὶ ἰδίοις ὄμμασι νὰ ἐξακριβώσετε, ἂν κάνετε τὸν κόπο νὰ δεῖτε τὸ βίντεο ποὺ ἔχουμε στὴ διπλανὴ στήλη τῆς ἱστοσελίδας ἀναρτήσει. Ἄν, ἐπίσης, ἀναζητήσετε τὴν δημοσιευμένη εἴδηση ὅτι, ὁ Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας κατὰ τὴν ἐξέταση τοῦ θέματος, διέκοψε τὸν δικηγόρο-ἐκπρόσωπο τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ δίκη τοῦ π. Εὐθυμίου νομικὰ εἶναι διάτρητη!

Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, λοιπόν, καθαιρέθηκε γιὰ τὴν Πίστη. Γι’ αὐτὸ πρεσέτρεξαν νὰ τὸν ὑποστηρίξουν πλῆθος Ἱερομονάχων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν στὸ Βόλο ἢ στὴν Ἀθήνα, ὅταν διεξάγετο τὸ ἐκκλησιαστικὸ Δικαστήριο, ὁ δὲ π. Δ. Τάτσης ἔγραψε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (φ. 1773, 27 Φεβρουαρίου 2009) στὸν ὁποῖο εἶστε καὶ σεῖς συνεργάτης: «Πρόσφατα ἐξεδόθη ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν γνωστὸ ἱερομόναχο (π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ), ὁ ὁποῖος μάχεται κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν... Τὸ μεγάλο του παράπτωμα ἦταν ὅτι δὲν μνημόνευσε τὸ Μητροπολίτη του... Δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη ἀποφασίζει μὲ τρόπο παράλογο, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ προστατεύσει κάποιους ...μεγαλόσχημους κληρικούς». Οἱ ἔπαινοι τοῦ π. Διονυσίου Τάτση καὶ τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση γιὰ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ (ἐδῶ).

Θὰ σᾶς παραθέσουμε δυό-τρία ἐνδεικτικὰ ὀνόματα, ποὺ τὸν ὑποστήριξαν, καὶ ἀνῆκαν στὴν «Σύναξη κληρικῶν καὶ μοναχῶν» στὴν ὁποία καὶ ἐσεῖς συμμετείχατε: Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Μελισσοχωρίου Λαγκαδᾶ Κύριλλος μετὰ τῆς Συνοδείας του· ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Μηλοχωρίου Πτολεμαϊδος Μάξιμος· ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ἰωάννης Κορναράκης· ὁ ἀείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος· ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης· ὁ π. Διονύσιος Τάτσης.

Θὰ σᾶς πληροφορήσω, ἐπίσης, ὅτι πολλοὶ ἀπ' αὐτούς (ἰδίως Ἁγιορεῖτες) προέτρεπαν τὸν π. Εὐθύμιο νὰ μὴν δεχθεῖ τὴν καταδίκη ἀπὸ τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο, ἐφ' ὅσον οἱ καταδίκες γιὰ θέματα Πίστεως δὲν ἰσχύουν, ἀλλὰ νὰ συνεχίσει νὰ λειτουργεῖ. Αὐτὸ ἄλλωστε διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, κι αὐτὸ ἔκαναν, ὅταν καταδικάστηκαν ἀπὸ "ὀρθόδοξους" τυπικὰ Πατριάρχες, ἀλλὰ γιὰ τὴν Πίστη ποὺ ἐκεῖνοι διέφθειραν, ὅπως οἱ ἀλήστου μνήμης πατριάρχες Καλέκας και Βέκκος!

Ὅμως ὁ π. Εὐθύμιος, ἂν καὶ δεχόταν τὴν θέση τους, δὲν λειτουργοῦσε γιὰ 3-4 χρόνια περίπου, ὄχι γιατὶ ἀναγνώριζε μιὰ ἀπόφαση οἰκουμενιστικῆς "λογικῆς", ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἤθελε ἀπὸ μόνος του νὰ δικαιώσει τὸν ἑαυτό του. Γι' αὐτὸ καὶ τοὺς παρακάλεσε, αὐτὰ ποὺ λέγουν κατ' ἰδίαν, νὰ τὰ ὑπογράψουν. Κάτι ποὺ ποτὲ δὲν ἔκαναν, παρότι ἔγινε λόγος στὴ "Σύναξη Κληρικῶν" τῆς Γατζέας καὶ παρουσιάστηκε σχετικὸ αἴτημα!!!

Καὶ ἄρχισε πάλι νὰ λειτουργεῖ ὁ π. Εὐθύμιος, ὅταν ὁ Μητροπολίτης Ράσκας Ἀρτέμιος μὲ τοὺς περὶ αὐτὸν Πατέρες καὶ μοναχούς, ἐπιβεβαίωσαν ἐγγράφως ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ πρακτικὴ σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ τὸν προέτρεψαν νὰ λειτουργεῖ.

Θὰ σᾶς θυμήσω, ἐπίσης, τί εἶπαν δύο ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ τὸν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ ὡς διωκόμενο γιὰ τοὺς ἀγῶνες κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης εἶπε σὲ ὁμιλία του στὸ Βόλο, παρουσία ἱερέων, μοναχῶν καὶ ἑκατοντάδων πιστῶν: «Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς  αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴν ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες... Νὰ ἐνισχύσουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διώκονται, τιμωροῦνται, συκοφαντοῦνται... Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ ...εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους».

Καὶ ἀλλοῦ γράφει ὁ π. Θεόδωρος: «Ὁ οἰκουμενισμὸς προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπόρεσε μὲ τὴ δολιότητα νὰ πετύχει ὁ Πάπας, δηλαδὴ νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ πετυχαίνει τώρα μὲ τοὺς «ὀρθοδόξους» οἰκουμενιστές... Ὁ ἐκ τοῦ φιλοπαπισμοῦ καὶ φιλοπροτεσταντισμοῦ κίνδυνος εἶναι μεγάλος. Πρέπει νὰ προλάβουμε τὴν ἐπερχόμενη προδοσία. Χρειάζονται περισσότεροι ζηλωτές, οἱ ὁποῖοι θὰ μιλοῦν μὲ παρρησία καὶ θὰ ἀφυπνίζουν τοὺς Ἐπισκόπους (σ.σ. ἀλλὰ καὶ τοὺς πρωτοπρεσβυτέρους), ποὺ ἀναπαύονται στοὺς θρόνους τους καὶ νωχελικὰ ἁπλώνουν τὰ χέρια τους νὰ εὐλογήσουν ἀδιακρίτως ὀρθοδόξους, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀδιαφορώντας ἂν μὲ τὴν τακτική τους αὐτὴ προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία» (Ὀρθόδοξος Τύπος,13/01/2012).

Ἀλλὰ καὶ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης ἔγραψε: «Πρόσφατα ἐξεδόθη ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν γνωστὸ ἱερομόναχο, ὁ ὁποῖος μάχεται κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν... Τὸ μεγάλο του παράπτωμα ἦταν ὅτι δὲν μνημόνευσε τὸ Μητροπολίτη του... Ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι εὐλαβέσταστος κληρικὸς καὶ θαρραλέος. Διατυπώνει τὶς ἀπόψεις του τεκμηριωμένα καὶ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξία. Σὲ μιὰ ἐποχὴ μάλιστα ὅπου ὄχι μόνο οἱ λαϊκοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότεροι κληρικοὶ ἔχουν γίνει ἄνθρωποι τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, ὁ π. Εὐθύμιος ἀπ’ τὴν ἀσκητικὴ του βίγλα ἀνησυχεῖ καὶ ἀντιστέκεται. Κι αὐτὸ εἶναι, ποὺ τὸν κάνει ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιομίμητο... Δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη ἀποφασίζει μὲ τρόπο παράλογο, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ προστατεύσει κάποιους ...μεγαλόσχημους κληρικούς» ("Ὀρθόδοξο Τύπος", φ. 1773, 27 Φεβρουαρίου 2009).

Ὁ π. Εὐθύμιος, λοιπόν, πάτερ, ἔπαψε νὰ εἶναι ἀξιομίμητος –γιὰ σᾶς καὶ τοὺς συνοδοιπόρους σας στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς– ὅταν σᾶς ἀπέδειξε μὲ τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ὅτι εἶστε ὑποχρεωμένοι νὰ μὴ κοινωνεῖτε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές! Γι’ αὐτὸ καὶ μιλᾶτε ἔτσι, γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τόσο ἐκθειάζατε πρότινος, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἀλλάξει κάτι.

Τὴν ἀπάντησή σας, π. Βασίλειε, τὴν κατακλείετε μὲ τὰ ἑξῆς:

«Ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος δὲν ἐπιθυμῶ νὰ προσθέσω δικά μου λόγια ἀλλὰ θὰ παραθέσω τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας Πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀφοῦ αὐτὸν ἐπεστράτευσαν γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι σφάλλομαι.

Θὰ παραθέσω ἐλάχιστα, ἀλλὰ ἀπολύτως ἀποδεικτικὰ ἀποσπάσματα, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ», τὰ ὁποῖα ἀπολύτως ἀσπάζομαι «ὡς λόγον Θεοῦ:».

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_15.html