Ὁ Γέρων Πορφύριος
συνέδεε τό θέμα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων μέ τή γαστριμαργία καί τή λαιμαργία.
Ἔλεγε δὲ πώς, ἂν ὁ
ἄνθρωπος καταφέρει νὰ τρώει μὲ πρόγραμμα καὶ μὲ λογική, τότε ὁ Θεὸς ἀναλαμβάνει
νὰ τοῦ συμπληρώσει ὅλες τὶς ἄλλες ἀτέλειες.
Ἐξαιτίας τῆς
λαιμαργίας τοῦ ἀνθρώπου, ἔλεγε, ὁ διάβολος τοῦ πῆρε τὴν ἐξουσία καὶ τὸν ἔβγαλε
ἀπὸ τὸν παράδεισο. Κι ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνει ἀγώνα, γιὰ νὰ πάρει
πίσω αὐτὴ τὴ χαμένη ἐξουσία.
Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου καί, μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου ἔγινε ὁ διάβολος. «Κάνε του, λοιπόν, ἄνθρωπε, πόλεμο νὰ πάρεις πίσω τὴν ἐξουσία, πού σοῦ πῆρε», μᾶς ἔλεγε...
Τὸν ρώτησα τότε:
- Τόσο σπουδαῖος,
λοιπόν, εἶναι ὁ ἀγώνας κατὰ τῆς λαιμαργίας;
Καὶ μοῦ ἀπάντησε ὡς
ἑξῆς:
- Εἶναι τόσο
σημαντικὸς ὁ ἀγώνας αὐτὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ
οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συνήθιζαν, τὴν ὥρα ποὺ ἔφτιαχναν τὸ φαγητό τους,
νὰ ρίχνουν μέσα κι ἕνα ποτήρι πικράδι, ὥστε νὰ μὴ νιώθουν τὴν παραμικρὴ ἡδονὴ
τὴν ὥρα ποὺ ἔτρωγαν.
- Καὶ τί βγαίνει μ’
αὐτό, Γέροντα;
- Τί βγαίνει; Ἄκουσε
νὰ σοῦ ἐξηγήσω.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει
τέτοιο ἀγώνα, δέν προλαμβάνει νά σηκώσει τά χέρια του στήν προσευχή, κι ἀμέσως
κατεβαίνει ἡ χάρις καί κάθεται ἐπάνω του...
