Χριστούγεννα ερήμην του Χριστού μας!
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Δεδικαιολογημένη αγανάκτηση μας πλημμυρίζει όταν παραμονές της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, δεδομένου του παρατεταμένου εγκλεισμού μας, συνεπεία της εξάρσεως του δεύτερου κύματος της πανδημίας, να καθιστάμεθα κοινωνοί ειδήσεων αλλά και αισχρών στρεβλωτικών θεαμάτων, όπου οι Δήμαρχοι να δαπανούν πακτωλούς χρημάτων, δίκην στολισμού της εκάστης πόλεως εξ αφορμής των Χριστουγέννων.
Τραγική ειρωνεία με επτασφράγιστες Εκκλησίες, με απηνείς διωγμούς προς την Εκκλησία και το ποίμνιο, με λοιδορίες και ευθείες επιθέσεις κατά των αχράντων μυστηρίων της Ορθοδόξου παραδόσεως μας, να επιδίδονται οι τοπικοί άρχοντες, σε τέτοιους είδους πολυδάπανες ενέργειες, δια να καλλιεργήσουν, έτι περαιτέρω την μοναξιά, το εσωτερικό διάκενο μεταξύ των ανθρώπων, επισημαίνοντας έτι περαιτέρω, την αποστασία του ανθρώπου από το Θεό.
Ο εορταστικός διάκοσμος, το στυγνά καταναλωτικό πνεύμα το οποίο επιστρατεύεται για να χειραγωγήσει τις μάζες αμιγώς προς την καθημαγμένη πλέον οικονομικώς αγορά, ή να καλλιεργήσει επιφανειακά υλιστικά ένα αμήχανο, άνευ τελεολογικής αιτιώδους συνάφειας μήνυμα, τι κομίζει εις την βασανισμένη ψυχή και εις τον θνησιγενή βίο μας η έλευση του Θεανθρώπου, αλλά και εις την ζωή μας, εν τέλει;
Ποια τα βαθύτερα πραγματικά οντολογικά μηνύματα, ποια η ειδοποιός διαφορά ημών των Ορθοδόξων εκ των Καθολικών, των Προτεσταντών, των Αγγλικανών και των Μουσουλμάνων;
Υπάρχει άραγε σαφής νοηματοδότηση της εορτής, εναργής εννοιολογική διάκριση από τον όρο της απλής εμποροπανήγυρις, ήτοι, της ουτιδανοσύνης της αισχροκέρδειας, καθώς και της πρόσκαιρης καταναλωτικής ευωχίας, έκφανση της ανελεύθερης σκοποθεσίας του ατομικού ευδαιμονισμού;
Μία πολιτεία, άθυρμα της παγκοσμιοποίησης, όπου πλήττει λυσσωδώς και λεηλατεί ατέγκτως τα θεμελιώδη συστατικά στοιχεία της εθνικής και Θρησκευτικής συνειδήσεως μας, μολονότι η ταυτότητας μας ως Ελλαδίτες καθίσταται αρρήκτως συνδεδεμένη εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, με τον Χριστό, εξ αυτού του λόγου, έχει εδραιωθεί το άρθρο 3 του Συντάγματος περί «Κρατούσας» Θρησκείας όπως ωσαύτως και εις την προμετωπίδα του Συντάγματος υπάρχει κραταιώς και δεσπόζει η αναφορά προς το όνομα του Τριαδικού Θεού.
Μία ανθελληνική πολιτεία, με ελληνόφωνους πολιτικούς, έμμισθα φερέφωνα, άλλων Θρησκευτικών ή και ενδεχομένως φιλοσοφικών πεποιθήσεων, τα οποία τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία μυστικών-συνωμοτικών υπερεθνικών διευθυντηρίων της Νέας Τάξης πραγμάτων, επιχειρούν την εκρίζωση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού καθ' οιονδήποτε τρόπο, αρχής γενομένης από την διάπραξη του ατιμωτικού εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφημίσεως.
Εφέτος, ο εμπαιγμός είναι διττός, τραγούδια, παραχαραγμένος ο Μέγας Βασίλειος, ακαλαίσθητα λαμπιόνια ή κηπευτικά απάδοντα σαφώς και απέχοντα παρασάγγας, προς την Γέννηση της Ελπίδας, του Φωτός, της Αιώνιας Ζωής, της Απολύτου Αληθείας και της Ελευθερίας, ήτοι του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, όπου συνέδεσε αγαστά και αρμονικά την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία με το «όντως είναι», με την πραγματική ζωή ως Θεάνθρωπος, ο αίρων τις αμαρτίες ημών, αρχήθεν της γενεθλίου ημέρας μας ως άνθρωποι, ήτοι από το Πρωπατορικό αμάρτημα.
Τι μεγάλη ύβρις: Χριστούγεννα, χωρίς Χριστό, χωρίς Θεό, πλην όμως στιλπνός στολισμός και φωτισμός εξ ονόματος και ερήμην Του, καμία μνεία για την Γέννηση του Θεού εις τις Καρδιές μας, δια την πνευματική πλησμονή και δίψα της Καρδιάς μας την υπαρξιακή μας μεταρσίωση, καμία απολύτως, αναπαράγεται η φαυλεπίφαυλη θλίψη υπό ένα ψευδεπίγραφο περιτύλιγμα επίπλαστης ευτυχίας.
Εφέτος δε, άνευ Χριστού, Χριστούγεννα, και άνευ Χριστουγέννων στολισμός, φωτάκια, και καρικατούρες, απότοκοι εωσφορικής απάνθρωπης σκέψης, ανθρώπων υποταγμένοι εις τα σκοτεινά σχέδια της παγκοσμιοποιήσεως και της Νέας Τάξης πραγμάτων.
Εν κατακλείδι, περαιώνων, λέγω: Πειθαρχείν δει θεώ μάλλον παρά ανθρώποις και ουδείς δύναται δυσί Κυρίοις δουλεύειν, η μόνη δε ζώπυρος δύναμις ανάνηψις μας η ειλικρινής προσευχή προς λυσιτελή αντιμετώπιση του ανθυγιεινού περιβάλλοντος εις το οποίο ακουσίως έχουν πνιγηρώς περιέλθει.
Πηγή.
