Νά λέγεσαι τώρα Μάξιμος, νά εἶσαι (λέει) καί μητροπολίτης Ἱωαννίνων, νά ἑορτάζεις τήν ἡμέρα τοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ (τοῦ λιονταριοῦ ἐκείνου τῆς Ὀρθοδοξίας πού γιά νά διαφυλαχθεῖ ἀνόθευτη, τά ἔβαλε μέ ὅλη την κοσμική καί ἐκκλησιαστική ἐξουσία τοῦ καιροῦ του καί ὑπέστη μαρτυρικά βασανιστήρια) καί ἐσύ νά τόν…τιμᾶς κάπως ἔτσι, ἔχοντας μάλιστα καί ὅλους τούς ὑποκάτω κοινωνούς σέ αὐτόν τόν ἀνεκδιήγητα βέβηλο καρνάβαλο.
Τήν ὥρα πού φρίττουν καί οἱ Ἄγγελοι.
Τήν ὥρα πού ζητᾶς ἀπό τόν Πατέρα νά καταπέμψει το Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπί τά
Τίμια Δῶρα καί νά τά μεταβάλει σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του.
Τήν ὥρα πού κρατᾶς στά χέρια σου τά Ἄχραντα
Μυστήρια καί τά μεταδίδεις στούς πιστούς.
Καί ἐνῶ κάνεις
καί κήρυγμα στό τέλος, μιλώντας - μεταξύ ἄλλων - γιά
«τή ζωή τῶν πραγματικῶν χριστιανῶν, πού εἶναι μιά
ζωή μέ δοκιμασίες καί διωγμούς, μιά ζωή πού πάντοτε θέλει νά δίνει καί δέν λυπᾶται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεού οὔτε τό
“τομάρι” του, οὔτε φοβᾶται νά μαρτυρήσει τήν ἀλήθεια»!
Ἀπίστευτα πράγματα.
Πράγματα γιά νά μᾶς κάνουν νά ἀναρωτιόμαστε ἔντρομοι σέ ποιό ἀκριβῶς δαιμονικό ὄνειρο ἔχουμε ἐγκλωβιστεῖ καί δέν μποροῦμε νά ξυπνήσουμε. Καί βέβαια μπορεῖ νά μίλησα προηγουμένως γιά καρνάβαλο, ἀλλά εἶναι ἀσφαλῶς ξεκάθαρο ὅτι ὅλα αὐτά δέν εἶναι καθόλου γιά γέλια. Δυστυχῶς εἶναι μόνο γιά γοερά κλάματα…
