Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ
προσωπικὴ τραγωδία τῶν «εὐσεβῶν» ἱερωμένων
Εἶναι γνωστὴ στοὺς περισσοτέρους ἡ προσφορὰ τοῦ
π. Ἰωάννου Διώτη, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ὑπερήλικας
δὲν ἔχει σταματήσει νὰ ἐνδιαφέρεται, νὰ παρακολουθεῖ τὰ ἐκκλησιαστικὰ δρώμενα
καὶ νὰ ἀρθρογραφεῖ. Πρὶν 2 ἡμέρες εἴδαμε ἕνα νέο ἄρθρο του στὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος
Τύπος», μὲ τίτλο «Ἐκκλησιολογικὸς
τραγέλαφος» μὲ τὸ ὁποῖο ἐλέγχει τὶς ἐνέργειες τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου
(ἀλλὰ καὶ τῶν Μητροπολιτῶν) ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀναγνώριση τῆς σχισματικῆς «ἐκκλησίας» τῆς Οὐκρανίας. (Εἶναι τὸ ἀμέσως προηγούμενο ἄρθρο ποὺ ἀναδημοσιεύσαμε ἐδῶ).
Ἐδῶ δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ Οὐκρανικὸ θέμα, ἀλλὰ
μὲ τὴν παραθεώρηση τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως (γιατὶ ὄχι καὶ τῆς ἀθέτηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν θείων Ἐντολῶν της),
ἀπὸ τοὺς συγχρόνους εὐσεβεῖς ἱερωμένους, ὅπως ὁ
π. Ἰωάννης Διώτης (κατὰ συνέπεια καὶ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν).
Συγκεκριμένα. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες εἶναι
πασίγνωστο ὅτι ἡ Ἐκκλησία ταλαιπωρεῖται, ὀδυνᾶται καὶ ἁλώνεται ἀπὸ μία αἵρεση,
ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι
χαρακτηρίζουν παναίρεση, ὅπως καὶ εἶναι.
Καὶ τί κάνουν γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουν; Ἁπλῶς γράφουν ἄρθρα καὶ καταγγέλλουν τὶς
κακοδοξίες καὶ κακοπραγίες τῶν αἱρετικῶν, ποὺ βέβαια εἶναι οἱ ἐκκλησιαστικὰ
προϊσταμένοι τους.
Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐντολὴ τοῦ
Χριστοῦ, ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ὅταν ἐνεφανίζετο μιὰ αἵρεση; Δηλαδὴ ὁ Κύριος,
οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν, ὅταν ἐμφανίζεται κάποιος
αἱρετικὸς νὰ γράφουμε ἐναντίον του, νὰ ἀποκαλύπτουμε
τὶς κακοδοξίες του καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχουμε ἐκκλησιαστικὲς
σχέσεις μαζί του, νὰ τὸν μνημονεύουμε καὶ νὰ κοινωνοῦμε
μαζί του; Κι ἔπειτα νὰ δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ λέμε: ἐγὼ ἔκανα τὸ
καθῆκον μου· ἂν αὐτὸς συνεχίζει τὴν διδασκαλία τῆς αἱρέσεως, τί ἄλλο νὰ κάνω. Δὲν
μπορῶ παρὰ νὰ κοινωνῶ μαζί του!
Ἀσφαλέστατα αὐτὸ ἀποτελεῖ «Ἐκκλησιολογικό-θεολογικὸ
τραγέλαφο», γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸ ὅρο τοῦ π. Ἰωάννη
Διώτη. Ἡ Ἐκκλησία δὲν μᾶς ἔχει παραδώσει αὐτὴ τὴν διδασκαλία. Ἡ διαχρονικὴ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία, ὅταν ἀνακάλυπτε τὴν κακοδοξία (εἴτε μεγάλη εἴτε μικρή), ἤλεγχε τὸν αἱρετικό,
τὸν συμβούλευε, τὸν παρακαλοῦσε νὰ ἀφήσει τὴν αἵρεση, καὶ περίμενε ἕνα εὔλογο μικρὸ χρονικὸ διάστημα γιὰ τὴν μετάνοιά
του. Ἂν δὲν μετανοοῦσε καὶ συνέχιζε νὰ αἱρετίζει, κατὰ πρῶτον οἱ πραγματικὰ εὐσεβεῖς
πιστοί (ρασοφόροι καὶ λαϊκοί) διέκοπταν
τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνία, ἕως ὅτου ἡ
Σύνοδος ἐπιλαμβανόταν τοῦ θέματος.
Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας.
Ἂς δοῦμε τώρα τί γράφει ὁ π. Ἰωάννης Διώτης,
ὄχι μόνο γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ θέμα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ
ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ Συνοδικὰ στὸ Κολυμπάρι.
1. Στὴν «ΑΝΟΙΚΤΗ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ π. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ,
ΑΝΑΤΑΡΑΣΣΕΤΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ» τοῦ προσάπτει τὶς ἑξῆς
κακόδοξες ἐνέργειες:
Ὑπογράψατε παναγιώτατε, γράφει, «Τόμον ψευδοαυτοκεφαλίας εἰς τὴν ψευδοεκκλησίαν τῶν ἀμετανοήτων καθῃρημένων, ἀναθεματισμένων,
αὐτοχειροτονήτων (ἀχειροτονήτων) καὶ σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας, κατὰ προκλητικὴν περιφρόνησιν τῆς τοπικῆς Κανονικῆς Ἐκκλησίας
τοῦ Κιέβου…
Σεβαστὲ Παναγιώτατε, οὐδέποτε
συνετεράχθη τόσον πολὺ ὁλόκληρος ἡ Ὀρθοδοξία, τοὐλάχιστον κατὰ τοὺς τελευταίους αἰῶνας, ὅπως τώρα μὲ τὴν ἀτυχῆ
καὶ κακόδοξον
Σύνοδον τῆς Κρήτης (2016) καὶ κυρίως μὲ τὸ ἐν δραματικῇ καὶ ἐκρηκτικῇ
ἐξελίξει εὑρισκόμενον σήμερον πολυσκανδαλῶδες Οὐκρανικὸν ζήτημα…».
Καὶ συνεχίζει ὁ π. Ἰωάννης:
«Φρίκη!
Φρίκη! Φρίκη! Κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν τῆς ἡμέρας αὐτῆς, Ὑμεῖς
Πατριάρχα π. Βαρθολομαῖε, προσωπικῶς, ἐδώκατε, ἐπισήμως
καὶ φωτογραφικῶς, τὰ Ἄχραντα Μυστήρια εἰς τὸν Πρόεδρον αὐτόν, τὸν κοσμικὸν ἄρχοντα τῆς Οὐκρανίας, ἐν γνώσει Ὑμῶν ὅτι αὐτὸς
εἶναι οὐνίτης
παπικός, δηλαδὴ αἱρετικός… Κατ’ αὐτὸν τὸν
τρόπον, ἐδέχθητε ἐν τῇ πράξει ὅλας τὰς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ. Διεπράξατε
βαρύτατον κανονικόν, ἐκκλησιαστικὸν καὶ πνευματικὸν παράπτωμα,
τὸ ὁποῖον, ὡς νομίζω, ἐπισύρει τὴν καθαίρεσιν Ὑμῶν….
Κατὰ δὲ τὴν ἀκρίβειαν τῶν ἱερῶν Κανόνων εἶσθε ἤδη
καθαιρετέος, διότι ἔχετε συμπροσευχηθῆ κατ’ ἐπανάληψιν, μὲ
αἱρετικούς». (Δεῖτε ἐδῶ).
Δηλαδὴ ἀναγνωρίζει ὁ π. Ἰωάννης ὅτι ὁ
Πατριάρχης (καὶ ὅσοι ἀναγνώρισαν τὶς ἐνέργειές του) ἔχει περιπέσει σὲ κακοδοξία
καὶ σχίσμα, κι ὅμως διαγράφοντας αὐτὸς καὶ ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς τὸ γεγονὸς κοινωνοῦν
μαζί τους, σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα! Ποιός
Ἅγιος ποτέ, ἀναγνώρισε καὶ κατήγγειλε ὅτι Ἐπίσκοπος αἱρετίζει (καὶ μάλιστα ἐπὶ
δεκαετίες), ἐπιπλέον, ὅτι συνεκάλεσε Σύνοδο καὶ ἀναγνώρισε-καθιέρωσε τὴν αἵρεση
Συνοδικά, καὶ ὁ Ἅγιος αὐτὸς συνέχισε νὰ κοινωνεῖ μαζί του καὶ νὰ τὸν
μνημονεύει;
Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ καὶ καθορίζονται μὲ ἱεροὺς Κανόνες. Γιατί ἀγνοοῦνται;
Χρειάζεται φιλοσοφία καὶ βαθειὰ θεολογικὴ γνώση γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ἐδῶ
πρόκειται γιὰ «Ἐκκλησιολογικό-θεολογικὸ τραγέλαφο»;
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε τί γράφει σὲ ἄλλο αρθρο του ὁ π. Ἰωάννης
Διώτης:
«Εφθάσαμεν εις τον δαιμονικόν, θεοκατάρατον και
τρισκατάρατον Οικουμενισμόν. Με την
ύπουλον συνισταμένην αυτήν εκ πολλών αιρέσεων και κακοδοξιών ήρχισε και
συνεχίζεται η άμβλυνσις και αλλοίωσις του ορθοδόξου φρονήματος. Αυτό επεδίωξαν
και επέτυχον εις ένα βαθμόν οι μακρυνθέντες από την Ορθόδοξον Χριστιανικήν
Αλήθειαν.
Η υποστήριξις του Οικουμενισμού, ακόμη και από ορθοδόξους
εκκλησιαστικούς ηγέτας, συντομεύει την πορείαν αυτήν προς την πανθρησκείαν…
Η εν Κρήτη Σύνοδος, κατ’ ουσίαν, Προκαθημένων ορθοδόξων
αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Ιούνιος 2016) εχαρακτηρίσθη ως «αγία», ενώ εις την
πραγματικότητα ήτο μία ψευδοαγία Σύνοδος, διότι, όχι μόνον δεν κατεδίκασε την παναίρεσιν του
Οικουμενισμού, αλλά ενίσχυσε τον Οικουμενισμόν με την παραδοχήν ότι ο κακόδοξος και αιρετικός
Παπισμός, καθώς και όλαι αι παραφυάδες του ασχέτου προς
τον πραγματικόν Χριστιανισμόν Προτεσταντισμού είναι «εκκλησίαι».
Καὶ πάλι ἐρωτᾶται: Ποιός Ἅγιος ποτέ, κατήγγελλε ὡς δαιμονικὴ μιὰ αἵρεση, κατήγγελλε ὡς
«ψευδοαγία Σύνοδο» καὶ συνέχισε νὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς κακόδοξους
καὶ νὰ τοὺς μνημονεύει ἐπὶ χρόνια;
Στὴ συνέχεια τοῦ ἴδιου ἄρθρου ὁ π. Ἰωάννης
δείχνει αὐστηρότητα καὶ γράφει:
«Να ισχύση η Πατερική αυστηρότης
Το καταχθόνιον
σύνθημα ότι δεν είναι σημαντικαί αι διαφοραί μεταξύ της Ορθοδοξίας και των
κακοδόξων και αιρετικών ομολογιών είναι εφεύρημα του Διαβόλου και
δι' αυτό η σύγχρονος αντιαιρετική κριτική επιβάλλεται να γίνεται με την
σχετικήν Πατερικήν αυστηρότητα. Ιδού δύο τοιαύτα παραδείγματα. Τον
Πάπαν να καταράσθε είπεν ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
Ο δε άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είπε και αυτός ότι εις την ιστορίαν
του ανθρωπίνου Γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και
του ΠΑΠΑ». (Δεῖτε ἐδῶ).
Ὅμως αὐτὴν τὴν αὐστηρότητα ὁ π. Ἰωάννης (καὶ οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι), τὴν ἐπικαλεῖται ὅταν οἱ ἄλλοι αὐθαιρετοῦν, κι ὄχι ὅταν ὁ ἴδιος καὶ οἱ εὐσεβεῖς κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ οἱ ἴδιοι καταγγέλλουν ὡς αἱρετικοὺς καὶ ἐνεργούμενα τοῦ διαβόλου! Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, δὲν ἔμεινε μόνο στὰ λόγια, ἀλλὰ διέκοψε τὴν κοινωνία μετὰ τοῦ τότε Πατριάρχου, ὅπως φαίνεται στὴν παραπάνω φωτοτυπία. Οἱ σύγχρονοι εὐσεβεῖς πῶς μποροῦν νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ψηφίσαντας κακόδοξα-δαιμονικὰ πράγματα στὴν Σύνοδο Κρήτης; Πῶς μποροῦν νὰ τοὺς μνημονεύουν στὴν Θ. Λειτουργία –παραπλανῶντες τὸν λαό– καὶ ἐνῶ ἀπὸ τὴ μιὰ ὁμιλοῦν γιὰ «διαβολικὸν μόρφωμα», στὴν Θ. Λειτουργία νὰ λέγουν ὅτι ὁ τάδε Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης καὶ Ἐπίσκοπος «ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας»; Πιστεύομε ὅτι ἀνησυχοῦν καὶ στενοχωροῦνται, κι ἐδῶ ἔγκειται ἡ τραγωδία τους καὶ ἡ εὐθύνη τους, ἀλλ’ ἔπεσαν σὲ τόσες παγίδες ποὺ ἔστησαν οἱ Οἰκουμενιστές, π.χ. τὴν ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν «ἄχρι καιροῦ» οἰκονομία.
Στὸ τελευταῖο, τώρα, κείμενο τοῦ π. Ἰωάννη (αὐτὸ
ποὺ ὑπῆρξε καὶ ἡ ἀφορμὴ αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου), χρησιμοποεῖ σκληρὲς ἐκφράσεις κατὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν Ἐπισκόπων, ὀνομάζει τὴν
Σύνοδον Κρήτης «διαβολικὸν μόρφωμα» καὶ
συμπεραίνει:
«Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος οὐδέποτε ἄλλοτε ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον οἰκτρὸν ἐκκλησιολογικὸν κατάντημα καὶ προκλητικὴν αὐθαιρεσίαν»!!!
«…Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν π. Ἱερώνυμος, κατὰ τρόπον ἐξωφρενικὸν καὶ ἄκρως
ἀντικανονικόν, ἀνεγνώρισε καὶ
δεύτερον «Μητροπολίτην Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας», τὸν ψευδοεπίσκοπον Ἐπιφάνιον (ψευδοεχειροτονήθη ἀπὸ τὸν καθηρημένον Φιλάρετον), τὸν ὁποῖον
ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος ὥρισεν ὡς ψευδοπροκαθήμενον τῆς ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθείσης ἐν Κιέβῳ προσωπικῆς του
ψευδοεκκλησίας ἀπὸ καθῃρημένους, αὐτοχειροτονήτους, ἀναθεματισμένους καὶ
σχισματικούς…
Οἱ συντάκται τῶν Διπτύχων τούτων, μὲ τὴν ἀπόλυτον
εὐθύνην τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, προσέθεσαν τὴν Πατριαρχικὴν ψευδοεκκλησίαν
τοῦ Κιέβου ὡς δεκάτην πέμπτην κανονικὴν αὐτοκέφαλον ἐκκλησίαν. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος οὐδέποτε ἄλλοτε ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον οἰκτρὸν ἐκκλησιολογικὸν
κατάντημα καὶ προκλητικὴν αὐθαιρεσίαν.
Μακαριώτατε καὶ Σεβασμιώτατοι, αὐτὸ τὸ διαβολικὸν μόρφωμα, καίτοι παρῆλθον δύο ἔτη, ὑπάρχουν δέκα (10) Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι,
αἱ ὁποῖαι ἀρνοῦνται νὰ τὸ ἀναγνωρίσουν ὡς Κανονικὴν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν.
Ἐδημιουργήθη σχίσμα μὲ τὸ ἥμισυ τῆς Ὀρθοδοξίας,
ἀφοῦ ἡ ἐν Ρωσίᾳ Ἐκκλησία διέκοψε κοινωνία μὲ τὸν Προκαθήμενον τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας»
(Δεῖτε ἐδῶ).
Καὶ πάλι ἐρωτᾶται: Ποιός Ἅγιος ποτέ, κατήγγελλε ὡς δαιμονικὴ μιὰ αἵρεση, κατήγγελλε τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο ὡς «ψευδοαγία» καὶ τὴν Οὐκρανικὴ ψευδοεκκλησία ὡς «διαβολικὸν μόρφωμα» καὶ συνέχισε νὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς κακόδοξους καὶ νὰ τοὺς μνημονεύει;
Μήπως εἶναι καιρὸς οἱ εὐσεβεῖς Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς
νὰ ἐξετάσουν πάλι τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως ἡ πεποίθηση κάποιων ὅτι ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος δὲν θὰ διεξαγόταν (ἢ θὰ καθυστερεῖτο ἡ πραγματοποίησή της) ἂν ἦσαν πολλὲς οἱ ἀντιδράσεις
καὶ οἱ διακοπὲς μνημονεύσεως τῶν τότε ὀλίγιστων Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, ἔχει
κάποια βάση ἀληθείας; Μήπως, ἀκόμα, οὔτε τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα θὰ τολμοῦσαν νὰ
κάνουν, ἔχοντας νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα μέτωπο ἰσχυρὸ ἀπὸ τοὺς ἀποφασισμένους
πιστούς; Μήπως, οὔτε ἡ παρουσία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τῶν σχεδίων τῶν νεοταξιτῶν γιὰ
τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν καὶ τὴν πρσβολὴ τῆς Θ. Κοινωνίας θὰ προχωροῦσε, ἀφοῦ ἡ αἵρεση
δὲν θὰ εἶχε ἀλλοιώσει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων;
Αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα θέτουμε στὸν π. Ἰωάννη Διώτη
καὶ τοὺς εὐσεβεῖς ἱερωμένους (ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς πιστούς). Γιατί, πῶς εἶναι
δυνατόν, πῶς τολμᾶμε, νὰ κλείνουμε τὰ μάτια στὴν αἵρεση καὶ στὸ σχίσμα, στοὺς αἱρετικοὺς
ποὺ ὀργιάζουν καὶ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ μετὰ νὰ προσευχόμαστε στὸ Θεὸ νὰ μᾶς
βοηθήσει στὴν περιπέτεια μὲ τὸν κορονοϊό;
Παναγιώτης Σημάτης
