...Μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια...
Ο γέροντας νοιώθοντας άβολα μπήκε στο φαρμακείο και
έδειξε το χέρι του στον υπεύθυνο, αμίλητος.
- Θέλετε κάτι κύριε; ρώτησε ο υπάλληλος.
Ναι, απάντησε ο γέροντας αισθανόμενος άβολα με την
εμφάνισή του.
- Ξέρετε δουλεύω εδώ πιο κάτω στο καρβουνιάρικο. Τα
χέρια μου έχουν γίνει πολύ σκληρά και θα ήθελα κάτι να μαλακώσουν..
Ο υπάλληλος με ύφος ειρωνικό, μάλλον ενοχλημένο και απαξιωτικό
απάντησε:
- Και ποιο είναι το πρόβλημά σου, η κυρία του σπιτιού
θέλει χεράκια απαλά;
- Όχι ακριβώς...
Έχω μια εγγονούλα 3 ετών και κάθε φορά που χαϊδεύω το
προσωπάκι της κλαίει... μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια.
Ο υπάλληλος χαμήλωσε τα
μάτια.... Ένα σφίξιμο στη καρδιά τον έκανε να μη μπορεί να κοιτάξει τον
γέροντα... κατάφερε με κόπο να κρύψει ένα δάκρυ ντροπής που κύλισε φευγαλέα από
τα μάτια του.
Έσκυψε, πήρε τη καλύτερη κρέμα που είχε στο κατάστημα
και την έδωσε στον γέροντα που όλο αυτό το διάστημα μετρούσε ότι ψιλά είχε στο
πορτοφολάκι του για να πληρώσει το φάρμακο.
- Δεν
κοστίζει τίποτα παππού. Πήγανε μόνο γρήγορα στο σπίτι γιατί η μικρή κυρία των
τριών ετών σε περιμένει... και ξέρεις καλέ μου γέροντα, σε ευχαριστώ που ήρθες
σήμερα εδώ, μόλις σήμερα κατάλαβα πως μια ασήμαντη κίνηση μπορεί να δώσει τόση
ζεστασιά και χαρά σε πολλούς...Κοίταξε τον γέροντα που απομακρυνόταν.
Τα ταλαιπωρημένα πόδια του είχαν κάνει φτερά.... Είμαι σίγουρος και η καρδιά του φτερούγιζε από χαρά και προσμονή να δει ξανά τα ματάκια της μικρής να λάμπουν, σκέφτηκε ο υπάλληλος.... Άλλωστε τα μάτια, αυτά και μόνο, δεν καθρεφτίζουν την ευτυχία χωρίς λόγια;
Πηγή ἐδῶ.
