τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα,
Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἔχουμε καί παλαιότερα ἀναφερθεῖ
σέ μία σειρά δυστοπικῶν βιβλίων καί ταινιῶν (ἀπό τόν Ὄργουελ καί τόν Χάξλεϊ ὥς
τόν Μπράντμπερυ καί ἀπό τή θρυλική «Μητρόπολη» τοῦ Φρίτς Λάνγκ μέχρι τό
«Μάτριξ», τό «Ἐκουιλίμπριουμ» καί τόσες ἀκόμη), πού θυμίζουν ἔντονα ὅσα ζοῦμε
παγκοσμίως ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια -καί κυρίως βέβαια τούς τελευταίους μῆνες.
Τά ὅσα ἀπίστευτα ὅμως συνεχίζουμε νά βιώνουμε εἰδικά στήν Ἑλλάδα (μέ μία ἀκόμη ψηφίδα μάλιστα στό ψηφιδωτό τῆς ἀθλιότητας να ἔχει μπεῖ μόλις προχτές μέ τίς νέες ἀνακοινώσεις μέτρων), ὅλο καί περισσότερο φέρνουν στόν νοῦ τό περιβόητο «Σαλό -120 ἡμέρες στά Σόδομα» τοῦ Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ὅπως ἀκροθιγῶς ἐπισήμανα καί σέ προηγούμενο ἄρθρο. Ὅπου μία ὁμάδα φασιστῶν τοῦ καθεστῶτος κλείνει 18 νέες καί νέους σέ ἕνα μεγάλο σπίτι, μέ τή συγκατάθεση τῶν γονιῶν τους, καί ἀναλαμβάνει τή «διαπαιδαγώγησή» τους, πού φυσικά στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τῶν διαστροφικῶν ὀρέξεων μίας διεφθαρμένης ἄρχουσας ἐλίτ καί ἡ σταδιακή μετατροπή τους σέ δούλους μέσα ἀπό συνεχῆ βασανιστήρια καί σαδιστικούς ἐξευτελισμούς.
Τό ἐν λόγω σοκαριστικό σχόλιο
πάνω στή νοσηρή βία τῆς ἐξουσίας, τόν ἐξανδραποδισμό καί τόν εὐτελισμό τοῦ ἀνθρωπίνου
προσώπου, μπορεῖ βεβαίως νά παραπέμψει γενικότερα στόν κατευθυνόμενο ἐν ἐξελίξει
ἐκμαυλισμό καί ἐκφυλισμό τῆς κοινωνίας μας, πού ἀποβάλλοντας σταδιακά τίς ἀξίες
καί τήν ἀξιοπρέπειά της, μεταλλάσσεται σέ μία ἄμορφη μάζα ἀνδρεικέλων χωρίς
συνείδηση. Το ἔργο δηλαδή πού ζοῦμε καί στήν Ἑλλάδα καθ’ ὅλη οὐσιαστικά τή
διάρκεια τῆς λεγόμενης Μεταπολίτευσης, καί πού τά τελευταῖα κυρίως χρόνια (ὑπό
τήν ἀσφυκτική πιά πίεση τῶν ἰθυνόντων νοῶν τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας καί τῆς ἀπροκάλυπτης
σπουδῆς τῶν κατά τόπους λακέδων τους) ἀποδίδει πλέον ὁρατά τους καταστροφικούς
του καρπούς.
Εἰδικά ὅμως ἡ ἀρρωστημένη ἔμφαση
τοῦ Παζολίνι στά σαδιστικά βασανιστήρια πού σταδιακά ἐθίζουν τούς σκλάβους, δέν
μπορεῖ νά μή θυμίσει τό ἐπίσης σαδιστικό παιχνίδι τῶν συνεχῶν παλινωδιῶν,
λεκτικῶν ἐμπαιγμῶν, προσθαφαιρούμενων μέτρων καί ἀντιμέτρων, ξεδιάντροπων
διακρίσεων καί ἐπιλεκτικῶν συμπεριφορῶν, καθώς καί κάθε λογῆς ἀκόμη ἐξευτελισμῶν,
στό ὁποῖο ἀκατάπαυστα πλέον μᾶς ὑποβάλλει το ἀκραῖα φασιστικό καθεστώς μέ τήν
ψευτοδημοκρατική προβιά (ἐξευτελισμῶν πού δέν ἔχουν φυσικά καμία ἀπολύτως σχέση
μέ λόγους ὑγειονομικῆς προστασίας καί πού θά ἦταν παντελῶς ἀδύνατο νά ἑρμηνευθοῦν,
ἀκόμη καί ἄν ἀποδεχόμασταν ὅλο τό ἀφήγημα τῆς δῆθεν φονικότατης πανδημίας).
Ἀλλά δέν μπορεῖ φυσικά νά μή
θυμίσει καί τή στάση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, πού ὡς ἐπί τό πλεῖστον συνεχίζει
νά ἀποδέχεται παθητικά τόν συνεχῶς κλιμακούμενο ἐξευτελισμό της, μέσα ἀπό αὐτή
τήν ἰδιόμορφη (καί θριαμβευτική γιά τό σύστημα) ἐφαρμογή τῶν συνδρόμων τῆς
Στοκχόλμης καί τοῦ βραστοῦ βατράχου.
Ἐκεῖ ἀκριβῶς βρισκόμαστε:
γονατιστοί ἀπέναντι σέ ψυχικά ἄρρωστους βασανιστές πού δέν τούς ἀρκεῖ ὁ στόχος
τῆς τελικῆς μας ἐξόντωσης, ἀλλά ἐπιδιώκουν ἐνδιάμεσα καί νά τσακίσουν τίς ψυχές
μας, νά ἐξαφανίσουν μέσα μας κάθε στερνό ἴχνος ἀξιοπρέπειας. Γονατιστοί πάντα ἐμεῖς
καί σταθερά ἀποχαυνωμένοι. Πεπεισμένοι ἀκόμη ὅτι ὅποιος καταθέτει λόγο ἀληθείας
ἀπέναντι στο χυδαῖο ψέμα τῆς καθεστωτικῆς ἀντινόησης τῶν πάντων, εἶναι
ψεκασμένος συνωμοσιολάγνος καί μισητός «ἐχθρός τοῦ λαοῦ». Πεπεισμένοι ὅτι ὅλα, ἔστω
καί μετ’ ἐμποδίων, ἔχουν πάρει γενικά τόν δρόμο τους, μέ τή βοήθεια τῶν κάθε
λογῆς «εἰδικῶν» καί τῶν πολιτικῶν ἐντολέων τους, καί ὅτι σέ λίγο ἡ πανσθενής
καί θεοποιημένη «ἐπιστήμη» (διά τῶν ἐμβολίων καί τῶν λοιπῶν ἐπιτευγμάτων της)
θα ἐπαναφέρει τίς ζωές μας στήν πρό ἑνός ἔτους πολυπόθητη «κανονικότητα» και «ὁμαλότητα».
Πεπεισμένοι κυρίως ὅτι οἱ δήμιοί μας δέν εἶναι δήμιοι, ἀλλά φίλοι, πού κάνουν
βεβαίως καί κάποια «ἀνθρώπινα λάθη», ἀλλά κατά τά ἄλλα μᾶς…προσέχουν καί ἀγωνίζονται
γιά τήν ὑγεία μας καί τό καλό μας.
Καί ὄχι ἀπλῶς πεπεισμένοι, ἀλλά ἐνίοτε καί εὐγνώμονες.
Ἀκόμη
καί τώρα.…
Πηγὴ ἐδῶ.
