Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Ἀποτελεῖ ἀδιαμφισβήτητο
γεγονὸς γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανούς (ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς τουλάχιστον
εὐαισθητοποιημένους Ἕλληνες πολίτες), ὅτι ζοῦμε ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς. Καιροὺς
στοὺς ὁποίους κυριαρχεῖ ‒ἀνεξαρτήτως κομμάτων και πολιτικῶν παρατάξεων‒ ἕνα κράτος
ἄθεο, ἕνα κράτος ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας καὶ μία πολιτικὴ διαφθορᾶς,
ξεπουλήματος γῆς καὶ κεκτημένων, ἀποδόμησης ἀξιῶν, θεσμῶν καὶ ἰδανικῶν, μία
πολιτικὴ φτωχοποίησης, κυριολεκτικὰ μία τυραννία.
Στὸν ἀγῶνα ἀντίστασης ἐνάντια σὲ αὐτὴ τὴν τυραννία ἔχουν εἰπωθεῖ πολλὰ καὶ γραφτεῖ πάμπολλα κείμενα, τὰ ὁποῖα ὅμως συχνὰ ἐμφανίζουν τὸ τραγικὸ γεγονὸς ἀνακολουθίας λόγων καὶ πράξεων. Τὰ περισσότερα ἔχουν ὡς βάση καὶ πηγὴ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, χωρὶς ὅμως δυστυχῶς νὰ μποροῦν νὰ ἀφυπνίσουν τὸν κόσμο ἐνάντια στὴν πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ προδοσία ποὺ λαμβάνει χώρα. Ὡς ἐκ τούτου φαίνεται ὠφέλιμο νὰ ἀκούσουμε τὰ λόγια μίας ὀργάνωσης ἀπὸ ἕναν μὲν φαινομενικὰ ἄλλον χῶρο, κυριολεκτικὰ ὅμως τὰ λόγια αὐτὰ ἀπευθύνονται σὲ ὅλες τὶς γενεὲς ὅλου τοῦ κόσμου. Λόγια ποὺ μιλοῦν γιὰ εὐθύνη, συνέπεια, θυσία καὶ Θεό.
Ἂν κάποιος ἀναλογισθεῖ, τί σχέση ἔχουν κείμενα ἐναντίον τοῦ Ναζισμοῦ μὲ τὴν σημερινὴ κατάσταση καὶ ὅτι ἀποτελεῖ προσβολὴ νὰ ὀνομάζουμε τὶς σημερινὲς κυβερνήσεις Ναζί, μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε τὸ ἑξῆς: ὁ φωτισμένος ἱερομόναχος Σεραφεὶμ Ρόουζ στὸ βιβλίο του «ὁ Μηδενισμός» ὀνομάζει καὶ τὸν Ναζισμὸ καὶ τὸν Νεοφιλελευθερισμό (σελ. 36 ἐκδόσεις «Μυριόβιβλος») ὡς μηδενιστικὰ κινήματα καὶ μηδενιστικὲς πολιτικὲς κινήσεις καὶ ἰδεολογίες ποὺ μοναδικὸ σκοπό τους ἔχουν νὰ πολεμήσουν τὸν Θεό. Στὴν μηδενιστικὴ διαλεκτική, στὸν ὁποία ὁ π. Σεραφεὶμ διέκρινε τέσσερα στάδια, ἀναφέρονται καὶ τὰ δύο συστήματα: Φιλελευθερισμός, Ρεαλισμός, Βιταλισμός, Μηδενισμὸς τῆς Καταστροφῆς. Τὰ στάδια/συστήματα αὐτὰ ἔχουν ὡς σκοπὸ τὴν ἀνατροπὴ τῆς Παλαιᾶς καὶ τὴν ἐξουσία τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ὅροι καὶ συμπεράσματα ποὺ τὰ βιώνουμε κυριολεκτικὰ σήμερα καὶ γνωρίζουμε ὅτι πράγματι πετυχαίνουν τὸν σκοπό τους.
Τὰ κείμενα λοιπόν, τῆς ὀργάνωσης «Λευκὸ Ρόδο», ἂν καὶ πολεμοῦν τὸν Ναζισμό, στὴν πραγματικότητα πολεμοῦν καὶ τὸν νεοφιλελευθερισμὸ ποὺ μᾶς καταδυναστεύει, τὴν τυραννία τῆς τρομοκρατίας τοῦ Κορονοϊοῦ ποὺ ἀκόμα καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀμφισβητεῖ καὶ γενικὰ τὸν μηδενισμὸ στὴν κάθε του ἔκφραση. Παρακαλῶ μάλιστα τὸν ἀναγνώστη κάθε φορὰ ποὺ στο κείμενο μιλάει γιὰ τὸν γερμανικὸ λαό, νὰ τὸ ἀντικαταστήσει μὲ τὸν ἑλληνικὸ λαό, καὶ πιστεύω ὅτι θὰ φανεῖ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές καὶ πρὸ πάντων ὁ κίνδυνος ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ σήμερα, ἡ ἀνάγκη ἀφύπνισης καὶ ὁ τρόπος ἀντιμετώπισής του. Τὰ κείμενα αὐτὰ μοιράστηκαν τὴν περίοδο ἐξουσίας τῶν Ναζί στὴν Γερμανία μὲ τὴν μορφὴ φυλλαδίων σὲ πανεπιστήμια καὶ σπίτια. Ἀκολουθοῦν ἐπίκαιρα ἀποσπάσματα (γιὰ τὴν μετάφραση τῶν κειμένων ἀπὸ τὰ Γερμανικά, Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου).
Πρῶτο Φυλλάδιο
«…Τίποτα δὲν εἶναι πιὸ ἀνάξιο γιὰ ἕναν πολιτισμένο λαό, ἀπὸ τὸ νὰ ἐπιτρέπει νὰ κυβερνᾶται ἀπὸ μία ἀνεύθυνη καὶ ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις κινούμενη κλίκα πολιτικῶν/ἐξουσιαστῶν… Σήμερα φαίνεται ὁ γερμανικὸς λαὸς νὰ ἔχει μετατραπεῖ σὲ μία ἄβουλη μάζα, μία ἄβουλη ἀγέλη ἀκολούθων, τῆς ὁποίας ἀπορροφήθηκε ὁ μυελὸς καὶ ὁ ἐσωτερικὸς πυρήνας… μόνο λίγοι ἀναγνώρισαν τὴν καταστροφὴ ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ… Ἂν περιμένει ὁ καθένας νὰ ἀρχίσει ὁ ἄλλος, τότε θὰ μᾶς πλησιάσουν ἀσταμάτητα οἱ κήρυκες τῆς ἐκδικητικῆς Νέμεσης καὶ τὸ τελευταῖο θῦμα θὰ ἔχει πέσει ἄσκοπα στὸ στόμα τοῦ ἀδηφάγου δαίμονος. Γι’ αὐτὸ πρέπει ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ὡς μέλος τοῦ χριστιανικοῦ καὶ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ νὰ ἀντισταθεῖ… ἐνάντια στὸν φασισμὸ καὶ σὲ κάθε ὁλοκληρωτικὸ κράτος».
Δεύτερο φυλλάδιο
«…Δὲν μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ εὐθύνη, νὰ κρίνουμε ὁριστικὰ τὴν πορεία τῆς
ἱστορίας μας. Ὅμως ἐὰν πρόκειται νὰ σωθοῦμε μέσα ἀπὸ μία καταστροφή, τότε μόνο ἔτσι: Νὰ καθαριστοῦμε μέσα στὰ δεινὰ καὶ στὸν πόνο, νὰ ἀναζητήσουμε μέσα ἀπὸ τὸ βαθὺ σκοτάδι τὸ φῶς, νὰ ἀνασηκωθοῦμε καὶ νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγό, ποὺ καταδυναστεύει τὸν κόσμο… ὁ κάθε ἕνας θέλει νὰ ἀποτινάξει ἀπὸ πάνω του τὴν εὐθύνη, ὁ κάθε ἕνας τὸ πράττει καὶ ξαναπέφτει μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή του νὰ κοιμηθεῖ. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀθωωθεῖ, ὁ κάθε ἕνας εἶναι ἔνοχος».
Τρίτο φυλλάδιο
«Ὁ κάθε ἕνας ἔχει τὴν ἀπαίτηση νὰ εἶναι μέλος ἑνὸς κράτους δικαίου, τὸ ὁποῖο ἐξασφαλίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἑνὸς ἀλλὰ καὶ τοῦ συνόλου. Διότι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐλεύθερος καὶ ἀνεξάρτητος νὰ ζεῖ, νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ συνεργάζεται μέσα στὴν κοινωνία… Γιατί ἀνέχεστε νὰ σᾶς ἀφαιρεῖ ἡ τυραννία σιγὰ σιγά, κρυφὰ καὶ φανερά, κάθε χῶρο δικαίου ποὺ σᾶς ἀνήκει, ὥστε κάποτε νὰ μὴν σᾶς ἀνήκει τίποτα; Ἔχει βιαστεῖ τόσο πολὺ τὸ πνεῦμα σας, ὥστε νὰ ἔχετε ξεχάσει, ὅτι δὲν εἶναι μόνο δικαίωμά σας, ἀλλὰ καὶ ἠθικὸ καθῆκον, νὰ σταματήσετε ἕνα τέτοιο σύστημα. Ἐὰν ὅμως ἕνας ἄνθρωπος δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἀπαιτήσει τὸ δίκαιο καὶ ὀρθό, τότε εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νὰ γνωρίσει τὴν πτώση… Ὁ Ἀριστοτέλης στὴν Πολιτική του γράφει ὅτι στὴν φύση τῆς τυραννίας ἀνήκει νὰ ὑπάρχουν παντοῦ σπιοῦνοι ποὺ παρακολουθοῦν τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα, νὰ στρέψει τὸν ἕναν ἐναντίον τοῦ ἄλλου, νὰ κάνει τοὺς φίλους ἐχθρούς…, νὰ πτωχεύσει τὸν λαό γιὰ νὰ πληρώσει τοὺς φύλακές της».
Τέταρτο φυλλάδιο
«Ὅποιος δὲν πιστεύει ἢ ἀμφισβητεῖ τὴν πραγματικὴ ὕπαρξη τῶν δαιμόνων, δὲν ἔχει καταλάβει τὴν μεταφυσικὴ διάσταση τοῦ πολέμου αὐτοῦ. Πίσω ἀπὸ τὴν αἰσθητὴ πραγματικότητα ὑπάρχει ἡ πνευματική, πίσω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ παρουσιάζεται λογικό, κρύβεται τὸ ἀποκαλούμενο παράλογο, ἡ μάχη ἐναντίον τοῦ δαίμονα, ἐναντίον τῶν προφητῶν τοῦ Ἀντιχρίστου. Πάντα καὶ παντοῦ οἱ δαίμονες κρύβονταν στὸ σκοτάδι καὶ περίμεναν τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος θὰ γίνει ἀδύναμος, διότι οἰκειοθελῶς ἐγκατέλειψε τὴν πάνω στὴν ἐλευθερία βασιζόμενη θέση στὸν κόσμο ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ὁ Θεός, ὑπέκυψε στὴν δαιμονικὴ πίεση κάνοντας ὁ ἴδιος τὸ πρῶτο βῆμα καὶ μετὰ τὸ δεύτερο καὶ τὸ τρίτο μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Πάντα καὶ παντοῦ στοὺς καιροὺς ἀνάγκης ἐμφανίστηκαν Ἅγιοι καὶ προφῆτες, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν ἐλεύθεροι καὶ μιλοῦσαν γιὰ τὸν ἕνα Θεό, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ὁποίου καλοῦσαν τὸν κάθε λαὸ στὴν μετάνοια. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μὲν ἐλεύθερος, ἀλλὰ εἶναι ἀνυπεράσπιστος ἀπέναντι στὸν διάβολο χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὰν πλοῖο χωρὶς κουπιά, ἕρμαιο τῆς καταιγίδας, σὰν βρέφος χωρὶς μητέρα, σὰν σύννεφο ποὺ τὸ διαλύει ὁ ἄνεμος.
Σὲ ρωτάω, ἐσένα ποὺ εἶσαι χριστιανός: Μπορεῖς νὰ διστάσεις σὲ αὐτὸ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν διατήρηση τῶν ὑψίστων προσωπικῶν ἀγαθῶν; Μπορεῖς νὰ παίξεις μὲ τὶς ἴντριγκες; Μπορεῖς νὰ μεταθέτεις τὴν ἀπόφασή σου νὰ ἀγωνιστεῖς, περιμένοντας πρῶτα νὰ ἀρχίσει ὁ ἄλλος;».
Πέμπτο φυλλάδιο
«Γερμανοί! Θέλετε νὰ ὑποφέρουν τὰ παιδιά σας καὶ νὰ βιώσουν στὸ μέλλον αὐτὸ ποὺ βίωσαν οἱ Ἑβραῖοι; Θέλετε νὰ κριθεῖτε μὲ τὸ ἴδιο μέτρο ποὺ κρίνονται οἱ ἀποπλανητές σας;».
Τὰ μέλη τῆς ὀργάνωσης πλήρωσαν μὲ τὴν ζωή τους τὰ παραπάνω λόγια, ἀποδεικνύοντας τὴν συμφωνία λόγων καὶ πράξεων, ἀντίθετα μὲ τὴν σημερινὴ τραγικὴ ἀσυμφωνία. Ἰδιαίτερα μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ κύριος συντάκτης τῶν ἐπιστολῶν, ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Σμορέλλ, ὁ πρῶτος σύγχρονος ὀρθόδοξος ἅγιος τῆς Γερμανίας, καὶ τὸ τέλος του (ἁγιoκατάχθηκε στὶς 4 Φεβρουαρίου 2012 ἀπὸ τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς καὶ ἡ μνήμη του γιορτάζεται στὶς 30 Ἰουνίου/13 Ιουλίου).
Τὸ 1943 καὶ μετὰ ἀπὸ προδοσία γνωστῶν του τὸν συνέλαβε ἡ Γκεστάπο καὶ μετὰ ἀπὸ μία δίκη παρωδία καταδικάσθηκε εἰς θάνατον τὴν ἡμέρα τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στὶς 30.06/13.07 τοῦ 1943.
Ὁ Ἀλέξανδρος
κατάφερε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ δικηγόρου του, πρὶν νὰ ἐκτελεσθεῖ, νὰ ἐξομολογηθεῖ
καὶ νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀφοῦ πρῶτα συγχώρεσε αὐτοὺς ποὺ τὸν
πρόδωσαν καὶ ζήτησε νὰ μὴν τιμωρηθοῦν, ὅταν τελειώσει ὁ πόλεμος. Δὲν
διαμαρτυρήθηκε καθόλου καί, ὅπως διηγήθηκε ὁ δικηγόρος του, ἦταν ἀπόλυτα ἤρεμος
λέγοντας, ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος λύπης, ἐπειδὴ γιὰ ὅλα ἔχει φροντίσει ὁ Θεός,
ὥστε νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὸ κακό. Στὶς 17:00 τὸ ἀπόγευμα ἐκτελέσθηκε στὰ 26 του
χρόνια στὴν Γκιλοτίνα. Λίγο πρὶν τὴν ἐκτελεσή του ἔγραψε τὴν ἀκόλουθη ἐπιστολὴ
στοὺς γονεῖς του:
«Ἀγαπημένοι μου πατέρα καὶ μητέρα,
τελικά δὲν ὑπάρχει ἄλλη δυνατότητα καὶ σήμερα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ θὰ ἀποχωρήσω ἀπὸ τὴν γήινη αὐτὴ ζωὴ καὶ θὰ ὑπάγω σὲ μία ἄλλη, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τέλος καὶ στὴν ὁποία θὰ ξαναβρεθοῦμε ὅλοι. Αὐτὴ ἡ ἀντάμωση ἂς εἶναι ἡ παρηγοριὰ καὶ ἡ ἐλπίδα σας. Γιὰ ἐσᾶς εἶναι αὐτὸ τὸ χτύπημα δυσκολότερο ἀπ’ ὅ,τι γιὰ μένα, γιατὶ φεύγω μὲ τὴν ἀκλόνητη πεποίθηση, ὅτι ὑπηρέτησα τὴν Ἀλήθεια. Αὐτὴ ἡ πεποίθηση μοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν ἐπερχόμενη ὥρα τοῦ θανάτου μὲ ἥσυχη συνείδηση. Σκεφθεῖτε τὰ ἑκατομμύρια τῶν νέων, ποὺ πεθαίνουν τώρα στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Τὸ πεπρωμένο τους εἶναι καὶ τὸ δικό μου. Χαιρετίστε ἐγκάρδια ὅλους τοὺς ἀγαπημένους μου γνωστούς... Σὲ λίγες ὧρες θὰ εἶμαι σὲ μία καλύτερη ζωή, μαζὶ μὲ τὴν μητέρα μου (σσ. ἡ πραγματικὴ μητέρα, ρωσίδα καὶ ὀρθόδοξη, τοῦ Ἁγίου, ποὺ ἀπέρριψε τὸν προτεσταντισμὸ τοῦ πατέρα του καὶ ἐπέλεξε τὴν Ὀρθοδοξία τῆς μητέρας του, εἶχε πεθάνει, ὅταν ἦταν μικρός) καὶ δὲν θὰ σᾶς ξεχάσω, θὰ παρακαλάω τὸν Θεὸ νὰ σᾶς χαρίσει παρηγοριὰ καὶ γαλήνη. Θὰ σᾶς περιμένω! Μόνο ἕνα θέλω νὰ σᾶς τονίσω:
Μὴν ξεχνᾶτε τὸν Θεό!
Ὁ Σούρικ σας» (σσ. ρώσικο χαϊδευτικό
για το Αλέξανδρος).
Τὰ λόγια τῆς ὀργάνωσης «Λευκὸ ρόδο» ἀντηχοῦν ὡς καμπάνα ἀνόρθωσης καὶ ἐγρήγορσης, αὐτοκριτικῆς καὶ ἀνάνηψης, ἀγωνιστικότητας καὶ αὐταπάρνησης στὰ αὐτιά μας. Σήμερα μάλιστα οὔτε Γκεστάπο, οὔτε γκιλοτίνα, οὔτε θανατικὴ ποινὴ ὑπάρχει. Θὰ φανοῦμε ἄξιοι ἢ ἀνάξιοι; ἔχουμε ξεχάσει ἢ θυμόμαστε τὸν Θεό;
Καλὴ Σαρακοστή
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
