Ο αγώνας κατά αιρέσεων των αγίων και των συγχρόνων επισκόπων

Ἅγιος Μαρτίνος, πάπας Ρωμης

(13 Ἀπριλίου)

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Μαρτίνου, Ἐπισκόπου Ρώμης, ὁ ὁποῖος ἦτο Πάπας τὴν ἐποχὴ ποὺ τὴν Ἐκκλησία ταλαιπωροῦσε ἡ αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παῦλος ὁ Β' ἦταν ὑπέρμαχος τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, (ὅπως σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ). Ὁ Πάπας Μαρτίνος ἦταν Ὀρθόδοξος καὶ ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν δίστασε νὰ καταδείξει τὸ κέντρο τῆς αἱρέσεως καὶ τὸν ἡγέτη της, πατριάρχη Παῦλο –ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι κάνουν σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ποιμένες. Πρὸς τοῦτο προσπάθησε μὲ ἐπιστολή του, «ἀλλὰ καὶ μὲ εἰδικοὺς ἀπεσταλμένους κληρικούς, νὰ ἐπαναφέρει τὸν Πατριάρχη Παῦλο στὸ ὀρθόδοξο δόγμα.

  Μάταια, ὅμως. Ὁ Πατριάρχης, ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα, ἐπέμενε στὸ Μονοθελητισμὸ καὶ ἐξόρισε τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Μαρτίνου σὲ διάφορα νησιά. Μάλιστα, ὁ Κώνστας ὁ Β' ἔστειλε καὶ συνέλαβαν μὲ δόλο καὶ τὸν ἴδιο τὸ Μαρτίνο. Καὶ ἀφοῦ τὸν ὁδήγησαν αἰχμάλωτο στὴν Κωνσταντινούπολη, κατόπιν τὸν ἐξόρισαν στὴ Χερσώνα». Στὴν συνέχεια ὑπεβλήθη σὲ φρικτὰ βασανιστήρια μὲ διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορα (εἰς γνῶσιν τοῦ «ὀρθόδοξου» καὶ κανονικοῦ Πατριάρχη Παύλου). «Τὸν μετέφεραν στὶς φυλακὲς τοῦ Διομήδους, ὅπου τὸν κρέμασαν, ἐνῶ τοῦ ἔγδαραν τὰ πόδια, μέσα σὲ κελλὶ ψηλὰ στὸν τοῖχο ποὺ προοριζόταν γιὰ τοὺς μελλοθάνατους.

  Τὴν ἑπομένη, ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Παῦλος Β΄, ἀσθενὴς καὶ φοβούμενος τὴν θεία κρίση, ἀπέσπασε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα τὴν μετατροπὴ τῆς θανατικῆς ποινῆς σὲ ἐξορία», ὅπου καὶ ὁ ἅγιος Μαρτίνος ἐκοιμήθη.

«Τὸ σπουδαιότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ θάνατος βρῆκε τὸν Μαρτίνο ἀγωνιζόμενο στὶς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Δηλαδή, νὰ διδάσκει ὀρθά, χωρὶς πλάνη, τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας».

Τροπάρια

Τῷ Θεῷ ἀπὸ βρέφους ἀνατεθείς, ἀρεταῖς αὐξηθείς τε πνευματικῶς, ἠξίωσαι διάδοχος, Ἀποστόλων γενήσεσθαι, ὀρθοδοξίᾳ ποιμάνας, Κυρίου τὸ ποίμνιον, αἱρετικῶν δὲ φάλαγγας ἐλαύνων πανεύφημε· ὅθεν ἐπὶ τέλει, Μαρτυρίου τῷ στέφει, ἐστέφθης ἀοίδιμε, ἀθλητὴς ὡς ἀήττητος, ὦ Μαρτῖνε θεόπνευστε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου. 

Ἱερωτάτῳ σου λόγῳ, Πάτερ, τὸ πανίερον σαφῶς δόγμα ἐκράτυνας, καὶ τὸ στῖφος τῶν αἱρέσεων ἔτρεψας, ὑπομένων ἐξορίας, καὶ φυλακὰς καὶ θλίψεις ἔνδοξε. 

Ὑπελθὼν τὰς χρονίους, φυλακάς, οἷα φύλαξ ἀμώμου Πίστεως, αἱρέσεων τὸ σκότος, ἐμείωσας καὶ μέλπειν, τοὺς πιστοὺς κατεφώτισας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητός εἶ.

 Πηγὴ ἐδῶ κι ἐδῶ.