Μὲ πλήρη συνείδηση τῶν πνευματικῶν μας ὑποχρεώσεων πρὸς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ ἀγωνιζομένους ἀδελφοὺς προαγόμεθα διὰ τοῦ παρόντος Γράμματος νὰ ἐκφράσωμεν τὴν ἀγωνία μας διὰ τὰ τεκταινόμενα στὴν ὑφήλιο καί, ἰδιαιτέρως, στὴν Πατρίδα μας, ἀφ’ ὅτου ἐνέσκηψεν ἀπό ἔτους καὶ πλέον ὁ διαβόητος κορώνα-ἰός καί, ἐν συνεχείᾳ, τὸ κατ’ αὐτοῦ ἐπιβαλλόμενον, “ὅσον τάχος”, ἐμβόλιο ἐκ μέρους τῶν Κρατικῶν ἐξουσιῶν.
Κατὰ τὴν
παρελθοῦσα πρώτη φάση τῆς ὀνομασθείσης “πανδημίας”
οἱ Ναοὶ ἐσφραγίσθησαν, οἱ κώδωνες τῶν Ἐκκλησιών ἐσίγησαν, οἱ πιστοὶ ἐξωστρακίσθησαν
ἀπὸ τὴν ἐν Χριστῷ, “ἐπὶ τῷ αὐτῷ”, Σύναξη, τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὑβρίσθηκε ἀπὸ
βέβηλα χείλη, οἱ χριστιανοὶ ἀποστερήθηκαν τοῦ Ζωηφόρου Ποτηρίου καὶ τὰ ἱερὰ
Σκηνώματα, ἐντὸς τῶν ὁποίων, ἀπό τοὺς χρόνους ἀκόμη τῆς σκιᾶς τοῦ Νόμου, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ καὶ εἰς τὰ “ἄψυχα”, δηλαδὴ
στὰ “ὕδατα καὶ τοὺς λίθους καὶ τοὺς κίονας καὶ τὰ πέπλα καὶ τὰ σιδήρια”, κατὰ τὸν ἅγιον Συμεὼν Θεσσαλονίκης, μὲ βαρλααμιτικὴ σκέψη, θεωρήθηκαν ὡς μολυσματικὲς ἑστίες.
Καὶ ὡς μὴ ὤφελε, κατὰ τὴν ἀκολουθήσασαν δευτέρα φάση τῆς
“πανδημίας”, νέα καταιγίδα ἐνέσκηψε, μὲ
τὴν ἐπίμονη προώθηση τοῦ ἐμβολίου κατὰ
τοῦ κορώνα-ἱοῦ στὸν χριστώνυμον λαὸν τῆς
Πατρίδος μας.
Α. Ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχήν σας, σὲ δύο καίρια σημεῖα πάνω στὸ ἐμβόλιο, τὰ ὁποῖα
θεωροῦμε, ὅτι ἀποτελοῦν καὶ τὸ μέτρον ἐλέγχου τῆς ἀξίας ἢ ἀπαξίας του.
1. Ἀποτελεῖ κοινὸν καὶ ἀδιαμφισβήτητον τόπον τὸ
γεγονός, ὅτι ἡ ἐργαστηριακή ἐπεξεργασία καὶ
προπαρασκευὴ τοῦ ἐμβολίου, πρὸ τῆς εἰσαγωγῆς του στὴν κλινικὴ πράξη, “κυοφορήθηκε”
σὲ ἀνθρώπινη ἐμβρυϊκὴ κυτταρικὴ σειρά, ἡ ὁποία προέκυψε
ἀπὸ ἄμβλωση θήλεως ἐμβρύου ἀνθρώπου, δηλαδή ἀπό προμελετηθεῖσα δολοφονία, ὡς οἰονεὶ θυσία, ποὺ προσφέρθηκε
στὸν Μολὼχ τῆς “ἐπιστημονικῆς” λαγνείας.
Ἡ χρήση ἐκτρωθέντος ἐμβρύου μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση “φαρμακευτικῶν” ἐν γένει προϊόντων εὑρίσκεται σὲ πλήρη ἀντίθεση πρὸς τὴν εὐθεῖαν τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας (Λουκ. 1,31-46) καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ εἰκόνα τῆς ἀρρήτου θείας δόξης εὐτελίζεται σὲ καταναλωτικὸ “ἀγαθό” καὶ ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μὲ τὴν ἀποστροφὴ τοῦ αρχαίου λατίνου κωμωδιογράφου Πλαύτου, γίνεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο λύκος. Αὐτὴν τὴν ἀντίληψη ἐξέθρεψε ὁ ἑσμός τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ ἀθεϊσμοῦ σὲ τέτοιο σημεῖο, ποὺ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς νὰ ὁμιλεῖ γιὰ “πολιτισμένη ἀνθρωποφαγία τῆς Δύσεως”.
Σύμφωνα μὲ
τὸν Ὅρον πίστεως τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς
Χριστὸς εἶναι «ὁμοούσιος τῷ Πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα» καὶ ὁ Ἴδιος
«ὁμοούσιος» μὲ ἡμᾶς κατὰ τὴν «ἀνθρωπότητα» πλὴν ἁμαρτίας. Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν
Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἐν Ἐφέσῳ ἐκδιδασκόμεθα ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώθηκε καὶ ἐνανθρώπησε
μέσα στὴν ἱστορία ἐξ αὐτῆς τῆς συλλήψεως
ἤ, κατὰ τὴν διατύπωση τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «ἐξ αὐτῆς ἄκρας τῆς ἐν Παρθένῳ τῇ παναγίᾳ συλλήψεως».
Μὲ δεδομένο
λοιπόν, ὅτι ὁ ἀϊδίως ὑπάρχων Θεὸς
Λόγος, ἀπὸ τῆς ἱστορικῆς συλλήψεώς Του
στὴν θεοδόχο γαστέρα τῆς Παναχράντου Μητρός Του, γίνεται καὶ
τέλειος ἄνθρωπος, ἀπὸ σῶμα καὶ λογικὴ ψυχή, ὁμοίως καὶ κάθε ἄνθρωπος ὑπάρχει ὡς
τελεία ὕπαρξη ἀπὸ σῶμα καὶ λογικὴ
ψυχή, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς προσωπικῆς, ἐξ ἄκρας
συλλήψεώς του, εἰσερχόμενος στὸν ἱστορικὸ χρόνο.
Μὲ ἁπλὰ
λόγια, ὁ Ντοστογιέφσκυ, κορυφαία μορφὴ τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας, στοὺς ἀδελφοὺς Καραμάζωφ, μιλάει για τὴν μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὡς θείας εἰκόνας.
Στὴν συζήτηση, ποὺ εἶχαν τὰ τρία ἀδέλφια καὶ τέθηκε τὸ ἐρώτημα, ἂν ἡ ἀνθρωπότητα
θὰ μποροῦσε νὰ γίνει εὐτυχισμένη
θυσιάζοντας ἕνα μωρό, ἡ ἀπάντηση ἦλθε ἀπὸ
τὸν ἄθεο ἀδελφὸ Ἰβὰν μὲ ἕνα ἀδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ.
2. Οἱ ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις τοῦ ἐμβολίου στὴν
ὑγεία τῶν ἀνθρώπων δὲν φαίνεται νὰ
εἶναι καθόλου εὐκαταφρόνητες (βλ. Θ΄),
καθ’ ὅσον ἤδη ἡ παγκόσμια κοινότητα ἀπαριθμεῖ θανάτους, μὴ ἐξαιρουμένης καὶ τῆς
πατρίδος μας. Μάλιστα, πλεῖστοι ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας ταλανίζονται “ἐπὶ
κλίνης ἀσθενείας”, λόγῳ τῶν σοβαρῶν
παρενεργειῶν, οἱ ὁποῖες προέκυψαν καὶ συνεχῶς προκύπτουν ἀπὸ τὸ ἐμβόλιο αὐτό.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀποτελεῖ
μέγεθος στατιστικὸ οὔτε κρίνεται μὲ ὅρους σχολαστικισμοῦ. Ὁ ὑποτιθέμενος “ἀγαθὸς”
σκοπὸς τοῦ ἐμβολίου, δηλαδὴ ἡ δημιουργία τείχους ἀνοσίας κατὰ τοῦ ἰοῦ μὲ θυσία τελείων ἀνθρώπων, ἀφ’ ἑνὸς μὲν
βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ θείου θελήματος, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἐπιφέρει ἀποτελέσματα
ἀντίθετα πρὸς τὰ προσδοκώμενα, καθ΄ ὅσον «πάντες
οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀπολοῦνται» (Ματθ. 26,52).
Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἰατρικῆς ὑπάρχει
ἀνεξήγητη σπουδὴ γιὰ ταχύτατη παραγωγὴ καὶ διάθεση τοῦ ἐμβολίου μὲ τεχνική, ἡ ὁποία ἀποκλίνει τῆς παραδοσιακῆς πρακτικῆς καί, μάλιστα,
χωρὶς προηγουμένως νὰ ἔχει ὑπάρξει ἐπίμονος ἔλεγχος γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἐμβολίου στὸν γενικὸ πληθυσμό. Καὶ, παρ’ ὅτι
ὑπάρχει ἡ δυνατότητα διαθέσεως ἐμβολίων, πού “στήθηκαν” μὲ βάση τὴν κλασσικὴ
τεχνική, ἡ ὁποία δὲν ἀπαιτεῖ χρήση
κυττάρων ἀπὸ ἐκτρωθέντα ἔμβρυα, δαιμονικῶς προκρίνονται ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα
γιὰ νὰ παραχθοῦν εὐτελίζουν τὴν ἀνθρώπινη ἀξία, προσβάλλοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό
“τὴν ἰδιάζουσαν τοῦ Θεοῦ καλλιτέχνησιν”, τὸν ἄνθρωπον, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο
Νύσσης.
Β. Ἡ ἐπιβολὴ
χρήσεως- ἤ, ὀρθότερον καταχρήσεως
-προσωπίδας, κοινῶς μάσκας-φίμωτρου, ὡς δῆθεν προστατευτικοῦ ἐνδυματολογικοῦ ἐξαρτήματος
ἀπὸ τὸν κορώνα-ἰὸ στὸ θεοειδὲς πρόσωπο
τοῦ ἀνθρώπου, πολλῷ μᾶλλον ὅταν αὐτὸ συμβαίνει ἐντὸς τῶν Ἱερῶν Ναῶν, μᾶς
βρίσκει σφόδρα ἀντιθέτους, διότι ἔτσι
καταργεῖται ἡ κοινωνία τῶν προσώπων καὶ
τό “ἀρκεῖ
μοι τοῦ ὁρᾶν σε Πάτερ” ἀκυρώνεται.
Δὲν υποτιμοῦμε
τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καθ’ ὅσον ὁ Θεὸς «ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι
ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ. 38,6),
ἀλλ’ οὔτε καὶ τὴν ἀπολυτοποιοῦμε, διότι κινεῖται μέσα στὰ πλαίσια τοῦ πεπερασμένου.
Αὐτὸ μάλιστα ἔγινε ἰδιαιτέρως καταφανὲς ἀπὸ
τὶς ἐπὶ ἕνα ἔτος ἀλληλοσυγκρουόμενες καὶ
ἀλληλοαναιρούμενες ἀπόψεις τῶν εἰδικῶν πάνω στὸ ἀνακύψαν θέμα τοῦ κορώνα-ἰοῦ.
Ἐμεῖς ἐμπιστευόμαστε
τὴν κατὰ Θεὸν ἰατρικὴ τέχνη καὶ ἐπιστήμη, ἀλλὰ πάνω ἀπ’ αὐτὴν παραθέτουμε τὴν
ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβείαις τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν θαυματουργῶν ἁγίων
μας.
Οἱ ἀγωνιζόμενοι
Πατέρες στὰ ἱερὰ σκάμματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους γνωρίζουν ὅτι στὰ
θεῖα σκηνώματα τοῦ Ἄθω ὑπερκβλύζουν οἱ χάριτες τῆς Θεοτόκου. Σύμφωνα μάλιστα μὲ τὴν προσωπικὴ ὑπόσχεση-παρακαταθήκη
τῆς Ἰδίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πρὸς τὸν Ἅγιον Πέτρο Ἀθωνίτη, Ἐκείνη θὰ εἶναι Κηδεμών, Τροφεὺς καὶ Ἰατρὸς ὅλων τῶν μοναχῶν
τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τούτου.
Ἄλλωστε κάθε
τόπος ἁγιάσματος, σκέπεται ὑπὸ τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν. «Ἐάν τε ζῶμεν ἐὰν
τε ἀποθνῄσκωμεν τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. 11,7), καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἀποστολικὴ
πεποίθηση θὰ πορευόμαστε ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸν φόβο κάθε φυσικῆς νομοτέλειας, “ὅσον εἰς ἡμᾶς δύναμις”.
Γ. Τέλος,
ἡ ἀστυνόμευση μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐφαρμογὴ
τῶν μεθόδων δοκιμαστικοῦ ἐλέγχου (test) γιὰ ἀνίχνευση τοῦ κορώνα-ἰοῦ
(κατὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ Ἅγιον Ὄρος), παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ ἀποτελέσματά τους
εἶναι ἕωλα, ἀφ’ ἑνὸς μέν ἀντίκειται στὸν Κώδικα Ἰατρικῆς Δεοντολογίας, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον ἡ ἐκτέλεση ὁποιασδήποτε
ἰατρικῆς πράξης ἀπαιτεῖ προηγούμενη ἐνημέρωση καὶ συναίνεση, (Κεφ. Γ΄: Ἄρθρο
12), ἀφ’ ἑτέρου δέ προσβάλλει τὸ δώρημα
τοῦ αὐτεξουσίου στὸν ἄνθρωπο. Θεωροῦμε ὅτι μᾶς ἐξωθοῦν σὲ ἀνίερες
παραχωρήσεις στὸν δρόμο ζωῆς ποὺ ἐπιλέξαμε, τὶς ὁποῖες ἡ συνείδησή μας ἀρνεῖται
κατηγορηματικά. Δηλαδή, μᾶς στεροῦν
βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ὅταν μὲ τὴν εἴσοδό μας στὸ Ἅγιον Ὄρος ἐξαναγκαζόμαστε
παρανόμως καὶ παρὰ τὴν θέλησή μας σὲ ὑποχρεωτικὸ ἔλεγχο (test), ἐνῶ τοῦτο εἶναι διεθνῶς καταδικαστέο (βλ. ΙΑ΄). Ἡ κατάσταση αὐτὴ ἀκουσίως
μᾶς βάζει λογισμοὺς γιὰ ὑποβόσκουσες σκοπιμότητες στυγνῆς χειραγώγησης καὶ τῶν Ἁγιορειτῶν
Πατέρων, καταλυομένης τῆς θεόθεν δοθείσης ἐλευθερίας μας μέσῳ ἑνὸς παγκοσμίου
πειράματος.
Τὸ Ἅγιον
Ὄρος εἶναι Ἅγιον ὄχι γιὰ τὴν μοναδικὴ
παγκόσμια πολιτιστικὴ κληρονομιά, ποὺ βαστάζει στοὺς ὤμους τῆς ἱστορίας του, ἀλλά
διότι παλεύει ἀπέναντι στὸν ἀποστατημένο “κόσμο”, ποὺ διεφθάρῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία,
ὑποδεικνύοντας “πράξει τε καὶ θεωρίᾳ” τὴν πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὅθεν εὐλαβῶς ἀπευθύνουμε παράκληση “ἐκ μέσης
καρδίας” πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, ὅπως:
α.
παρέμβῃ ὀρθοδόξως, ὡς ὁρίζεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Ὅρους τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν
Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων (consensus Patrum), μὲ σκοπὸ νὰ καταπαύσει ὁ σάλος καὶ ὁ κλύδωνας, ποὺ ἐπῆλθε
στὶς συνειδήσεις τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν ἀσκήσει ὄντων ἀδελφῶν
μας ἑξ αἰτίας τοῦ συσχηματισμοῦ ἐκκλησιαστικῶν
παραγόντων «τῷ αἰῶνι τούτῳ» (Ρωμ. 12,2
καὶ Α΄Πέτρ. 1,14).
β. ἀνακαλέσῃ, τὸ ὑποχρεωτικὸν τοῦ ἐλέγχου-(test) κατὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ Ἅγιον Ὄρος,
ὡς ἔχουσα τὴν ἁρμοδιότητα, λόγῳ τοῦ Αὐτοδιοικήτου τοῦ Χώρου, ἐκτὸς καὶ ἐὰν αὐτὸ
ἔχει ἤδη παραδοθεῖ, ὅπερ ἀπευκταῖον (βλ. πρωτοσέλιδο τῆς ἐφημερίδος “Ὀρθόδοξος Τύπος”, ἀρ. φύλ. 2340).
Πρὸς
τοῦτο Σᾶς ἀποστέλλουμε συνημμένως, σχετικὰ πρὸς τὸ θέμα αὐτό, λόγους Ἁγίων καὶ
πνευματικῶν προσωπικοτήτων (βλ. Β΄-ΣΤ΄) ἀλλὰ καὶ ἐπιστημονικὰ πειστήρια (βλ. Ζ΄-ΙΒ΄)
ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύεται, ὅτι ἡ ἀγωνία μας δὲν ἀποτελεῖ ἐξωπραγματικὴ φαντασίωση,
ἀλλά, δυστυχῶς, πραγματικότητα. Αὐτὴ δέ, σταθερῶς, “ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ”, τροφοδοτεῖται
ἀπὸ πλῆθος τηλεφωνημάτων, ποὺ συνεχῶς πυκνώνουν καὶ διὰ τῶν ὁποίων, ἐν ἀπογνώσει
οἱ Χριστιανοὶ ἐκζητοῦν ἀπαντήσεις, οἱ ὁποῖες θὰ εἶναι συμβατές, πρὸς τὴν ἀπ’αἰώνων
κοινὴ συνείδηση τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας.
Ἀναμένοντας ὡς Ἁγιορεῖτες
καὶ τὴν ἐπίσημη ἀπόφαση-ἀνακοίνωση
τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, πατέρες καὶ ἀδελφοί, “Στῶμεν καλῶς”.
Ἁγιορεῖτες
Κελλιῶτες Πατέρες
Ὑπογραφές
Κοινοποίηση:
- Πανοσολογιωτάτους Καθηγουμένους
μετὰ τῶν συνοδιῶν τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν Ἁγίου Ὄρους.
-Προκαθημένους τῶν δεκατεσσάρων
Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
-Πρόεδρον τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου.
-Ἁρμόδια Ὑπουργεῖα Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως.
-Πολιτικὴ Διοίκηση (Δ.Α.Ο.) Ἁγίου Ὄρους.
-Χριστεπώνυμο πλήρωμα ἁπανταχοῦ τῆς γῆς.
Ὑπογραφές
Γέρων Γαβριὴλ μοναχός, Ἱερὸν κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου ἐν Πάτμῳ.
Οἱ Ὑπογραφὲς συνεχίζονται
