(Από το Γεροντικό)
Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Σήμερα, το Εκκλησιαστικό
πλήρωμα έχει υποκύψει στον πειρασμό της σταθερής (ατομικής) υλικότητας,
αποφεύγοντας τις αγιαστικές–αληθινές συγκρούσεις υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως.
Αποδίδει μέγιστη σημασία στην
«Επιστημονική» άμυνα έναντι του Κορονοϊού (το αποδεικνύουν μάσκες και εμβόλια)
και θέτει σε δεύτερη σημασία την προφύλαξη εκ του ιού της αιρέσεως του
οικουμενισμού.
Δεν αντιλέγουμε, βέβαια,
σε μια αληθινή επιστημονική νίκη εναντίον του Κορονοϊού. Δώρο Θεού η σωματική
υγεία, μα μεγαλύτερο δώρο η ορθόδοξη πίστη!
Παρατηρούμε δίκτυο
συνείδησης αυθόρμητης αντίδρασης έναντι της όποιας πολιτικής ή υγειονομικής
απειλής, ενώ κανένα «δίκτυο» δεν αναπτύχθηκε (οργανωμένα) έναντι του
οικουμενισμού.
Μέγιστο το ενδιαφέρον
επεξεργασίας για τη θετικότητα ή όχι των εμβολίων και καμμία έγνοια για τις
θανατηφόρες (πνευματικά) μορφές οικουμενιστικής διείσδυσης στην Ορθόδοξη
Εκκλησία.
Πέρα από τις διαπιστώσεις (δυσάρεστες), ας δούμε προς βοήθεια, την Αγιοπνευματική διδασκαλία (Ορθοδόξου Ήθους) του αββά Ισιδώρου στο Γεροντικό.
Να θυμηθούμε (πρώτα) το
αρχαίο προοίμιο του «ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ». Εκεί διαβάζουμε: «Εν τήδε τη βίβλω αναγέγραπται
ενάρετος άσκησις μακαρίων Πατέρων, προς ζήλον και παιδείαν και μίμησιν των την
ουράνιον πολιτείαν εθελόντων κατορθώσαι και την εις βασιλείαν ουρανών άγουσαν
βουλευομένων οδεύειν οδόν».
Απόδοση: «Σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχει καταγεγραμμένο πνευματικό
υλικό από τον ενάρετο–θαυμαστό ασκητικό βίο των αγίων και μακαρίων Πατέρων,
καθώς και τα αποφθέγματά τους, που σκοπό έχει (η Βίβλος) να κεντρίση τον ζήλο,
να καταρτίση το νου και να πυροδοτήση προς μίμηση τις ψυχές, οι οποίες θέλουν
να πραγματοποιήσουν την Ευαγγελική πολιτεία–ζωή και να βαδίσουν το δρόμο για
την βασιλεία των ουρανών».
Στο κεφάλαιο «Περί του
Αββά Ισιδώρου της σκήτης» και στην παράγραφο (Θ΄), τονίζονται βασικά στοιχεία–άξονες
της ζωής της Εκκλησίας.
Στο σχετικό κείμενο,
διαβάζουμε: «Ο αυτός αββάς Ισίδωρος είπεν∙ Η σύνεσις των αγίων αύτη εστί, το επιγνώναι
το θέλημα του Θεού. Πάντων γαρ περιγίνεται ο άνθρωπος εν τη υπακοή της
αληθείας, ότι εικών και ομοίωμα του Θεού εστί. Πάντων δε πνευμάτων δεινότερον
εστί το ακολουθείν τη εαυτού καρδία, τουτέστι τω ιδίω λογισμώ, και μη τω νόμω
του Θεού∙ και ύστερον γίνεται αυτώ εις πένθος, ότι ουκ έγνω το μυστήριον ουδέ
εύρε την οδόν των αγίων εργάζεσθαι εν αυτή. Νυν ούν καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω
(Ψαλμ. 118, 126), ότι σωτηρία εν καιρώ θλίψεως (Ησ. 33,2), ότι γέγραπται∙ Εν τη
υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς ημών (Λουκ. 21,19)».
Απόδοση: «Ο ίδιος Αββάς Ισίδωρος είπε: “η σύνεση των αγίων αυτή
είναι, να έχουν επίγνωση του θείου θελήματος. Γιατί όλα τα κατορθώνει ο
άνθρωπος στην υπακοή της αληθείας, όντας πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση του
Θεού. Και από όλα τα πνεύματα φοβερότερο είναι το να ακολουθή τινάς την καρδιά
του, δηλ. τον δικό του λογισμό και όχι τον νόμου του Θεού. Και ύστερα πέφτει σε
πένθος, επειδή δεν γνώρισε το μυστήριο ούτε βρήκε την οδό των αγίων για να
εργάζεται σ’ αυτή. Τώρα λοιπόν, καιρός της θλίψεως. Το λέγει και η Γραφή: Εν τη
υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».
Στην καθημερινή ανθρώπινη
βιοτική έκφραση, ο προσανατολισμός στο νόμο του Θεού αγιάζει, ως λειτουργία
σύνεσης και ως λειτουργία (σταδιακά) επίγνωσης του θείου θελήματος, όπως
τονίζει ο Αββάς Ισίδωρος: «Η σύνεσις των αγίων αύτη εστι, το επιγνώναι το
θέλημα του Θεού».
Ο Νόμος του Θεού, ο νόμος
της αμαρτίας και ο νόμος του νου του ανθρώπου, καθορίζουν ρόλους εκ των οποίων
εξαρτάται η σωτηρία του ανθρώπου. Με Αγιοπνευματική σαφήνεια ο Αββάς Ισίδωρος
τα διευκρινίζει: «Πάντων δε πνευμάτων δεινότερον εστί το ακολουθείν τη εαυτού καρδία,
τουτέστι τω ιδίω λογισμώ, και μη τω νόμω του Θεού».
Να επαναλάβουμε: Η
σημερινή υγειονομική δυσκολία (Κορονοϊός) αποκάλυψε την συλλογική παράβαση του
νόμου του Θεού και έγινε μέτρο κρίσης του εκκλησιαστικού πληρώματος. Δεν έχει
αντιληφθεί ότι έχουμε φθάσει σε φάση εκτοπισμού της Ορθοδοξίας και σε αναζήτηση
παγκόσμιας πλανητικής ηθικής (Αντίχριστος), γι’ αυτό και τη «συνοδική»
αναγνώριση της αιρέσεως του οικουμενισμού την αντιμετώπισε (κλήρος και λαός) με
«περιφερειακό» ύφος–ήθος, ως μη αξιοπρόσεκτο γεγονός. Δεν μιλάμε για
εξαιρέσεις. Όμως, ουδένα δίκτυο πανελλήνιας συνεργασίας δημιουργήθηκε για την
αναχαίτιση της αιρέσεως. Αυτή είναι η αλήθεια! Μέγιστη η υγειονομική ηθική,
μικρό το Ευαγγέλιο!
Να θυμίσουμε, ότι υπάρχει
απόλυτη εξάρτηση του ανθρώπου και της φύσης από το νόμο του Θεού.
Στο Λευιτικό διαβάζουμε: «Εάν τοις
προστάγμασί μου πορεύησθε και τας εντολάς μου φυλάσσησθε και ποιήσετε αυτάς,
και δώσω τον υετόν υμίν εν καιρώ αυτού και η γη δώσει τα γεννήματα αυτής και τα
ξύλα των πεδίων αποδώσει τον καρπόν αυτών… κατοικήσετε μετά ασφαλείας επί της
γης υμών, και πόλεμος ου διελεύσεται δια της γης υμών, και δώσω ειρήνην εν τη
γη υμών…» (Κεφ. 26, 3-8).
Ακολουθούν στη συνέχεια οι
πικροί αποκλεισμοί:
«Εάν δε μη υπακούσητέ μου μηδέ ποιήσετε
τα προστάγματά μου ταύτα… Εγώ ποιήσω ούτως υμίν∙ και επιστήσω εφ’ υμάς την
απορίαν, την τε ψώραν, και τον ίκτερα σφακελίζοντα τους οφθαλμούς υμών, και την
ψυχήν υμών εκτήκουσαν, και σπερείτε διακενής τα σπέρματα υμών, και έδονται οι
υπεναντίοι υμών» (Κεφ. 26, 14-18).
Στην Κ. Διαθήκη ο Κύριος
υπενθυμίζει: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού
και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»
(Ματθ. 6, 33-34).
Ιδιαίτερα αποδοκιμάζει ο
Θεός τον «πλάγιο» καθορισμό της πίστεως του ανθρώπου, όταν δηλ. η πίστις δεν
είναι ο αποφασιστικός καθοριστικός παράγοντας της ζωής, όπως συμβαίνει σήμερα: «Και εάν μετά
ταύτα πορεύησθε πλάγιοι, και μη βουλήσθε υπακούειν μου, προσθήσω υμίν πληγάς…»
(Λευιτ. 26,21).
Αναμφίβολα, και η «Δυνητική»
ερμηνεία του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου, είναι «πλάγια» πορεία του
πληρώματος, η οποία επέφερε πληγές στο σώμα της Εκκλησίας.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
