Ὀρθοδοξία καί Οἰκουμενισμός: Ἡ πτώση καί ὕβρις ἑνός ἐπισκόπου.

Ἡ πτώση καί ὕβρις ἑνός ἐπισκόπου.

Ὁ ὡς νέος Κλέων δημαγωγός, διχαστικός, ἐριστικός, ἐπαρμένος, φίλαυτος καὶ ὑβριστὴς Ναυπάκτου Ἱερόθεος

του Αδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἔχει πολλὲς φορὲς καὶ μὲ πολλὲς ἀφορμὲς ἀναδειχθεῖ ἡ πτώση καὶ παράλληλα ἡ ἔπαρση/αὐτοανύψωση τοῦ μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου. Ὁ πάλαι ποτὲ ὑποτιθέμενος ἀντιαιρετικός, φιλοπατερικός, φιλαλήθης, εὐσεβὴς καὶ παραδοσιακὸς κ. Ἱερόθεος, ὡς ἄλλος Βέκκος, μεταλλάχθη καὶ ἀπεδείχθη δίγλωσσος καὶ τρίγλωσσος, μεταπατερικός, φιλαιρετικός, ἀσεβής, συκοφάντης καὶ διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ τοῦ κάθε λογικῶς ἀντιστεκόμενου ἀνθρώπου.

Καὶ γιὰ νὰ μὴν κατηγορηθῶ, ὅτι ὑβρίζω ἄνευ ἀποδείξεων τόν ‒κατὰ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο μαζὶ μὲ τὸν Ζηζιούλα‒ μεγαλύτερο θεολόγο τῆς ἐποχῆς μας, θὰ παραθέσω τὸ νέο κρεσέντο ὕβρεων, ἐπαρμένων ἐκφράσεων, καταδίκης καὶ διχασμοῦ τοῦ κ. Ἱεροθέου ποὺ ἐκφώνησε ἀπὸ τὸ βῆμα μὲ ὕφος χιλίων καρδιναλίων καὶ τὴν πεποίθηση τοῦ καθεστῶτος ἀτιμωρησίας καὶ συγκάληψης ποὺ κυριαρχεῖ στὸ ἑλλαδιστικὸ κράτος διαφθορᾶς καὶ ἀσυδοσίας καὶ στὴν Ἱεραρχία τῆς προώθησης τῶν ἡμετέρων, τῶν σκανδάλων καὶ τῆς Σιμωνίας.

Σὲ ὁμιλία του στὶς 18.10.21 στὴν Ἱ. Μητρόπολη Φθιώτιδος ἀπὸ τὸ 14ο λεπτὸ ὁ Ναυπάκτου ὡς ἐπιτήδειος δημαγωγὸς καὶ ὄχι ὡς ἐπίσκοπος ἀλλὰ ὡς κυβερνητικὸς παράγοντας ἐπιτέθηκε σὲ ὅσους ἀντιτίθενται στὴν βάναυση ἐπισκοποκρατία, στὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμό, στὰ μέτρα τῆς Κυβέρνησης, στὴν κατάργηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας μὲ χαρακτηρισμοὺς ὅπως: ἐχθροὺς τῆς ἐλευθερίας, χωρὶς ὑπαρξιακὴ ἐλευθερία, φίλαυτοι, διχαστικοί, ἄνευ φιλοθεΐας καὶ φιλανθρωπίας, φασίστες, ναζί/ἄνθρωποι μὲ ναζιστικὲς δικτατορικὲς νοοτροπίες καὶ ἀντιλήψεις!

Ποιά ἀπόδειξη τῶν ὕβρεών του ἔφερε ὁ νέος βυρσοδέψης Κλέων; Καμία. Ποιά λύση μᾶς προτείνει ὁ ὑποτιθέμενος λάτρης τῆς δημοκρατίας, ποὺ στὴν ἐπισκοπή του διώκει μονὲς καὶ μοναχούς, ὅταν αὐτοὶ ἀμφισβητήσουν τὴν ἐξουσία του; Καμία ἢ μία χειρότερη ἀκόμα ἀπὸ τὶς μέχρι τώρα προτεινόμενες λύσεις: Τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ καὶ τὸν διωγμὸ ὅσων ἀρνοῦνται! Ἔτσι δικαιώνει ὁ νέος Κλέων τὸν Ἀριστοφάνη ποὺ στὸ ἔργο του «Ἱππῆς» τὸν χαρακτηρίζει κατάλληλα ἀναφερόμενος στὴν ἐργασιακή του σχέση καὶ στὴν δουλότητά του μὲ τὸν δῆμο (βλ. τὸν λαό, τὴν κυβέρνηση καὶ τὴν «δημοκρατία» ποὺ ὁ Ναυπάκτου ἀναφέρει (στιχ. 44-50 καὶ 61): «Λοιπόν, ακούστε· έχουμε ένα αφεντικό με άγαρμπο φυσικό, κουκιών-τραγανιστή, ζοχαδιάρη, τον Δήμο τον Πυκνιώτη, γέρο στριμμένο και μισόκουφο. Που λες ετούτος την πρωτομηνιά που μας πέρασε ψώνισε δούλο βυρσοδέψη, έναν Παφλαγόνα αρχικατεργάρη και αρχιρουφιάνο. Λοιπόν ο βυρσοπαφλαγόνας που λέγαμε, αφού μελέτησε τα χούγια του γέρου, έγινε χαλί στα πόδια του αφεντικού, βάλθηκε να τον κανακεύει, να τον χαϊδολογά, να τον κολακεύει, να τον σέρνει από τη μύτη με κάτι λόγια τέτοιας λογής, σαν λιμαδούρες από σολόδερμα… καρφώνει στα ίσια με ψεύτικες καταλαλιές τους ανθρώπους του σπιτιού· κι ύστερα ο βούρδουλας δουλεύει στην πλάτη μας. Κι ο Παφλαγόνας να γίνεται τσιμπούρι στους παραγιούς, να ζητά λεφτά, να τρομοκρατεί, να τσεπώνει πεσκέσια» (μετάφραση Ἡ. Σπυρόπουλος).

Καὶ ἐξηγοῦμαι γιὰ τὸν παραλληλισμὸ τοῦ Ναυπάκτου μὲ τὸν Κλέονα καὶ τὸ σχόλιο τοῦ Ἀριστοφάνη:

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς φίλαυτους, ἐνῶ αὐτὸς ἀπό φιλαυτία ὑπακούει στὰ πάντα ποὺ ἀποφασίζει ἡ κυβέρνηση μᾶλλον γιὰ νὰ γίνει ὁ νέος Ἀρχεπίσκοπος ἢ γιὰ κάποια προσωπική εὔνοια.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς ἐχθροὺς τῆς δημοκρατίας, ἐνῶ αὐτὸς ἀρνεῖται κάθε ἀντίθετη γνώμη, μιλώντας γιὰ ἐπιστήμη ἀποκρύπτοντας παράλληλα τοὺς χιλιάδες ἀναγνωρισμένους ἐπιστήμονες παγκοσμίως ποὺ λένε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτόν, τὴν πολιτικὴ ἄλλων κρατῶν ποὺ δὲν ἐφαρμόζουν τὰ μέτρα τῆς κυβέρνησης, τοὺς δημοκρατικὰ ψηφισμένους νόμους ποὺ ἀπαγορεύουν τὰ μέτρα ποὺ τώρα ἀντιδημοκρατικὰ ἐφαρμόζονται. Μάλιστα μιλάει γιὰ δημοκρατία αὐτὸς ποὺ στὸ Κολυμπάρι μὲ τὴν συμμετοχή του καὶ τὴν μετακολυμπάρια στάση του κατήργησε τὸ συνοδικὸ σύστημα, ἀπέκλεισε τὸν λαὸ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γίγνεσθαι καὶ ἐφήρμοσε τὴν ἐπισκοποκρατία.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς ἐχθροὺς τῆς ἐλευθερίας, ἐνῶ αὐτὸς ἀρνεῖται τὸ δικαίωμα τοῦ ἄλλου νὰ πράξει στὸ θέμα τῆς ὑγείας του ἐλεύθερα, ὅπως αὐτὸς νομίζει σωστό. Ἕνα δικαίωμα μάλιστα ποὺ προστατεύεται ἀπὸ διεθνεῖς συνθῆκες.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς διχαστικούς, ἐνῶ αὐτὸς βρίζοντας καὶ ἀπειλώντας διχάζει καὶ προκαλεῖ.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς ἀνθρώπους χωρὶς ὑπαρξιακὴ ἐλευθερία, ἐνῶ αὐτὸς ἀρνεῖται νὰ πολεμήσει τὴν αἵρεση καὶ νὰ ἐφαρμόσει τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀπαγορεύουν συλλείτουργα καὶ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, γιατὶ φοβᾶτια μὴν χάσει τὸν θρόνο του ὄντας σκλαβος τῆς ἐξουσίας ποὺ ὑπηρετεῖ.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς φασίστες, ξεχνώντας ὅτι ἡ λέξη φασισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὶς fasces δηλ. τὶς δέσμες μὲ τὸν πέλεκυ τῶν ραβδούχων ποὺ συνόδευαν τοὺς ρωμαίους ἄρχοντες τῆς πολιτείας καὶ εἶχαν τὸ δικαίωμα χρήσης βίας, χτυπώντας μὲ αὐτὲς ὅσους θεωροῦσαν ἐπικίνδυνους γιὰ τὴν πολιτεία. Ὁ πολὺς Ναυπάκτου ἂν ἤθελε νὰ ἐφαρμόσει σωστὰ τὸν ὅρο θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ἐφαρμόσει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν κρατικὴ βία ἐνάντια στοὺς πολίτες ποὺ δημοκρατικὰ διαμαρτύρονται.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς ναζί, ξεχνώντας ὅτι οἱ ναζὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐξανάγκαζαν τὸν λαὸ νὰ δέχεται μαζικὲς ἐφαρμογὲς ἐμβολιασμοῦ, στειρώσεως κλπ. καὶ κυνηγοῦσαν τοὺς ἀντιδροῦντες. Οἱ ναζὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐπιδίωκαν μία ὁλικὴ ὑποταγὴ τοῦ λαοῦ καὶ κολλοῦσαν ἀστέρια στὰ ροῦχα ἢ ἔβαζαν νούμερα στὰ χέρια, ὅσων δὲν συμφωνοῦσαν ἢ τοὺς ἀπαγόρευαν νὰ ψωνίζουν ἢ νὰ πουλοῦν. Τοὺς ναζί μάλιστα ὑποστήριζαν κάτι ἐπίσκοποι τύπου Στέπινατς ποὺ θεωροῦσαν τὴν ἐξουσία τους ἀπόλυτη, ἀλάθητη καὶ ὑπεράνω κάθε κριτικῆς.

Ὑβρίζει ὁ Ναυπάκτου τοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου ὡς ἀνθρώπους ἄνευ φιλοθεΐας καὶ φιλανθρωπίας, ὅταν αὐτὸς συμφώνησε νὰ κλείσουν τὶς ἐκκλησίες. Συμφώνησε νὰ διακοπεῖ ἡ Θεία Κοινωνία καὶ παράλληλα δέχεται ἀδιάκριτα τοὺς ἀμφισβητές Της. Συμφώνησε νὰ ἀπαγορευθοῦν οἱ Λιτανεῖες, ἀλλὰ δὲν διαμαρτυρήθηκε οὔτε διαμαρτύρεται γιὰ τὶς μαζικὲς ἐκδηλώσεις τῶν Μουσουλμάνων, τῶν ὁμοφυλοφίλων, τῶν ἀναρχικῶν, τῶν συνδικαλιστῶν καὶ τόσων ἄλλων. Δέχθηκε τὴν πρόταση τοῦ Πατριαρχείου γιὰ λαβίδες μίας χρήσης, δέχθηκε τὴν ἀπολύμανση τῶν Ἱ. Ναῶν, δέχθηκε τὴν ἀπαγόρευση τιμῆς τῶν Ἱ. Εἰκόνων, δέχθηκε τὴν τιμωρία μὲ πρόστιμο ὅσων δὲν πειθάρχησαν, δέχθηκε τὴν ἀπόλυση ὅσων δὲν συμφώνησαν μὲ τὰ μέτρα ἢ δὲν ἐμβολιάσθηκαν, ἀφήνοντας οἰκογένειες στὸν δρόμο, χωρὶς μισθό, χωρίς ἐπίδομα, ἀσφάλιση καὶ σίγουρα τὸν χειμώνα χωρὶς θέρμανση.

Αὐτός λοιπόν ὁ κατὰ τὸν Ἀριστοφάνη «αρχικατεργάρης και αρχιρουφιάνος» ἄνθρωπος ποὺ «έγινε χαλί στα πόδια του αφεντικού, βάλθηκε να τον κανακεύει, να τον χαϊδολογά, να τον κολακεύει» καὶ «καρφώνει στα ίσια με ψεύτικες καταλαλιές τους ανθρώπους» μιλάει γιὰ φιλοθεΐα, φιλανθρωπία, αὐταπάρνηση καὶ ἀγάπη.

Ἂς θυμηθοῦμε πῶς ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος «πολέμησε» καὶ «πολεμάει» τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πῶς «ὑπεράσπισε» τὰ μηνύματα τῶν ἀντιαιρετικῶν ἡμερίδων καὶ συνεδρίων, πῶς δὲν ὑπέγραψε, ἀλλὰ τελικὰ ὑπέγραψε στὸ Κολυμπάρι, πῶς θεωρεῖ αἱρετικοὺς τὸν Βαρθολομαῖο καὶ τὸν Ζηζιούλα, ἀλλὰ καὶ πῶς τοὺς σέβεται καὶ τοὺς τιμᾶ, πῶς διώκει ὅποιον ἀντιδρᾶ ἐναντίον του, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ ποιός εἶναι ὁ δημαγωγός καὶ πράγματι ἀντίθεος, φίλαυτος, καταχραστής ἐξουσίας ναζί και φασίστας.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἀκολουθεῖ ἡ ὁμιλία τοῦ Ναυπάκτου Ἱεροθέου