100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή.
Πως υποδέχονταν τον θάνατο οι Μικρασιάτες:
Γράμμα του μελλοθάνατου Αλέξανδρου Ακριτίδη, που έστειλε από τις φυλακές στη γυναίκα του.
Γλυκυτάτη μου Κλειώ,
σήμερα τελέσθηκε στη φυλακή Θεία Λειτουργία και κοινωνήσαμε όλοι. Ήμασταν περίπου εκατό από διάφορα μέρη. Έχει αποφασισθεί ο διά κρεμάλας θάνατος. Αύριο θα πάνε τους εξήντα, μεταξύ αυτών και πέντε Τραπεζούντιοι. Την Τρίτη δεν θα είμαστε στη ζωή. Ο Θεός να μας αξιώσει τους ουρανούς. Και σε σας να δώσει ευλογία και υπομονή και άλλο κακό να μη δοκιμάσετε.
Όταν θα μάθετε το λυπηρό γεγονός, να έχετε υπομονή, τα παιδιά ας παίξουν και ας χορέψουν. Ας σε βλέπω να τα κανονίσεις όλα όπως ξέρεις εσύ. Ο αγαπητός μου Θεόδωρος ας αναλαμβάνει τα πατρικά καθήκοντα και να μην αδικήσει κανένα από τα παιδιά. Ο Γιώργος να τελειώσει το Σχολείο και να γίνει καλός πολίτης. Τον Γιάννη ας τον έχει μαζί του στη δουλειά. Από τα μικρά, τον Παναγιώτη να τον στείλεις στο Σχολείο, τη Βαλεντίνη να τη μάθεις ραπτική. Τη Φωφώ να μην την αποχωριστείς όσο ζεις.
Ο παπά-Συμεών ας με μνημονεύει όσο ζει. Να δώσεις πέντε λίρες στο Φιλόπτωχο, πέντε λίρες στη Μέριμνα, πέντε λίρες στου Λυκαστή στο Σχολείο. Και ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί μου, οι νυφάδες και όλοι οι συγγενείς και φίλοι.
Αντίο, βαίνω προς τον Ουράνιο Πατέρα και συχωρήσατέ με.
Ο δικός σας
Αλέξ. Γ. Ακριτίδης
Το πρωτότυπο της επιστολής αυτής βρίσκεται στο αρχείο της Αδελφότητας Κρωμναίων Καλαμαριάς.
