Οἱ τρομερὲς ὁμοιότητες τῶν λόγων καὶ ἔργων τοῦ Καλέκα καὶ τῶν ἀντι-ἡσυχαστῶν μὲ τὸν Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ ἀγῶνες τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ δὲν στράφηκαν μόνον ἐναντίον τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τοῦ Ἀκινδύνου,
ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τοῦ ὑποστηρικτοῦ τους Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ ΙΔ΄ τοῦ ἐπιλεγομένου
Καλέκα. Ὁ ἅγ. Γρηγόριος, ἐξ αἰτίας τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καὶ θέσεων τοῦ
Καλέκα, εἶχε διακόψει τὸ μνημόσυνό του πρὸ συνοδικῆς
καταδίκης τοῦ Πατριάρχου. Ὁ Καλέκας, μετὰ τὴ Σύνοδο τοῦ 1341, ἡ ὁποία δικαίωσε τὶς
θέσεις τοῦ ἁγ. Γρηγορίου καὶ καταδίκασε τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Βαρλαάμ,
κινήθηκε ἐναντίον τοῦ ἁγ. Γρηγορίου, τὸν ὁποῖο μὲ τὴν βοήθεια τοῦ κράτους ἔκλεισε
στὴν φυλακή.
Μάλιστα ἐξέδωσε ἐγκύκλιον ἐπιστολὴ ἀναθεματίζοντας τὸν ἅγ. Γρηγόριο καὶ τοὺς ὁμόφρονάς του, δηλ. τοὺς Ὀρθόδοξους. Διαβάζοντας την θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι γράφτηκε σήμερα ἀπὸ τὰ χέρια κάποιου Οἰκουμενιστοῦ (ἢ δυστυχῶς καὶ ἀντιοικουμενιστοῦ στὺλ π. Βασιλείου Βολουδάκη κλπ.). Αὐτὴ ἔλεγε, μεταξύ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
«Τὸν Παλαμᾶν καὶ τοὺς ὁμόφρονας αὐτοῦ, ...τολμήσαντας ἀκανονίστως καὶ ἀκρίτως ἀποκόψαι τὸ μνημόσυνόν μου, τῷ ἀπὸ τῆς ζωαρχικῆς καί ἁγίας Τριάδος δεσμῷ καθυποβάλλομεν, καὶ τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν. Ἡ ὑπογραφή Ἰωάννης ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης καὶ οἰκουμενικός πατριάρχης» (P.G. 150, 863D).
Τὸν ἀναθεματισμὸ τοῦ Ἁγίου ὑπέγραψαν κι ἄλλοι Ἐπίσκοποι, ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν ὑπάκουσε, ἀλλά κατ’ ἰδίαν συνέχισε νά λειτουργεῖ (P.G. 150, 880D).
Παρουσιάζουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου (ὄχι τὴν δική μας, ὅπως κάποιοι μᾶς κατηγοροῦν) περὶ διακοπῆς κοινωνίας μὲ αἱρετικούς ψευδοποιμένες. Οἱ κατηγορίες τοῦ Ἁγίου μποροῦν κάλλιστα νὰ ἀναφερθοῦν καὶ σήμερα, ἀφοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι ἴδιοι μὲ τὸν Καλέκα καὶ χειρότεροι:
«Τούτου τοίνυν οὕτω καὶ τοσαυτάκις παντὸς τοῦ τῶν ὀρθοδόξων πληρώματος ἐκκεκομμένου, λείπεται τῶν ἀδυνάτων εἶναι τελεῖν ἐν τοῖς εὐσεβέσι τὸν μὴ ἀφωρισμένον ἐκ τούτου (σσ. εἶναι ἀδύνατον νὰ συναριθμεῖται στὶς τάξεις τῶν εὐσεβῶν ὁ μὴ ἀπεκκομένος ἀπὸ τὸν Καλέκα), τοῦ καταλόγου δ’ εἶναι χριστιανῶν ἀληθῶς καί τῷ Θεῷ ἡνωμένον κατ’ εὐσεβῆ πίστιν, ὅστις ἄν εἴη τούτων ἕνεκεν ἀφωρισμένος ἐκ τούτου» (ΕΠΕ 3, 692, Ἀναίρεσις ἐξηγήσεως τόμου Καλέκα).
«Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρὸς τὴν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ ”στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατὰ Παῦλόν ἐστιν, ἥ καὶ μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καὶ ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καὶ γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καὶ ἀρχιποίμενας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδὲ γάρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ΕΠΕ 3, 606).
»Οὕτω γάρ καὶ ἡμᾶς ἀνυποτάκτους καὶ ἀλλοτρίους τῆς ἐκκλησίας ἀξιοῖ καλεῖν, ὡς ἀπαναινομένους τὸ δυσσεβεῖν, αὐτοῦ τοῦτο λέγοντος... Ὁ τοιοῦτος τοίνυν, πῶς οὐκ ἄν ρᾳδίως εἴποι μόνον αὐτὸν εἶναι καὶ τὴν μεγίστην ἐκείνην σύνοδον, ὡς ἀνεξέλεγκτος εἶναι, ὅ,τι ἄν ὡς ἀπ’ ἐκείνης πλάττηταί τε καί συγγράφηται καθ’ ἡμῶν;» (ΕΠΕ 3, Ἀναίρεσις Γράμματος Καλέκα, σελ. 590).
Ὁ δὲ μαθητὴς τοῦ Ἀγίου Ἰωσήφ Καλόθετος στὴν ὁμιλία του, ἡ ὁποία ἐπιγράφεται «Κατά Ἰωάννου Καλέκα» γράφει: «Λέγει γοῦν ὁ χρηστὸς ποιμὴν οὗτος, ὅτι ἀποβλήτους ἡμᾶς πεποίηκεν ἑαυτῆς ἡ ἐκκλησία, ὡς μὴ θελήσαντας δοῦναι ὁμολογίαν ἔγγραφον. Ποίαν ἐκκλησίαν φάσκει ἀποβλήτους ἡμᾶς πεποιηκέναι; Τὴν τῶν ἀποστόλων; Καὶ μὴν παντάπασιν ἡμεῖς ἐκείνη σύμφωνοι καὶ σπουδασταὶ καὶ ὑπὲρ ἐκείνης πάντα παθεῖν εἱλόμεθα... Ὥστ’ οὐχί ἐκείνην φάσκει ἀποβεβληκέναι ἡμᾶς –πῶς γάρ;– ἀλλ’ ἥν αὐτὸς ὑπεστήσατο νεοφανῆ ἐκκλησίαν καὶ νεοφανῆ δόγματα... Πόθεν σύ ἐκκλησία εὐσεβῶν; Ἀπό τοῦ λόγου; Ἀπό τοῦ τρόπου; Ἀπό τῶν πράξεων; Ἀπὸ τῶν ὑγιῶν δογμάτων; Ἐργαστήριον τοίνυν γενόμενος παντὸς ψεύδους, πάσης διαβολῆς, παντὸς οὑτινοσοῦν φαύλου, παντός στασιαστικοῦ φρονήματος, πάσης ἀδικίας, πλεονεξίας, ἱεροσυλίας, ἁρπαγῆς, καπηλείας, εἶτα καὶ ἐκκλησίαν σεαυτόν –ὤ τοῦ θράσους!– χειροτονεῖς, οὐκ εἰδώς ὅτι καὶ Νεστόριος καί Μακεδόνιος τάχ’ ἄν τοῦτ’ ἰσχυρίσαιντο, ὅ καὶ αὐτὸς ἰσχυρίζεσαι. Ἔσχον γὰρ καὶ αὐτοὶ τὴν αὐτὴν αὐτῷ σοι καθέδραν.
»Πόθεν σύ ἐκκλησία; Ἀπὸ τοῦ δωροδοκεῖν; Ἀπὸ τοῦ ἐξαργυρίζειν τάς δίκας; Ἀπὸ τοῦ μὴ διαστέλλειν ἀναμέσον βεβήλων καί ἁγίων; Ἀπὸ τοῦ ἀνεῖσθαι τὸ ἱερόν πᾶσιν ἀνάγνοις καὶ βεβήλοις; Ἀπὸ τοῦ ἀναπεῖσαι τοὺς ἀνθρώπους ὁμογνίου αἵματος ἐμπίμπλασθαι; Ἀπὸ τοῦ πιπράσκειν τήν χάριν τοῦ πνεύματος; Ἀπὸ τοῦ πληρῶσαι τὴν ἐκκλησίαν πάσης αἱρέσεως –εἶμι δ’ ἐπ’ αὐτὸν τὸν κολοφῶνα τῶν κακῶν– ἤ ἀπὸ τοῦ ἐξαργυρίσαι τὴν σὴν εὐσέβειαν καὶ τῶν ἐπισκόπων σου καὶ τῶν συνεπομένων σοι, οὕς καὶ ἐκκλησίαν αὐχεῖς; Τοιαύτη μὲν ἡ κατὰ σὲ ἐκκλησία, ἢν πρῴην ὀλίγου ἀποστατήσας τῆς ἡμετέρας, ὑπεστήσω».
Ἐὰν λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Καλέκα, τοῦ Βαρθολομαίου, δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μᾶς συμβουλεύει τὰ ἑξῆς: «Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς πατρικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους, ἀλλά παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τὰ ἐναντία, καὶ τὰς μὲν ἐν τῷ γράμματι λέξεις περιέπειν ὑποκρινομένους, τὴν δὲ εὐσεβῆ διάνοιαν ἀπωθουμένους· καὶ φύγωμεν μᾶλλον ἤ φεύγει τις ἀπό ὄφεως (σσ. ξεκάθαρη ἡ συμφωνία τοῦ Ἁγίου μὲ τὸν Μ. Φώτιο καὶ μὲ ὅλους τοὺς Πατέρες)» (ΕΠΕ, 10,356).
Ἀκραῖος ὁ Ἅγιος; Σχισματικὸς ὁ Ἅγιος; Ἀδιάκριτος ὁ Ἅγιος; Πιέζει μὲ τὰ γραπτά του ὁ Ἅγιος;
Α.Τ.
