Ένα άλλο ακόμη γεγονός, φανερώνει την άφθαστον πίστιν και ευσέβειαν, που είχε εις την εκτέλεσιν των ιερών καθηκόντων του [ο άγιος Νικόλαος Πλανάς].
Εκεί εις την ενορίαν του, σε ένα στενό δρομάκι, εκρύπτετο ένας λεπρός εις μεγάλο βαθμό.
Του είχαν φαγωθή τα χείλη του από την φοβερή ασθένεια.
Πήγε μια φορά ο πατήρ να τον κοινωνήση, αλλά το κατεστραμμένο του στόμα, δεν μπόρεσε να παραλάβη το Άγιον Σώμα του Κυρίου, και παρέπεσε λίγο πιο πλάι από το στόμα.
Χωρίς κανένα, μα κανένα δισταγμό, ο πατήρ έσκυψε και με το στόμα του επήρε τον θείον Μαργαρίτην, που είχε πέσει και τον «κατέλυσε»!
Αυτό ας το ιδούν αυτοί, που δυσκολεύονται να κοινωνήσουν, γιατί φοβούνται τα μικρόβια!… Μεγάλη, πράγματι, βλασφημία.
Ένας Θεός, ζώντων και νεκρών, ποιητής ουρανού και Γης, να προσβάλλεται από μικρόβια! Παραλογισμοί σκοτισμένων απίστων.
Όσον για τον ασθενή αυτόν, τον ανακάλυψε η Αστυνομία και τον έστειλε εις το λεπροκομείον μαζί με τη κόρην του, η οποία και αυτή είχε μολυνθή και της είχαν φαγωθή τα δάκτυλα.
Εν τούτοις, ο πατήρ δεν έπαθε τίποτε.
Από το βιβλίο ο «Παπα-Νικόλας Πλανάς, Ο απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων», των εκδόσεων Αστήρ.
