Γιὰ τοὺς τραγικοὺς ὑψηλόβαθμους καὶ χαμηλόβαθμους κληρικοὺς τῆς ἐποχῆς μας εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ἑπόμενα λόγια:
«Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ περιλαμβάνει μέσα της ὅλο τὸ κράτος καὶ ὄχι νὰ ἀποτελεῖ μία μικρὴ μεριά του… δὲν πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπιδιώκει σὰν μελλοντικὴ κατάκτηση νὰ βρεῖ μία ὁρισμένη θέση μέσα στὸ κράτος, ὅπως κάνει κάθε κοινωνικὸς σύνδεσμος ἢ ἕνας σύνδεσμος-σωματεῖο ἀνθρώπων ποὺ ἐπιδιώκουν θρησκευτικοὺς σκοπούς… Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἦρθε πάνω στὴν γῆ γιὰ νὰ ἐγκαθιδρύσει τὴν Ἐκκλησία. Ἐννοεῖται πὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου, μὰ ὑπάρχει στὰ οὐράνια. Ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει κανεὶς ἐκεῖ παρὰ μονάχα διὰ μέσου τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἶναι θεμελιωμένη καὶ ἱδρυμένη ἐπὶ τῆς γῆς... ἡ ὀμορφιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ σώσει τὸν κόσμο» (Στάρετς Ζωσιμᾶς «Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ»).
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
