τοῦ ἀειμνήστου Παναγιώτη Σημάτη
«Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν»
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ (ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος) πρέπει νὰ γεμίζει χαρὰ καθένα, ποὺ ἔχει τὴν πληροφορία ὅτι ἀκολουθεῖ τὸν Ποιμένα τῶν ψυχῶν μας Κύριο, περίσκεψη καὶ θλίψη δέ, ἂν μέσα του, δὲν εἶναι ξεκάθαρη ἡ πληροφορία ὅτι ἀκολουθεῖ τὴν κατατεθειμένη στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες σωτήρια θεία διδασκαλία.
Διότι –πάντα ἐν καιρῷ αἱρέσεως– ἡ φροντίδα καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ πιστοῦ εἶναι: Οἱ Ποιμένες ποὺ ἀκολουθῶ, ἀκολουθοῦν τὸν Καλὸ Ποιμένα; Οἱ πράξεις τους καὶ ἡ φωνή τους, εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Καλοῦ Ποιμένος; Ἔχω φτάσει στὸ σημεῖο νὰ γνωρίζω Αὐτοῦ τὴν φωνή; Ἢ μήπως ἔχω ἐμπιστευθεῖ τὴν σωτηρία μου σὲ μισθωτοὺς ποιμένες; Διότι χαρακτηριστικὸ τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὅτι γνωρίζουν τὴν φωνή Του. Οἱ δικοί Του πιστοί, τὰ δικά Του «πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν».
Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἂν ἀφήσουν τὸν ἑαυτό τους στὰ χέρια, τὴν καθοδήγηση τοῦ μισθωτοῦ ποιμένος, δηλαδὴ τοῦ «μὴ ποιμένος» («ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον, καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα, καὶ φεύγει, καὶ ἔρχεται ὁ λύκος, καὶ ἁρπάζει αὐτά»), τότε διακινδυνεύουν τὴν σωτηρία τους.
Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι: Ὅσοι ποιμένες, βλέπουν τὸν «λύκον» Βαρθολομαῖο (καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ) «ἐρχόμενον» καὶ τὸν τιμοῦν, καὶ τὸν ραίνουν μὲ ροδοπέταλα, καὶ τοῦ δωρίζουν πορτραῖτα, συμπεριφέρονται ὡς καλοὶ ἢ ὡς μισθωτοὶ ποιμένες; Δὲν κάνουν τὸ ἀντίθετο ἀπ' αὐτὸ ποὺ διδάσκει ὁ Κύριος στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο; Δὲν ἀφήνουν τὰ πρόβατα καὶ φεύγουν, δὲν δίνουν τὴν ἐντύπωση -κοινωνοῦντες μὲ τὸν "λύκο"- ὅτι δὲν εἶναι ἐπικίνδυνος καὶ κακός, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἀκίνδυνος καὶ καλός; Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα: «Καὶ ἔρχεται ὁ λύκος, καὶ ἁρπάζει αὐτά»!
Ὅσοι Ποιμένες δέχονται ὅτι στὴν Κολυμπάρια Σύνοδο ἀποφασίστηκαν κακόδοξα πράγματα, καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἀποδέχονται καὶ τιμοῦν τὸν «λύκον» πατριάρχη Βαρθολομαῖο, εἶναι καλοὶ ἢ μισθωτοὶ ποιμένες; Ἔχουν κάποια ὁμοιότητα μὲ τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα ποὺ φίμωσε θαυματουργικῶς τὸν τότε «λύκο» Ἄρειο; Προστατεύουν τὰ πρόβατα, ἢ τὰ ἀφήνουν στὸ στόμα τοῦ «λύκου»;
Διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὶς διδασκαλίες ἐκεῖνες ποὺ ἀντιτίθενται στὶς θεῖες Ἐντολές, ἀκόμα κι ἂν ἡ ἄρνησή μας νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε, προκαλέσει τὸ θάνατό μας!Ὅποιος κι ἂν τὶς διδάσκει. Δὲν κάνουμε ὑπακοή, οὔτε στὸν "εὐσεβῆ" πνευματικό μας, ἀλλ' οὔτε ἀκόμα καὶ σὲ ἄγγελο, ἢ καὶ σὲ κάποιο τῶν Ἀποστόλων, ἂν δὲν μᾶς προτρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ θεῖο θέλημα. Πόσο μᾶλλον δὲν τὸν ἀκοῦμε, ἂν πρόκειταιγιὰ Οἰκουμενιστὴ Ἐπίσκοπο ἢ τὸ ὑποτακτικὸ τοῦ Ἐπισκόπου (κι ὄχι τοῦ Χριστοῦ) παπὰ τῆς ἐνορίας μας:
Γράφει: «…Ὅταν δέ τι ἐναντίον τῇ τοῦ Κυρίου ἐντολή, παραφθεῖρον ἢ μολῦνον αὐτὴν ἐπιταχθῶμεν παρά τινος, καιρὸς εἰπεῖν τότε· Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις· μνημονεύοντας τοῦ Κυρίου λέγοντος· Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν… Ἐξ ὧν παιδευόμεθα, ὅτι, κἂν πολὺ γνήσιός τις ᾖ, κἂν ὑπερβαλλόντως ἔνδοξος ὁ κωλύων τὸ ὑπὸ Κυρίου προστεταγμένον, ἢ προτρέπων ποιεῖν τὸ ὑπ’ αὐτοῦ κεκωλυμένον, φευκτὸς ἢ βδελυκτὸς ὀφείλει εἶναι ἑκάστῳ τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον» (Μ. Βασιλείου, «Κεφάλαια Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν», Asceticon magnum sive Quaestiones (regulae brevius tractatae): Volume 31, page 1160, line 25).
Καὶ ἀλλοῦ: «Καὶ τοῦ ἀποστόλου λέγοντος, ὅτι Εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ, καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, και τη κατ’ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ, τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος… Ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων… Ὥστε εἰ μέν τί ἐστι κατ’ ἐντολὴν τοῦ Κυρίου λεγόμενον, ἢ πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου κατευθυνόμενον, κἂν θανάτου ἀπειλὴν ἔχῃ, ὑπακούειν χρή· εἰ δέ τι παρ’ ἐντολήν ἐστιν, ἢ τὴν ἐντολὴν παραβλάπτει, κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἤ τις τῶν ἀποστόλων ἐπιτάσσῃ, κἂν ζωῆς ἐπαγγελίαν ἔχῃ, κἂν θανάτου ἀπειλήν, οὐδαμῶς ἀνέχεσθαι χρή» (Μ. Βασιλείου, «Κεφάλαια Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν», Asceticon magnum sive Quaestiones (regulae brevius tractatae): Volume 31, page 1297, line 31).
