Στην Λ΄ Πανόρθοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων εγκρίθηκε ομοφώνως, ότι εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχουν σωτηρία και μυστήρια και ότι τα μυστήρια των αίρετικών είναι απλές τελετές άνευ της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Κι όμως: Στο Π.Σ.Ε. που ανήκουν, οι ίδιες ορθόδοξες Εκκλησίες αναγνωρίζουν και εκκλησιολογία και σωτηρία και μυστήρια στις ίδιες αιρέσεις που καταδίκασαν στην συνδιάσκεψη. Στις δε ορθόδοξες Εκκλησίες του εξωτερικού π.χ. στην Γερμανία οι επαφές των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς χαρακτηρίζονται ως σχέσεις αδελφών Εκκλησιών με αλληλοαναγνώρισης του βαπτίσματος και της ιερωσύνης. Αυτό φανερώνει αν μη τι άλλο, ότι όχι μόνο δεν πιστεύουν οι ίδιοι σ’ αυτά που αποφασίζουν, αλλά και ότι κοροϊδεύουν τον Θεό και τους ανθρώπους με τις αποφάσεις τους.
Α.Τ.
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
Ἡ Λ’ ἐπετειακή Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, πού πραγματοποιήθηκε ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου Β’, στή Λεπτοκαρυά Πιερίας ἀπό 22 ἕως 24 Ὀκτωβρίου 2018, μέ τή φιλόξενη φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος κ. Γεωργίου καί ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Φαλήρου κ. Σεραφείμ, Προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, μέ θέμα: «Αἱρετικές θεωρήσεις περί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων», μετά ἀπό ἐκτενῆ συζήτηση ἐπί τῶν εἰσηγήσεων ἐνέκρινε ὁμοφώνως τά ἀκόλουθα Πορίσματα: Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίληψη γιά τά Ἱερά Μυστήρια συνοψίζεται κάλλιστα στήν πατερική ἔκφραση «σημαίνεται ἡ Ἐκκλησία ἐν τοῖς Μυστηρίοις» (Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας).
Πράγματι ἡ σημασία τῶν Μυστηρίων εἶναι τόσο καθοριστική, ὥστε ἡ ζωή καί ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας ὑποστασιάζεται, ἀποκαλύπτεται, φανερώνεται καί πραγματώνεται μέσα στά Ἱερά Μυστήρια. Ἰδιαιτέρως, ἡ Ἐκκλησία ἐμφανίζεται στό «Μυστήριο τῶν Μυστηρίων» τή Θεία Εὐχαριστία, μέ τό ὁποῖο εἶναι συνδεδεμένα ὅλα τά Μυστήρια.
Μέ τά Ἱερά Μυστήρια ἐνεργεῖ καί σώζει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί μέ αὐτά μεταδίδεται ἡ ἄκτιστη θεία Χάρη. Τό γεγονός, ὅτι ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί χωρίς τή μετοχή στήν ἄκτιστη θεία Χάρη δέν ὑπάρχει σωτηρία, σημαίνει, ὅτι θεμελιώδης προϋπόθεση εἶναι γιά τόν χριστιανό ἡ μετοχή του καί κοινωνία του στά αὐθεντικά καί γνήσια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀντιθέτως, στόν χῶρο τῶν αἱρετικῶν κινήσεων ὑπάρχει συμμετοχή σέ ὑποκατάστατα μυστηρίων (τελετές) ἄνευ χαρισματικῆς καί σωτηριολογικῆς ἀξίας, πού καθιστοῦν ἀνέφικτη τή δυνατότητα σωτηρίας. Ἡ ἄκρως προβληματική θεώρηση ἤ καί ἀνυπαρξία μυστηρίων μέ τήν κυριολεκτική σημασία τῆς λέξεως, σέ πολλές αἱρετικές καί παραχριστιανικές κινήσεις (πόσο πονηροί είναι! Δεν λένε σε όλες τις αιρέσεις, αλλά σε πολλές. Άρα γι’ αυτούς υπάρχουν αιρέσεις με μυστήρια!!!), ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα οἱ χαρακτηριζόμενες ἀπό αὐτές τελετές, νά μήν ἀποτελοῦν εἴσοδο στήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ σωτηρία καί βεβαίωση προσλήψεως τῆς χάριτος ἐντός τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ διάφορες αἱρετικές καί παραχριστια- νικές ὁμάδες τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἐπιβουλεῖς τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, μέ τίς κακόδο- ξες θέσεις τους, ἐπιχειροῦν νά πλήξουν τό κέντρο τῆς ἐκκλησιασικῆς ζωῆς, δηλαδή τά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Προτεσταντικές καί Νεοπροτεσταντικές κινήσεις θεωροῦν τό Βάπτισμα ἁπλῆ συμβολική τελετή, διαχωρίζουν τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Βάπτισμα, ἀπορρίπτουν τόν Νηπιοβαπτισμό, θεωροῦν τόν Ἄρτο καί τόν Οἶνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἁπλᾶ σύμβολα τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί ἀρνοῦνται τόν σωτηριολογικό χαρακτῆρα τῶν λοιπῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (Χρίσματος, Ἱερωσύνης, Ἐξομολογήσεως, Γάμου καί Εὐχελαίου).
Ἡ ὑποτίμηση, διαστρέβλωση, καί ἀπόρριψη τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων ἀπό τούς σύγχρονους Πεντηκοστιανούς καί τίς διάφορες ὁμάδες τοῦ αὐτοπροσδιοριζομένου ὡς «χαρισματικοῦ» κινήματος, ὀφείλονται κυρίως στίς ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις τους γιά τήν Ἐκκλησία καί τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Ἐκκλησία ἐκλαμβάνεται ἀπό αὐτούς ὡς ἕνα σύνολο («σῶμα») ἀνθρώπων μέ κοινή πίστη, ἡ δέ σωτηρία ὡς ἕνα εἶδος αὐτόματης ἠθικῆς βελτιώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Κατά συνέπεια, τά δῆθεν μυστήριά τους, πού οἱ ἴδιοι τά θεωροῦν συμβολικές πράξεις, εἶναι γιά αὐτούς ὑποδεέστερα καί αὐτοῦ τοῦ ἐκστατικοῦ φαινομένου τῆς δῆθεν «γλωσσολαλιᾶς», χωρίς πραγματική σωτηριολογική ἀξία, καθώς ἀγνοοῦν τραγικά τό βαθύτερο καί οὐσιαστικό τους νόημα, αὐτό πού ἀποτελεῖ κοινή ἐμπειρία ὅλων τῶν χριστιανικῶν γενεῶν.
Κατά τόν ἴδιο τρόπο ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά» ἀπορρίπτει ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καθώς καί τό ὀντολογικό θεμέλιο κάθε αὐθεντικοῦ Μυστηρίου, δηλαδή τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὀργάνωση αὐτή δέν ἀποδέχεται τή θεμελιώδη ἐκκλησιαστική πίστη, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεός ἀληθινός, ὅτι εἶναι ὁ μοναδικός Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὅτι εἶναι παρών, ἐνεργεῖ καί σώζει διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων Του. Διατηρεῖ κάποιες συμβολικές τελετές, ὅπως τό «Βάπτι- σμα» καί τήν «Ἀνάμνηση», οἱ ὁποῖες παραχαράσσουν τά Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας τῆς Ἐκκλησίας.
Διαφοροποιεῖται ριζικά ἀπό τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἀπό τή διαχρονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε οὔτε μεταξύ τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων μπορεῖ νά ἐνταχθεῖ, οὔτε τό ὄνομα τῶν Χριστιανῶν μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖ γιά τά μέλη της, ἀσχέτως ἐάν γιά προφανεῖς λόγους τό χρησιμοποιεῖ ἐνῶ τό ἀποκαλοῦσε στό παρελθόν «δυσῶδες».
Οἱ Μορμόνοι, ἀπορρίπτουν τήν ἔννοια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τυγχάνουν ἐξωχριστιανικό σύστημα. Συνεπῶς καί ἡ διδασκαλία τους περί Μυστηρίων, ἤδη ἀπό τήν ἀφετηρία της, εἶναι πλήρως διαστρεβλωμένη. Οἱ τελετές τῶν Μορμόνων ἀποτελοῦν εἶδος «πνευματικῆς» προετοιμασίας, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά συνειδητοποιήσει τήν κλήση του πρός μία «σωτηρία», τό περιεχόμενο τῆς ὁποίας βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀναντιστοιχία μέ τήν χριστιανική νοηματοδότηση τοῦ ὅρου. Ἡ χρήση ὕδατος ἀντί οἴνου στήν ἀπομίμηση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τό «βάπτισμα τῶν νεκρῶν», τό ὁποῖο ὑπῆρξε καί πρακτική ἀρχαίων αἱρετικῶν γνωστικῶν (Κηρινθιανῶν, Μαρκίωνος κ.ἄ.), εἶναι σαφεῖς ἀποδείξεις τῆς ἀλλοιώσεως χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς ἀρνήσεως τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως.
Στό πλαίσιο τῆς ποιμαντικῆς μέριμνας τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἐπανένταξη τῶν θυμάτων τῆς πλάνης στήν αὐθεντική μυστηριακή της ζωή, τῶν ὁποίων σέβεται τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, μή ἀποδεχομένη ὅμως τή στρέβλωση τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως καί Ἀληθείας, ἀπαιτοῦνται: ὀρθή διάγνωση, προσπάθεια ἀναγνώρισης τῶν αἰτίων πού ὁδήγησαν τό θῦμα στήν πλάνη, ἀργά καί σταθερά βήματα γιά ἀπεξάρτηση καί ἀποδοχή τοῦ πλανεμένου χωρίς οὐδεμία διάθεση ἀπομειώσεως τῆς προσωπικότητός του, ἔνταξη στήν Ὀρθόδοξη ζωή καί στόν πλοῦτο τῆς λατρείας καί διά τῆς ἐκκλησιοποιήσεώς του εἰσαγωγή στήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία «τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ».
Συμπερασματικά τονίστηκε, ὅτι διά τῶν ποικιλόμορφων αἱρετικῶν θεωρήσεων τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων ἐπιδιώκεται ὄχι ἁπλῶς ἡ ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί κυρίως τῆς θείας λατρείας της, ἀλλά καί ἡ στέρηση τῶν πιστῶν ἀπό τήν εὐλογία καί τή δυνατότητα νά ἑνώνονται ὡς ὀργανικά μέλη μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, νά καθαίρονται ἀπό τά πάθη τους, νά φωτίζονται μέ τή θεία ἔλλαμψη καί νά ἀποβαίνουν «θείας φύσεως κοινωνοί» καί μέτοχοι τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ἡ Συνδιάσκεψη ἐγκρίνει ὁμοφώνως τά ὡς ἄνω Πορίσματα καί ἐξουσιοδοτεῖ τον Πρόεδρο αὐτῆς νά τά ὑπογράψει.
Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως
† Ὁ Πειραιῶς καί Φαλήρου Σεραφείμ
Οἱ Ἐντεταλμένοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου,
Μητροπολίτης Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Δαμα- σκηνός Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Ἐμμανουήλ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης Δημήτριος Πατριαρχείου Ρωσίας, Ἡγούμενος Θεοφάνης Λουκιάνωφ Πατριαρχείου Σερβίας, Ἐπίσκοπος Ναϊσοῦ Ἀρσένιος Πατριαρχείου Ρουμανίας, Ἐπίσκοπος Τουλσίας Βησσαρίων Πατριαρχείου Βουλγαρίας, Μητροπολίτης Βράτσης Γρηγόριος Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πρωτοπρεσβύτερος Ἠλίας Κουτραφούρης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, Ἐπίσκοπος Σιεματίτσε Βαρσανούφιος Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας, Πρωτοπρεσβύ- τερος Κοσμᾶς Πρίφτης
Ὁ φιλοξενῶν τήν Συνδιάσκεψη
+Ὁ Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος Γεώργιος
