«Ἐγὼ εἰμὶ ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν καὶ ἐγενόμην νεκρὸς καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι»(Ἀποκ.1,18).
Πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτοπούλου
Λυπούμεθα ποὺ ἕως τώρα δὲν ἀσχοληθήκαμε μὲ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἱ. Μητρόπολη Περιστερίου καὶ δὲν συμπαρασταθήκαμε στὸν ἀγῶνα ποὺ συνεχίζουν νὰ κάνουν οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Περιστερίου ἀπέναντι σὲ ὅσα βλάσφημα καὶ ἀπαράδεκτα συμβαίνουν στὴ γειτονιά μας, στὴν Ἱ. Μητρόπολη Περιστερίου. Στὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι ὁ Μητροπολίτης ἀφαίρεσε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βῆμα τῶν Ναῶν τῆς Περιφερείας του, ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς, τὸν Σταυρό Του ! Προσπαθεῖ δὲ ἀγωνιωδῶς μὲ συζητήσεις καὶ τὴν περιβόητη Ἐγκύκλιο 1-2024 νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἐγχειρήματός του. Μὲ εἴκοσι σελίδες ποὺ γέμουν ἀπὸ ἄνευ νοήματος ἐπαναλήψεις ἐπιχειρεῖ νὰ θέσει στὸ περιθώριο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὄχι τὸν Ἐσταυρωμένο μόνο, ἀλλὰ τὸ σωτήριο γεγονὸς τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ. Τὸ Μυστήριο ὅμως τοῦ Σταυροῦ, στὸ ὁποῖο μᾶς παραπέμπει ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας τελούμενο ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Παρὰ ταῦτα φαίνεται ἀβάσταχτο στὸν Σεβασμιώτατο ἡ ὕπαρξη, λέει, δύο Ἑσταυρωμένων στοὺς Ναούς.
Ἀποροῦμε. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων δὲν βλέπει τοὐλάχιστον τὸν ἔνθεο ζῆλο τοῦ ἱεροῦΧρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος παντοῦ ἀναφέρεται στὴν παρουσία τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀκόμη καὶ ἐπί τῆς ἁγίας Τραπέζης; Ἰδοὺ τὸ χωρίο ποὺ ἀνίχνευσε ἡ λέκτωρ τοῦ ΕΚΠΑ κ. Βαρβάρα Γιαννακοπούλου καὶ τὸ ὁποῖο χρησιμοποίησε στὴν ἐργασία της «Ὅπου θυσιαστήριο ἐκεῖ καὶ Ἐσταυρωμένος» : «Οὗτος ἐν τῇ ἱερᾷ τραπέζῃ. Οὗτος ἐν ταῖς τῶν Ἱερέων χειροτονίαις, οὗτος πάλιν μετὰ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τὸ μυστικὸν δεῖπνον διαλάμπει»(P.G. 48,826). Διερωτώμεθα, ποῦ βρῆκε ὁ Σεβασμιώτατος αὐτὴν τὴν ἀνήκουστη«θεολογία». Θά προσπαθήσουμε νὰ παρακολουθήσουμε τὸ σκεπτικὸ τῆς Ἐγκυκλίου του καὶ τά συμπεράσματά του.
α) Ὅλο τὸ φοβερὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας τὸ βλέπει ὡς μιὰ ἱστορικὴ πορεία ἐναλασσομένων γεγονότων ποὺ καταλήγει στὴν Βασιλεία. Γράφει : « Μετά την Σταύρωση και τον Θάνατο του Χριστού επάνω στον Σταυρό, προβαίνουμε στην Αποκαθήλωση και στον Ενταφιασμό Του επάνω στην Αγία Τράπεζα. Και από εκείνη την στιγμή η Σταύρωση αποτελεί ιστορικό παρελθόν, ενώ προχωρούμε προς την Ανάσταση που παραμένει πάντοτε ως γεγονός παρόν!» καὶ παρακάτω : «αποκαθηλώθηκε γιατί απέθανε και η ιστορική συνέχεια του γεγονότος του θανάτου Του είναι ο ενταφιασμός Του…» καὶ πάλι : «…ο Χριστός δεν είναι πλέον ποτέ πια ξανά Εσταυρωμένος για να παραμένει όλον τον χρόνο Εσταυρωμένος…γιατί ακριβώς ακολούθησε χρονικά η Ανάστασή Του και η Ανάληψή Του η άνοδός Του στην Βασιλεία…δεν ξαναγυρίζουμε πίσω, στην Σταύρωση της μιας μέρας!» Ἄλλο : «εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε την Σταύρωση του Χριστού ως περαστικό γεγονός μιας ημέρας». Κατηγορώντας τὴν τοποθέτηση τοῦ Ἑσταυρωμένου ὄπισθεν τῆς ἁγίας Τραπέζης λέει : αυτή η αυθαίρετη και αλλόκοτη ενέργεια συνιστά επανάληψη, στατικότητα και χρονικό πάγωμα του γεγονότος της Σταύρωσης.
Θλιβερὲς καὶ ἀθεολόγητες τοποθετήσεις ἀπόρροια ἑνὸς ἰδιότυπου ἱστορικισμοῦ. «Ἡ Σταύρωσις τοῦ Κυρίου μας ἀποτελεῖ ἱστορικὸ παρελθὸν» ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Μητροπολίτης; «Εἶναι περαστικὸ γεγονὸς μιᾶς ἡμέρας» ; Ποῦ τὰ διάβασε αὐτὰ ὁ Σεβασμιώτατος; Πῶς διαχωρίζει τὸ Μυστήριο τῆς Θ. Οἰκονομίας καὶ ξεχνᾶ τό Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ; ‘Επιπλέον μπορεῖ κάποιος νὰ χωρίσει τὸν Σταυρὸ ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένο στὴν Θεία Λατρεία μας; Ἄς ἀκούσουμε τὸν θεῖο Ὑμνωδό : Ὁ Σταυρὀς σου Κύριε Ζωὴ καὶ Ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ σου». Ὁ Σταυρὸς εἶναι ζωὴ καὶ Ἀνάστασις. Ἡ Σταύρωση καὶ ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι «παρελθόν», δὲν εἶναι «περαστικὸ γεγονὸς μιᾶς ἡμέρας». Εἶναι ζῶντα μέσα στὸν λειτουργικὸ χρόνο καὶ ζωογονοῦν τὴν ὕπαρξή μας. Ἄκτιστη Χάρις προχέεται δι’αὐτῶν μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Κι ὅταν ἀναφερόμαστε στὸν Σταυρὸ ἀναφερόμαστε ἀδιάσπαστα καὶ στὸν Χριστό μας(Ὁ Σταυρός σου Κύριε). Ἄν δὲν θέλει ὁ Σεβασμιώτατος νά ξαναγυρίσει, ὅπως λέει «πίσω στὴν Σταύρωση τῆς μιᾶς μέρας» καὶ δὲν θέλει νὰ βλέπει τὸν Ἐσταυρωμένο φοβούμενος ὅτι ἔχει «παγώσει χρονικὰ» τὸ γεγονὸς τῆς Σταυρώσεως, ὅπως παγώνει μιὰ εἰκόνα στὸ διαδίκτυο, ἄς μείνει στὴν Ἀνάσταση. Ἐμεῖς εὐγνώμονες στὴν θυσία τοῦ Κυρίου μας πάλι καὶ πάλι στρέφουμε τὸ νοῦ μας στὸ σωτήριο καὶ ἀείζωο γεγονὸς τῆς Σταυρώσεως ποὺ τότε καὶ τώρα καὶ πάντοτε εἶναι παρὸν καὶ μᾶς ἁγιάζει. «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου. Σήμερον στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται(τώρα). Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας (τότε). Ἄς θυμηθοῦμε καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο : «Χριστῷ συνεσταύρωμαι, ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς». Μήπως ὁ Παῦλος ἄφησε πίσω του τὸ γεγονὸς τῆς Σταυρώσεως ὡς ἕνα παρελθὸν ἢ εἶχε ἐνώπιόν του πάντοτε τὸν Σταυρωθέντα-Ἐσταυρωμένο Κύριο; Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος γράφει : «ὁ ἐμὸς ἔρως [ὁ Χριστὸς] ἐσταύρωται». Ἔβλεπε τὴν σταύρωση σὰν «περαστικὸ γεγονὸς μιᾶς ἡμέρας»;
β) Ἰσχυρίζεται ὁ Σεβασμιώτατος : «Άλλο είναι το περιεχόμενο του «Εσταυρωμένου της Μ. Παρασκευῆς» ως γεγονότος ιστορικού και πίστεως, και παντελώς άλλο είναι η θέση αυτού του Εσταυρωμένου ως τοποθέτηση λατρείας μέσα στην Εκκλησία».Ἀφοῦ εἶναι «γεγονὸς πίστεως» ὁ Ἐσταυρωμένος, δὲν μπορῶ νὰ ἀντιληφθῶ σὲ τὶ τὸν ἐμποδίζει ἡ θέση του πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα, στὸν τόπο ὅπου κατ’ἐξοχὴν προσφέρεται ἡ Θ. Λατρεία. Πῶς διαχωρίζει τὴν Πίστη άπὸ τὴν Λατρεία; Εἶναι γνωστὸ στοὺς θεολόγους ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι συνδέονται ἄρρηκτα ὁ lexorandi(ὁ κανόνας τῆς προσευχῆς) καὶ ὁ lexcredendi(ὁ κανόνας τῆς πίστεως) δηλ. ὅπως πιστεύουμε ἔτσι καὶ προσευχόμαστε.
Ὁ Σεβασμιώτατος μεταφράζει τὸ τμῆμα τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, τὴν «Ἀνάμνηση» : «Θυμόμαστε [Χριστέ] τον Σταυρό, τον Τάφο, την τριήμερο Ανάσταση, την εις Ουρανούς Ανάβαση [= Ανάληψη], την εκ Δεξιών Καθέδρα [δίπλα στον Θεό Πατέρα], την δευτέρα και ένδοξη πάλι Παρουσία». Ἀφοῦ «θυμόμαστε» λοιπὸν τὴν ἀδιαίρετη Θεία Οἰκονομία, κι’ ἀνάμεσα στὰ σωτήρια γεγονότα μνημονεύουμε τὸν Σταυρὸ, δὲν μᾶς βοηθεῖ σ’αὐτὴν τὴν Ἀνάμνηση ἡ ἐνώπιόν μας παρουσία τοῦ ἀγαπημένου μας Ἐσταυρωμένου; Γιατὶ θεωρεῖ ὅτι μᾶς ἀποκόπτει ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση καὶ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα γεγονότα ποὺ ἔγιναν γιὰ χάρη μας ἀπὸ τὸν γλυκύτατό μας Ἰησοῦ; Ἡ πρὸς τὸν Κύριο ἀγάπη μας ποὺ ἀναθερμαίνεται μὲ τὴν ἐνατένιση τοῦ Σταυροῦ Του εἶναι «συναισθηματισμὸς πού γεννᾶ τὸ γεγονὸς τῆς θέας τῆς Σταύρωσης τοῦ Χριστοῦ» καὶ μᾶς στερεῖ «τὴν ὀντολογικὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως» ; Ἄς προσέξουμε ὅλοι μας καλύτερα τὸ, «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι» γιὰ νὰ δοῦμε τὴν διαλεκτικὴ σχέση Σταυροῦ καὶ Ἀναστάσεως.
Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι,
προσκυνήσωμεν Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν
τόν μόνον ἀναμάρτητον.
Τόν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν
καί τήν Ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν και δοξάζομεν.
Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν,
ἐκτός σοῦ ἄλλον οὐκ οἵδαμεν,
τό ὄνομά σου ὀνομάζομεν.
∆εῦτε πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν
τήν τοῦ Χριστοῦ Ἁγίαν Ἀνάστασιν.
Ἰδοῦ γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.
∆ιά παντός εὐλογοῦντες τόν Κύριον,
ὑμνοῦμεν τήν Ἀνάστασιν αὐτοῦ.
Σταυρόν γάρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς
Θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.
Γιὰ τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Ζωὴ ποὺ μᾶς δίνει ὁ Σταυρὸς διαλέγουμε ἕνα στίχο : «Ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» καὶ τὸ τροπάριο : «Ὁ Σταυρός σου, Κύριε, ζωὴ καὶ Ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῶ σου καὶ ἐπ΄αὐτῷ πεποιθότες σὲ τὸν ἀναστάντα Θεὸν ἡμῶν ὑμνοῦμεν…». Ὁ Σταυρὸς εἶναι χαρά μας, εἶναι ζωὴ καὶ Ἀνάστασις. Στὸν Σταυρὸ ἔχουμε τὴν πεποίθηση καὶ τὴν ἐλπίδα μας. Ὁ Σταυρὸς, ἡ Χάρις ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸν σταυρωθέντα Κύριο καὶ ἡ «χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» εἶναι τώρα παροῦσα, γιὰ ὅποιον βέβαια τὴν θέλει καὶ τὴν πιστεύει.
γ) Τὶ εἶναι πάλι αὐτὸ ποὺ λἐει ὁ ἐπίσκοπος ὅτι μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ Σταυροῦ ἤ τοῦ Ἐσταυρωμένου «πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα…μένει ἐκεῖ ὁ Χριστὸς αἰώνια Ἐσταυρωμένος καὶ νεκρός»; Δὲν εἶναι νεκρὸς ὁ Ἐσταυρωμένος. Εἶναι ζωοποιὸς ἡ νέκρωσή Του. Εἶναι «ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος» ὁ ὁποῖος «πηγάζει ζωὴν ἐξ οἰκείου φωτός». Ἡ Θεότητά Του δὲν χωρίσθηκε ποτὲ ἀπὸ τὸ Ἄχραντο Σῶμα Του. Ἔχει ἁπλωμένα τὰ ἄχραντα χέρια Του πάνω στον Σταυρὸ συγκαλώντας ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στήν Βασιλεία Του. Κατὰ τὴν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία δὲν γράφεται πάνω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ΙΝΒΙ, ἀλλὰ σέ συντομογραφία «Ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης». Στὴν Ἱερὰ Ἀποκάλυψη λέει ὁ Κύριος : «Ἐγὼ εἰμὶ ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν καὶ ἐγενόμην νεκρὸς καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι(Ἀποκ.1,18).
Ὑπάρχει καὶ χειρότερος χαρακτηρισμὸς τοῦ Ἑσταυρωμένου : «Ὁ χῶρος πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα δὲν εἶναι μαυσωλεῖο νεκροῦ Θεοῦ»! Ἀνατριχιάζει κανεὶς ἀκούγοντας αὐτὰ γιατὶ φέρνει στὸ νοῦ του τὸ μαυσωλεῖο τοῦ Λένιν καὶ τοῦ Στάλιν, αὐτῶν τῶν νεκρῶν «θεῶν» τῆς σοβιετικῆς τυραννίας.
δ) Τελικῶς δὲν μᾶς ἀποσαφηνίζει ὁ ἅγιος Περιστερίου ἂν ἀνέχεται τοὐλάχιστον μόνο τὸν Τίμιο Σταυρὸ πίσω ἤ ὀρθὸ πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα. Ἀπ΄ὅ,τι φαίνεται ὄχι μόνο τὸν Ἐσταυρωμένο, ἀλλὰ οὔτε τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀνέχεται ἐπὶ ἤ ὄπισθεν τῆς ἁγίας Τραπέζης. Ἐπικαλεῖται τοὺς «συγχρόνους λειτουργιολόγους εἰδήμονες καὶ ἐρευνητὲς»-αὐτοὺς ποὺ ἀναστατώνουν κάθε τόσο τὴ λειτουργική μας ζωή - γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι «πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτε ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Σὐνθρονο…τὴν Ἄνω Καθέδρα ὅπου κάθεται ὁ Ἐπίσκοπος μὲ τοὺς πρεσβυτέρους». Καὶ ἐπίσης ὅτι «ὁ σταυρὸς λιτανείας» καὶ τὰ «Ἐξαπτέρυγα» ποὺ βρίσκονται πίσω άπὸ τήν ἁγία Τράπεζα πρέπει νὰ ἀφαιρεθοῦν γιατὶ «ἡ θέση τους εἶναι στὸ σκευοφυλάκιο»! Ἄς μὴ μᾶς λέει ὁ Ἀρχιερεὺς ὅτι τιμᾶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ, τὸν ὁποῖο, ὅπως φαίνεται δὲν θέλει νὰ τὸν βλέπει παρὰ τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο!
ε) Γράφει ἐπίσης στὴν Ἐγκύκλιό του ὁ Σεβασμιώτατος «ὅτι δὲν ἔχουν καθόλου τὸν «Ἐσταυρωμένο τῆς Μ. Παρασκευῆς» πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα οἱ Πατριαρχικοὶ καὶ Μητροπολιτικοὶ Ναοὶ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη(ἀναφέρει τέτοιους Ναοὺς) «καθὼς καὶ στὸ…Ἅγιον Ὄρος». Φαίνεται ἀπόλυτα βέβαιος γιὰ τὴν ἐνημέρωσή του ἀλλὰ…π.χ. ἀπὸ μιὰ γρήγορη ματιὰ στὸ Internet, στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ ἁγίου Σάββα στὸ Βελιγράδι ἕνας πολὺ μεγάλος Σταυρὸς βρίσκεται πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα κόβοντας τὴν…θέα πρὸς τὸ σύνθρονο. Στὸ ἅγιον Ὄρος στὸ Καθολικὸ τῆς Ἱ. Μονῆς Φιλοθέου ὑπάρχει ὄπισθεν τῆς ἁγίας Τραπέζης Ἐσταυρωμένος, ἐνῶ στὴν Ἱ. Μονὴ Βατοπεδίου τεράστιος Σταυρὸς, κατὰ παράδοσιν ἀπὸ τὸν Μ. Κωνσταντίνο, βρίσκεται πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα. Καἰ βέβαια στὸ ἅγιο Ὅρος δὲν ἔθεσαν ἐκεῖ τοὺς Σταυροὺς οἱ ἀπεσταλμένοι τῶν χριστιανικῶν ἀδελφοτήτων, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Σεβασμιώτατος!
στ) Παρατηροῦμε στὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου μιὰ παράδοξη Τριαδολογία ποὺ ἀναπτύσσει γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀφαίρεση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὸ πίσω μέρος τῆς ἁγίας Τραπέζης, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν κόγχη, ἂν τυχὸν ἔχει τοποθετηθεῖ ἐκεῖ. Δὲν σχολιάζουμε τὶς παραδοξότητες τοῦ Μητροπολίτου. Τὶς ἀναθέτουμε πρὸς διερεύνηση στοὺς ὀρθοδόξους Δογματολόγους.Ἐμεῖς ἐδῶ ἁπλῶς τὶς ἀναφέρουμε:
…τα δε Τριαδικά Πρόσωπα τα εξαγγείλαμε μόλις πριν με την απαγγελία τού «Πιστεύω…», τα ονοματίσαμε ήδη και πηγαίνουμε αναφορικά σε υπάντησή Τους. Πού βρίσκονται όμως εκείνη την στιγμή τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος; Αυτά βρίσκονται ζωντανά παρόντα και «συνόντα» στο εσχατολογικό σημείο της εκκλησίας, στην κεντρική ημικυκλική κόγχη του ναού πίσω από την Αγία Τράπεζα…Και τότε, στο σημείο εκείνο της Θ. Λειτουργίας, ο λειτουργός επίσκοπος –και πρεσβύτερος–αποκαλύπτει τα Τριαδικά Πρόσωπα στρεφόμενος προς αυτά. Βρίσκεται ιστάμενος μπροστά στην Αγία Τράπεζα και ενατενίζοντάς Τα πίσω από την Αγία Τράπεζα. Τά προσφωνεί, απευθυνόμενοςπρος Αυτά, από τα Οποία λαμβάνει κάτι, «ἴδιόν τι», ξεχωριστό και διακριτό από το καθένα, για νὰ το μεταφέρει στον λαό που ίσταται αναφορικά και προσβλεπτικά μπροστά Τους…Η συνύπαρξη των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος και ταυτόχρονα του «Εσταυρωμένου της Μ. Παρασκευής», που θέτουμε εκεί αλόγιστα και αυθαίρετα, είναι και συνιστά το μέγα θεολογικό μπέρδεμα και πρόβλημα…
Λέει ἀκόμη ὅτι με την εντελώς άστοχη και αυθαίρετη τοποθέτηση σε αρκετούς ναούς της Ελλαδικής επικράτειας του 2ου «Εσταυρωμένου της Μ. Παρασκευής» μέσα στο Ιερό Βήμα, εκμηδενίσαμε και «εκθρονίσαμε» την αόρατη παρουσία των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος πίσω από την Αγία Τράπεζα…
Τὸ μόνο ποὺ κατάλαβα ἀπὸ τὰ παραπάνω εἶναι ὅτι σύμφωνα μὲ τὸν Σεβασμιώτατο, τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχουν…πρόβλημα νὰ συνυπάρχουν μέσα στὴν Κόγχη τοῦ ἱεροῦ (;;) μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο τῆς Μ. Παρασκευῆς ποὺ εἶναι νεκρὸς! Γιατὶ, λέει ὁ Ἀρχιερεὺς, «ὁ Ἀναστημένος-καὶ ὄχι πλέον ὁ Ἐσταυρωμένος νεκρὸς-ἐκεῖ Χριστὸς προσφέρει ζωντανὴ τὴν Χάρη». Καὶ ἔχουν πρόβλημα -τὰ τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος γιατὶ «ἐκμηδενίσαμε καὶ «ἐκθρονίσαμε» τὴν αόρατη παρουσία τους πίσω από την Αγία Τράπεζα…»!!!
Δὲν ξέρω ἂν ὁ Ἐσταυρωμένος Βασιλεὺς στὴν κόγχη μὲ τὴν ἀναμμένη κανδήλα ἐνώπιόν Του ποὺ τοποθετεῖται ἀντὶ Συνθρόνου – δικό Του δὲν εἶναι τὸ Σύνθρονο;- «συνιστᾶ τό μέγα θεολογικὸ μπέρδεμα» ἢ ἡ καινοφανὴς θεολογία τοῦ Σεβασμιωτάτου.
ζ) Μὲ παρεξένεψαν πολὺ καὶ τὰ ἀκόλουθα:
Όλοι οι σύγχρονοι λειτουργιολόγοι… συμφωνούν ότι γύρω και πίσω από την Αγία Τράπεζα δεν πρέπει να υπάρχει τίποτε, εκτός από το Σύνθρονο, ημικυκλικά, την Άνω Καθέδρα, όπου κάθεται «ο Επίσκοπος με τους Πρεσβυτέρους» όπως ακριβώς, εις τόπον και εις τύπον, «ο Χριστός με τους Αποστόλους». Έτσι, όταν ο επίσκοπος λειτουργούσε με τους πρεσβυτέρους, «ο Επίσκοπος με τους Πρεσβυτέρους», και τους ενατένιζαν οι πιστοί, όντας όλοι [το Εκκλησιακό Σώμα] ιστάμενοι/καθήμενοι σε διάταξη αντιτακτή,(δικὴ μου ἡ ὑπογράμμιση) οι χριστιανοί έκαναν την αναγωγή στο πρόσφατο ακόμη τότε γεγονός του Μυστικού Δείπνου και σχήμα λειτουργικής διάταξης …«νὰ εἶναι «ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς Ἀποστόλους…»
«Ἀντιτακτὸς» λέγεται ὁ ἀντίχειρας, ἐπειδὴ εἶναι ἀπέναντι ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα δάκτυλα. Θὰ ἤθελα νὰ γνωρίζω ἂν ὁ Μητροπολίτης, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπογραμμισμένη φράση (σὲ διάταξη ἀντιτακτὴ) ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ πιστοὶ «ἐνατένιζαν» τὸν ἐπίσκοπο καὶ τοὺς πρεσβυτέρους ὅταν λειτουργοῦσαν, καθήμενοι ἢ ἱστάμενοι ἀντικρυστά, βλέποντας τὰ πρόσωπά τους, ὅπως κάνουν σήμερα οἱ παπικοὶ μετὰ τὸ aggiornamento”, τὴν «λειτουργική τους Ἀναγέννηση» ποὺ ἐπέφερε ἡ Β’Βατικανὴ Σύνοδος.
Ἄν ἐννοεῖ αὐτὸ ὁ Σεβασμιώτατος τότε λύνεται ὁ γρίφος, ἐξηγεῖται ἡ ἐπιμονὴ τοῦ ἁγίου Περιστερίου γιὰ τὴν ἀφαίρεση τοῦ Σταυροῦ καὶ τῶν Ἐξαπτερύγων ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα. Ἴσως ἔχει στὸ νοῦ του νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τό Σύνθρονο καὶ νά λειτουργεῖ, ὄχι ἔμπροσθεν τοῦ Λαοῦ στραμμένος πρὸς ἀνατολὰς καὶ ἀναφέροντας τὴν εὐχαριστία πρὸς Τὸν Θεὸ ἐκ μέρους ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀπέναντί τους ἐν εἴδει θεατρικῆς παραστάσεως στραμμένος πρὸς Δυσμὰς.
Ἄν δὲν κατάλαβα καλὰ, ζητῶ γι’αὐτὸ συγγνώμη ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο.
η) Μὲ ἔθλιψε πολὺ ἡ περιφρόνηση τοῦ Σεβασμιωτάτου πρὸς τὸν λαὸ ποὺ ἀντιδρᾶ. Τόσες ὕβρεις («φουνταμενταλιστὲς» «φανατικοὶ» «Ἐσταυρωμενολάτρες») ἦσαν ἀπαραίτητες; Ἀκόμη καὶ ὡς εἰδωλολάτρες, Ἀρειανοὶ καὶ νεστοριανοὶ χαρακτηρίστηκαν, ἐπειδὴ θέλουν νὰ βλέπουν μέσα στοὺς Ναοὺς τὸν Τίμιο Σταυρό.
Ὅμως, Σεβασμιώτατε, αὐτοὶ ποὺ ἀντιδροῦν, ἴσως κάποιες στιγμὲς ὑπερβολικὰ, εἶναι οἱ ἀληθινὰ πιστοὶ. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐκκλησιάζονται συχνὰ καὶ συμμετέχουν στὰ Μυστήρια, ποὺ ἀγαποῦν τὴν λατρεία μας. Γι’αὐτὸ ἀξίζει νὰ κάνετε τὰ πάντα γιὰ νὰ εἰρηνεύσει τὸ Ποίμνιο ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς. Δὲν γνωρίζω πῶς μπορεῖτε νὰ τὸ κάνετε, ἀλλὰ ἂν τὸ θελήσετε, πιστεύω ταπεινὰ, ὅτι μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ τὸ ἐπιτύχετε. Ὁ Κύριός μας ἕνωσε «τὰ πρὶν διεστῶτα» καὶ ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε «ἐν πᾶσι».
