Μετάνοια τῶν αἱρετικῶν: Ἡ μόνη ὁδὸς τῆς ἑνώσεώς των μὲ τὴν Ἐκκλησίαν!
ΑΥΤΕΣ τὶς ἡμέρες οἱ παπικοὶ μὲ ἄλλους αἱρετικοὺς καὶ μαζὶ μὲ τοὺς «δικούς» μας θιασῶτες τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» συμπροσεύχονται, γιὰ νὰ κάμει ὁ Θεὸς μαγικὰ τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν».
Ὁ θεοφώτιστος ἅγιος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰουστῖνος Πόποβιτς δὲν βλέπει ἄλλον τρόπο «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» ἀπὸ τὴν μετάνοια τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δίνει ἠχηρὴ ἀπάντηση στοὺς σύγχρονους ἀσυγκράτητους θιασῶτες τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως, οἱ ὁποῖοι «βλέπουν» τοὺς «διαλόγους» ὡς τὴν ὁδὸ τῆς ἑνώσεως. Ἔγραψε: «Τὸ ζήτημα τῆς ἑνότητος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλυθεῖ μὲ κανένα “διάλογο” παρὰ μονάχα διὰ τῆς μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Δίχως τὸν Θεάνθρωπο, οἱ δῆθεν ἐκκλησίες δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ “συναγωγὲς τοῦ Σατανᾶ” (Ἀποκ.2,9). Ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν αἵρεση εἶναι: “μετανόησον” (Ἀποκ. 2,16). Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε αἵρεση, γιὰ ὅλες τὶς αἱρέσεις –ἐκκλησίες: “Μνημόνευε οὖν πῶς εἴληφας καὶ ἤκουσας (τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἀληθείας) καὶ τήρει καὶ μετανόησον” (Ἀποκ. 3,3). Διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἰσέβαλε στὴν Ἐκκλησία καὶ ἐπεβλήθη ἡ καθαρῶς κοσμικὴ καὶ διεθνὴς ἀθεϊστική, κομμουνιστικὴ προβληματική. Σήμερα εἶναι ἀδύνατον γιὰ τὴν γνήσια Ἐκκλησία νὰ ἐκφρασθεῖ γιατί, ποῦ εἶναι οἱ γνήσιοι μάρτυρές της – οἱ Μάρτυρες, μὰ καὶ οἱ πρῶτοι της θεολόγοι; Ἔτσι ἐπλήθυναν οἱ ρηχοί, οὑμανίζοντες, παπίζοντες, αἱρετίζοντες καὶ προτεσταντίζοντες θεολόγοι….»!
Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ μοναδικὴ καὶ ἀσφαλὴς ὁδὸς τῆς ἑνώσεως τοῦ κατακερματισμένου χριστιανικοῦ κόσμου καὶ ὄχι οἱ γλυκανάλατες ἀγαπολογίες καὶ οἱ θεατρινίζουσες συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν! Αὐτές, ὄχι μόνον δὲν εἰσακούονται ἀτὸ Θεό, ἀλλὰ μᾶλλον Τὸν παροργίζουν!
