Σοφία Μπεκρή, φιλόλογος-θεολόγος
Είναι πολλά και ποικίλα τα μηνύματα της μεγάλης και κοσμοσωτηρίου εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου μας και δεν είναι, ασφαλώς, εύκολο να αναλυθούν όλα σε ένα σύντομο άρθρο. Γι’ αυτό, με αφορμή την συνάντηση και μάλιστα προϋπάντηση του σαρκωθέντος Κυρίου από τον Συμεώνα και την Άννα, θα αναφερθούμε στις προϋποθέσεις της δικής μας συναντήσεως με τον Κύριο.
Δίκαιος και ευλαβής αποκαλείται ο Συμεών στην διήγηση του Ευαγγελιστού για την Υπαπαντή (Λουκ. β’ 22-40). Ήταν μάλιστα τόση η δικαιοσύνη και η ευσέβειά του, -η διακιοσύνη εδώ με την έννοια της συνέπειας στην τήρηση των παραδόσεων-, ώστε το Άγιο Πνεύμα «ην επ’ αυτόν» και του είχε αποκαλύψει ότι θα γίνη ησυνάντηση αυτή, «πριν η ιδείν θάνατον». Βεβαίως, ηπίστη του Συμεών είχε δοκιμαστή πρώτα, όταν, κατά την παράδοση, ως ένας από τους εβδομήκοντα ερμηνευτές και μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης, είχε δυσπιστήσει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού θα γεννηθή εκ Παρθένου, για το οποίο έλαβε την εξ ουρανού διαβεβαίωση ότι δεν θα πεθάνη, πριν να δη με τα μάτια του την εκπλήρωση αυτής της προφητείας. Έτσι, με βεβαία πλέον την πίστη «προσδεχόταν (=προσδοκούσε) την παράκλησιν (=παρηγορία) του Ισραήλ».
Ο υμνογράφος, βεβαίως, στο Απολυτίκιο δεν κάνει λόγο μόνον για «παράκληση του Ισραήλ», αλλά μιλάει για έναν «ελευθερωτή των ψυχών ημών», που δεν θα σώση μόνον το Ισραήλ από τους εχθρούς του αλλά θα ελευθερώση και τις ψυχές των ανθρώπων -όλων των ανθρώπων- από την αμαρτία και θα τους αναστήση από τον θάνατο, χαρίζοντάς των την ανάσταση: «Ευφραίνου και συ, πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών, χαριζόμενον ημίν και την Ανάστασιν.»
Ένας τέτοιος καθολικός Σωτήρας υπήρξε ο Χριστός μας, όπως ομολογεί στην συνέχεια ο Συμεών, όταν δέχεται στις αγκάλες του ως βρέφος τον Θεό: «…ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου (είδα με τα μάτια μου την σωτηρία), φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». Ο Συμεών, έχοντας ασφαλώς την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, δεν προτάσσει την δόξα του λαού του Ισραήλ, από τον οποίον προήλθε ο Σωτήρας Χριστός, αλλά τονίζει την αποκάλυψη του σωτηρίου φωτός σε όλα τα έθνη, που έως τότε βρίσκονταν στο σκότος και στην σκιά του θανάτου και της αμαρτίας, καθ’ ότι ο Χριστός μας υπήρξε η «προσδοκία των εθνών» (Γεν., 49, 10).
Παραδείγματα, λοιπόν, αποτελούν για μας οΣυμεών και η Άννα. Εκείνος, ο δίκαιος Συμεών, με την ευλαβική προσμονή της εκπληρώσεως της προς αυτόν προφητείας του Κυρίου, εκείνη, η Άννα, με την προσευχή, την νηστεία και την εξ ολοκλήρου αφιέρωσή της στον ναό του Κυρίου, μας δείχνουν τον δρόμο για την δική μας προετοιμασία προς συνάντησή Του.
Δεν υπάρχει, άλλωστε, πιο ευλογημένη στιγμή από αυτήν, κατά την οποία ο Κύριος μεταβαίνει στον οίκο Του και συναντάει εκεί ανθρώπους που περιμένουν σαν έτοιμοι από καιρό να Τον υποδεχθούν. Πράγματι, όσοι έχουν κάνει την κατάλληλη προετοιμασία, όπως ο Συμεών και η Άννα, λαμβάνουν εγκαίρως το μήνυμα εξ ουρανού για τον τόπο και τον χρόνο της μοναδικής αυτής συναντήσεως και σπεύδουν με χαρά να Τον προϋπαντήσουν.
Από την άλλη, ο Κύριος δεν απογοητεύει ποτέ εκείνους που τον «προσδέχονται», αλλά αργά η γρήγορα προσέρχεται σε συνάντησή των. Μπορεί, βεβαίως, η προσμονή να διαρκέση μια ολόκληρη ζωή, όπως στην περίπτωση του Συμεώνος και της Άννης, όσο διαρκεί εξ άλλου τις περισσότερες φορές και η προετοιμασία, ώστε να είναι μάλλον πιο γλυκειά η παρηγορία των προσδεχομένων, όταν έρθη η ευλογημένη αυτή ώρα της συναντήσεως με τον αγαπημένο Κύριο.
Εν όψει, μάλιστα, της εισόδου μας στην ευλογημένη περίοδο του Τριωδίου χρειάζεται να κάνωμε, και πάλι, εφέτος, τις απαραίτητες προετοιμασίες, όχι ασφαλώς μόνον εξωτερικές αλλά κυρίως βαθύτερες, πνευματικές, για να υποδεχθούμε τον Κύριο στον οίκο της ψυχής μας. Χρειάζεται, λοιπόν, να ευαρεστήσωμε και εμείς στον Κύριο, με την πίστη και τα δίκαια έργα, όπως ο πρεσβύτης Συμεών, ώστε να μας κάνη και Εκείνος, με την σειρά του, την χάρη, -διότι για χάρη πρόκειται- να δεχθή να κατοικήση μέσα μας και, στην συνέχεια, να μας καταστήση δοχεία της πλουσίας χάριτός Του. Χρειάζεται, από την άλλη, να μιμηθούμε την γηραιά Άννα στον σώφρονα και ασκητικό της βίο, αλλά κυρίως στην υπομονή και επιμονή της, για τα οποία αξιώθηκε από τον Κύριο όχι μόνον να φτάση και αυτή την κατάλληλη στιγμή, για να τον συναντήση, αλλά και να γίνη κήρυκας του Λόγου «πάσιν τοις προσδεχομένοις λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ.» (Λουκ., β’ 37-38).
Ας προετοιμαζώμαστε εμείς καταλλήλως, με ευσέβεια, σωφροσύνη, δικαιοσύνη και αγάπη, όπως ο Συμεών και η Άννα αλλά και οι δίκαιοι και οι άγιοι όλων των εποχών, και Εκείνος, αργά ήγρήγορα, θα προσέλθη σίγουρα προς συνάντησή μας.
«Μακροθύμησον, Κύριε, επί τας αμαρτίας ημών» και «ελέησον ημάς» τους προσδεχομένους εξ άπαντος την σωτηρία σου! Γένοιτο!
