.jpg)
Ο π .Σάββας Λάππας υπήρξε πνευματικό τέκνο του Αγ.Σάββα της Καλύμνου καί του Οσίου Αμφιλοχίου Μακρή της Πάτμου
Ο π. Παύλος Νικηταράς (1912–1999) μας διηγήθηκε ότι σε κάποια ασέληνη βραδιά έριξαν τα δίχτυα μαζί με το αδελφό π. Νικηφόρο [μετονομασθείς Σάββας] στον κόλπο του Κουβαριού. Ως συνήθως, γύρω στις 11 το βράδυ τα ανέσυραν και έπρεπε μετά να τα ξεψαρίσουν. Ο π. Παύλος τον ρώτησε: «Πώς θα ξεψαρίσουμε χωρίς φως;».
«Έχει ο Θεός!», απάντησε ο μοναχός Νικηφόρος.
Σε λίγο, ενώ έλεγαν τους «Χαιρετισμούς» της Υπεραγίας Θεοτόκου, παρουσιάσθηκε ένας φωτεινός δίσκος από πάνω τους. Ο π. Παύλος, νόμιζε ότι ήταν δορυφόρος και φοβήθηκε μήπως πέσει και τους κάψει. Ο αδελφός π. Νικηφόρος, όμως, έμεινε τελείως απαθής. Το φως παράμεινε μέχρι που τελείωσε το υπούργημά τους (=η εργασία, η διακονία τους). Εξαφανίστηκε, όταν πλέον πέταξαν για δεύτερη φορά τα δίχτυα τους στη θάλασσα.
Το Φθινόπωρο του ίδιου έτους προσβλήθηκε από γρίπη μεταφέρθηκε στανικά με φορείο στο «Βουβάλειο» Νοσοκομείο.
Σε μια από τις επισκέψεις μας, τον ρωτήσαμε:
«Ήρθε ο Γέροντας Αμφιλόχιος;» (ο οποίος, είχε κοιμηθεί πριν από 22 χρόνια). «Ήρθε δυο φορές», απάντησε.
«Και ο Άγιος Σάββας;» (ο οποίος, είχε κοιμηθεί το 1948).
«Να ’τος! Εδώ είναι!».
Κι έδειξε σ’ ένα σημείο, απέναντι στο κρεβάτι του.
Την εποχή εκείνη, συνέπεσε να νοσηλεύεται η αδελφή Κυριακή από τον Ευαγγελισμό της Πάτμου και συνοδευόταν από την αδελφή Ευθυμία. Μια μέρα, παρουσιάστηκαν δύο νεαρές και γύρευαν τον άρρωστο καλόγερο. Η αδελφή Ευθυμία τις οδήγησε στο δωμάτιό του. Οι νέες μόλις τον είδαν, είπαν μ’ ένα στόμα: «Α! Αυτός είναι!». Κι έμειναν ακίνητες γι’ αρκετή ώρα ατενίζοντάς τον. Όταν συνήλθαν από την έκπληξη, διηγήθηκαν στην αδελφή Ευθυμία ότι, και οι δυο τους, είδαν το ίδιο όνειρο την περασμένη βραδιά: Βρέθηκαν στη Μονή του Αγίου Σάββα και εκεί τις παρουσιάστηκε ο ίδιος ο Άγιος συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σ’ αυτές μοναχό. Τα κορίτσια έβαλαν μετάνοια και ασπάστηκαν το χέρι του Οσίου, αγνοώντας κατά κάποιο τρόπο τον διπλανό καλόγερο. Οπότε, τις λέει ο Όσιος Σάββας: «Κι αυτός Σάββας, είναι. Αλλά είναι ακόμα στο νοσοκομείο». Εκεί, στο νοσοκομείο που πήγαν αυτοπροσώπως, διαπίστωσαν την επαλήθευση του ονείρου τους.
Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε σχεδόν τίποτε. Διάβαζε πολύ και είχε πάντα το κομποσχοίνι να κινείται και τα δάκρυα να τρέχουν συνεχώς άκοπα και αβίαστα. Συνομιλούσε με τον όσιο Γέροντά του Σάββα, σαν να ήταν ζωντανός. Του παρουσιαζόταν και τον παραμυθούσε. Τριάντα χρόνια έζησε μόνος σ’ ένα δύσκολο τόπο, δίχως ανέσεις και ανθρώπινες παρηγοριές. Λέγουν γι’ αυτόν πως δεν του άρεσε να μιλά πολύ. Καθόταν σκυφτός και προσευχόμενος, πρόσχαρος και απόκοσμος, καλόκαρδος και απόμακρος. Είχε ένα υπέροχο, ισχυρό, σιωπηλό παράδειγμα. Είχε επισκέψεις αγγέλων, αγίων, αλλά και δαιμόνων!
Ανεπαύθη στις 6.4.1992. Στις 4.4.1998 έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του. Είχαν ένα καφεκίτρινο χρώμα και μία λεπτή ευωδία.
O ΡΣ ''Αλήθεια FM'' τόν κατέγραψε στό Ι.Κάθισμα του Τ.Σταυρού στό Καντούνι Καλύμνου στίς 3-8-1991 όταν τόν είχαμε επισκεφτεί μαζί μέ τήν Γερόντισσα Αγνή καί τήν Ευσεβία Μοναχή της Ι.Μ.Παναγίας Ελεούσης Ρότσου. Τά λεγόμενα του ηγιασμένου Γέροντα είναι κυριολεκτικά εμπνευσμένα καί προφητικά γιά αυτά πού βλέπουμε ήδη μέ τά μάτια μας. Ο μακαριστός Αγιορείτης Γέροντας π.Μωυσής ,πολύ γνωστός συγγραφέας καί επί σειρά ετών Αρχιγραμματέας της Ι.Κοινότητος του Αγ.Όρους , έγραψε τό εξαιρετικό βιβλίο ‘’ο Γέροντας της σιωπής καί των δακρύων Σάββας της Καλύμνου’’ . Η ζωή του Γέροντα Σάββα ήταν η ίδια ζωή μέ αυτή των Αγίων καί των Οσίων !
