†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Κήρυγμα στη Νικόπολη στις 29/6/1982
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, του οποίου σήμερα εορτάζουμε την μνήμη του, δεν εξεκίνησε από την αρχή της ζωής του να αγαπάει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Όχι μόνο δεν Τον αγαπούσε, αλλά Τον μισούσε στην αρχή. Του είχε περάσει η εξής ιδέα: Ο Χριστός είναι ένας άνθρωπος, έκανε πολύ μεγάλα πράγματα όσο ζούσε, άλλα καλά, άλλα κατεργαρίστικα, άλλα τα παραφούσκωσαν, άλλα τα παραποίησαν, και τελικά, αφού σταυρώθηκε, πέθανε και ετάφη, παρουσιάζονται μερικοί οπαδοί Του με ζεστά μυαλά, οι οποίοι κηρύττουν πανταχού το όνομά Του. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ζημία για τον λαό μας, ζημία για το Ισραήλ.
Και έτσι ο Απόστολος Παύλος, αγαπώντας τον λαό του, άρχισε να στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας και των μαθητών τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και μάλιστα, με τέτοια ορμή και με τέτοιο πάθος, ώστε ήθελε, ει δυνατόν, να μην αφήσει πίσω του ούτε ένα χριστιανό. Να γίνει αφορμή, ο ίδιος, με τις ενέργειές του, να σβήσει το όνομα του Χριστού πάνω στον κόσμο.
Θυμάστε, όταν οι Εβραίοι εκτελούσαν τον Άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο, ο Παύλος καθόταν εκεί με καμάρι, και φύλαγε τα ρούχα εκείνων που τον λιθοβολούσαν. Με άλλα λόγια, αυτός ήταν που τους έλεγε: «Άντε, μπρος, λιθοβολείστε τον»!
Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα στη ζωή, ότι κάθε άνθρωπος που φανατίζεται, μέρα με την ημέρα γίνεται στον φανατισμό του αυτόν τρισχειρότερος. Και ο Απόστολος Παύλος, έτσι φανατιζόταν μέρα με την ημέρα. Και μια μέρα, πήγε στους άρχοντες των Ιουδαίων και τους παρακάλεσε να του δώσουν εντολή, να πάει να εξολοθρεύσει τους χριστιανούς στην Αντιόχεια.
Αλλά, πόσο μεγάλη είναι η χάρη, η δύναμη και η φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Ενώ ο απόστολος Παύλος πήγαινε γεμάτος απειλητικά αισθήματα εναντίον των χριστιανών, έξω από την Αντιόχεια κατέβηκε να τον συναντήσει ο Χριστός. Και στάθηκε μπροστά του.
Ο Χριστός είναι Φως, τέτοιο φως, που τα μάτια των ανθρώπων δεν το αντέχουν και δεν μπορούν να το βαστάξουν. Έτσι δεν μπόρεσαν να το βαστάξουν το φως του Χριστού στη Μεταμόρφωση οι άγιοι και ένδοξοι Απόστολοι, Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και έπεσαν χάμω, παρότι ήταν άγιοι και φωτισμένοι και Τον αγαπούσαν. Έτσι, λοιπόν, όταν στάθηκε ο Χριστός μπροστά στον Παύλο και τον περιάστραψε το φως του Χριστού, ο Παύλος έπεσε χάμω και έμεινε τυφλός. Και άκουσε τη φωνή του Κυρίου που του έλεγε:
«Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Τι νομίζεις πως κάνεις; Τι νομίζεις πως θα καταφέρεις; Μόνο κακό του κεφαλιού σου θα κάνεις. Επάνω σου θα γυρίσει. Τον εαυτό σου καταστρέφεις. Γιατί Εγώ, του λέει ο Χριστός, είμαι ένα καρφί. Και το καρφί άμα πας να το κλωτσήσεις, κακό στο πόδι σου κάνεις. «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».
Και ο Απόστολος Παύλος ρώτησε: «Κύριε ποιος είσαι;» Του απάντησε ο Χριστός: «Εγώ είμαι ο Χριστός, που εσύ καταδιώκεις».
Ο Παύλος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευε πως ο Χριστός ήταν ένας άνθρωπος ικανός, που τα κατάφερε και έκανε μερικά πράγματα, δοξάσθηκε, τιμήθηκε και αγαπήθηκε. Αλλά τελικά δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος τώρα πεθαμένος.
Και αυτή την στιγμή βλέπει μπροστά Του ότι ο Χριστός δεν είναι πεθαμένος αλλά είναι Παντοδύναμος! Είναι κυρίαρχος αλλά και διδάσκει, συνετίζει, προβληματίζει, αγαπάει. Και γι’ αυτό του είπε: «Πρόσεξε Παύλε! Κακό του εαυτού σου θα κάμεις. Θα καταστραφείς!»
Τι του συνέβη εκείνη τη στιγμή του Παύλου;
Εκείνη την στιγμή ο Παύλος κατάλαβε ότι όσα ενόμιζε για τον Χριστό προηγουμένως, ήταν όλα ψέματα. Κατάλαβε ότι είχε σχηματίσει για τον Χριστό μια εικόνα, εντελώς ψεύτικη. Και πάνω σ’ αυτή την ψεύτικη εικόνα, είχε θεμελιώσει τη ζωή του, η οποία είχε γεμίσει από μίσος και πάθος εναντίον του Χριστού, και από μια κακώς εννοούμενη αγάπη για τον λαό του, τον Ισραήλ. Κατάλαβε εκείνη την στιγμή ότι, όλα ανεξαιρέτως και τα αισθήματά του, και οι ιδέες του, και οι τοποθετήσεις του, τα πάντα ήταν ψέμα, πλάνη, απάτη.
Και τότε ο Απόστολος Παύλος φέρθηκε σαν λογικός άνθρωπος. Λογικός είναι εκείνος, που βλέπει την πραγματικότητα, αγαπάει την πραγματικότητα και προσαρμόζει τον εαυτό του στην πραγματικότητα.
Αντίθετα παράλογος είναι εκείνος, που δεν θέλει να δει την πραγματικότητα. Εκείνος που βλέπει την πραγματικότητα και κάνει το εντελώς αντίθετο. Ο Απόστολος Παύλος, ούτε παράλογος ήταν ούτε τρελός. Ήταν απλώς πλανεμένος. Βρέθηκε στο ψέμα από πλάνη. Και όταν βρήκε στην αλήθεια, την αγάπησε και υποτάχθηκε με όλη του την ψυχή στην αλήθεια.
Εσύ, αδελφέ χριστιανέ, που ευεργετήθηκες από τον Θεό να γνωρίσεις την αγάπη και τη δόξα του Χριστού από μικρή ηλικία, τι κάνεις για να ανταποκριθείς στη δόξα του Χριστού; Τι κάνεις για να προσαρμόσεις τον εαυτό σου στην πραγματικότητα, που λέγεται Βασιλεία του Θεού; Ο Απόστολος Παύλος κατάλαβε τη δόξα του Θεού και το μεγαλείο του Χριστού, από την ένδοξη φανέρωσή Του. Από ένα θαύμα!
Ψάχνεις εσύ να δεις τα θαύματα του Χριστού και των Αγίων; Μελετάς το Άγιο Ευαγγέλιο και τους βίους των Αγίων; Άμα δεν ιδείς την δόξα και τη δύναμη του Χριστού και των Αγίων, άμα δεν μάθεις την πραγματικότητα της δύναμης και της ενέργειας του Θεού μέσα στον κόσμο, πώς είναι δυνατόν να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να καταλάβεις ότι, πάνω από όλα είναι ο Χριστός, η δύναμή Του, και η αγαθότητά Του; Πώς είναι δυνατόν να προσαρμόσεις και να υποτάξεις τη ζωή σου ολόκληρη στον Χριστό και στο θέλημά Του;
Να, γιατί οι άγιοι πατέρες λένε ότι πρώτο στοιχείο της πνευματικής ζωής είναι η μελέτη της δόξας του Θεού. Η μελέτη του Ευαγγελίου, των θρησκευτικών βιβλίων και των βίων των Αγίων.
Δεύτερο ποιο είναι;
Το δεύτερο είναι να έχει ο άνθρωπος μεγάλη καρδιά. Πώς γίνεται αυτή η καρδιά, μεγάλη;
Θα σας κάνω μια μικρή κλίμακα; Οι άγιοι πατέρες την έχουν κάνει. Ο άνθρωπος, λένε, βρίσκεται στην κορυφή του μεγαλείου της καρδιάς, έχει την μεγαλύτερη και την ωραιότερη καρδιά, όταν αγαπάει τον Θεό, και τότε αγαπάει και όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.
Όταν κρυώσει η αγάπη του προς τον Θεό, ο άνθρωπος στρέφεται πια μόνο γύρω από το σαρκίο του. Δίνει προτεραιότητα στο πώς θα ντυθεί, θα φάει, θα πιεί και θα γλεντήσει. Και όταν πέσει παρακάτω, τότε ο άνθρωπος γίνεται ένα γουρούνι, που δεν αγαπάει κανένα, και κοιτάζει μόνο τα πάθη του και τις εξαρτήσεις του.
Σ’ αυτό το κατρακύλισμα προς τα κάτω, όποιος αφεθεί, όλο πάει και στα χειρότερα. Κάτι χειρότερο από τη γουρουνοποίηση είναι η δαιμονοποίηση! Τότε ο άνθρωπος μισεί τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους και θέλει να τους κάνει το κακό.
Ο Απόστολος Παύλος, αφού γνώρισε τον Χριστό και υποτάχθηκε στην αλήθεια του Χριστού, αγάπησε τον Χριστό και τους ανθρώπους τού Χριστού με όλη του την καρδιά. Και άνθρωποι του Χριστού είναι όλοι, και οι πιστοί και οι άπιστοι, γιατί είναι πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μισεί κανέναν. Τους αγαπάει όλους, σταυρώθηκε για όλους και τους θέλει όλους να σωθούν.
Γι’ αυτό ακριβώς όποιος αγαπάει τον Χριστό, αγαπάει και εκείνους που τον βρίζουν και τον μισούν. Γι’ αυτό διαβάζουμε στα βιβλία των Αγίων ότι, πολλοί Άγιοι, λίγο πριν από το μαρτύριό τους, ευγνωμονούσαν και τους δημίους τους. Τέτοια μεγάλη καρδιά είχαν οι Άγιοι!
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, τι καρδιά είχε;
Ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν στον Θεό και Τον παρακαλούσε: «Θεέ μου! Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το φως και την Αλήθεια και κινδυνεύουν να χωριστούν από την αγάπη Σου και να πάνε στην κόλαση. Σε παρακαλώ, κάνε μου το χατίρι, εμένα να στείλεις στην κόλαση, και όλους τους άλλους στον παράδεισο».
Αυτό σημαίνει ότι ο Απόστολος Παύλος έκανε τον πόνο τού κάθε ανθρώπου, πόνο δικό του, σε όλο του το βάθος και σε όλη του την έκταση. Και επειδή σκεφτόταν και υπολόγιζε τον πόνο που θα έχουν στην αιωνία κόλαση, παρακαλούσε τον Κύριο και έλεγε: «Να γίνω εγώ ανάθεμα υπέρ των αδελφών μου. Να πάω εγώ στην κόλαση, να σωθούνε οι άλλοι».
Τι μεγάλη αγάπη που είναι αυτή! Αυτή είναι η αγάπη, που θέλει να έχουμε μέσα μας ο Χριστός. Είπε: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». Αυτή είναι η εντολή μου. Να έχετε τόση αγάπη προς τους άλλους, όση έδειξα εγώ σε σας.
Όσο οι άνθρωποι καλλιεργούν στον εαυτό τους την αγάπη προς τον Θεό και προς τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν. Τόσο περισσότερο γίνονται άνθρωποι του Θεού.
Για να γίνει ο άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού, πρέπει να έχει επίγνωση Θεού και αγάπη. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν να αποκτήσει ο άνθρωπος αγάπη και να προοδεύει στην αγάπη, όσο σκέφτεται συμφεροντολογικά, σαρκολατρικά, με ιδιοτέλεια.
Ο Χριστός μάς είπε: «Η αγάπη είναι καρπός της ταπείνωσης, της εγκράτειας και της θυσίας». Θέλεις να γίνεις άνθρωπος του Θεού; Πρέπει να αγωνιστείς να έχεις ταπείνωση, εγκράτεια, θυσία.
Όποιος καλλιεργεί αυτές τις μεγάλες αρετές, όποιος ακολουθεί την οδό των αγίων πατέρων, των αγίων διδασκάλων της εκκλησίας μας, αυτός θα προοδεύσει. Αυτός θα αξιωθεί να γίνει μιμητής του Αγίου Αποστόλου Παύλου και όλων των Αγίων.
Είθε, αδελφοί μου, με τις άγιες προσευχές και πρεσβείες του Αγίου Αποστόλου Παύλου, να αξιωθούμε να κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος την αλήθεια, που μας λέγει ότι, τον Χριστό Τον γνωρίζουμε, όσο περισσότερο αποκτάμε μέσα μας αγάπη, ταπείνωση, και θυσία.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας αξιώσει και εμείς να προκόψουμε στην πνευματική μας ζωή και να σωθούμε. Αμήν.
