Ὁ ἐθνικισμὸς δὲν μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ πολεμάει τὸν Χριστό.
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Τὸ ἄρθρο αὐτὸ γράφεται παίρνοντας ἀφορμὴ τὴν παραπάνω φωτογραφία: Στὴν φωτογραφία αὐτὴ βλέπουμε ἕνα πανὸ στὸ ὁποῖο γράφεται ὅτι ὁ προσωπικὸς ἀριθμὸς εἶναι τὸ σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου, κάτι ποὺ σὲ καμία περίπτωση δὲν ἰσχύει, ἀφοῦ οὔτε ὁ Ἀντίχριστος ἔχει ἐμφανιστεῖ, οὔτε (ἐνάντια σὲ ὅτι λένε πολλοὶ) οἱ Ἅγιοι εἶπαν τέτοια πράγματα.
Ἀντιθέτως: Ὁ ἅγ. Παΐσιος εἶχε πεῖ:
«-Γέροντα, τί σχέση έχει αυτη η ταυτότητα με τό σφράγισμα; -Η ταυτότητα δεν είναι τό σφράγισμα·…είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος. Σιγά-σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το «φακέλωμα», θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα…. αλλά τελικά δεν θα προλάβουν» (Ὁ Ἅγιος λέει ὅτι δὲν θὰ προλάβουν, ἀλλὰ ὅπως φαίνεται προλαβαίνουν. Ἄρα μιλοῦσε γιὰ κάτι ἄλλο. Ἐπίσης τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν κάρτα. Ὅσοι ἔχουν κάρτα κα δὲν θέλουν τὴν ταυτότητα πρέπει νὰ ἀναλογισθοῦν, ὅτι ὁ Ἅγιος ἀναφέρει καὶ τὴν κάρτα).
Ὁ δὲ ἅγ. Πορφύριος εἶχε σχετικὰ μὲ τὸ θέμα ξεκαθαρίσει:
“Γέροντα, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το 666, για την έλευση του αντιχρίστου, που πλησιάζει -μερικά μάλιστα ισχυρίζονται ότι ήδη ήλθε, για το ηλεκτρονικό χάραγμα του δεξιού χεριού ή του μετώπου, για τη σύγκρουση Χριστού και αντίχριστου και τη συντριβή του τελευταίου, για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εσείς τι λέτε γι’ αυτά;”.
Ο Γέροντας απάντησε:
“Τι να πω; Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει πόλεμος και άλλα τέτοια. Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά πότε δεν ξέρω. Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν ανησυχώ γι’ αυτό. Διότι ξέρω ότι η ώρα του θανάτου είναι για τον καθένα η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Και η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά… Ρε παιδί μου, αυτοί οι πνευματικοί, εδώ στον κόσμο, τι έχουν κάνει! Έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666. Δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά χαπάκια για να μπορούν να κοιμηθούν. Τι είναι αυτό το πράγμα;” (Πηγή: Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 71, 72-75, δ΄ έκδ. 2003).
Ρωτᾶμε λοιπὸν ὅσους λένε τὸ εἶπε ὁ Ἅγιος: Πὼς τὸ εἶπε; Ἀφοῦ οἱ παραπάνω πηγὲς δείχνουν τὸ ἀντίθετο! Ἄρα πρέπει νὰ δοῦμε, ποιοί κύκλοι παρερμηνεύουν κατὰ τὸ δοκουν τὶς ρήσεις τῶν Ἁγίων. Ποιοί εἶναι αὐτοὶ οἱ κύκλοι;
Ποιοί ἀναρτοῦν τὸ πανὸ αὐτό;
Ἡ λεγόμενη Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Νεολαία (Ε.Ο.Ν.) Αὐτὸ ποὺ δὲν λένε στὸν λαὸ ὅμως εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι Ε.Ο.Ν. ἦταν ἡ ὀνομασία τῆς Ἐθνικιστικῆς-Φασιστικῆς Νεολαίας ἐπὶ Μεταξᾶ καὶ τὸ σύμβολό της ἦταν τόσο ὁ ἀητὸς ποὺ ἐμφανίζεται στὸ πανὸ ὅσο καὶ τὸ σύμβολο τοῦ διπλοῦ Πελέκη τῶν ἀρχαίων Κρητῶν δηλ. παγανιστικὰ σύμβολα ποὺ ὅπως θὰ διαπιστωθεῖ παρακάτω ἀνήκουν στὴν ἰδεολογία αὐτῆς τῆς νεολαίας.
Ε.Ο.Ν. : ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ 4ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΑΣ !
Ο Πατήρ της Νίκης, Εθνάρχης και Στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς κατόρθωσε να ιδρύσει το ύψιστο πρότυπο Εθνικού Κράτους, το οποίο συσπείρωνε την βαθέως σφυρηλατημένη εθνική ταυτότητα και την αταλάνευτη θεσμική κοινωνική δικαιοσύνη για τον λαό. Αφού εξόπλισε την χώρα με απαράμιλλο τρόπο στρατιωτικά, μερίμνησε για την εδραίωση ενός σταθερού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, δίδοντας προτεραιότητα στην εργατοϋπαλληλική τάξη και προσφέροντας μία σειρά γενναίων κοινωνικών παροχών, εργάστηκε πυρετωδώς για την πολιτισμική άνθιση ενός Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού βασισμένου στην Αρχαία Ελλάδα και την χριστιανική ιδιοπροσωπία της μεσαιωνικής Ρωμανίας.Το έπος του '40, η πρώτη μεγάλη συμμαχική νίκη κατά του Άξονος έχει ως αρχιτέκτονά του τη στρατιωτική ιδιοφυΐα του Έθνικού μας Κυβερνήτου και την υπ' ευθύνη του πνευματική διαμόρφωση μιάς αξίας Νεολαίας λεόντων, η οποία εμποτισμένη με τις ιδέες της Πατρίδος και της Πίστεως μεγαλούργησε στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου, ταπειώνοντας μία ολόκληρη αυτοκρατορία.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-ΕΟΝ εντοπίζει τις ρίζες της, έλκει την πολιτική της καταγωγή και αναγνωρίζει τις ιδεολόγικές της καταβολές στην ΕΟΝ του Εθνικού Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, την θανασίμως αφοσιωμένη γενεά νέων στο αρχηγικό πρόσωπο του Πρώτου Αγρότου, Πρώτου Εργάτου και Πρώτου των Ελλήνων, ήτοι αγαπημένου μας Μπάρμπα-Γιάννη, ενός στοργικού Ηγέτου, τον οποίον ηγάπησε ο λαός μας όσο κανέναν άλλον, με τις οιμωγές και τους θρήνους στην εξόδιο ακολουθία του να ακούγονται βάσει μαρτυριών μέχρι τις έτερες παρακείμενες πόλεις…
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ε.Ο.Ν. Μία ὀργάνωση ποὺ ὡς ὅραμα δὲν ἔχει τὸν Χριστὸ ἀλλὰ τὸν Μεταξᾶ, ὁ ὁποῖος στὴν ἰδεολογία του συνδύαζε ἀρχαιολατρεία, ὀρθοδοξία καὶ φασισμό!!! Ὁ Μεταξᾶς ὑπῆρξε μάλιστα καὶ μασῶνος. Τὸ 1917 ἔγινε μέλος τῆς Στοᾶς τῆς Ἀθήνας «Ἡσίοδος».Την περίοδο ἐκείνη εἶχε φτάσει στὸν τριακοστὸ βαθμὸ τῆς μασονίας..΄Εφτασε ἕως τὸν βαθμὸ τοῦ Σεβάσμιου. Στὴν ἐξορία του στὴν Ἰταλία ζήτησε τὴ βοήθεια Ἰταλῶν ἐλευθεροτεκτόνων καὶ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ αὐτοὺς στὴ φασιστικὴ ἰδεολογία του (Βατικιώτης, Παναγιώτης (2005). Μια πολιτική βιογραφία του στρατηγού Ιωάννη Μεταξά Φιλολαϊκή απολυταρχία στην Ελλάδα 1936-1941 σελ. 65, 168 σημ. 1).Όσο γιὰ τὶς σχέσεις του μὲ τὴν Ἐκκλησία: «Η δικτατορία του Ι. Μεταξά δεν επιθυμούσε τη σύγκληση της Ιεραρχίας και προσπάθησε να μειώσει τη σημασία της, αυξάνοντας τις δικαιοδοσίες της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, την οποία είχε υπό έλεγχο… Με τον Καταστατικό νόμο του 1940 έχουμε την υποδούλωση της Εκκλησίας στην Πολιτεία. » (ἐδῶ).
Ὁ ἐθνικισμὸς φαινομενικὰ φαίνεται νὰ πολεμάει καὶ νὰ μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ κρυφὰ μάχεται τὸν Χριστό, τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν μάχεται, γιατὶ Τὸν διαστρεβλώνει. Ὁ ἐθνικισμὸς μαζὶ μὲ τὸν Κομμουνισμό, τὸν Σοσιαλισμό, τον Καπιταλισμό, καὶ ὅλες τὶς ἄλλες φιλοσοφίες, ὅλες μηδενιστικὲς ἀπόρροιες τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀναφέρονται μὲν κάθε τόσο στὸν Χριστό, τὸν διαστρεβλώνουν ὅμως, ἀναμιγνύοντας καὶ ἰσοβαθμίζοντας Τον μὲ ψευδοσύμβολα καὶ ἄθεους καὶ χριστομάχους ἀνθρώπους.
Παράλληλα, οἱ ἐθνικιστὲς βλάπτουν καὶ τὴν ὑγιὴ πατριωτικὴ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἀποκτᾶ μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας (κι ὄχι τὸ ἀντίθετο) οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα. Διότι οἱ ἐθνικιστές, ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ ποὺ γέννησε τὸν ἐθνικισμό, ὑποτιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ἐθνικοποιώντας την, καὶ περιορίζοντάς την μόνο μέσα στὰ πλαίσια ποὺ αὐτοὶ θέτουν. Ὁ ἐθνικιστὴς δὲν διστάζει γιὰ τὰ ἐθνικιστικά του πιστεύω νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο Χριστό, φέρνοντας Τον στὸ ἴδιο ἐπίπεδο ἀκόμα καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ Τὸν πολέμησαν, χειραγωγώντας ἔτσι καὶ παρασύροντας τοὺς ἀφελεῖς πιστούς. Ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἕνα φαινόμενο τῆς μοντέρνας ἐποχῆς (στὸν γραπτὸ λόγο πρωτοεμφανίστηκε τὸ 1789 ἀπὸ τὸν ἀντί-Ἰακωβῖνο Γάλλο παπικὸ ἱερέα Augustin Barruel), ἕνας κινητήριος μοχλὸς τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, παρὰ τὶς φανφάρες τῶν ἴδιων τῶν ἐθνικιστῶν ὅτι τάχα τὴν ἀντιμάχονται.
Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὰ παραπάνω ἀποτελεῖ ὁ πολυδιαφημισμένος ἀπὸ τοὺς ἐθνικιστὲς τῆς Ε.Ο.Ν., «πρωτοεθνικιστής», μασῶνος, συγκριτιστής καὶ πρόδρομος κι αὐτὸς τοῦ σημερινοῦ μηδενισμοῦ Ἴων Δραγούμης. Οἱ ἐθνικιστὲς χρησιμοποιοῦν τὴν φυσιολογικὴ ἀγάπη τοῦ λαοῦ π.χ. γιὰ τὴν πατρίδα του, γιὰ τὴν Μακεδονία ποὺ πουλιέται στὸ παζάρι τῆς γεωπολιτικῆς καὶ προβάλλουν πονηρὰ τὸν Δραγούμη, τονίζοντας τοὺς ἀναγνωρισμένους σίγουρα ἀγῶνες του γιὰ τὴν Μακεδονία, ἀποκρύπτοντας ὅμως τὰ πιστεύω καὶ τὴν ἰδεολογία του.
Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν προσωπικότητα καὶ τὸν ρόλο τοῦ Δραγούμη ἀρκεῖ νὰ τονιστεῖ, ὅτι τὸν θαύμαζε ὁ Ν. Καζαντζάκης καὶ τὸν θεωροῦσε δάσκαλό του καὶ προφήτη τῆς ἐποχῆς του (Νίκος Καζαντζάκης, «Ταξιδεύοντας: Ἀγγλία», 1969).
Ὁ Ἄγγελος Σικελιανὸς ἔγραψε γιὰ τὸν Δραγούμη: «“απόστολος μιας θρησκείας που θα στηριζόταν στην παγκόσμια συνθετική Εποπτεία και Σκέψη των μεγάλων Προσωκρατικών” προσπαθώντας “να βρει τον ενιαίο Ρυθμό του Εθνικισμού, του Σοσιαλισμού και του Ανατολισμού” (Άγγελος Σικελιανός, «Πεζός Λόγος», τόμος Δ΄, 1983, «Ίων Δραγούμης», σελ. 23).
Ὁ ἴδιος ὁ Δραγούμης γράφει στὸ ἡμερολόγιο του (18-03-1919): «Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να νοιώσω τον εαυτό μου άτομο. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατιά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών. Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος».
Καὶ ἀλλοῦ:
«Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pétition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une pétition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche (σσ. αὐτὸς ποὺ ἔγραψε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι νεκρὸς καὶ ὑπέγραφε στὸ τέλος τῆς ζωῆς του μὲ τὸ ψευδώνυμο «ὁ Ἀντίχριστος») και Barrès. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barrès στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν (σσ. Ρῶσοι θεωρητικοὶ τοῦ ἀναρχισμοῦ) δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους. Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι. Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία)», Ἰων. Δραγούμης, Φύλλα Ημερολογίου -Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ τόμος ΣΤ΄ σελ. 73.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία, δέχεται τὸν πατριωτισμὸ καὶ καταδικάζει τὸν ἐθνικισμό/ἐθνοφυλετισμό (βλ. καὶ Σύνοδο τοῦ 1872). Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ τοῦ κάθε ἔθνους, διδάσκει τὸν λόγο Της σὲ κάθε ἔθνος, ἀναδεικνύει Ἁγίους ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἐθνοκεντρική, δὲν εἶναι παποκεντρική, δὲν εἶναι ἀτομοκεντρική (Προτεσταντισμός). Δὲν ἐπιδιώκει τὴν δημιουργία ὀρθοδόξων τόξων καὶ δὲν θυσιάζεται γιὰ τὴν δημιουργία ἀνίερων συμμαχιῶν.
Ἂν λοιπόν, κάποιος θεωρεῖ, ὅτι τέτοιες ὀργανώσεις ἐκφράζουν τὸ ὀρθόδοξο συναίσθημα καὶ ἑρμηνεύουν σωστὰ τοὺς πατέρες, τότε δὲν πρέπει νὰ ἀποτελεῖ ἔκπληξη ἡ σύγχυση τῶν ἡμερῶν μας.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
