Ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανική ἀγωγή στό ἐκπαιδευτικό ἔργο τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια

 

...Ποι­ὰ ἦ­ταν ἡ ἐκ­παι­δευ­τι­κὴ πο­λι­τι­κὴ τοῦ Ἰ­ω­άν­νου Κα­ππο­δί­στρι­α; Ποι­ὰ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ εἶ­ναι ἡ ἐκ­παι­δευ­τι­κὴ πο­λι­τι­κή, ἑ­νὸς ἀν­δρὸς αὐ­τοῦ τοῦ ἐ­πι­πέ­δου, αὐ­τῆς τῆς μόρ­φω­σης καὶ αὐ­τῆς τῆς βι­ω­μα­τι­κῆς σχέ­σης μὲ τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α; Ἑ­νὸς ἀν­θρώ­που ποὺ πί­στευ­ε πὼς τὰ πάν­τα στὴ ζω­ὴ συμ­βαί­νουν κα­τὰ βού­λη­ση ἢ ἀ­νο­χὴ τοῦ Θε­οῦ. Ἔ­γρα­φε σὲ μί­α ἐ­πι­στο­λή του: «Θε­ω­ρῶ συμ­βο­λὴ τῆς Θεί­ας Πρό­νοι­ας τοὺς μι­κροὺς πυ­ρε­τούς». Ἀ­πὸ τὴν ἰ­τα­λι­κὴ πό­λη Voloagno τὸ Μά­ϊ­ο τοῦ 1819: «Ἔ­κα­μα χθὲς δύ­ο τά­μα­τα: Ἕ­να στὴ Θε­ο­τό­κο Παρ­θέ­νον τὴν Πλα­τυ­τέ­ραν καὶ τὸ ἄλ­λο εἰς τὸν θαυ­μα­τουρ­γὸν προ­στά­την μας Ἅ­γι­ον Σπυ­ρί­δω­να». Ἀ­πὸ τὸ Μι­λά­νο ἔ­γρα­φε στὸν πα­τέ­ρα του: «Ἂς εἶ­ναι δο­ξα­σμέ­νη ἡ Θεί­α Πρό­νοι­α ἥτις μὲ προ­στα­τεύ­ει. Εἶ­ναι εὐ­λο­γί­α τὸ νὰ γνω­ρί­ζω ὅ­τι σεῖς εὑρί­σκε­σθε ἐν κα­λῇ ὑ­γεί­ᾳ καὶ νὰ σᾶς βλέ­πω νὰ μᾶς ὑ­πό­σχε­σθε ἀ­κό­μη μα­κρὰ ἔ­τη κα­λῆς ζω­ῆς … Τὸ νὰ βλέ­πω ἀν­τὶ τοῦ κα­κοῦ μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ον εἶ­χαν τὴν πρό­θε­ση οἱ μο­χθη­ροὶ νὰ μὲ ἀ­πει­λή­σουν, νὰ προ­κύ­πτει κα­λόν, τὸ νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σω ὅ­τι ὅ­λον τοῦ­το εἶ­ναι ἔρ­γον μο­να­δι­κόν τῆς προ­στα­σί­ας τοῦ Θε­οῦ καὶ τῶν θαυ­μα­τουρ­γῶν Ἁ­γί­ων τοὺς ὁ­ποί­ους ἀ­να­ξί­ως ἐ­πε­κα­λέ­σθην μὲ δά­κρυ­α εἰ­λι­κρι­νοῦς καρ­δί­ας καὶ ἀ­φο­σι­ω­μέ­νης».

Ἡ θρη­σκευ­τι­κὴ πί­στη τοῦ Ἰ­ω­άν­νη Κα­ππο­δί­στρι­α δὲν ἦ­ταν ἕ­να ἐ­πι­φα­νει­α­κὸ φαι­νό­με­νο τῆς ζω­ῆς του ἀλ­λὰ ἦ­ταν πί­στη προ­σω­πι­κή, ἐ­σω­τε­ρι­κή, βα­θει­ὰ ρι­ζω­μέ­νη στὴν ὕ­παρ­ξή του ποὺ τὸν ὁ­δή­γη­σε πέ­ρα ἀ­πὸ τὴ λάμ­ψη τῆς ἐ­ξω­τε­ρι­κῆς ζω­ῆς καὶ τὴ μα­ται­ό­τη­τά της σ᾿ ἐ­κεί­νη τὴν πε­ρι­ο­χὴ τῆς κα­τά­νυ­ξης τοῦ ἀν­θρώ­που, ὅ­που ἡ ἄ­δο­λη καρ­δι­ὰ βρί­σκει τὸ δρό­μο γι­ὰ τὴν «Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν». Σὲ ἐ­πι­στο­λή του πρὸς τὸν Ἀν­δρέ­α Μου­στο­ξύ­δη ἔ­γρα­φε πὼς πρό­θε­σή του ἦ­ταν νὰ χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ὅ­λοι οἱ Ἕλ­λη­νες τὴν Σύ­νο­ψιν «ὥ­στε ἕ­κα­στος πα­ρα­κα­λῶν τὸν Θε­ὸν νὰ κα­τα­λα­βαί­νῃ καὶ τί λέ­γει».

Συ­νει­δη­το­ποι­ών­τας τὴ θέ­ση καὶ τὸ ρό­λο τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης χρι­στι­α­νι­κῆς ἀ­γω­γῆς τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ, μέ­σα στὸ γε­νι­κό­τε­ρο ἐκ­παι­δευ­τι­κὸ καὶ πο­λι­τι­κό του ἔρ­γο, ὁ πρῶ­τος κυ­βερ­νή­της τῆς Ἑλ­λά­δος σὲ ὁ­δη­γί­ες του πρὸς τοὺς δα­σκά­λους τῆς Ἐ­πι­κρά­τει­ας τό­νι­ζε: «θέ­λε­τε κα­τα­βά­λει θε­μέ­λι­ον τῆς παι­δεί­ας εἰς τὰς ἁ­πλὰς ψυ­χὰς τῶν παί­δων τὸν φό­βον τοῦ Θε­οῦ, ποὺ εἶ­ναι ἡ ἀρ­χὴ τῆς σο­φί­ας, καὶ στοι­χει­οῦν­τες αὐ­τοὺς εἰς τὴν ἀ­λη­θι­νὴ παι­δεί­α, τὴν εὐ­σέ­βει­αν, θέ­λε­τε τοὺς δι­δά­σκει τὴν ἱ­ε­ρὰν κα­τή­χη­σιν, ἐκ τῆς ὁ­ποί­ας μυ­ού­με­νοι τὰ ἀ­λη­θι­νά τοῦ χρι­στι­α­νοῦ χρέ­η, θέ­λουν δι­δά­σκε­σθαι καὶ τὰ τοῦ ἀ­γα­θοῦ πο­λί­του κα­θή­κον­τα δι­ὰ τῆς ἠ­θι­κῆς προ­σαρ­μο­ζό­με­νης εἰς τὸν οὐ­ρά­νι­ον νό­μον τοῦ ἱ­ε­ροῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου».

Ὁ πρῶ­τος πο­λί­της τῆς χώ­ρας ἐ­κεί­νη τὴν ἐ­πο­χή, ἀ­να­φε­ρό­με­νος εἰ­δι­κὰ στὸ ρό­λο τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης χρι­στι­α­νι­κῆς ἀ­γω­γῆς τὸν και­ρὸ τῆς ἀ­να­σύ­στα­σης τοῦ νε­ο­ελ­λη­νι­κοῦ κρά­τους, ἔ­γρα­φε τὸ 1827: «Πρῶ­τον καὶ σπου­δαι­ό­τε­ρον τῶν κα­θη­κόν­των τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως θε­ω­ρῶ τὴν θρη­σκευ­τι­κὴν ἀ­γω­γὴ τοῦ Ἔ­θνους».

Oἰκουμενισμός, ἡ μάστιγα τοῦ αἱώνα μας

 Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν 19.09.2025: «Oἰκουμενισμός, ἡ μάστιγα τοῦ αἱώνα μας»

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Παῦλος Κλιματσάκης Διδάκτωρ 

Φιλοσοφίας

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Χαράλαμπος Ἂνδραλης - Νομικός, 

Συγγραφέας.

youtube.com

Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ χαρακτήρος που τόσο λείπει σήμερα:

«Ἂς λέ­γουν καὶ ἂς γρά­φουν ὅ,τι θέ­λουν. Θὰ ἔλ­θει ὅ­μως κά­πο­τε και­ρός, ὅτε οἱ ἄν­θρω­ποι κρί­νον­ται ὄ­χι σύμ­φω­να μὲ ὅ­σα εἶ­παν ἢ ἔ­γρα­ψαν πε­ρὶ τῶν πρά­ξε­ὼν των, ἀλ­λὰ κατ᾿ αὐ­τὴν τὴν μαρ­τυ­ρί­αν τῶν πρά­ξε­ὼν των. Ὓπ᾿ αὐ­τῆς τῆς πί­στε­ως, ὡς ἀ­ξι­ώ­μα­τος, δυ­να­μού­με­νος ἔ­ζη­σα μέ­σα εἰς τὸν κό­σμον μέ­χρι τώ­ρα, ὁπότε εὑ­ρί­σκο­μαι εἰς τὴν δύ­σιν τῆς ζω­ῆς μου, καὶ ὑ­πῆρ­ξα πάν­το­τε εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νος διὰ τοῦτο. Μοῦ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ ἀλλάξω τώρα. Θὰ συνεχίσω ἐκπληρῶν πάντοτε τὸ χρέος μου, οὐδόλως φροντίζων περὶ τοῦ ἑαυτοῦ μου, καὶ ἂς γίνη ὅ,τι γίνη».

Ὁ Ἰ­ω­άν­νης Κα­ππο­δί­στρι­ας πρὸς τὸν ἐ­πι­στή­θι­ο φί­λο του καὶ με­γά­λο εὐ­ερ­γέ­τη τῆς Ἑλ­λά­δος Ἰ­ω­άν­νη–Γα­βρι­ή­λ Εynard

Ἡ ὑψίστη ἀξία τοῦ ἀνθρώπου

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

«Τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,37)

Ὁ ἄνθρωπος! Εἶνε θέμα, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀπησχόλησε θεολόγους, φιλοσόφους ,ποιητάς, λογοτέχνας, ζωγράφους, ἰατρούς, βιολόγους, χημικούς. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο δημιουργήθηκε πολιτισμός, ἀναπτύχθηκαν ἐπιστῆμες, κτίσθηκαν οἰκισμοί, ἱδρύθηκαν πόλεις· γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἔγιναν πόλεμοι ποὺ συνετάραξαν τὴν ὑφήλιο. «Πολλὰ τὰ ἐκπληκτικὰ καὶ φοβερά, μὰ τίποτε φοβερώτερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο», ἔψαλλε ὁ Σοφοκλῆς (Ἀντιγ. 332-333).

Ποιά, λοιπόν, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου;

Χαριτωμένο πλάσμα ἀλήθεια ὁ ἄνθρω-πος», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας (Μένανδρος) ,«ὅταν εἶνε ἄνθρωπος ». Αὐτὸς ὁ λόγος μαζὶ μ᾿ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰω. 5,7) , δικαιώνουν τὸν Διογένη, ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς τρελλὸς ὅταν, μέρα μεσημέρι καὶ μέσα σὲ πλῆθος κόσμου, μὲ τὸ φανάρι ἀναμμένο φώναζε· «Ἄνθρωπον ζητῶ». Δὲν ἔζησε ὁ δυστυχὴς Διογένης ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Πιλάτου, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσῃ νὰ λέῃ «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 19,5) καὶ νὰ δείχνῃ σὲ ὅλους τὸν Θεάνθρωπο Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Πολλοὶ ὅμως δὲν ἄκουσαν οὔτε τὸν Πιλᾶ-το· στράφηκαν ἀλλοῦ νὰ βροῦν τὸν ἄνθρωπο. Εἶπαν πὼς βρῆκαν νὰ κατάγεται ἀπὸ τὰ ἄλογα κτήνη καὶ διεκήρυξαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐξευγενισμένο παιδὶ τοῦ πιθήκου. Ἀρνήθηκαν δηλαδὴ κάθε πνευματικὴ ἀξία καὶ ἀνωτερότητα στὸν ἑαυτό τους. Σ᾿ αὐτοὺς ὁ Σωκράτης θὰ ἔλεγε· «Γνῶθι σαυτόν» , μάθε τὸν ἑαυτό σου.Ὁ Πασκὰλ εἶπε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε συγχρόνως «μεγαλεῖο καὶ ἀθλιότης».

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                                

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ [:Μάρκ. 8,34-38 και 9,1]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

  [Υπομνηματισμός στα εδάφια Ματθ.16,24-27]

   «Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι(:Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: “Εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί ακόμη και θάνατο σταυρικό και βίαιο. Κι ας με ακολουθήσει μιμούμενος σε όλα το παράδειγμά μου· και να μη διστάσει να προβεί στις αποφάσεις και τις θυσίες αυτές)» [Ματθ.16,24].

     «Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής· πότε δηλαδή; Όταν ο Πέτρος λίγο πριν είχε πει: « Ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο (:ο Θεός να σε φυλάξει, Κύριε, από όσα φοβερά μας είπες ότι θα σου συμβούν· Δεν πρέπει να σου συμβούν αυτά)» [Ματθ.16,22]· και άκουσε ως απάντηση από τον Κύριο: « Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων (:Πήγαινε πίσω μου και φύγε από μπροστά μου, σατανά˙ μου είσαι εμπόδιο στο δρόμο του καθήκοντός μου και πειρασμός· διότι δεν φρονείς εκείνα που αρέσουν στον Θεό, αλλά εκείνα που αρέσουν στους ανθρώπους)» [ Ματθ. 16,23]· διότι δεν αρκέστηκε στην επιτίμηση μόνο, αλλά θέλοντας να δείξει και με το παραπάνω και το ότι τα λόγια του Πέτρου ήταν άτοπα και ανάρμοστα και να αποκαλύψει και το κέρδος που θα πήγαζε από το Πάθος, λέγει: «Εσύ μου λέγεις: “ο Θεός να σε φυλάξει και να σε ευσπλαχνιστεί, ώστε να μη σου συμβεί αυτό”· εγώ όμως σου λέγω ότι δεν είναι μόνο επιβλαβές για σένα και ολέθριο το να με εμποδίσεις και να δυσφορείς για το Πάθος μου, αλλά ότι ούτε θα μπορέσεις να σωθείς εάν και εσύ ο ίδιος δεν είσαι προετοιμασμένος με κάθε τρόπο να πεθάνεις». Για να μη νομίσουν δηλαδή ότι είναι ανάξιο Αυτού το να πάθει, διδάσκει σε αυτούς το κέρδος του πράγματος, όχι μόνο με όσα είχαν προηγηθεί, αλλά και με όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν.

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ [: Γαλ. 2, 16-20]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ (:επειδή όμως μάθαμε από τη δική μας πείρα ότι δεν γίνεται δίκαιος ο άνθρωπος και δεν σώζεται με την τήρηση των τυπικών διατάξεων του μωσαϊκού νόμου, αλλά μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό, γι' αυτό λοιπόν και εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να γίνουμε δίκαιοι και να σωθούμε από την πίστη στον Χριστό και όχι από τα έργα του μωσαϊκού νόμου· διότι όπως αναφέρεται και στους ψαλμούς, με τα έργα του νόμου δεν θα δικαιωθεί και δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος)» [Γαλ.2,16· ερμ. απόδοση Παν. Τρεμπέλα].

Πρόσεξε και εδώ πώς με ασφάλεια λέγει τα πάντα. «Διότι όχι όμως ως κακό αλλά ως ασθενή στο να μας εξασφαλίσει τη σωτηρία», λέγει, «εγκαταλείψαμε τον μωσαϊκό νόμο». Εάν λοιπόν ο μωσαϊκός νόμος δεν παρέχει δικαίωση και σωτηρία στον άνθρωπο, είναι περιττή η περιτομή. Αλλά εδώ μεν έτσι αναφέρει· προχωρώντας όμως δείχνει ότι όχι μόνο είναι περιττή η περιτομή, αλλά και επικίνδυνη· κάτι το οποίο είναι και περισσότερο αξιοπαρατήρητο, το ότι δηλαδή στην αρχή μεν λέγει ότι «δεν δικαιώνεται ο άνθρωπος από τα έργα του νόμου», προχωρώντας όμως ομιλεί και με πιο βαριές εκφράσεις.

Παράδοξος τρόπος νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ ἀληθινός:

Ὁ ἐκούσιος Σταυρὸς καὶ ἡ τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων

Διότι εάν δεν σε πείθει να προστρέξεις η φύση του πράγματος, ούτε να λάβεις είσαι άξιος, αλλά ούτε και εάν λάβεις, θα γνωρίσεις καλώς εκείνο που έλαβες» Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

    

    Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

    Πάλι ἔχει γίνει ἐπίκαιρο τὸ ἐρώτημα, ἂν ἡ τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ δυνητική. Πάλι τὸ ποίμνιο ἔχει διχασθεῖ καὶ ξεκάθαρα ἀποπροσανατολισθεῖ. Καὶ ἡ διαμάχη συνεχίζεται εἰς βάρος τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, διότι τὸ ἐρώτημα καὶ λάθος εἶναι καὶ λανθασμένα τίθεται.

    Τὸ ἐρώτημα, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τίθεται, δὲν εἶναι, ἂν εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ τηρήσω τὸν ἑκάστοτε Κανόνα, ἀλλὰ ἂν θέλω νὰ εἶμαι Χριστιανός, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ πραγματικὴ ἐλευθερία: Δικαίωμα ἐπιλογῆς ἀλλὰ καὶ ὑποχρέωση ἐφαρμογῆς καὶ ὑπεράσπισης αὐτοῦ ποὺ ἐπέλεξα. Τὴν σημερινὴ Κυριακὴ μετὰ τὴν Παγκόσμια Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀκοῦμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς λέει:

«    Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ´, 24). Καὶ ὁ Τρεμπέλας μεταφράζει (ἐδῶ):

«    Ἐάν κάποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἁπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ ἀκόμη καὶ θάνατο σταυρικὸ καὶ βίαιο. Κι ἂς μὲ ἀκολουθήσει μιμούμενος σὲ ὅλα τὸ παράδειγμά μου· καὶ νὰ μὴ διστάσει νὰ προβεῖ στὶς ἀποφάσεις καὶ τὶς θυσίες αὐτές».

    Τὸ μόνο ποὺ ἔχει δυνητικὸ ἢ ἀκόμα, ἂν θέλει κανείς, καὶ προτρεπτικὸ χαρακτῆρα στὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Ὁ Χριστὸς σεβόμενος τὴν ἐλευθερία μας μᾶς ἀφήνει τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὸ δυνητικὸ ποὺ τὸ συνοδεύει. Δὲν χρειάζεται φυσικὰ νὰ ποῦμε, τί συμβαίνει μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν. Γι’ αὐτοὺς ὅμως ποὺ ἀποφασίζουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, ὁ λόγος Του εἶναι ξεκάθαρος: Θέλεις νὰ σώσεις τὴν ψυχή σου, σήκωσε τὸν σταυρό σου καὶ ἀκολούθησέ με. Δὲν λέει, ἂν μπορεῖς, δὲν λέει ἂν θέλεις, ἀλλὰ σήκωσε, προστακτική· καὶ τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς ποὺ θὰ προσπαθήσεις μὲ κόπο νὰ σηκώσεις τὸ σταυρό σου, θὰ ἔλθει καὶ θὰ στὸν κάνει -ἀνάλογα μὲ τὸ Θέλημά Του- «ἐλαφρὸ» ἡ Θ. Χάρη. Κάθε ἀντικατάσταση τῆς προστακτικῆς μὲ δυνητικοῦ χαρακτῆρα ἑρμηνεῖες ἢ ἄλλες δικαιολογίες, ἀποτελεῖ συμβιβασμό, ἐπικάλυψη τῶν ἀδυναμιῶν καὶ παθῶν μας.

Χριστιανός χωρίς σταυρό και αγώνα δεν νοείται, Κυριακή μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού († Αρχ. Γεώργιος Καψάνης) .

 

Ομιλία του μακαριστού π. Γεωργίου Καψάνη, στην τράπεζα της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, το 1985.

Αχούσαμε και πάλι σήμερα, αδελφοί μου, στο Ιερό Ευαγγέλιο τον λόγο του Κυρίου· «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Αυτή είναι η Κυριακή μετά την Ύψωσι του Τιμίου Σταυρού. Προχθές είχαμε την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Και γι’ αυτό η Εκκλησία σήμερα πάλι για τον Σταυρό μιλάει. Τον Σταυρό του Κυρίου, που πρέπει να γίνη και δικός μας σταυρός. Διότι αν και εμείς δεν σηκώσουμε τον σταυρό τον δικό μας, αν δεν συμμετέχουμε στον Σταυρό του Χριστού, τι Χριστιανοί είμαστε; Διότι Χριστιανός είναι εκείνος ο οποίος μιμείται τον Χριστό, εξ ου και Χριστιανός. Και μιμείται τον Χριστό σε όλη του την ζωή, ακόμα και στον σταυρικό Του θάνατο. Και συσταυρούται με τον Χριστό, για να συναναστηθή μαζί Του και να περιπατήση «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ. στ’ 4), καθώς λέγει ο θείος Απόστολος Παύλος.

Χριστιανός χωρίς σταυρό και αγώνα δεν νοείται. Χριστιανός που ακολουθεί ένα εύκολο δρόμο δεν νοείται. Ενόμισαν και νομίζουν μερικοί, ότι Χριστιανός είναι να τηρή κανείς μερικές ηθικές εντολές και να καλοπερνάει στην ζωή του, να έχη ανέσεις, να έχη μία ευημερία ανθρώπινη και να έχη μία ζωή ανθρωπίνως εξασφαλισμένη. Αλλά δεν είναι αυτός ο Χριστιανός. Χριστιανός είναι εκείνος ο οποίος κάθε ημέρα αγωνίζεται. Αγωνίζεται για να αγαπήση τον Θεό. Αγωνίζεται για να αγαπήση τον αδελφό του. Επειδή δε ο εγωϊσμός είναι που εμποδίζει τον άνθρωπο να αγαπήση τον Θεό και να αγαπήση τον αδελφό του, αγωνίζεται για να ξερριζώση από μέσα του τον εγωισμό. Αγωνίζεται για να ξερριζώση τα πάθη, τα οποία σκοτίζουν τον νου του ανθρώπου και αιχμαλωτίζουν την καρδιά του. Αγωνίζεται να ευαρεστήση τον Θεό. Γνωρίζει τις εντολές του Θεού και θέλει αυτές τις εντολές να τις τηρήση στην ζωή του με ακρίβεια. Όχι για να δικαιωθή απέναντι του Θεού εγωϊστικά, αλλά για να ευαρεστήση τον Κύριο από αγάπη. Και ο αγώνας που κάνει ο Χριστιανός γι’ αυτό γίνεται. Όχι για να πη στον Θεό· “εγώ είμαι εντάξει· δικαιούμαι την σωτηρία” -γιατί τότε θα ήταν ένας Φαρισαίος- αλλά για να πη στον Θεό· “Κύριε, παρ’ όλη την αδυναμία μου και την αμαρτωλότητά μου, εγώ σε αγαπώ. Και σαν έκφρασι της αγάπης μου, προσπαθώ να κάνω τις εντολές Σου και το άγιό Σου θέλημα. Και από Εσένα εξαρτάται, αν θα μου δώσης την σωτηρία και αν θα μου δώσης την Χάρι Σου”.

Παιδικό ἄγχος

Παιδικό ἄγχος

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου, Εἰδικοῦ Παιδαγωγοῦ

Τα σχολεία άνοιξαν τις πόρτες τους για να υποδεχθούν τους μαθητές τους. Οι εκπαιδευτικοί, όλων των βαθμίδων, με ανανεωμένες τις δυνάμεις και την όρεξή τους άρχισαν να παραδίδουν μαθήματα στους μαθητές τους, με λύπη όμως διαπιστώνουν ότι ορισμένοι μαθητές τους, όχι μόνον τα πρωτάκια του Δημοτικού ἤ μαθητές της πρώτης Γυμνασίου, αλλά και άλλων τάξεων, έχουν μία όχι φυσιολογική συμπεριφορά μέσα στην τάξη και στο διάλειμμα. Την διαπίστωση των εκπαιδευτικών έρχονται να την επιβεβαιώσουν και  γονείς οι οποίοι παρατηρούν ότι κάτι έχει αλλάξει στην συμπεριφορά του παιδιού τους τον τελευταίο καιρό και το ακούνε να κάνει παράπονα για όλα και για όλους. Παραπονιέται π. χ. ότι το πονάει το κεφάλι, το στομάχι, το τρώει (έχει κνίδωση) όλο του το σώμα, δεν έχει όρεξη να φάει, βλέπει τρομακτικά όνειρα και εφιάλτες, πολλοί μαθητές του Νηπιαγωγείου ή των πρώτων τάξεων του Δημοτικού βρέχουν το βράδυ το κρεββάτι τους κλπ. ʹΟλα τα παραπάνω συμπτώματα οδηγούν τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να καταλάβουν ότι τα παιδιά αυτά έχουν άγχος. 

   ʹΟλοι μας αναγνωρίζουμε ότι, όπως οι περισσότεροι μεγάλοι στην ηλικία υποφέρουν από το άγχος, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τα μικρά παιδιά. Είναι λοιπόν το παιδικό άγχος μία αντίδραση του οργανισμού του παιδιού για τις διάφορες καταστάσεις που αντιμετωπίζει στην καθημερινή του ζωή.

   Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να μας πει με λόγια αυτό που αισθάνεται, γιατί, ίσως, να  μην έχει την αναπτυξιακή ωριμότητα ή το λεξιλόγιο για να πει στους μεγαλύτερούς του «φοβάμαι», «ανησυχώ», «νιώθω πίεση».

ἅγ. Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: Γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε μὲ κάποιον, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὴν πίστη

«Γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε μὲ κάποιον, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὴν πίστη... ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι "ὂχι" πρός τό ψεῦδος καί "ναί" πρός τήν Ἀλήθεια» («Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καί τ. 1680/9.3.2007, σ. 5)!

"Ὁ Πατριάρχης (σσ. και όλοι οι Οικουμενιστές) ἀγάπησε μιὰν ἄλλη γυναῖκα μοντέρνα, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή!"

Ορθόδοξοι κληρικοί στην οικουμενιστική “λειτουργία” του Βατικανού

 Ο Ο.Τ. μας ενημερώνει ως μία από τις πολλές εφημερίδες, πως η Εκκλησία έχει υποταγεί στον Πάπα και στην Ν.Τ.Π. (ας μας πουν όσοι υποστηρίζουν τέτοια πράγματα, ποιούς Μάρτυρες του 21ου αιώνα έχουμε εμείς κοινούς με τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό; Άρα γίναμε μία εκκλησία;) . Και παράλληλα δεν σχολιάζει τίποτα, δεν καλεί τους πιστούς σε αντίσταση και στην ευλογημένη σε αυτή την περίπτωση ανυπακοή, δεν παραθέτει ούτε μία πατερική ρήση του τι πρέπει να κάνουμε ως πιστοί σε τέτοιες περιπτώσεις. Και δεν το κάνει αυτό, διότι στην πραγματικότητα ο Ο.Τ. και οι όμοιοί του αντιοικουμενιστές είναι ηθικοί αυτουργοί της προδοσίας αφού ως σφουγγάρι απορρόφησαν με ψέμματα και ανούσιες υποσχέσεις όλες τις αντιδράσεις που θα είχαν σίγουρα σταματήσει την κατρακύλα. Όμως οι εκκλησιαστικοί Πατέρες είναι ξεκάθαροι: Κανὼν ΜΕ´ Ἀποστόλων: Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω. Μ. Βασίλειος: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, ΚΟΙΝΩΝΟΥΣΙ δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδ. «Σωτήρ», Ἀθῆναι, 1972, σελ. 95).

Φωτογραφία: youtube vatican news

Ιεράρχες και κληρικοί εκπρόσωποι από τουλάχιστον εννέα Ορθόδοξες Εκκλησίες παρευρέθηκαν στην οικουμενιστική λειτουργία του Πάπα Λέοντα, αφιερωμένη στη μνήμη των Μαρτύρων και των Μαρτύρων της Πίστης στον 21ο αιώνα, η οποία πραγματοποιήθηκε στην παπική Βασιλική του Αγίου Παύλου Εκτός των Τειχών την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου.

Η εκδήλωση μεταδόθηκε από το Vatican News:

Η λειτουργία περιελάμβανε ύμνους, αναγνώσματα και προσευχές με επικεφαλής Ορθόδοξους, Καθολικούς, Προτεστάντες και Ανατολίτες εκπροσώπους, συμπεριλαμβανομένων αρκετών γυναικών Προτεσταντών ιερέων.

Ονόματα που δηλώνουν αρετές

                    

Τα ανθρωνύμια δεν είναι σχεδόν ποτέ τυχαία. Κουβαλούν ευχές, αξίες, μνήμες και πολιτισμό. .....

Ονόματα και Αρετές

Μία από τις συνηθέστερες διαχρονικές και διαγλωσσικές πηγές δημιουργίας ανθρωνυμίων είναι οι θετικές ιδιότητες ή αρετές.

Ειδικά στον λαϊκό πολιτισμό – αλλά διόλου απίθανο και στην αρχαιότητα – τέτοια ονόματα έχουν σχεδόν πάντα και ευχετική διάσταση: δίνοντας συγκεκριμένο όνομα σε κάποιον, ευχόμαστε τρόπον τινά να αποκτήσει τις ιδιότητες που δηλώνει το όνομά του και να τις επαυξήσει, ώστε να το εκπροσωπεί επάξια.

Γυναικεία ονόματα και αρετές

Έτσι, δεν είναι παράδοξο ότι πολλά γυναικεία ονόματα δηλώνουν αρετές:

"Αγάπη", "Ακακία", "Αρετή" (και "Αρετούσα"), "Γαλήνη", "Ελπίδα", "Ειρήνη", "Ευφροσύνη", "Υπομονή", "Σοφία", "Πίστη", "Χαρά" κ.ά.

Αυτό είναι κατ’ εξοχήν προνόμιο των γυναικείων ονομάτων, επειδή ταυτίζονται μορφολογικά με την αρετή που δηλώνουν.

Μικρασιατικὴ καταστροφή: Μαρτυρίες ποὺ συγκλονίζουν

Ἡ γενιὰ πού ‘ζησε τὸν χαμό, πάει ἔφυγε. Οἱ ἑπόμενες γενιὲς ὀφείλουν νὰ μαθαίνουν ἀπὸ τὴν Ἱστορία, νὰ θυμοῦνται ἀπὸ τὶς διηγήσεις καὶ νὰ κρίνουν ἀθώους καὶ φταῖχτες. Μικρασία 1922 καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς ξεριζώνεται, σφαγιάζεται, ἐξανδραποδίζεται. Ἑλλάδα 2020, ἔχει ἠθικὴ ὑποχρέωση τοὐλάχιστον νὰ μὴν ξεχάσει.

Ἡ λογοτεχνικὴ «μαρτυρία»

Πῶς περιγράφουν λογοτέχνες μας τὸν ἀφανισμὸ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὰ Μικρασιατικὰ παράλια. Ἡ στιβαρὴ πέννα τους καὶ ὁ φορτισμένος συναισθηματικός τους κόσμος ἁπλώνονται στὸ χαρτὶ καὶ ζωντανεύουν τὶς μέρες καὶ τὶς νύχτες τοῦ χαλασμοῦ.

 Γιῶργος Σεφέρης: 

Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μοῦ τὰ πῆραν. Ἔτυχε νά ‘ναι τὰ χρόνια δίσεχτα• πολέμοι, χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ• κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ, κάποτε δὲν τὰ βρίσκει• τὸ κυνήγι ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια, οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνονται στὰ καταφύγια. Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τ’ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ μήτε γιὰ τὴν μικρούλα σουσουράδα ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της• δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια, ξέρω πὼς ἔχουν τὴν φυλή τους, τίποτε ἄλλο.

Γιά μιά ἀνήσυχη ἡσυχία

 

Κορναράκης 'Ιωάννης 

Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν 

Ἄν θά μποροῦσε κανείς νά διεισδύσει πραγματικά στόν πυρῆνα τῆς ὑπαρξιακῆς ἀγωνίας τοῦ ἀνθρώπου, πού γεννᾷται ἀπό τόν πόθο γιά ἑνότητα, θά ἀνακάλυπτε ἀκριβῶς ὅτι ὁ πόθος αὐτός προδίδει τήν ψυχική δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά ἡσυχία. Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ διασπασμένος καί διχασμένος ἐσωτερικά ἄνθρωπος, ἐκεῖνος τοὐλάχιστον πού βιώνει τήν ἀνάγκη γιά ἑνότητα σάν μιά βασική ἐπιδίωξη τῆς ζωῆς, στό βάθος τῆς ἐσώτερης ψυχικῆς ὑποστάσεώς του λαχταρᾷ τήν ἡσυχία. Ἐξάλλου, ἐάν ἕνας διαταραγμένος ἀπό ἐσωτερικές συγκρούσεις καί διασπάσεις ἄνθρωπος κατέληγε στήν ψυχική του συγκρότηση καί ἑνοποίηση, τό πρῶτο ἀγαθό πού θά γευόταν θάταν ἀσφαλῶς ἡ πνευματική ἡσυχία, σάν ἔκφραση τῆς ἁρμονίας τῶν ψυχικῶν του καταστάσεων καί περιεχομένων. Γι’ αὐτό τό λόγο τό ἀσκητικό βίωμα, ἡ νηπτική πατερική ἔρημος, θά πρότεινε, σ’ αὐτόν πού διψᾷ τήν ἑνότητα καί τόν πόθο τοῦ ἀπολύτου, νά βιώσει στό ψυχικό χῶρο τῆς μοναξιᾶς τήν ἀσκητική ἡσυχία καί τήν «ἀναχώρηση» ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου. Κι’ ἐδῶ βέβαια θά ἀντιμετώπιζε κανείς μιά «παράλογη» ἴσως πραγματικότητα, μιά ἰδιάζουσα κατάσταση ἡσυχίας καί ψυχικῆς μοναξιᾶς.

Στήν κοινή ἀντίληψη τοῦ κόσμου, ἀλλά καί μέσα στό πνεῦμα πολλῶν πού ἀποφασίζουν νά ἐνταχθοῦν στήν ἀσκητική πολιτεία, ἡ ἡσυχία τῆς μοναχικῆς ζωῆς κατανοεῖται σάν ἐγκατάλειψη μιᾶς πραγματικότητος καί σάν παραίτηση ἀπό τήν κοινωνική λειτουργία τῆς ζωῆς. Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἡ μοναχική πολιτεία ἐπιλέγεται πολλές φόρες σάν τρόπος ζωῆς κάτω ἀπό τήν πίεση τῆς ψυχικῆς ἀνάγκης γιά φυγή, γιά «ἐγκατάλειψη», γιά ἀναζήτηση μιᾶς σωματικῆς καί πνευματικῆς ἠρεμίας μέσα στήν ἀπουσία τῶν κοσμικῶν φροντίδων καί θορύβων. Στήν περίπτωση αὐτή, κουρασμένος κανείς ἀπό τή ζωή, ἀπογοητευμένος ἀπό τίς αὐταπάτες πού προσφέρει, ἀηδιασμένος ἀπό τίς ἐπίπλαστες διανθρώπινες σχέσεις ζητεῖ νά προστατευθεῖ καί νά ἡσυχάσει, νά ἀναπαυθεῖ στήν ἀγκαλιά τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἀλλά ἐδῶ ἀκριβῶς εὑρίσκεται ἡ συγκλονιστική παρεξήγηση, τήν ὁποία ἐξαρθρώνει ὁ Ἰσαάκ ὁ Σῦρος μέ τίς δυνατές του περιγραφές καί τίς διακριτικές του ἀπεικονίσεις.

Αγ. Γεώργιος ο Προσκυνητής: Ένας νέος Άγιος της Ορθοδοξίας (θαυμαστά περιστατικά και ο βίος του)

Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, υπήρξε ένας ευλαβέστατος Ρουμάνος λαϊκός, γνωστός γιά την αγιότητά του σε όλη την Ρουμανία.

Κάποτε θέλησε να ταξιδέψει με το τρένο, γιά να πάει στην πόλη Ρώμαν. Μπήκε στο τρένο, αλλά δεν αγόρασε εισιτήριο, διότι δεν είχε χρήματα. Ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ο οποίος δεν τον γνώριζε, μόλις διαπίστωσε ότι δεν έχει εισιτήριο, του είπε να κατέβει αμέσως στην επόμενη στάση.

Οι επιβάτες του τρένου, προέτρεπαν τον ελεγκτή, να μην κατεβάσει τον γέρο-Γεώργιο, διότι είναι άγιος άνθρωπος και πάμπτωχος, αλλά ο ελεγκτής ήταν ανένδοτος. Έτσι, στην πρώτη στάση, κατέβηκε ο γέροντας λέγοντας:

«Αγαπητοί μου, να μένετε με τον Θεόν και τη Μητέρα του Κυρίου μας!»

Όταν όμως θέλησε να ξεκινήσει το τρένο, δεν μπορούσε καθόλου να μετακινηθή. Κοίταξαν την μηχανή γιά τυχόν βλάβη και δεν βρήκαν τίποτε. Στη συνέχεια άλλαξαν την ατμομηχανή, ακόμα και τον μηχανοδηγό αντικατέστησαν, αλλά το τρένο δεν ξεκινούσε… Όλοι απορούσαν Τότε ένας από εργαζομένους στην Σιδηροδρομική Εταιρεία, είπε:

«Πιστεύω ότι, το τρένο δεν ξεκινά, διότι ο ελεγκτής κατέβασε τον γέρο-Γεώργιο».

Αμέσως όλοι μαζί άρχισαν να καλούν τον γέροντα να επιβιβασθή στο τρένο. Ο γέρο-Γεώργιος ανέβηκε στο τρένο και αυτό ξεκίνησε, χωρίς καμμία άλλη παρέμβαση!

Στις 25 Μαρτίου 2018 έγινε από το Πατριαρχείο Ρουμανίας η επίσημη αγιοκατάταξη του Γέρο- Γεωργίου Λαζάρ (Άγ. Γεώργιος ο Προσκυνητής) (1846-1916)

Α) Η ζωή του

«…δεν θα δώσεις εσύ λόγο, για την αλλαγή του Ημερολογίου...»

Όραμα θαυμαστόν και Αποκαλυπτικόν περί της αλλαγής του Ημερολογίου… 

Μακάρι οι Γ.Ο.Χ. που ζουν στο σχίσμα να καταλάβουν

                             

Ο Ρουμάνος  Άγιος  ηγούμενος Ιωαννίκιος  Μορόι. 

Οί ευθύνες τής αλλαγής του Ημερολογίου και Εορτολογίου πού επέφεραν τον Χριστιανικό διχασμό μέσα στήν Ορθοδοξία, θα κυνηγάνε σάν ανάθεμα μέχρι και την άλλη ζωή όσους μεγάλους αξιωματούχους Πατριάρχες και Επισκόπους συνήργησαν καί παρέσυραν τούς πιστούς διχοτομώντας έτσι την Εκκλησία...

Οι μικροί μέσα στον κόσμο, ότι βρήκαν από τούς γονείς τους, αυτό καί ακολουθούν. Στό Παλαιό γεννήθηκαν, το Παλαιό ακολουθούν ! Στό Νέο γεννήθηκαν, τό Νέο ακολουθούν ! 

Η ευθύνη όμως για τον διχασμό παραμένει πάντα στούς μεγάλους !  

Η ιστορία της Ιεράς Μονής Σιχαστρίας στην Ρουμανία είναι στενά συνδεδεμένη με τον Πρωτοσύγκελο Ιωαννίκιο Μορόι ο οποίος μετά από το 1909 αναγέννησε από τις στάχτες για τέταρτη φορά στην ιστορία της την μονή αυτή.

Το 1944 τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γέροντας του 20ου αιώνα στην Ρουμανία ο γέροντας Κλεόπας Ηλίε, καταστώντας την Μονή Σιχαστρίας ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα της σύγχρονης Ρουυμανίας.

Μιά από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που έζησε ο πρωτοσύγκελος Ιωαννίκιος Μορόι στην Σιχαστρία, ήταν η αλλαγή του ημερολογίου, τον Οκτώβριο του 1924. Σχεδόν τρία χρόνια ο ηγούμενος δεν ήθελε να αλλάξει το ημερολόγιο και να ακολουθεί το νέο. Φοβόνταν μήπως έκανε κάποιο μεγάλο λάθος. 

Σε αυτό τον επηρέαζαν και πολυάριθμοι μοναχοί και πνευματικοι οι οποίοι τον συμβούλευαν να μην αλλάξει το ημερολόγιο.

Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης περί Παπισμού

„τόν δικό τους Πάπα ὄχι μόνο δέν τόν ἔχουμε δεκτό σέ κοινωνία, ἀλλά τόν ἀποκαλοῦμε καί αἱρετικό… διότι δέν εἶναι δυνατόν νά βροῦμε τούς τωρινούς λεγομένους Πάπες νά εἶναι σέ συμφωνία μέ τήν πίστη καί τήν ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἀλλά μόνον μέ τήν ἄρνησή του“

Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης

Ὁ Ἅγιος Συμεών Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1416/1417‒1429), κατά τόν Ἅγιο Γεννάδιο Σχολάριο «ὁ θεῖος ἀρχιερεύς Συμεών», εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ὀρθοδόξους δογματικούς θεολόγους τοῦ 15ου αἰ., ἀλλά καί ἀπό τούς σπουδαιότερους «λειτουργιολόγους» τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τούς θεολόγους πού μελέτησαν ἐκτενῶς τήν λειτουργική ζωή Της.

Γράφει σχετικῶς μέ τήν ἀπόρριψη τῆς ἄκτιστης θείας χάρης ἀπό τούς Λατίνους καί τήν συνεπαγόμενη προσθήκη τοῦ Filioque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Γιά τήν ὁποία χάρη οἱ Λατῖνοι ἀφ᾿ ἑνός ἔχουν ἄγνοια, ἀφ᾿ ἑτέρου δογματίζουν ὅτι λαμβάνουμε [οἱ ἄνθρωποι] τό  Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑποστατικῶς [ὡς Πρόσωπο]. Τό ὁποῖο εἶναι ἄκρα βλασφημία, νά λέγουν [δηλαδή] ὅτι δεχόμαστε τήν ἄκτιση καί ἄπειρη Φύση ὑποστατικῶς, καί ὡς ἐκ τούτου νά ὑποστηρίζουν ἀνοήτως τήν ἐνσάρκωση τοῦ Πνεύματος […] Βλασφημοῦν συνεπῶς οἱ καινοτόμοι καί βρίσκονται μακριά ἀπό τό Πνεῦμα, ἀφοῦ βλασφημοῦν κατά τοῦ Πνεύματος καί καθόλου δέν ὑπάρχει σέ αὐτούς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· γι᾿ αὐτό καί εἶναι ἀχαρίτωτα τά δικά τους [μυστήρια καί θεσμοί] διότι ἀθετοῦν τήν χάρη τοῦ Πνεύματος καί Τό ὑποβιβάζουν.

Ραβίνος ευλόγησε τον πρωτοσύγκελο Πρωτοπρ. Ηλία Βίλη

 Θα πουν τώρα πολλοί:  Δεν τον ευλόγησε, η φωτογραφία το δείχνει έτσι! Άλλοι: Και τι έγινε, κακό είναι; Άλλοι: Παρόλα αυτά είναι πολύ καλός ιερέας (τώρα πως φαίνεται αυτός ορθόδοξος ιερέας είναι άλλη σημαντική ερώτηση)! Και οι χειρότεροι και τελευταίοι: Ντροπή, αλλά πρέπει να κάνουμε οικονομία!!! Έτσι δεν θα αλλάξει τίποτα.

Του Θεόδωρου Καλμούκου - Εθνικός Κήρυκας

---

Στο πλαίσιο της επιμνημόσυνης δέησης, που έγινε την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν της Νέας Υόρκης, για την ανάπαυση των ψυχών των αθώων αδικοχαμένων θυμάτων του τρομοκρατικού πλήγματος το 2001, ραβίνος της Νέας Υόρκης ευλόγησε τον πρωτοσύγκελο της Αμεσης Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου, Ηλία Βίλη.

Συγκεκριμένα, ο ραβίνος ευλόγησε επάνω στο κεφάλι του τον π. Βίλη συνοδεύοντας την ευλογία του με προσευχή. Από όσο μπορεί να γνωρίζει ο «Ε.Κ.» είναι πρώτη φορά που Εβραίος ραβίνος ευλογεί και προσεύχεται επάνω στο κεφάλι Έλληνα Ορθόδοξου ιερέα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τηλεφωνικό μήνυμα του «Εθνικού Κήρυκα» στον πρωτοσύγκελο Ηλία Βίλη, το Σάββατο απόγευμα, 13 Σεπτεμβρίου, παρέμεινε αναπάντητο.

Το γεγονός ανάρτησε ο ίδιος ο π. Βίλης, στον λογαριασμό του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα στο Χ γράφοντας σχόλιο δίπλα στις αναρτημένες φωτογραφίες απ’ όπου και τις άντλησε ο «Ε.Κ.».

Ο δρόμος τῆς θεραπευτικῆς μας εἶναι ὅπως πάντοτε τριαδολογικός: σοφία, ἀγάπη καί ταυτόχρονα σταυρός...

Κυριακή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ.

Ύψωση του Τιμίου Σταυρού-Μονή Βισόκι Ντέτσανι 14ος αιώνας

Προσέγγιση τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου στο Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα τῆς Έορτῆς (Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου 1:18-24). [Ἀπομαγνητοφώνηση - σύνδεσμος ὀμιλίας στο τέλος τοῦ κειμένου]

Ἡ σημερινὴ ἐορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔχει μὲν ἀφετηρία της ἱστορικὴ ἕνα γεγονὸς ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ δεκαπέντε περίπου αἰῶνες καὶ ἦταν σπουδαῖο γεγονός, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν στέκεται στὴν ἀνάμνηση ἀπλῶς τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος, ἡ Ἐκκλησία καὶ θεολογεῖ – καὶ θεολογεῖ ὄχι ἀφηρημένα, θεολογεῖ πρακτικὰ καὶ θεραπευτικά. Προβάλλεται λοιπὸν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὡς γεγονὸς κεντρικὸ τῆς πορείας τῆς πνευματικῆς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Καὶ σὲ αὐτὸ θὰ πάμε νὰ σταθοῦμε, ἀξιοποιῶντας κατ’ ἐξοχὴν τὸ κείμενο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο.

Νὰ τὸ πῶ μὲ ἀπλὰ λόγια. Ὁ Θεὸς μὲσα στὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του μᾶς ἔδωσε καὶ σοφία καὶ μάλιστα πλεονάζουσα σοφία. Τόση σοφία ποὺ ἐπιτρέπει νὰ φτάνουμε καὶ σὲ Ἐκεῖνον, νὰ ὁμοιάζουμε σὲ Ἐκεῖνον. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦταν δεμένη μὲ τὴ σοφία ποὺ μᾶς ἔδωσε, ἐμεῖς τὴν ἀποκόψαμε ἀπὸ τὴν πηγὴ της καὶ θελήσαμε νὰ γίνουμε σοφοὶ χωρὶς Αὐτόν. Αὐτὴ ἡ ἀποκοπὴ εἶναι τραγωδία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀρρώστια. Νὰ γίνεσαι σοφός, χωρὶς τὴν πηγὴ τῆς σοφίας καὶ χωρὶς νὰ καταλαβαίνεις τὸν Δωρεοδότη, αὐτὸ εἶναι τραγωδία. Καὶ ὁ Θεός, μὲσα στὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του, ἀντὶ νὰ δώσει μιὰ ἄλλη ἀπάντηση, θὰ ἔλεγα τιμωρίας – ποὺ δὲν τὸ ἔκανε – πάει παρακάτω τὴν ἀγάπη καὶ τὴ σοφία Του.

Ὁ Τίμιος Σταυρός

Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας

Μακάριε, πραγματικά, καὶ ζωοποιὲ Σταυρὲ τοῦ Σωτῆρος, τὸν μὲν θάνατο κατενίκησες, τὸν δὲ διάβολο, πού κυριαρχοῦσε σ’ αὐτόν, ἐξαφάνισες.

Θεῖε Λόγε, καὶ πραγματικὴ σοφία τοῦ Πατέρα· Σὺ ἀποκάλυψες τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τοῦ παμπόνηρου ἐχθροῦ, καὶ ξεγύμνωσες τήν κρυμμένη κακία του, ὥστε καὶ μεῖς τώρα νὰ λέμε «ὅτι δὲν ἁγνοοῦμε τά σχέδιά του» (Β΄ Κορ. 2, 11).

Φιλάνθρωπε καὶ ἀγαθὲ Δέσποτα· Σὺ μᾶς ἀπηλευθέρωσες ἀπό τήν αἰχμαλωσία, ἐνῶ ἤμασταν ὑποδουλωμένοι στὴν ἁμαρτία· Σύ Κύριε, μέ τό δικό σου θάνατο, μᾶς ἐλευθέρωσες. Διότι γνωρίζουμε, ὅτι ἐλευθερωθήκαμε πλέον ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Πραγματικὲ εἰρηνοποιὲ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ· Σὺ μᾶς χάρισες πάλι τὴν υἱοθεσία, καὶ ἀφοῦ μᾶς συμφιλίωσες μὲ τὸν Πατέρα σου, κατάργησες τὴν ἔχθρα πού ὑπῆρχε μέσα στὴ σάρκα μας.

Η κόρη του προξένου Χόρτον για τη Μικρασιατική Καταστροφή

«γυρνάμε και το άλλο μάγουλο στους Τούρκους, για λόγους γνωστούς μόνο σε διευθυντές μεγάλων Εταιρειών»

  

Της Νάνσυ Χόρτον (κόρη του Αμερικανού πρόξενου στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον)

Περιοδικό Ελλοπία τ. 13, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1992, σελ. 44-47

Οι περισσότεροι συνήθως ενδιαφέρονται για την πολιτική άποψη των γεγονότων της Μικρός Ασίας. Μια και μου ζητήθηκε όμως να γράψω για τις εμπειρίες του πατέρα μου, ας σημειώσω ότι είχε ένα μυστικιστικό δεσμό με τη Σμύρνη. Πώς ένας Γιάνκης δέκατης γενιάς από μια κωμόπολη στα βορινά της Πολιτείας της Νέας Υόρκης σχετίσθηκε τόσο με μια πόλη στην ακτή της Μικράς Ασίας; Μικρό παιδί ο πατέρας του του διάβαζε από τη Βίβλο, μεταξύ των άλλων και από το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η Σμύρνη, ως η τελευταία από τις επτά πόλεις της Αποκάλυψης που επέζησε, του έκανε βαθιά εντύπωση, που την κράτησε σε όλη του τη ζωή και την ανέφερε συνέχεια στα έργα του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπηρέτησε σε πολλά άλλα διπλωματικά πόστα, σε μέρη που θεωρούνταν καυτά, αλλά, όπως έλεγε, η Σμύρνη ήταν η Μέκκα των φιλοδοξιών του. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν μοιραίο να είναι παρών στο θάνατο των χριστιανών και την καταστροφή της πόλης. Η Σμύρνη ήταν η μοίρα του. Είχε συνδέσει στενά τον συμβολισμό της Αποκάλυψης για τον αγώνα ανάμεσα στο καλό από τη μια μεριά και το σκοτάδι και την απληστία από την άλλη με τα γεγονότα που παρακολουθούσε στη Σμύρνη και τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της.

Ο Χόρτον πήγε στη Σμύρνη κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και αντιπροσώπευε τα συμφέροντα όλων των συμμάχων μέχρι τη στιγμή που η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο και εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. «Γία πρώτη φορά σε εκατό χρόνια», είπε, «η αμερικανική σημαία κατεβάστηκε από το Προξενείο». Πάντα σχολίαζε ο Χόρτον, «γυρνάμε και το άλλο μάγουλο στους Τούρκους, για λόγους γνωστούς μόνο σε διευθυντές μεγάλων Εταιρειών».

Η νίκη των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και ο αγώνας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κέρδισαν τον θαυμασμό των Βρετανών πολιτικών και ειδικά του Λόυντ Τζωρτζ. Έγινε επίσης εμφανές ότι ορισμένες εδαφικές κτήσεις της Ελλάδας θα ήταν πολύ σημαντικές για τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι οι Βρετανοί προσκάλεσαν το Βενιζέλο στο Λονδίνο. Ήθελαν μια βάση κοντά στην Αδριατική: το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Σε αντάλλαγμα, είπανε, η Ελλάδα θα έπαιρνε την Κύπρο. Οι Έλληνες όμως δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο Λόυντ Τζωρτζ δεν ήταν σε θέση πάντοτε να επιβάλει πολιτική που δεν θα είχε την έγκριση της τάξης που κυβερνούσε ουσιαστικά την Αγγλία.

Χριστιανός καί Σταυρός

                

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος    

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.

Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;

Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς. Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.

Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου.

Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις.

Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».

Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή γιά χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!…

Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

                     

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ [: Α΄Κορ. 1,18-25]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

     «῾Ο λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. Γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. Ποῦ σοφός; Ποῦ γραμματεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;

(:Πράγματι λοιπόν η διάδοση του κηρύγματος αυτού οφείλεται στην θεία του δύναμη· διότι το κήρυγμα για τον σταυρό σε εκείνους βέβαια που βαδίζουν τον δρόμο της απώλειας φαίνεται μωρία και κουταμάρα˙ σε μας όμως που είμαστε στον δρόμο της σωτηρίας είναι δύναμη Θεού που σώζει. Ναι. Τους φαίνεται μωρία και δεν μπορούν να νιώσουν τη δύναμη του Ευαγγελίου, αν και παρουσιάζονται με την αξίωση ότι είναι σοφοί. Διότι έχει γραφεί από τον Ησαΐα, που μίλησε εκ μέρους του Θεού: ‘’Θα εξαφανίσω την σοφία αυτών που παρουσιάζονται ως σοφοί, και θα παραμερίσω ως ανώφελη και άχρηστη τη φρόνηση εκείνων που κομπάζουν με την ιδέα ότι είναι συνετοί ’’. Πού υπάρχει τώρα σοφός; Πού υπάρχει έμπειρος διδάσκαλος του Μωσαϊκού νόμου; Πού επιδέξιος συζητητής της άπιστης και άθεης αυτής εποχής; Δεν απέδειξε ο Θεός ανόητη τη σοφία των ανθρώπων που έχουν τα κοσμικά φρονήματα της εποχής μας;)» [Α΄Κορ.1,18-20]

      Για τους ασθενείς και για όσους ψυχορραγούν, ακόμη και οι υγιεινές τροφές είναι αηδιαστικές και οι φίλοι και οι συγγενείς φορτικοί και πολλές φορές ούτε καν αναγνωρίζονται, αλλά επιπλέον φαίνονται ενοχλητικοί. Το ίδιο λοιπόν συνήθως συμβαίνει και με όσους έχουν χάσει τις ψυχές τους· αγνοούν δηλαδή όσα τους φέρνουν τη σωτηρία και νομίζουν ότι τους ενοχλούν όσοι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω της φύσεως του πράγματος, αλλά λόγω της νόσου εκείνων. Και ό,τι ακριβώς κάνουν όσοι παραπαίουν, που αποστρέφονται δηλαδή και υβρίζουν συνεχώς όσους φροντίζουν γι’ αυτούς, αυτό παθαίνουν και οι άπιστοι. Αλλά όπως ακριβώς όσοι υβρίζονται από εκείνους, δεν ανταποδίδουν τις ύβρεις, αλλά τότε πολύ περισσότερο τους ελεούν και δακρύζουν –και είναι τούτο η τελευταία απόδειξη της δύναμης της ασθένειάς τους, όταν αγνοούν τα πλέον αγαπημένα τους πρόσωπα – έτσι και εμείς ας πράττουμε για τους ειδωλολάτρες και ας θρηνούμε γι’ αυτούς περισσότερο από τις γυναίκες, διότι αγνοούν την κοινή σωτηρία. Δεν πρέπει δηλαδή γυναίκα να αγαπά τόσο πολύ έναν άντρα όσο εμείς πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και να τους προσελκύουμε προς τη σωτηρία είτε κάποιος είναι ειδωλολάτρης, είτε οποιοσδήποτε άλλος.

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού: Ιστορικό εορτής, θεολογική σημασία, περιγραφή εικόνος

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

 

Ἡ 14η Σεπτεμβρίου εἶναι γνωστή εἰς τούς Χριστιανούς ὡς ἡμέρα «τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Εἶναι ἡμέρα ἀργίας καί νηστείας, διά νά δυνηθοῦν οἱ πιστοί νά προσκυνήσουν «τό ζωομύριστον ξύλον» καί τόν «θαυμάτων θησαυρόν», τόν «συνθετοτρισόλβιον» Σταυρόν καί «χαρίτων παροχέα» (α’ Οἶκος εἰς τόν τίμιον Σταυρόν).

Πρίν προχωρήσωμεν εἰς τήν περιγραφήν τῆς εἰκόνος τῆς Ὑψώσεως, εἶναι ἀνάγκη νά ἴδωμεν τό ἱστορικόν τῆς ἑορτῆς καί τήν θεολογικήν της σημασίαν.

Διά τήν θέσπισιν τῆς ἑορτῆς αὐτῆς ὁ Καθηγητής Ἰ. Φουντούλης γράφει:

«Οἱ ἱστορικές ἀρχές τῆς ἑορτῆς χάνονται μέσα στήν πολιά ἀρχαιότητα. Στίς 13 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 335 ἔγιναν τά ἐγκαίνια τοῦ μεγάλου ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, πού ἔκτισε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος στόν τόπο τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου. Ἔκτοτε κατά τήν ἐπέτειο τῶν ἐγκαινίων μεγάλη πανήγυρις ἐγίνετο στά Ἱεροσόλυμα. Καί στά σημερινά μας λειτουργικά βιβλία τήν ἰδία ἡμέρα ἀναγράφεται ἡ «μνήμη τῶν ἐγκαινίων τῆς ἁγίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἀναστάσεως» καί ἡ Ἀκολουθία τῆς ἡμέρας ἀναφέρεται στά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ ἐκείνου. Ἡ ἑορτή διαρκοῦσε ὀκτώ ἡμέρες. Τήν δευτέρα ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, τήν 14 Σεπτεμβρίου, κατά τήν μαρτυρίαν ἀρμενικοῦ λειτουργικοῦ κειμένου τοῦ Ε’ αἰῶνος, ἐγίνετο σύναξις εἰς τόν Γολγοθᾶ «καί ἔδειχναν τόν τίμιο Σταυρό σ᾽ ὅλο τό ἐκκλησίασμα». Ὁ τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν τό σεβασμιώτερο κειμήλιο τοῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ἦταν ἑπόμενο εἰδική πανήγυρις νά καθιερωθῇ γι᾽ αὐτόν ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συρροῆς τοῦ λαοῦ γιά τόν ἑορτασμό τῶν ἐγκαινίων».

Η αίρεση και τα χάλια μας…

             

Η αίρεση και τα χάλια μας…

Χαράλαμπος Μηνάογλου

   Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες πολλά κείμενα για τους διάφορους αρχιμανδρίτες με παράνομη δραστηριότητα, αλλά και για το κλείσιμο ελλείψει μαθητών της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Οι περισσότεροι ξαφνιαζόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε τι φταίει, παρότι αυτό είναι ξεκάθαρο εδώ και αρκετά χρόνια. Και οι δύο αυτές καταστάσεις έχουν ως πρώτο και κύριο αίτιο την άρνηση του Χριστού από μέρους των οικουμενιστών δεσποτάδων τόσο του πατριαρχείου όσο και της ελλαδικής.

  Λέει ο άλλος, μα αρχιμανδρίτης και να πουλάει τα τιμαλφή της μονής; Αρχιμανδρίτης και να μιλάει με λαϊκούς για να τον κάνουν μητροπολίτη; Αρχιεπίσκοπος και να διώχνει τους μοναχούς παραδίδοντας την μονή σε κρατική διαχείριση; Ε τι περιμένουμε δηλαδή από ανθρώπους που αρνούνται την ορθοδοξία και θεωρούν ότι ο Παπισμός είναι εκκλησία; Δηλαδή, υπάρχει εδώ το τελείως ανακόλουθο, όταν κάποιος δεν φοβάται τον Θεό, περιμένουμε να φοβηθεί τον νόμο; Ή περιμένουμε από αυτόν που βλασφημεί στο Πνεύμα το Άγιο να μην δρα για το ίδιον συμφέρον;

Όταν ο Ουρανός αναθεματίζει περιφανείς «απυροβλήτους» Κληρικούς από τον Βίο του Οσίου Σάββα του Νέου, του Αγιορείτου.

                                         

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)

«… ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Νέος, ὁ Βατοπαιδινός, βλέπει ἐν θεϊκῇ ἐκστάσει τό ὅραμα τοῦ οὐρανίου ἀναθεματισμοῦ τοῦ Ἀκινδύνου»

Ἡ συνάφεια τῶν θεολογικῶν καί ἐκκκλησιαστικῶν πραγμάτων τοῦ τελευταίου μηνός, μᾶς ὁδηγεῖ στό νά ἐνθυμηθοῦμε καί πάλιν, ὅτι ὁ Θεός παρεμβαίνει ἐκεῖ, ὅπου οἱ ἀνθρώπινοι ἀγῶνες καί προσπάθειες προσκόπτουν! Ἄλλωστε, ὁ Κύριος περιμένει νά ἐκδηλωθεῖ πρῶτα ἐν τῇ πράξει τό ὁλόκληρο τῆς προθέσεώς μας, ὥστε Αὐτός ὕστερα νά ἐπιστέψει, νά στεφανώσει, μέ τήν δική Του παρέμβαση, τίς θεοφιλεῖς προσπάθειές τῶν πιστῶν Του· ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Καί σέ ὅλα τά ἄλλα, αὐτή τήν συνήθεια ἔχει ὁ Δεσπότης [Χριστός]: ὅταν ἐμεῖς συνεισφέρουμε τά δικά μας, τότε καί ὁ Ἴδιος χορηγεῖ μέ ἀφθονία τά δικά Του [ἀγαθά]» [1]. Ἔτσι διαζωγραφεῖται ἡ ἀλληλουχία στήν «συνεργία», τήν συνεργασία, τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων: πρῶτα πράττουμε ἐμεῖς τό κατά δύναμιν καί μετά παρεμβαίνει ὁ Θεάνθρωπος Χριστός.

Παρακάτω παραθέτουμε ἕνα φοβερό ὅραμα τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Νέου, τοῦ Βατοπαιδινοῦ (1283-1348), ὅπως τό κατέγραψε ἀπό ἐκεῖνον ὁ μαθητής του, ὁ Ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1353-1355 καί 1364-1376). Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος εἶναι, ὡς γνωστόν, καί ὁ σπουδαιότερος μετά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ θεολόγος τῶν Ἁγίων Ἡσυχαστῶν Πατέρων τοῦ 14ου αἰῶνος. 

Τό ὅραμα ἀφορᾷ στόν ἀναθεματισμό ἀπό τήν Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καί τήν Οὐράνια Ἱεραρχία, τοῦ Γρηγορίου Ἀκινδύνου, αἱρετικοῦ θεολόγου καί Κληρικοῦ, ἀντιπάλου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ· ἡ ὅραση τοῦ ἀναθεματισμοῦ ἔγινε, γιά νά βεβαιωθεῖ πλήρως ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Νέος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπί τούτου ἀμφιβολίες, ὅτι ὁ Γρηγόριος Ἀκίνδυνος ἦταν ὄντως αἱρετικός καί ἀφορισμένος ἀπό τόν Οὐρανό· διότι ὁ Ἀκίνδυνος ὄχι μόνον ἀπέλαυε τῆς πατριαρχικῆς προστασίας, ἀλλά πρό τούτου ὑπῆρξε ὑποστηρικτής τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν Ἡσυχαστῶν. Ὁ οὐράνιος ἀναθεματισμός τοῦ Ἀκινδύνου λαμβάνει χώρα μετά τόν ἀφορισμό τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τόν Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα, προστάτη τοῦ Ἀκινδύνου, ἀλλά πρίν ἀπό τόν ἐπίσημο ἐκκλησιαστικό ἀφορισμό τοῦ Ἀκινδύνου (καί τοῦ Καλέκα) ἀπό τούς ἐπικρατήσαντες Ὀρθοδόξους τῆς μερίδος τοῦ Παλαμᾶ· διότι ἐν ἀντιθέτῳ περιπτώσει, ἄν οἱ δύο αἱρεσιάρχες εἶχαν ἀφορισθεῖ ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, ὁ Ἅγιος Σάββας δέν θά εἶχε ἀμφιβολία περί τοῦ πράγματος.

Ἡ παροῦσα δημοσίευση ἀφιερώνεται στόν σεβαστό καί ἀγαπητό αἰδεσιμολογιώτατο Πρεσβύτερο τῆς Πάφου π. Δῆμο Σερκελίδη, καί σέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς τούς ἀδίκως διωκομένους ἤ διωχθέντες κατά καιρούς ἀπό τούς (φιλο)αιρετικούς, μεταξύ τῶν ὁποίων καί στόν μακαριστό καί φίλτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Μανώλη· εἶναι εὔελπις ὑπόμνηση, ὅτι τό «ἀνώτατο ἀκυρωτικό Δικαστήριο», πού δέν ἐξαπατᾶται, τό «ἀνεξαπάτητον δικαστήριον» [2] δέν εὑρίσκεται ἐπί γῆς, ἀλλ’ ἐν Οὐρανῷ, ὅπου συνεδριάζουν οἱ πνευματέμφοροι Ἅγιοι Ἱεράρχαι. Καί ἡ «σύναξη τῶν παρανόμων» προορίζεται, ἀπό τήν ἰδική της κακόνοια καί ἀμετανοησία, γιά τό αἰώνιον πῦρ [3].