Το αξονικής βαρύτητας πρόβλημα της κοινωνίας μας (όπως και όλων σχεδόν των σημερινών κοινωνιών του 'Δυτικού' λεγόμενου κόσμου) είναι η έκλειψη, στο στοχαστικό τους σύμπαν, της έννοιας και προβληματικής της υπαρξιακής πραγμάτωσης (της ''σωτηρίας'' στο χριστιανικό-εκκλησιαστικό γλωσσάρι). Η έννοια αυτή και η σχετιζόμενη με αυτήν προβληματική έχουν αντικατασταθεί με την καλοπέραση στην διάρκεια της εδώ, μερικών δεκαετιών το πολύ, βιολογικώς νοούμενης ζωής.Η έννοια της ''σωτηρίας'' έχει καταστεί άγνωστη στις κοινωνίες μας πλέον. Όταν εκφέρεται -πράγμα που συμβαίνει πολύ σπανίως- ηχεί περίεργα στα αυτιά των περισσοτέρων. Και αντιμετωπίζεται με απορία (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή με χλεύη και εχθρότητα.
Είναι μια αντικατάσταση που μπορεί να παραλληλιστεί με την αντικατάσταση του νερού με χλωρίνη στο πότισμα. Στις πρώτες ώρες -ίσως και επί μία με δύο μέρες- δεν θα πολυφανεί η διαφορά. Μετά όμως θα επέλθει ο μαρασμός και ο θάνατος του φυτού.
Πρόκειται για αντικατάσταση που αποτελεί το πλήρες αναποδογύρισμα της ρήσης του Χριστού ''όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα την χάσει, ενώ όποιος την χάσει για χάρη μου θα την βρει''. Μια αντικατάσταση που φέρει τον όλο άνθρωπο σε πλήρη κόντρα με τα της εγγενούς φύσης του ως εικόνας Θεού.
Οπότε... ο μαρασμός και ο θάνατος δεν μπορεί παρά να είναι ό,τι πιο αναμενόμενο για μια κοινωνία που έχει προβεί σε ένα τέτοιo αναποδογύρισμα σκοπών και αξιών.
