Ο Ο.Τ. με το ακόλουθο άρθρο θέλει υποτίθεται να τιμήσει τον αείμνηστο Αυγουστίνο Καντιώτη. Τότε γιατί δεν αναφέρει ότι ο Καντιώτης μαζί με σύσσωμο το Άγιο Όρος δεν μνημόνευε τον οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα; Μήπως γιατί τότε θα έπρεπε να τον μιμηθούν; Όταν κρύβετε σημαντικές πληροφορίες από την ζωή ενός αγωνιστή κληρικού για να μη εκτεθείτε, τότε ψεύδεστε κύριοι του Ο.Τ.
(20/04/1907 – 28/08/2010) Μία συνοπτικὴ ἐξιστόρησις τοῦ βίου του
Τοῦ κ. Παναγιώτου Τσαγκάρη, Θεολόγου
Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, κατὰ κόσμον Ἀνδρέας, γιὸς τοῦ μικρέμπορου στὸ ἐπάγγελμα, Νικολάου Ἀνδρ. Καντιώτη καὶ τῆς διδασκάλισσας Σοφίας, τὸ γένος Θρεψιάδου, γεννήθηκε στὶς Λεῦκες Πάρου στὶς 20 Ἀπριλίου 1907.
Σὲ ἡλικία 8-10 ἐτῶν γνωρίζεται μὲ τὸν ὅσιο ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Λογγοβάρδας Πάρου, τὸν Ἀρχιμ. Φιλόθεο Ζερβάκο, τὸν ὁποῖο θὰ ἔχει ἀπὸ τότε καὶ στὸ ἑξῆς πνευματικὸ πατέρα μέχρι τῆς ἐκδημίας ἐκείνου τὸ 1980. Εἰσάγεται τὸ 1926 στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν, ἀπ’ τὴν ὁποία ἀποφοιτᾶ τὸ 1929. Τὸ 1935 στὴν Μητρόπολη Αἰτωλίας κείρεται μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Αὐγουστῖνος καὶ χειροτονεῖται Διάκονος. Ὑπηρετεῖ ὡς Πρωτοσύγκελλος στὴ Μητρόπολη Αἰτωλίας (1935-1941), ὡς Ἱεροκήρυκας στὰ Ἰωάννινα (1941), στὰ Γιαννιτσὰ (1942), ὅπου χειροτονεῖται Πρεσβύτερος, στὴ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Ἀπὸ ἐκεῖ παίρνει διαδοχικὲς ἀποσπάσεις στὸ Κιλκίς, στὴ Βέροια, στὴν Ἔδεσσα καὶ στὴ Φλώρινα, στὴ Μητρόπολη Κοζάνης (1943-1945), στὴ Μητρόπολη Γρεβενῶν (1945-1947), ξανὰ στὴ Μητρόπολη Κοζάνης, ὡς στρατιωτικὸς Ἱερέας (1947-1950), στὴ Μητρόπολη Καρυστίας (1950-1951) καί, τέλος, στὴν Ἀθήνα (1951-1967). Τὸ 1964 εἰσάγεται στὸ Νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμὸς» τῶν Ἀθηνῶν γιὰ μία ἐγχείρηση. Παθαίνει μόλυνση καὶ πλησιάζει τὸν θάνατο, ἀλλὰ ζεῖ, ὡς ἐκ θαύματος, ὅπως ὁμολογοῦν οἱ θεράποντες ἰατροί του.
Στὶς 25 Ἰουνίου 1967, σὰν ἀπὸ θαῦμα πάλι, αὐτὸς ὁ ἐνοχλητικός, ξεροκέφαλος καὶ ἀνυπότακτος Ἀρχιμανδρίτης, χειροτονεῖται Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας. Τὴν Μητρόπολή του θὰ ποιμάνει θεοφιλῶς ἐπὶ (33) τριάντα τρία συναπτὰ ἔτη, μέχρι στὶς 14 Ἰανουαρίου 2000, ὅταν παραιτεῖται λόγῳ γήρατος.
Ὁ ἀγωνιστὴς Ἱεράρχης Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔκανε πράξη στὴ ζωή του τὴν ἀγαπημένη φράση-σύνθημά του «ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας». Γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀλήθειας δὲν ὀρρωδοῦσε μπροστὰ σὲ ὁποιονδήποτε ὑψηλὰ ἱστάμενο καὶ μπροστὰ σὲ ὁποιαδήποτε προσωπικὴ θυσία, ἀδιαφορώντας ὁλότελα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἔτσι καταφέρεται:
Ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν καὶ τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν, ποὺ ὀργισμένοι ἐκδίδουν ἐντάλματα σύλληψης καὶ ἐκτέλεσής του (σὰν ἀπὸ θαῦμα γλυτώνει πάλιν καὶ πολλάκις τὸν θάνατο).
Ἐναντίον ἐκείνων τῶν Ἐπισκόπων, ποὺ λησμονοῦν τὸ χρέος τους καὶ οἱ ὁποῖοι, σφόδρα ἐνοχλημένοι, τοῦ ἀπαγορεύουν τὸ κήρυγμα, τὸν μεταθέτουν ἢ τὸν ἀπολύουν («ἔγινα θὰ πεῖ χαρακτηριστικά, μπάλα στὰ πόδια τῶν Ἐπισκόπων»!).
Ἐναντίον τῶν συμμετεχόντων σὲ Καλλιστεῖα, τῶν Καρναβαλιστῶν, χαρτοπαικτῶν, μοιχῶν καὶ γενικὰ ἀσώτων, ἐπίσης, ἐναντίον συγγραφέων (Ν. Καζαντζάκη), ἠθοποιῶν, σκηνοθετῶν (ἀφόρισε τὸν σκηνοθέτη Θεόδωρο Ἀγγελόπουλο, ἐξαιτίας τῆς ταινίας του «Τὸ Μετέωρο Βῆμα τοῦ Πελαργοῦ»), ὅταν αὐτοὶ ἀσεβοῦν ἔναντι τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων τῆς πίστης καὶ οἱ ὁποῖοι, ὅμως, ἐνοχλημένοι ἀπὸ τὸν ἔλεγχό του, τὸν λοιδοροῦν, τὸν χλευάζουν καὶ τὸν συκοφαντοῦν, ὡς ὑπερβολικό, ἀπροσγείωτο, ἀναχρονιστή, σύγχρονο «Δὸν Κιχώτη», ἀκραῖο ἐθνικιστή, Χριστιανὸ φονταμενταλιστή, «Χομεϊνὶ τῆς Μακεδονίας», ἀκόμη καὶ ὡς ψυχασθενῆ.
Ἐναντίον πολιτικῶν, βασιλέων (ἀσεβέστατο ὀνόμαζε σὲ κηρύγματά του τὸν Βασιλέα Παῦλο), κυβερνητῶν, μασόνων, ὅταν αὐτοὶ ἔπρατταν τὰ ἀντίθετα ἀπὸ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ προκαλοῦσαν τὸ κοινὸ αἴσθημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑφίσταται συνεχεῖς κατατρεγμοὺς καὶ διώξεις (πχ στὴ διάρκεια τῆς δικτατορίας κινδύνευσε νὰ καθαιρεθεῖ καὶ νὰ ἐγκλεισθεῖ σὲ ψυχιατρεῖο!).
«Οἱ δεξιοὶ τὸν ἔλεγαν κομμουνιστή, οἱ κομμουνιστὲς τὸν ἔλεγαν δεξιό, οἱ ἄθεοι τὸν ἔλεγαν τρελλό, ἀλλὰ ὁ Αὐγουστῖνος τοὺς «κοροΐδευε» ὅλους, μίας καὶ ἐκινεῖτο ὑπεράνω προσώπων καὶ καταστάσεων, λίθος προσκόμματος γιὰ τοὺς ἀδαεῖς καὶ πέτρα σκανδάλου γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους…»!
Ὁ μαχητικὸς καὶ ἀσυμβίβαστος Ἱεράρχης τὴν ἁμαρτία πολεμοῦσε. Σὲ αὐτοὺς ποὺ προκλητικὰ δημόσια ἁμάρταναν, δημόσια ἀσκοῦσε καὶ τὸν παιδαγωγικὸ ἔλεγχό του. Τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὅμως, τὸν ἀγαποῦσε, σὲ κανένα κακία δὲν κρατοῦσε καὶ τὸν μετανοημένο συγχωροῦσε.
Ὁ ἁπλὸς λαός, ὅμως, πῶς ἀντιδρᾶ ἀπέναντι σ’ ἕνα κληρικὸ ποὺ ὑπάρχει ὡς «σημεῖον ἀντιλεγόμενον»; Ὁ λαὸς τὸν ὑπεραγαπᾶ, τὸν ἐμπιστεύεται, τὸν στηρίζει καὶ τὸν ἀκολουθεῖ, διότι βλέπει στὸ πρόσωπό του ἕνα ἀγωνιστὴ τῆς πίστης, ἕνα φρουρὸ τῆς ἀλήθειας, ἕνα ἀπλανῆ πνευματικὸ κι ἕνα στοργικὸ πατέρα.
Τεράστιο εἶναι τὸ ποιμαντικό, φιλανθρωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου: Θρέφει πτωχούς, ἀνήμπορους, ζητιάνους, χῆρες καὶ ὀρφανά, «ἐξανεμίζοντας τὸν μισθό του καὶ τρώγοντας ὁ ἴδιος ψωμὶ κι ἐλιές…». Τὰ συσσίτια μόνο, ποὺ ὀργάνωσε στὴ Γερμανικὴ κατοχὴ στὴν Κοζάνη ἔσωσαν ἀπὸ τὴν πεῖνα (7.000) ἑπτὰ χιλιάδες συνανθρώπους μας.
Στὴ Μητρόπολη Φλωρίνης, ἀνεγείρει Ναούς, καλύπτει τὰ πολλὰ ἐφημεριακὰ κενά, ἱδρύει Συλλόγους καὶ Σχολές, κτίζει Ἐκκλησιαστικὸ Γηροκομεῖο καὶ Συνοικισμὸ ἐντὸς τῆς πόλης, στὸν ὁποῖο ἐγκαθιστᾶ τοὺς τσιγγάνους τῆς περιοχῆς, ἀφοῦ προηγουμένως τοὺς βαπτίζει ὁμαδικὰ στὸν Σακολέβα ποταμό. «Τὸ ἐγχείρημα μάλιστα αὐτό, τῆς κοινωνικῆς ἐνσωμάτωσης αὐτῆς τῆς Εἰδικῆς πληθυσμιακῆς ὁμάδας, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, ἦταν πρωτόγνωρο γιὰ τὰ ἑλληνικὰ δεδομένα»!
Ἱδρύει, ἐπίσης, νεανικὰ κέντρα, οἰκοτροφεῖα φοιτητῶν καὶ μαθητῶν, χριστιανικὰ βιβλιοπωλεῖα, κατασκηνώσεις καὶ ὑψώνει μεγάλους Σταυροὺς στὰ ψηλότερα σημεῖα τῆς Φλώρινας, μὲ τὸν μεγαλύτερο (33) τριάντα τρία μέτρα, φωταγωγημένο, νὰ βρίσκεται στὴν κορυφὴ τοῦ Ὑψώματος 1020. «Ἰδιαίτερα ἀσχολήθηκε μὲ τὴν Ἱεραποστολή. Ἀπόδειξη εἶναι ἡ σύσταση πολλῶν Ἱεραποστολικῶν Ἀδελφοτήτων, ὅπως ἡ γυναικεία Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότητα “Η ΑΓΑΠΗ” καὶ ἡ ἀνδρικὴ Ἀδελφότητα “Τρεῖς Ἱεράρχες”. Ἡ δράση τῶν Ἀδελφοτήτων εἶναι ἀφενὸς ἡ φιλανθρωπία καὶ ἀφετέρου ἡ κατήχηση».
Ἡ κατήχηση τοῦ λαοῦ ἦταν τὸ κύριο μέλημά του γι’ αὐτὸ καὶ προχωράει στὴ σύσταση τῆς Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητας Θεολόγων «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», πραγματοποιεῖ κηρύγματα – ὁμιλίες σχεδὸν σ΄ ὅλη τὴ χώρα, ἐκδίδει δεκάδα περιοδικῶν καὶ συγγράφει περὶ τά (100) ἑκατὸ βιβλία θρησκευτικοῦ περιεχομένου.
Ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Φλώρινας, αὐτὸς ὁ ἀσκητικός, ἀφιλάργυρος, ἀκτήμων καὶ πάντα ἀκέραιος καὶ ἀνεπίληπτος, αὐτὸς ὁ «μικρὸς τὸ δέμας», ἀλλὰ ὀξυδερκής, ὀξύνους καὶ ἀεικίνητος φίλος τῆς ἱεροκανονικῆς εὐταξίας, αὐτὸς ὁ ἀκατάβλητος Ἱεράρχης καὶ ἀτρόμητος ἐθνικὸς ἀγωνιστής, ποὺ ὀνομάστηκε δίκαια «τὸ λιοντάρι τοῦ βορρᾶ», αὐτὸς ὁ «ζωντανὸς θρῦλος ποὺ ξαναζωντάνεψε στὶς ἡμέρες μας τὸ θρῦλο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ» (π. Δανιὴλ Ἀεράκης), αὐτὸς ὁ χαρισματικὸς χειριστὴς τοῦ λόγου, ποὺ ὀνομάστηκε «βασιλιὰς καὶ πρύτανης τῶν ἱεροκηρύκων», αὐτὸς «ποὺ σαγήνευε τὰ πλήθη μὲ τὸν πύρινο προφητικό του λόγο… ὥστε νὰ τὰ ὁδηγεῖ σὲ διαδηλώσεις καὶ ριψοκίνδυνες ἐνέργειες…, αὐτὸς ὁ ἰσόβιος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ…, ποὺ ζοῦσε, γιὰ νὰ ὁδηγεῖ ψυχὲς στὸν Χριστό… ἀγωνίσθηκε σ’ ὅλη του τὴ ζωή, γιὰ μία Ἐκκλησία “Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα”. Ἐκκλησία σεβαστὴ στοὺς φίλους της καὶ φοβερὴ στοὺς ἐχθρούς της. Ἐκκλησία ὑπερασπιζόμενη τὰ δίκαια τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι “γκαρσόνι”, ὅπως συνήθως ἔλεγε, καὶ ὑπηρέτρια τῶν θελήσεων τῶν ἰσχυρῶν»(+Βασίλειος Στεργιούλης, θεολόγος).
Ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὁ γεραρὸς Ἐπίσκοπος τῆς Φλώρινας, ἐκοιμήθη στὶς 28 Αὐγούστου 2010, σὲ ἡλικία 103 ἐτῶν. Ὁ τάφος τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου βρίσκεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλώρινας.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτου Τσαγκάρη: «Ἀγῶνες γιὰ τὴν ταυτότητά μας» – Ἅγιοι καὶ Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἀγωνίστηκαν γιά: τὴν ἀλήθεια τῆς πίστης, τὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ἔθνους μας (Μυτιλήνη 2011).
