Ὅλοι γνωρίζουν τὴν ἱστορία τοῦ Olivier Clerc γιὰ τὸν βάτραχο ποὺ συνήθιζε στὸ ὅλο καὶ περισσότερο θερμαινόμενο νερὸ καὶ δὲν καταλάβαινε ὅτι ἐπρόκειτο νὰ βραστεῖ, ἕως ὅτου ἦταν πολὺ ἀργά. Ἐξ αἰτίας τῶν γεγονότων ποὺ συμβαίνουν αὐτὲς τὶς μέρες στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας μὲ τὴν ξεκάθαρη δήλωση ἑνότητας Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ ἀκόμα περισσότερο ἐξ αἰτίας τῆς ξαφνικῆς ἀγανάκτησης τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ποὺ κάνουν λὲς καὶ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν δὲν ἦταν εὐκόλως προβλέψιμα, κάνουμε μία ἀλληγορία καὶ ἀντὶ γιὰ τὸν βάτραχο βάζουμε τοὺς ἀντιοικουμενιστὲς στὴν κατσαρόλα νὰ συνηθίζουν τὸ οἰκουμενιστικὸ βράσιμο κλείνοντας παράλληλα τὰ αὐτιά τους;σε ὅλες τὶς προειδοποιήσεις καὶ στὴν πατερικὴ διδασκαλία ἕως ὅτου ἦταν πολὺ ἀργά. Θὰ ἀρχίσουμε τὴν ἱστορία μας μὲ τὴν ἀκύρωση τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ Πάπα Παῦλο ΣΤ΄, διότι παρ' ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἄρχισε πολλὲς δεκαετίες πιὸ πρίν, ἡ ἐπισημοποίηση τοῦ ὡς σκοπὸς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς αἱρέσεις δηλώθηκε μὲ τὴν ἀκύρωση αὐτή. Στὴν συνέχεια θὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὰ πιὸ σημαντικὰ γεγονότα.
Σὲ μία κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερὸ κολυμπάει ἀνέμελα ἕνα ἀντιοικουμενιστικὸ βατραχάκι. Ξαφνικὰ ὁ πάτρ. Ἀθηναγόρας μαζὶ μὲ τὸν Πάπα Παῦλο τὸν ΣΤ΄ τὸ 1965 ἀκυρώνουν τὰ ἀναθέματα καὶ ἀρχίζουν τὸν "διάλογο τῆς Ἀγάπης". Σύσσωμο τὸ Ἅγιον Ὅρος διακόπτει τὴν μνημόνευση τοῦ Ἀθηναγόρα. Ὅμως τὸ ἀντιοικουμενιστικὸ βατραχάκι αἰσθάνεται λίγο κουρασμένο λόγω τῆς θερμοκρασίας, ἀλλὰ παρ’ ὅλα ταῦτα δὲν αἰσθάνεται κανέναν φόβο. Γι' αυτό και δὲν ἀκολουθεῖ τοὺς Ἁγιορεῖτες καὶ συνεχίζει νὰ μνημονεύει τόσο τὸν Ἀθηναγόρα ὅσο καὶ αὐτοὺς ποὺ τὸν μιμοῦνται.
Λίγα χρόνια πρίν, τὸ 1961 στὴ Συνέλευση στὸ Νέο Δελχὶ (ΠΣΕ) οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στὸ ΠΣΕ (καὶ αὐτὴ τῆς Ρωσίας) ἀποδέχθησαν τὴν ἀπαγόρευση στὴν Ἐκκλησία, νὰ διακηρύττει ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ἐπιβλήθηκε νὰ συντάσσονται καὶ νὰ ὑπογράφονται κείμενα κοινῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ Ὀρθοδόξους καὶ Προτεστάντες.
Μετὰ ἀκολούθησαν: τὸ 1990 τὸ Συνέδριο Σαμπεζὺ (ΠΣΕ), ὅπου οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀποκατέστησαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικοὺς Μονοφυσίτες χωρὶς αὐτοὶ νὰ ἔχουν ἀποκηρύξει τὶς κακοδοξίες τους. Τὸ 1993 ἡ Ζ΄ Ὁλομέλεια Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου στὸ Μπαλαμὰντ ἐξέδωσε τὸ κείμενο "Uniatism: Method of Union of the Past, and Present Search for Full Communion", οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι ποὺ συμμετεῖχαν ἀναγνώρισαν ὀτι οἱ αἱρετικοὶ Παπικοὶ εἶναι Ἐκκλησία καὶ ὀτι ἔχουν Βάπτισμα καὶ Μυστήρια καὶ ἀναγνώρισαν τὴν Οὐνία. Ἀκολουθεῖ τὸ κείμενο τῆς 9ης Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Porto Alegre τῆς Βραζιλίας τὸ 2006, ποὺ ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ εἶχε ὡς τίτλο «Κληθεῖσες νὰ εἶναι Μία Ἐκκλησία» (Called to be One Church), στὴν παράγραφο 8 ἀναφέρεται: «Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ἐν Χριστῷ εἶναι ἑνωμένοι στὸ Σῶμα του». Στὴν παράγραφο 9: «Τὸ ὅτι ὅλοι μας ἀπὸ κοινοῦ ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δίδει τὴν δυνατότητα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὶς καλεῖ νὰ συμβαδίσουν ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν. Διαβεβαιώνουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα βάπτισμα, ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχει ἕνα σῶμα καὶ ἕνα Πνεῦμα, μία ἐλπίδα τῆς κλήσεως μας, ἕνας Κύριος, μία Πίστη, ἕνας Θεὸς καὶ Πατέρας ὅλων μᾶς (βλ. Ἔφ. 4, 4-6)». Τὸ 2007 ἡ Ι' Ὁλομέλεια Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου στὴ Ραβέννα ἐξέδωσε τὸ κείμενο "The Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church – Ecclesial Communion, Conciliarity and Authority", ὅπου ἔγινε ἀποδεκτὴ ἡ ἀνάγκη πρωτείου στὴν Ἐκκλησία δηλ. τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα).
Ὅμως τὸ ἀντιοικουμενιστικὸ βατραχάκι (τώρα σε αυτό ανήκουν και οι Αγιορείτες που επανέφεραν την μνημόνευση του Βαρθολομαίου) παρότι αἰσθάνεται λίγο φόβο, παρ’ ὅλα ταῦτα δὲν αντιδρά αποφασιστικά, αλλά αρκείται σε κάποιες ομολογίες Πίστεως με απειλές διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας που αποδείχτηκαν κούφιες και φαρισαϊκές. Το νερό αν και θερμότερο είναι ακόμα ευχάριστο.
Μετὰ ἀκολούθησαν: τὸ 1990 τὸ Συνέδριο Σαμπεζὺ (ΠΣΕ) ὅπου οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀποκατέστησαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικοὺς Μονοφυσίτες χωρὶς αὐτοὶ νὰ ἔχουν ἀποκυρήξει τὶς κακοδοξίες τους. Τὸ 1993 ἡ Ζ΄ Ὁλομέλεια Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου στὸ Μπαλαμὰντ ἐξέδωσε τὸ κείμενο "Uniatism: Method of Union of the Past, and Present Search for Full Communion", οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι ποὺ συμμετεῖχαν ἀναγνώρισαν ὀτι οἱ αἱρετικοὶ Παπικοὶ εἶναι Ἐκκλησία καὶ ὀτι ἔχουν Βάπτισμα καὶ Μυστήρια καὶ ἀναγνώρισαν τὴν Οὐνία.
Ἀκολουθεῖ τὸ κείμενο τῆς 9ης Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Porto Alegre τῆς Βραζιλίας τὸ 2006, ποὺ ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ εἶχε ὡς τίτλο «Κληθεῖσες νὰ εἶναι Μία Ἐκκλησία» (Called to be One Church), στὴν παράγραφο 8 ἀναφέρεται: «Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ἐν Χριστῷ εἶναι ἑνωμένοι στὸ Σῶμα του». Στὴν παράγραφο 9: «Τὸ ὅτι ὅλοι μας ἀπὸ κοινοῦ ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δίδει τὴν δυνατότητα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὶς καλεῖ νὰ συμβαδίσουν ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν. Διαβεβαιώνουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα βάπτισμα, ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχει ἕνα σῶμα καὶ ἕνα Πνεῦμα, μία ἐλπίδα τῆς κλήσεως μας, ἕνας Κύριος, μία Πίστη, ἕνας Θεὸς καὶ Πατέρας ὅλων μᾶς (βλ. Ἔφ. 4, 4-6)». Τὸ 2007 ἡ Ι' Ὁλομέλεια Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου στὴ Ραβέννα ἐξέδωσε τὸ κείμενο "The Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church – Ecclesial Communion, Conciliarity and Authority", ὅπου ἔγινε ἀποδεκτὴ ἡ ἀνάγκη πρωτείου στὴν Ἐκκλησία δηλ. τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα).
Ὅμως τὸ ἀντιοικουμενιστικὸ βατραχάκι (τώρα σὲ αὐτὸ ἀνήκουν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες ποὺ ἐπανέφεραν τὴν μνημόνευση τοῦ Βαρθολομαίου) παρ' ὅτι αἰσθάνεται λίγο φόβο παρ' ὅτι καταλαβαίνει ὅτι τὰ πράγματα ἔχεουν χειροτερέψει ἀφάνταστα , παρ’ ὅλα ταῦτα δὲν ἀντιδρᾶ ἀποφασιστικά, ἀλλὰ ἀρκεῖται σὲ κάποιες ὁμολογίες Πίστεως μὲ ἀπειλὲς διακοπῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ποὺ ἀποδείχτηκαν κούφιες καὶ φαρισαϊκές. Τὸ νερὸ ἂν καὶ θερμότερο εἶναι ἀκόμα εὐχάριστο.
Τώρα τὸ βατραχάκι νιώθει ὅτι κάτι δὲν πάει καλὰ μὲ τὸ νερὸ ποὺ γίνεται σιγά-σιγά ἀφόρητα ζεστό. Ὅμως ἔχει συνηθίσει τὸν πόνο καὶ τὴν αὔξηση τῆς θερμοκρασίας καὶ γι' αὐτὸ ἀρκεῖται σὲ κάποιες ἐπαναλαμβανόμενες γραπτὲς διαμαρτυρίες ἄνευ ἀντικρύσματος. Καταδιάζει μάλιστα ὅσους τοῦ λένε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν κατσαρόλα τῆς κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεση, ὅπως διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Συμβαίνονυ τώρα τὰ γεγονότα στὴν Νίκαια (τὰ ὁποῖα κάποιοι "γεμάτοι διάκριση" χαρακτήριζαν πρὶν ἀπὸ χρόνια ὡς κόκκινες γραμμές, ποὺ ἂν παραβιαστοῦν τότε...), τὸ ἀντιοικουμενιστικὸ βατραχάκι καταλαβαίνει ὅτι πάει γιὰ βράσιμο. Ὅμως συνεχίζει τὴν ἴδια τακτική: παραπονιέται γραπτῶς περιμένοντας λαϊκς καὶ ἐπαίνους. Λίγες στιγμὲς ὅμως ἔμειναν πρὶν τὸν κοχλασμὸ τοῦ νεροῦ. Θὰ καταφέρει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν κατσαρόλα;
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
