Μήπως οι «αποκαλύψεις» του ιστολογίου του π. Ν. Μανώλη ανοίγουν πόρτα ενότητας;

Η Αντιχαλκηδόνια σιωπή του Ναυπάκτου Ιερόθεου

Άδειασμα

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

    …Ο πλανεμένος άνθρωπος έκανε ό,τι κάνουν οι αφορισμένοι και καθαιρεμένοι στην Ουκρανία, τους οποίους δημιούργησε ο Βαρθολομαίος και στηρίζει ο Αλεξανδρουπόλεως!…

      Με τις παρεμβάσεις των αρθρογράφων και των δημοσιευμάτων της Κατάνυξης, πετύχαμε ένα πολύ σημαντικό πράγμα· να αποκαλυφθεί η διγλωσσία και η αστάθεια ορισμένων επισκόπων, που φάνταζαν ως παραδοσιακοί. Μετά την αποκάλυψη δεν έχουν πια τη διάθεση να παίζουν σε δύο ταμπλό. Μένουν σε όσα αποκαλύφτηκαν. Συνεχίζουν από εκεί που τους φανερώσαμε. Και είναι λιγότερο επικίνδυνοι, γιατί τους μυριζόμαστε πλέον… [σ.σ.: Μπράβο, π. Νικόλαε! Ὅταν τόσα χρόνια, ὅμως, σᾶς λέγαμε γιὰ τὴ διγλωσσία τῶν «εὐσεβῶν» σας Ἐπισκόπων (Πειραιῶς Σεραφείμ, Ναυπάκτου Ἱερόθεου κ.λπ.) μᾶς περιφρονούσατε καὶ τὰ παπαγαλάκια σας ἔλεγαν ὅτι σᾶς ὑβρίζουμε, ἐπειδὴ ἀποκαλύπταμε ὅτι συνεργάζεστε μὲ «Δούρειους Ἵππους» εἰς βάρος τοῦ ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως! Τώρα τὰ «ἀνακαλύψατε» κι ἐσεῖς (καὶ μπράβο σας! αὐτὸ μᾶς χαροποιεῖ). Ἐλπίζουμε τώρα –ποὺ ξεκαθαρίζει τὸ τοπίο– νὰ θελήσετε νὰ συμβάλλετε στὴν συσπείρωση, ὅλων ἐκείνων τῶν ἀποτειχισμένων ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἁγιοπατερικὴ ἀποτείχιση. Ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε νὰ ὑπενθυμίζουμε τὰ λάθη (δικά μας πρῶτα -καὶ νὰ τὰ διορθώνουμε- ἀλλὰ καὶ ἄλλων), ὥστε νὰ μὴν ἀλλοιώνεται ἡ ἁγιοπατερική μας Παράδοση. Θὰ συνεχίσουμε, ἐπίσης,  νὰ ζητοῦμετὴν ἑνότητα, ἀφοῦ αὐτὴ ζητᾶ ὁ Κύριος ἀπὸ τοὺς πιστούς Του].

---

Η ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΑ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Γράφει ο Μέτοικος 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Στην Ορθόδοξη Ελλάδα συμβαίνουν πράγματα και θάματα!
Οι υπηρέτες της παναίρεσης του Οικουμενισμού «επίσκοποι», πικρόχολοι κωμωδοί της Ορθοδοξίας και προδότου πικρότεροι για την πατρίδα, έκλεισαν την Κερκόπορτα και άνοιξαν την κύρια πύλη, για να μπαίνουν και να «αλωνίζουν» στην Εκκλησία της Ελλάδος οι οικουμενιστές της Νέας Εποχής ανεμπόδιστα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, με την απολυταρχική εξουσία Τούρκου σουλτάνου έχτισε μια παραεκκλησία, με αχαρτογράφητες εθνικές και εκκλησιαστικές συνέπειες στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης.

Στην Αλεξανδρούπολη, ο εκεί ανώτερος θρησκευτικός υπάλληλος του κράτους, Ναι! Αυτός που διακηρύσσει ότι το περιεχόμενο του Ευαγγελίου μπορεί να αλλάξει με «απόφασες» λαϊκών συνελεύσεων, αποφάνθηκε ότι: «Ὅταν ἡ Ἐκκλησία καθαιρεῖ καὶ καθιστᾶ ἀνενεργὴ τὴν χάρη τῆς ἱερωσύνης ποὺ ἔδωσε, τότε δὲν ὑπάρχει ἐγκυρότητα στὰ Μυστήρια καὶ στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες»! Και τούτο, διότι ένας δικός του αρχιμανδρίτης έπηξε «εκκλησία»! Στα όρια του επισκοπάτου του.

Πού το κακό για τον οικουμενισμό; Πού το εκκλησιαστικά παράλογο του νέου «Επιφάνιου» για όσους πιστεύουν ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι «τείχη του αίσχους»; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά; Ο πλανεμένος άνθρωπος έκανε ό,τι κάνουν οι αφορισμένοι και καθαιρεμένοι στην Ουκρανία, τους οποίους δημιούργησε ο Βαρθολομαίος και στηρίζει ο Αλεξανδρουπόλεως!

Και εκεί, στα μέρη που ξεχειμωνιάζουν τα χελιδόνια, ο «μπεσαλής» Κρητικός, ο επιφανής διάδοχος του αιρετικού Διόσκορου, ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόδωρος ο Β΄ υποδέχθηκε τον Μονοφυσίτη Κόπτη Πατριάρχη Tawandros II (Ταουάντρος Β΄ = Θεόδωρος ο Β΄) μέσα στον Ορθόδοξο Ναό του Αγίου Νικολάου και, υπό την καθοδήγηση του παλαιού πτερνιστού δήλωσε ότι: «Η αγάπη του Χριστού είναι ανάμεσα μας…»!

Ποιου Χριστού πλανεμένε άνθρωπε; Του γεννημένου «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», του Χριστού που είναι «διπλούς την φύσιν, αλλ’ ου την υπόστασιν· διό τέλειον αυτόν Θεόν και τέλειον άνθρωπον, αληθώς κηρύττοντες ομολογούμεν Χριστόν τον Θεόν ημών» ή του «Χριστού» που έχει μόνο μια φύση και γεννήθηκε από την «ανθρωποτόκο» Μαρία;

«Και ανάμεσα μας αγιότατε πάπα Tawandros [συνεχίζει τον λήρο του ο κακοΘεόδωρος Αλεξανδρείας, μέσα στον Ναό του Αγίου Νικολάου!] οι μάρτυρες χριστιανοί της εκκλησίας σας…»!

Τους δυο κακοΘεόδωρους, είναι φανερό πως ενώνουν οι αιρετικοί: Διόσκουρος, Σεβήρος και Πέτρος και η «πολυβλάσφημος αυτών αλληλόπλοκος σειρά»!

Λοιπόν! Φαίνεται πως ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόδωρος Β΄ συγκροτείται «εκ δύο φύσεων»! Είναι καραμπινάτος ψεύτης και, δεν φρονεί ορθόδοξα! Με χωλαίνουσα Χριστολογία και, την ώρα που το Πατριαρχείο Μόσχας τον διέγραφε από τα δίπτυχά του, έλεγε κραυγαλέα ψέματα στον ομώνυμό του αιρετικό Κόπτη Πατριάρχη, αφού, άκουσον! Άκουσον! του μετέφερε «τις ευχές του Αγιωτάτου Πατριάρχου της Ρωσικής Εκκλησίας κ.κ. Κυρίλλου καθώς και του Εξοχ. Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας κ. Βλαδιμήρου Πούτιν»!!! [σ.σ.: Βλέπετε πάτερ, οἱ δικοί σας αἰχμηροὶ χαρακτηρισμοὶ (ψεύτης, κακοΘεόδωρος, ναιναίκος καὶ ὅ,τι ἀκολουθεῖ στὴ συνέχεια γιὰ τὸν μητροπ. Ναυπάκτου) δὲν θεωροῦνται ἀπὸ σᾶς καὶ τοὺς φίλους σας ὑβριστικοί! Ἀντίθετα οἱ χαρακτηρισμοὶ ἄλλων γιὰ σᾶς (πολὺ ἐλαφρότεροι), καθιστοῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς γράφουν «ὑβριστές», γιατὶ ἔθιξαν τὸ πρόσωπό σας].

Απίθανος τύπος! Στο χωριό δεν τον θέλουν και, αυτός φέρνει χαιρετίσματα απ’ του παπά το σπίτι!

Πάντως, εδώ δεν πρωτοτύπησε ο ναιναίκος πάπας της Αλεξάνδρειας! Τον πρόλαβε στο κατέβασμα της σκάλας του κακού ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Λιάπης που υποδέχθηκε στην Αθήνα, προκαλώντας και την «τάχα» οργή των πατριαρχικών φερέφωνων στην Ελλάδα, τον Μονοφυσίτη Πατριάρχη Tawandros II, τον στασιαστή, τον πραξικοπηματία εναντίον του νομίμου  προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι (αυτή είναι η επίκαιρη αιτία των βομβιστικών επιθέσεων στην Αίγυπτο εναντίον των Κοπτών και, όχι ο έτσι και αλλιώς υπαρκτός θρησκευτικός φανατισμός).

Από τους ανώτερους εκκλησιαστικούς υπαλλήλους του Κράτους, μόνο ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, αν και Συνοδικός, αρνήθηκε να παραστεί στην υποδοχή του αιρετικού Κόπτη υπερασπιζόμενος την Ορθοδοξία με άριστα τεκμηριωμένο θεολογικά κείμενό του, άσχετα εάν σήμερα, για λόγους «διάκρισης» κοινωνεί και συλλειτουργεί με όσους συλλειτουργούν στην Ουκρανία και στην Ελλάδα με σχισματικούς, καθηρημένους, αναθεματισμένους, αιρετικούς και αχειροτόνητους της «εκκλησίας Βαρθολομαίου». Όντως «το παράλογο δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ το ανθρώπινο πνεύμα». [σ.σ.: Ἐσεῖς πάτερ, δὲν μᾶς ἐξηγήσατε. Θὰ κοινωνήσετε μὲ τοὺς «εὐσεβεῖς» Ἐπισκόπους καὶ ἱερωμένους τῆς Ἑλλάδος, ποὺ διὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κοινωνοῦν μὲ «ἀναθεματισμένους»; Θὰ συνεχίσετε νὰ στέλνετε ἐκεῖ τὰ πνευματικοπαίδια σας;].

Ο λαλίστατος, για τα συμφέροντα του Φαναρίου επίσκοπος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, ο σχολιαστής και επικριτής των «εκκλησιολογικών μεταπτώσεων» του Πατριαρχείου Μόσχας, ο «συνάδελφος, ο ομόψυχος και συναγωνιστής στην ρωμαϊκήν παράδοση» του π. Ι. Ρωμανίδη «εσιώπησε αιδημόνως».

Ίσως και, γιατί ό,τι είχε να πει για τους Μονοφυσίτες το είπε το 2004 ή, το πιθανότερο, η βομβιστική επίθεση στο Κάιρο, το πρωί της Κυριακής 11 Δεκεμβρίου του 2016 στην Κοπτική εκκλησία Πέτρου και Παύλου δεν επέτρεπε δογματικούς σχολιασμούς.

Σήμερα όμως, που όλα είναι «καλώς» καμωμένα και, τελείωσαν ακόμα και οι ευχαριστίες που έγιναν με «εγκέφαλο αδειανό, αφού δεν υπάρχουν μέσα οι λογισμοί, και ο νους, ευρισκόμενος στην καρδιά προσεύχεται» ευχαριστιακά προς τον Κύριο «δια το ιστορικόν γεγονός της αυτοκεφαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ουκράνιας…» (με άδηλα ανταλλάγματα, όπως με παρρησία λέγει ο π. Ιωάννης Κ. Διώτης) πώς, να εξηγήσουμε την αντιχαλκηδόνια σιωπή του;

Ο τόσο καλός θεολόγος, που τεκμηρίωσε «θεολογικά» το εκκλησιαστικό πραξικόπημα Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, αφού «αυτό του επέβαλαν οι συνθήκες και το θέλημα του Θεού!!!», όπως θα έλεγε και ο Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος που διόρθωνε! τον κυρό Γ. Μεταλληνό, τον «ἐφάμιλλο τῶν ἁγίων Πατέρων», γιατί δεν καταγγέλλει τις θεολογικές ανοησίες του Αλεξανδρείας;

Οι θεολογικές του προτεραιότητες στρέφονται στην «πρωτότυπη» αγιογραφία του Σωφρόνιου Σαχάρωφ που «συνδέεται αφ’ ενός μεν με την [πάσχουσα] θεολογία του αφ’ ετέρου δε με την [αμφιλεγόμενη] προσωπικότητά του» ή, δεν ενοχλούμε κάποιον ομόφρονα;

Αφού ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος «κατανόησε [έστω και αργά (μόλις το 1973)] γιά πρώτη φορά ὅτι τά δόγματα δέν εἶναι (ἀφηρημένες) ἀλήθειες πού ἀπεκάλυψε στόν κόσμο ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος, ἀλλά φανέρωση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων (Προφητῶν-Ἀποστόλων-Πατέρων) στή σχέση τους μέ τόν Θεῖο Λόγο, ἄσαρκο στήν Παλαιά καί ἔνσαρκο στήν καινή Διαθήκη», πως τολμά και σιωπά στην προσβολή του δόγματος από τον διάδοχο του Διοσκόρου;

Μήπως πιστεύει, μετά την προσχώρησή του στην ομάδα όσων εμφορούνται «από το παναιρετικό πνεύμα του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού» ότι ο Μονοφυσιτισμός είναι δήθεν «αδελφή Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ιερωσύνη και Χάρι, [και] ότι ο [Tawandros II ] αρχηγός της αιρετικής μονοφυσιτικής Κοπτικής Κοινότητος, είναι κανονικός Επίσκοπος και διάδοχος του Αποστόλου Μάρκου;».

Αυτός, ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, το μέλος της «ἱεράς συμμαχίας» που, με έπαρση διακηρύσσει ότι ο «ουσιαστικότερος δάσκαλος του» ήταν ο π. Ι. Ρωμανίδης, αυτός που μόλις προχθές με υπερβάλλουσα δόση ματαιοδοξίας εκθείαζε τον εαυτό του στον επικήδειο του π. Γ. Μεταλληνού, αυτός που κατάλαβε, αλλά τελικά φαίνεται πως ξέχασε ότι, μόνο η «Συνοδικοπατερική διδασκαλία» θεμελιώνει και διαμορφώνει «ἐκκλησιαστικά τό δόγμα, ὡς μέθοδο καί δυνατότητα θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου», μην τάχα και πιστεύει και, γι’ αυτό σιωπά, ότι «ο Μονοφυσιτισμός… είναι «Εκκλησία», [και όχι] θρησκευτική κοινότης, αιρετική παρασυναγωγή, αίρεσις, αναίρεσις, καθαίρεσις και πλήρης διαστροφή της αληθείας, δηλ. του ιδίου του Θεανθρώπου Χριστού;».

Ποτέ του δεν άκουσε, ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος το «Λιοντάρι τῆς Ὀρθοδοξίας», τον π. Γ. Μεταλληνό να διακηρύσσει ότι: «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται»;
Μην τυχόν και τώρα αποδίδουν καρπούς, οι σπουδές του «στα γερμανικά, παπικά και προτεσταντικά θεολογικά έργα»;

Μήπως, τελικά, κάποια πολιτικού χαρακτήρα σκοπιμότητα του επέβαλε την αναδρομική αποδοχή των συμπερασμάτων της Μικτής Επιτροπής του Δια­λόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Αντιχαλκηδονίων, και διασπάστηκε η «προσήλωση [του] στη διαχρονική συν­είδηση και ταυτότητα της Ορθοδοξίας»;

Τέλος πάντων, υποθέτοντας πως ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος έχει ακόμα «υγιή αρχιερατικήν συνείδησιν», την οποία παρεμπίπτοντος κάποτε «σεβόταν βαθιά» τόσο που «ἐκαυχᾶτο γιά τήν θεολογία του» και αυτός ακόμη ο π. Ι. Ρωμανίδης, γιατί επιμένει στην αντιχαλκηδόνια σιωπή;

Μήπως η αιτία της αντιχαλκηδόνιας σιωπής του Ναυπάκτου Ιερόθεου, του «συνάδελφου, του ομόψυχου και συναγωνιστή στην ρωμαϊκήν παράδοση» του π. Ι. Ρωμανίδη (θα τρίζουν τα κόκαλά του, με τις θεολογικές ακροβασίες του «φίλου» του) έχει σχέση με την αγιοκατάταξη του Σωφρόνιου Σαχάρωφ;

Πηγή