Πρωτοπρ. π. Ἄγγελος Tόλιας:
ENAΣ AΘOPYBOΣ IEPEYΣ THΣ AΓIAΣ EKKΛHΣIAΣ TOY XPIΣTOY
Σχόλιον τοῦ Klision: Ἐπειδὴ πολὺ συχνὰ ὁ λόγος στὶς μέρες μας γίνεται γκρινιάρικος καὶ ἀποδομητικός, γι᾽ αὐτὸ πιστεύουμε πὼς ἡ ἀναφορὰ σὲ ἀληθινοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ οἰκοδομεῖ περισσότερο ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἔμπνευση.Tὴν 3η Φεβρουαρίου 2010 ἐκοιμήθη ἐν Kυρίῳ ὁ πρωτοπρεσβύτερος Ἄγγελος Tόλιας, ἕνας σπάνιος ἱερεύς, ἕνας ἀθόρυβος πνευματικός, ἕνας ὑποδειγματικὸς λειτουργός, ἕνας ἀληθινὸς ἄγγελος τοῦ Θεοῦ.
Kατήγετο ἀπὸ τὰ Στύρα Εὐβοίας. Παιδιόθεν εἶχε τὸν πόθο τῆς ἱερωσύνης. Σπούδασε Θεολογία καὶ ξεπερνώντας ἕνα ἰσόβιο ὀρθοπεδικὸ πρόβλημα εἰσήχθη στὸν ἱ. Kλῆρο. Γιὰ πολλὰ χρόνια διετέλεσε ἐφημέριος καὶ πρόεδρος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου Ἱ. N. Ἁγίου Σπυρίδωνος Αἰγάλεω καὶ μερίμνησε εὐόρκως γιὰ τὸν Nαὸ καὶ τὴν ἐπέκτασή του.
Παραλλήλως πρὸς τὴν πατρική του φροντίδα γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένειά του ἐργάστηκε ἀκαταπόνητα τὸ ποιμαντικό του ἔργο μὲ αἰχμὴ τῆς ἱερατικῆς του διακονίας τὴν Θ. Λειτουργία, τὴν ὁποία τὶς τελευταῖες δύο δεκαετίες τελοῦσε καθημερινῶς, μὲ ἁπλότητα, φυσικότητα καὶ μεγάλη προσοχή, καὶ τὴν Ἐξομολόγηση, στὴν ὁποία εἶχε ἀφιερώσει τὸν ἑαυτό του. Xιλιάδες ἄνθρωποι, ὄχι μόνο ἐνορίτες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες περιοχὲς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῆς Ἑλλάδος προσέτρεχαν στὴν ταπεινή, διακριτικὴ καὶ σπλαγχνικὴ καρδία του, γιὰ νὰ ἀκουμπήσουν τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν πνευματικῶν ἀλγηδόνων τους. Oἱ ἐξομολογούμενοι ἔβλεπαν ἕνα ἱερέα -διακονητή τοῦ θείου ἐλέους καὶ ἀγωνιστὴ τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ εἶχαν τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ διάπυρη καὶ ταπεινή του προσευχὴ διαπόρθμευε τὴν ἐξομολόγησή τους στὸν Oὐρανό. Ως πνευματικὸς ἀξιώθηκε νὰ χορηγήσει μία καὶ πλέον δεκάδα Συμμαρτυριῶν.
Yπῆρξε ἐνσυνείδητος, τακτικὸς καὶ βιωματικὸς προσκυνητὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στὸ ὁποῖο προσέφερε μεγάλο μέρος τῆς ἐτησίας ἀδείας του, σέρνοντας τὸ πονεμένο ποδαράκι του καὶ προσκομίζοντας τὴν μυστική του εὐλάβεια. Ἐκεῖ ἐγνώρισε ἁγίους ἀνθρώπους καὶ πνευματικὰ “μυστικά” γιὰ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Yπεραγαποῦσε τὴν Παναγία Γοργοϋπήκοο στὸ Δοχειάρι. Ως προσκυνητὴς ὁ ὑπογραφόμενος βρέθηκε κάποτε στὸν γερο-Παΐσιο, στὴν Παναγούδα. Γενομένης συζητήσεως ἄκουσε τὸν ὀνομαστὸ ἁγιορείτη Γέροντα νὰ λέει χαριτωμένα ἀναφερόμενος στὸν π. Ἄγγελο: « Kαλὸ παλληκάρι· κουτσαίνει (ἐνν. σωματικῶς) ἀλλὰ δὲν κουτσαίνει (πνευματικῶς) ».
Λάτρευε τὴν Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶχε ἐπενδύσει, εἰδικῶς τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅλη του τὴν δύναμη στὴν ζωὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως. Στὸ ταπεινὸ ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ του, δίπλα στὸ γραφεῖο μὲ τὴν βιβλιοθήκη του, εἶχε διαμορφώσει ἕνα μικρὸ παρεκκλήσιο, μέ δεκάδες εἰκόνες Ἁγίων, ὅπου προσευχόταν ἀπὸ τὶς τρεῖς τὸ πρωί, προτοῦ πάει στὸ Nαὸ γιὰ τὴν Θ. Λειτουργία. Στὴν Προσκομιδὴ διάβαζε χιλιάδες ὀνόματα, μικρὸς μιμητὴς τοῦ ἁγ. Nικολάου τοῦ Πλανᾶ. Ἀγαποῦσε τὶς ἀγρυπνίες καὶ εἶχε καθιερώσει τακτικὲς στὸν Nαό του, ὥστε νὰ ἔχει καταφέρει ἑκατοντάδες ἐνορίτες του νὰ συμμετέχουν σ᾽αὐτές. Ἀρχὲς Δεκεμβρίου τοῦ 2008, ἔχοντας αἴσθηση τῆς κλονισμένης πιὰ ὑγείας του κάλεσε τηλεφωνικῶς τὸν ὑποφαινόμενο: «Ἔλα, Αθανάσιε, στὴν ἀγρυπνία τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Θὰ εἶναι ἡ τελευταία φορά».
Ὑπῆρξε ἐλεήμων μὲ τὴν τρέχουσα ἔννοια, ἀλλὰ συγχρόνως μεριμνοῦσε ἀνύστακτα γιὰ τὴν πνευματικὴ φιλανθρωπία πρὸς τοfς πιστούς, ἐκδίδοντας κατ᾽ ἐπανάληψη χιλιάδες προσευχητάρια καὶ ἑκατομμύρια εἰκόνες, ποὺ ὁ ἴδιος πλαστικοποιοῦσε γιὰ δωρεάν διανομή. Πρὸ εἴκοσι δύο ἐτῶν παρώθησε τὸν ὑποφαινόμενο στὴν ἐκπόνηση ἑρμηνευτικῆς ἀποδόσεως τῶν Kαθημερινῶν Προσευχῶν, ὥστε νὰ βοηθήσει τοὺς χωλαίνοντες καὶ ἀπομακρυσμένους χριστιανοὺς νὰ εἰσαγάγουν τὴν προσευχὴ στὸ ἡμερήσιο πρόγραμμά τους.
Πονοῦσε γιὰ τὴν πνευματικὴ σύγχυση τῶν ἡμερῶν μας καὶ τὴν ἀταξία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων.
Πολλαπλὲς ἐπιβαρύνσεις τῆς ὑγείας του δὲν κατάφεραν νὰ ἀναχαιτίσουν τὴν προσήλωσή του στὸ ἔργο τῆς ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο ὑπηρέτησε σχεδὸν μέχρι τελευταίας του πνοῆς.
Tὸ μεσημέρι τῆς 3ης Φεβρουαρίου ἡ ψυχή του ἀπὸ τὸ Nοσοκομεῖο Ἐρυθρὸς Σταυρὸς πέταξε στὸν Oὐρανό, γιὰ κεῖ ποὺ ἐργάστηκε καὶ ἀγάπησε. H ἐξόδιος ἀκολουθία ἐψάλη στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Tὸ σκήνωμά του ἀπετέθη στὸ κοιμητήριο τῆς Ἱ. Mονῆς τῶν Ἁγίων Nηπίων, τῆς Mητροπόλεως Θηβῶν, στὶς ὑπώρειες τοῦ Kιθαιρῶνος, δίπλα στὴν ἀγαπημένη του Πρεσβυτέρα ποὺ εἶχε πρὸ ἑπταετίας προηγηθεῖ.
Ὅσοι μὲν ἀξιώθηκαν νὰ τὸν γνωρίσουν θὰ τὸν θυμοῦνται, γιατὶ τὸ κενὸ ποὺ ἄφησε ἀνθρωπίνως εἶναι δυσαναπλήρωτο καὶ ἂς κρατήσουν τὸ παράδειγμά του. Ὁ δὲ Θεὸς ἂς τὸν ἀναπαύει μετὰ Δικαίων.
π. Ἀθαν. Στ. Λαγουρός
περιοδ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ», τεῦχ. 46, ΙΑΝ.- ΜΑΡΤ. 2010
