Από όσα συμβαίνουν σήμερα στην ανθρωπότητα, ο
Οικουμενισμός κατέχει καίρια θέση και γίνεται ρυθμιστής των γεγονότων είτε
αφανώς είτε καταφανώς και ασυστόλως. Οι οικουμενιστές είναι οι γνωστοί -
άγνωστοι εντολοδότες των εργατών του ψεύδους στα θέματα της πίστεως. Όλα τα
ψευδή κατασκευάσματα είναι αλληλένδετα και διακρίνονται από το πνεύμα που τα
διέπει. Όλα συνθέτουν το «ένα» έργο, αυτό του διαβόλου. Ό,τι αντορθόδοξο,
αντιεκκλησιαστικό, αντιπαραδοσιακό, απαξιωτικό προς τους αγίους πατέρες και
υβριστικό, λεγόταν –και λέγεται– από τους παπικούς, έχει ειπωθεί δυστυχώς τα
τελευταία χρόνια από χείλη «ορθοδόξων» αρχιερέων και
πατριαρχών. Έτσι βλέπουμε και ζούμε σήμερα τις συνεχείς και κατά
παρελκυστικό τρόπο ασεβείς παραχωρήσεις στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης.
Επινοήθηκαν μάλιστα και θεολογικές «δογματικές» θέσεις από ορθοδόξους καθηγητές
και ιεράρχες, ως «επιστημονικό εφαλτήριο», για την προώθηση των επιδιώξεών
τους. (Ζηζιούλας). Ακούστηκαν δε επί το λαϊκότερον και από τα χείλη του
ίδιου του πατριάρχη! «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες
ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας
του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν
ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων». (Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος στην θρονική εορτή του 1998).
Ο
άγιος Νεκτάριος συνέγραψε δίτομη μελέτη για τα αίτια του σχίσματος Ανατολής και
Δύσης, το οποίο σήμερα δεν είναι πλέον απλό σχίσμα αλλά πήρε «προαγωγή» από
τους παπικούς σε αίρεση, η οποία δεν αποτελούν καν Εκκλησία.
ΤΟΙΣ
ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ (προς τους αναγνώστες)
Από
το βιβλίο: Αγίου Νεκταρίου: ΜΕΛΕΤΗ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄
(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΚΤ.
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ)
Για να συγγράψω την
μελέτη μου αυτή περί του σχίσματος των δύο Εκκλησιών, με παρακίνησε πρώτα η
έκδοση των παπικών εγκυκλίων, διά των οποίων οι μακαριότατοι και αγιότατοι
Πάπες της παλαιάς Ρώμης* προσκαλούν κάθε φορά την Ανατολική Εκκλησία, ώστε να
αναγνωρίσει το πρωτείο του μόνου διαδόχου του αποστόλου Πέτρου και να ενωθεί με
αυτήν, πώς; Με την τέλεια υποταγή, κατά την έννοια που αποδίδουν τα πρωτεία
στον απόστολο Πέτρο, τα οποία και κατά φύση και κατ` ουσία περιέχουν την θεία
δικαιοσύνη. Δεύτερος λόγος είναι η καταπάτηση των ορθών θέσεων της Ανατολικής
Εκκλησίας, η παραχάραξη της αλήθειας και οι ποικίλες προσβολές, οι οποίες
εκτοξεύονταν εναντίον της κάθε φορά από τους φανατικούς Παπικούς.
Δι’ αυτού του
συγγράμματός μου κινούμαι από τον πόθο να εξερευνήσω την ιστορική αλήθεια και
να την υπερασπιστώ. Για την αναζήτησή της δε, ανέτρεξα στις ιστορικές πηγές και
τις εξερεύνησα με κάθε προσοχή και σοβαρή μελέτη, έτσι ώστε αφού φωτιστούμε από
το φως της ιστορίας, να προχωρήσουμε στην έρευνα των αιτίων του σχίσματος, να
εξετάσουμε τα ένθεν και ένθεν δίκαια των διαιρεμένων Εκκλησιών και να
αποφανθούμε, αν είναι δυνατή ή αδύνατη η ένωση αυτών.
Οι
υπέρμαχοι του πρωτείου των Παπών που διαπραγματεύονται το θέμα αυτό, το
διαπραγματεύονται με τρόπο δικανικό και επιρρίπτουν τα αίτια του σχίσματος στην
Ανατολική Εκκλησία και εκφράζουν εμπαθώς πολλές βλασφημίες κατά της ιεραρχίας της,
επειδή τάχα είναι αυτοί οι μόνοι αίτιοι του σχίσματος. Οι συγγραφείς αυτοί
επιρρίπτουν λίθο αναθέματος κατά των κορυφαίων ανδρών της Αγίας μας Καθολικής
και Αποστολικής Εκκλησίας, κατά των αγιότατων ανδρών της, ως των μόνων αιτίων
του σχίσματος, το οποίο διαχωρίζει την Εκκλησία του Χριστού και επιπλέον, ως
των μόνων αιτίων που συνεχίζεται η διαιώνιση αυτού, επειδή εμμένουν σ` αυτό και
το διαιωνίζουν εξαιτίας της φιλοδοξίας και φιλαρχίας τους, δίχως να σέβονται
(οι άγιοί μας) το δίκαιο και την αλήθεια, η οποία εκφέρεται από τα χείλη των
παπικών.(σημ: Βλέπε και την ανωτέρω υβριστική
δήλωση του πατριάρχη Βαρθολομαίου, που αποτελεί ακριβές αντίγραφο της άποψης
αυτής).
Η αγανάκτησή τους
στηρίζεται στο δεδομένο γι’ αυτούς, ότι ο Πάπας είναι διάδοχος του κορυφαίου
των αποστόλων Πέτρου και ο μόνος αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη. Ότι ο
Πάπας είναι η κεφαλή της Εκκλησίας του Χριστού, ο μόνος τοποτηρητής αυτού,
αυτός που κρατεί τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, ο μόνος συνδετικός
κρίκος των Εκκλησιών του Χριστού, είναι αυτός που τις ενώνει με την Εκκλησία
του Χριστού και η οποία είναι η εκκλησία της Ρώμης.
Οι υπερφίαλες αυτές
εκφράσεις και η άδικη μομφή κατά της αγίας μας Εκκλησίας και όλης της ιεραρχίας
της, οι οποίες θεμελιώνονται επάνω στην διαστροφή του δικαίου και της αλήθειας
και οι οποίες θλίβουν κάθε ευσεβή και ορθόδοξη καρδιά, εδράζονται επί του
πρωτείου του πάπα και από αυτήν την αρχή απορρέουν.
Το πρωτείο του πάπα,
το οποίο κατά τους παπικούς είναι θείο δίκαιο και επομένως θείο κατά την φύση
και κατά την ουσία του, αναδεικνύει τον πάπα μέσα στην Εκκλησία πρόσωπο
θεοειδές, όμοιο με τον Θεό, υπέρτατο ιεράρχη και κέντρο θεοκρατικού
πολιτεύματος, το οποίο συντάχθηκε στην Εκκλησία του Χριστού, ο οποίος μιλάει
διά του στόματος των παπών στην Εκκλησία του, την οποία παρέδωσε μόνο σ` αυτούς
να την διοικήσουν στους αιώνες των αιώνων.
Ο Κύριος ημών Ιησούς
Χριστός, σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, αφού ανελήφθη στους ουρανούς, άφησε την
Εκκλησία του στον απόστολο Πέτρο και μέσω αυτού στους διαδόχους του, στους
οποίους αφού έδωσε την εξουσία να συγχωρούν ή να καταδικάζουν, τους κατέστησε
απόλυτους άρχοντές της, προς διαιώνιση του απολυτρωτικού της έργου και της
σωτηρίας της ανθρωπότητας.
Ο Κύριος ημών Ιησούς
Χριστός, ως σοφός αρχιτέκτονας, αφού θεμελίωσε την Εκκλησία του και την ανέθεσε
στον απόστολο Πέτρο και τον κατέστησε, διά του θείου δικαιώματός του πρώτο
αρχηγό της Εκκλησίας και ηγεμόνα και διά του Πέτρου στην συνέχεια τους
διαδόχους του στην Ρώμη και αφού τακτοποίησε τα πάντα με πανσοφία και χάρισε σ`
αυτούς Πνεύμα Άγιο, για να τους φωτίζει και να τους αγιάζει εις πάντας τους
αιώνας, τώρα εποπτεύει μόνο από τον θρόνο της μεγαλοσύνης του την αγία του
Εκκλησία, η οποία διοικείται πάντοτε καλά και διευθύνεται με ασφάλεια και
πνεύμα αλάθητο, οδηγούμενη στον προϋπολογισμένο τελικό σκοπό, λόγω του αλάθητου
πνεύματος των αρχηγών της. Γι` αυτό και ουδέποτε ανακατεύεται στην διοίκηση της
Εκκλησίας διά της προσωπικής του επεμβάσεως, καθώς κάτι τέτοιο έρχεται σε
αντίθεση με την θεία πανσοφία του Χριστού.
Η θεωρία αυτή μου
φαίνεται πως δεν διαφέρει καθόλου από εκείνην την φιλοσοφική θεωρία, η οποία
παραδέχεται δημιουργό του κόσμου αλλά όχι και προνοητή αυτού. Διότι κατ` αυτούς
η θεία Πρόνοια μειώνει το μεγαλείο της θείας πανσοφίας, καθώς θα μαρτυρούσε την
ατέλεια των φυσικών νόμων.
Από αυτήν την παπική
θεωρία απορρέει η θεία προσωπικότητα των παπών, από εδώ το αλάθητο, από εδώ η
ενότητα των Εκκλησιών στο πρόσωπο του πάπα και όχι στο πρόσωπο του Χριστού,
όπως πιστεύει η Ανατολική Εκκλησία, από εδώ η Εκκλησία της Ρώμης χαρακτηρίζεται
ως η μόνη Εκκλησία του Χριστού και από εδώ ξεκινάει η καταδίκη όλων των
ορθοδόξων Εκκλησιών, που δεν αναγνωρίζουν το πρωτείο του πάπα, το αλάθητό του
και την Εκκλησία της παλαιάς Ρώμης ως την μόνη Εκκλησία των πρωτοτόκων, στην
οποία υπάρχει η ζωογόνος πηγή, από την οποία τρέχουν ατελείωτα τα ζωογόνα ύδατα
και αυτοί που τα πίνουν δεν πεθαίνουν, αλλά ζουν την ζωή την αιώνια. Εξαιτίας
αυτού όλες οι ορθόδοξες Εκκλησίες στερούνται ζωής και χάριτος, από εδώ προήλθε
το παραχαραγμένο απόφθεγμα ότι εκτός της Εκκλησίας της Ρώμης δεν υπάρχει
σωτηρία.
Για την τόσο μεγάλη
σημασία και σπουδαιότητα του πρωτείου του πάπα καταλάβαμε, καθώς
πραγματευόμασταν το ζήτημα περί του σχίσματος των δύο Εκκλησιών, πως πρέπει να
βάλουμε στην αρχή ως πρώτο θέμα το ζήτημα αυτό και κατόπιν να προχωρήσουμε
ιστορικά στην έρευνα των αιτίων του σχίσματος. Διότι, αν κάποιος ερευνήσει τα
αίτια όλων των ερίδων και των σχισμάτων των δύο Εκκλησιών από τα αρχαιότατα
χρόνια μέχρι τα τελευταία, θα βρει ως το πρώτο αίτιο, που ανακινεί και τα άλλα
αίτια, την αρχή του πρωτείου του πάπα. Το ζήτημα του πρωτείου του πάπα είναι,
για να κυριολεκτήσουμε, το ζήτημα του σχίσματος.
Την αλήθεια αυτήν την
αποδεικνύουμε με την συγγραφή αυτής της ιστορικής μελέτης.
Οι αναγνώστες, που θα
εντρυφήσουν σ’ αυτήν την ιστορική μας μελέτη, θα ομολογήσουν την αμεροληψία της
εργασίας μας και τους κόπους τους οποίους καταβάλαμε, για να αναζητήσουμε και
να βρούμε πού είναι το δίκαιο και η αλήθεια, για τα οποία και μόνο εργαστήκαμε.
Έγραφον εν Αιγίνη εν
τη Ιερά Μονή Παναγίας Τριάδος
+ Ο Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
*Τους προσδίδει αυτούς τους τίτλους, διότι κάνει ιστορική αναδρομή. Από τους πρώτους αιώνες ακόμη, ενώ υπήρχε στη Δύση το πνεύμα του παπισμού, δηλαδή της επιβολής του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα αλλά και των άλλων πλανεμένων δοξασιών, παρ` όλα αυτά, συνέβαινε να υπάρχουν πάπες που δεν συμφωνούσαν με αυτήν την εωσφορική επίβουλη και την εχθρική στάση εναντίον της Εκκλησίας μας και του Γένους. Δηλαδή, μέχρι κάποιο χρονικό σημείο οι έννοιες πάπας και παπισμός δεν συνέπιπταν. Σήμερα βέβαια, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και οι έννοιες ταυτόσημες.
Απόδοση στην Νεοελληνική – Εισαγωγή – Επιμέλεια:
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-5-2020
Πηγή: Εδώ.
