μαζί με τις πιο θερμές ευχές μου για τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, του αγίου Βασιλείου και των Θεοφανείων, θα ήθελα να σου αποστείλω κάποιες προσωπικές σκέψεις σχετικά με την εκκλησιαστική "διαχείριση" της πανδημίας του Covid-19. Δεν διεκδικώ καμία αυθεντία, θα έλεγα ότι τις γράφω ως εκ των έσω "παρατηρητής" και μπορεί να αποδειχθούν και εντελώς λαθεμένες.
Θα έλεγα ότι η πανδημία έθεσε στην Εκκλησία με οξύ τρόπο δύο βασικά ζητήματα, το ένα θεολογικό, το άλλο εκκλησιολογικό.
1. Το θεολογικό έλλειμμα. Χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κάποιον συγκεκριμένο κληρικό, αποτύχαμε ως χριστιανοί να δώσουμε το μήνυμα της υπέρβασης του θανάτου, που αποτελεί τη βάση της χριστιανικής διδαχής και του χριστιανικού βιώματος. Αποθεώθηκε η Υγεία ως το απόλυτο Αγαθό και η ασθένεια θεωρήθηκε ως το απόλυτο αποφευκτέο Κακό.
Μου φαίνεται ότι ξεχάσαμε όχι μόνο τη χριστιανική, αλλά και την σωκρατική διδασκαλία, όπου το απόλυτο αγαθό ταυτίζεται με τον Θεό. Και όμως, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ζουν με ανίατα νοσήματα, που δεν γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει πραγματικά "υγεία", γονείς που στηρίζουν διά βίου τα άρρωστα παιδιά τους, άνθρωποι που έχασαν το παιδί τους, τον σύντροφό τους, τον αδελφό τους πρόωρα, συχνά ύστερα από βασανιστική ασθένεια. Και πολλοί από αυτούς τους συνανθρώπους μας δοξολογούν τον Θεό μέσα από τον πόνο τους, μερικοί μάλιστα βρήκαν τον Θεό μέσα από τον πόνο της ασθένειας.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε παλαιούς Πατέρες και Γεροντικά για να δούμε πώς ο πόνος και η αρρώστια, και βέβαια ο πικρός θάνατος, μπορούν να γίνουν αφορμή μετανοίας, επανεύρεσης και δοξολογίας του Θεού. Ας διαβάσουμε τους σύγχρονους αγίους μας, Παϊσιο, Πορφύριο, Σοφρώνιο του Έσεξ, τον γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη, του οποίου ένας ολόκληρος τόμος με ομιλίες έχει ως θέμα την ασθένεια και τον θάνατο.
Πού χάθηκε άραγε η "μνήμη θανάτου", πανάρχαια, αποστολική και πατερική χριστιανική διδασκαλία; Τη βρήκατε κάπου στα αποστειρωμένα "υγειονομικά" μηνύματα των ιεραρχών μας, πλην εξαιρέσεων; Έφτασε μέχρι και κάποια γνωστή και μη εξαιρετέα "πολυνησιωτική" μητρόπολη να διατυμπανίζει ότι αφιέρωσε το ημερολόγιό της για το 2021 στην "φερόλβιο Υγεία" (ελπίζω ειλικρινά να μην βρεθεί κανείς να το αγοράσει και να της ξεμείνουν όλα απούλητα...).
Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για "μετα-χριστιανούς" επισκόπους, ελάχιστα διαφέροντες από αγγλικανούς ή ρωμαιοκαθολικούς (του δευτερο-βατικάνειου Ρωμαιοκαθολικισμού), που απλά φοράνε βυζαντινές μίτρες και σάκκους... Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, όλοι γνωρίζουμε τους επισκόπους της "υγειονομικής ψευδο-θεολογίας".
2. Το εκκλησιολογικό έλλειμμα. Θυμόμαστε ότι πολλοί "νεορθόδοξοι" και "προοδευτικοί" Ορθόδοξοι κατηγορούσαν τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ότι υπερτόνιζε τη σχέση Εκκλησίας και Έθνους (και ίσως να το έπραττε, όντως...). Ήταν οι ίδιοι φυσικά οι οποίοι στήριξαν και στηρίζουν απολύτως τις "επιλογές" (ή μάλλον τις μη επιλογές, καθότι το να σε συμπαρασύρει ο ρους του χειμάρρου δεν αποτελεί επιλογή...) του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Η κύρια από αυτές τις "επιλογές" είναι η ταύτιση Κράτους και Εκκλησίας, όπου το πρώτο διατάσσει και η δεύτερη υπακούει. Προσοχή, δεν μιλάμε πλέον για το παραδοσιακό Κράτος-Έθνος του 19ου-20ού αιώνα, αλλά για ένα α-εθνικό και αντιχριστιανικό μεταμοντέρνο Κράτος, με ιδεολογία τον πολιτισμικό μαρξισμό, ντυμένο φυσικά με μερικά ελληνορθόδοξα ράκη (στην περίπτωση της Ελλάδας).
Μέσα σε αυτό το σύγχρονο ελληνόφωνο κράτος, η Εκκλησία, όπως εκπροσωπείται από τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, δεν έχει παραπάνω αξία από μία ΜΚΟ. Μέσα στον (εσκεμμένα ή από ανεπάρκεια;) θολό, ασαφή και ελλειμματικό λόγο του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου μπορούμε να ξεχωρίσουμε μερικές χαρακτηριστικές παραινέσεις. Για παράδειγμα: "δεν χρειαζόμαστε λόγια, τα λόγια κούρασαν, χρειαζόμαστε έργα", "Πολιτεία και Εκκλησία πορευόμαστε μαζί (ακόμα και με κλειστές εκκλησίες;) και έχουμε τον ίδιο στόχο, τον άνθρωπο".
Νομίζω ότι και ο πλέον αδαής μπορεί να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τα λόγια αυτά... Ο καιροσκόπος και ανεκκλησίαστος Χαρδαλιάς, πάντως, το κατάλαβε, γι' αυτό και λέει ότι "δεν υπάρχουν περισσότερο χριστιανοί από άλλους". Μέσα στο πλαίσιο της "εκκλησιολογίας" του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, έστω θεωρημένης στις ακραίες συνέπειές της, ο Χαρδαλιάς έχει πράγματι δίκιο....
Ο παραπάνω "νεορθόδοξος" και "προοδευτικός" κύκλος θεολογούντων κατηγορούσε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για "εθνοκεντρικό-πολιτισμικό χριστιανισμό" (άραγε, σε αντίθεση με τον "βιωματικό χριστιανισμό" που επιδίωκαν αυτοί, όσο και αν δεν τους φαίνεται;;). Οι ίδιοι τώρα στηρίζουν τον υποβιβασμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε εξάρτημα του μετα-μοντέρνου και α-εθνικού αριστερο-φιλελεύθερου κράτους. Είναι μία ΜΚΟ με πολιτισμικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, και κάποια γραφικά βυζαντινά τελετουργικά, και πέραν τούτου ουδέν... Οι θεολογούντες αυτοί απορρίπτουν την "εθνοκεντρική Εκκλησία" (και ορθά πράττουν, θα έλεγα), αποδέχονται όμως την "πολιτισμική και φιλανθρωπική ΜΚΟ ΄Εκκλησία της Ελλάδος'".
Ας μου επιτραπεί ένας παραλληλισμός, με επίγνωση του επισφαλούς χαρακτήρα των αναχρονισμών. Αν ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εκπροσωπούσε ιδεολογικά τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς του μητροπολίτη Αντωνίου Χραποβίτσκυ, προσκολλημένη στο τσαρικό παρελθόν, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εκπροσωπεί την τυφλά υποταγμένη στο αντίχριστο κομμουνιστικό καθεστώς Ρωσική Εκκλησία του μητροπολίτη Σεργίου. Με άλλα λόγια, εκπροσωπεί την άκρατη πολιτειοκρατία, και μάλιστα την υποταγή σε ένα κράτος κατ' ουσίαν αντίχριστο. Αυτή η προβληματική, για να μην πω διεστραμμένη, εκκλησιολογία στη συνείδηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας καταδικάστηκε ως "σεργιανισμός".
Μην νομίζετε ότι αυτό που ζούμε τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει σοβαρές ομοιότητες με τη Σοβιετική Ρωσία. Η δικτατορία της "πολιτικής ορθότητας" έχει αποκληθεί δικαίως "κομμουνισμός του 21ου αιώνα". Η ανάδυση του "βελούδινου ολοκληρωτισμού" (π. Νικόλαος Λουδοβίκος) είναι εδώ. Μόνο θεολογικά μύωπες, όπως ο γνωστός λαλίστατος επίσκοπος "διαβάζετε Ζουμπουλάκη να μορφωθείτε", δεν το βλέπουν...
Επομένως, το ζητούμενο, και στην περίπτωση της ελλαδικής Εκκλησίας, είναι η ισορροπία ενός αγίου Τύχωνος, του μάρτυρα πατριάρχη Μόσχας (1917-1925). Όμως ο άγιος Τύχων είχε θεολογική κατάρτιση, αγιότητα βίου, θάρρος και διάκριση. Άραγε, για να βρεθούν οι παραπάνω αρετές, τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε εκτός απο προσευχή;
Ευχαριστώ για τη δυνατότητα να μοιραστώ τις σκέψεις μου αυτές με την "αόρατη" κοινότητα των αναγνωστών σου και αδελφών εν Χριστώ.
Ι.
Πηγή.
