Κακοδοξία Ισλάμ‒Μωάμεθ και η στάση των “Ορθοδόξων” Οικουμενιστών (Β΄ μέρος)

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου 

Β΄ μέρος (Τὸ α΄ μέρος ἐδῶ)

◻️ Τὸ Κοράνι, ἡ Παράδοση (Hadith) καὶ ἡ ἐγκυρότητά τους

◻️    Ὁ Μωάμεθ καὶ οἱ γυναῖκες
 
◻️    Αἱρετικὰ χωρία τοῦ Κορανίου


Τὸ Κοράνι, ἡ Παράδοση (Hadith) καὶ ἡ ἐγκυρότητά τους

Στὴν ἀναγνωρισμένη Παράδοση (Hadith) τοῦ al-Βukhari ἀναφέρεται, ὅτι ὁ Μωάμεθ βρισκόμενος μὲ πυρετὸ στὸ κρεβάτι εἶπε ὅτι τὸν δηλητηρίασε μία Ἰουδαία μὲ δηλητηριασμένο ἀρνίσιο κρέας (Sahih al-Βukhari, τὸμ. 4, Hadith 4165). Τὸ γεγονὸς αὐτὸ  δὲν τὸ ἀναφέρει ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας στὸ βιβλίο του «Ἰσλὰμ» παρότι ἀνήκει σὲ μία ἀναγνωρισμένη Παράδοση (Hadith). Ἀντιθέτως ὁ Ἀναστάσιος στὶς σελ. 136-137 γράφει ὅτι ὁ Μωάμεθ «ἀρρώστησε αἰφνιδίως σοβαρὰ» καὶ τὸ ἀπίστευτο «ὁ Μωάμεθ διατηροῦσε μέχρι τὴν τελευταία του στιγμή εὐλάβεια ἀλλά καὶ ἰδιότυπο “χιοῦμορ“ στὸ ὁποῖο ἀνταποκρινόταν μὲ εὐστροφία ἡ Ἀΐσα (σσ. ἢ Ἀϊσά)».

Αὐτὸ τὸ παράδειγμα δείχνει πόσες ἐκδοχὲς γιὰ τὸν βίο τοῦ Μωάμεθ, τὸ Κοράνι καὶ τὶς Παραδόσεις ὑπάρχουν. Γιὰ τὸν βίο τοῦ Μωάμεθ ὁ Ἀναστάσιος ἀναφέρει ὡς σημαντικότερες αὐτὴ τοῦ Urwab. al-Zubair, τοῦ Ibn Ishᾱq καὶ τοῦ Umar al Wᾱqidi (σελ. 98). Αὐτὲς οἱ βιογραφίες παρουσιάζουν ὅμως μεταξύ τους διαφορές. Ἰδίως ἡ βιογραφία τοῦ Ibn Ishᾱq παρουσιάζει γιὰ ἐμᾶς ἐνδιαφέρον. Γράφτηκε τὴν ἐποχὴ τῆς δυναστίας τῶν Ἀββασίδων μὲ ἐντολὴ τοῦ Χαλίφη al-Mansūr. Δὲν μπορεῖ κανείς νὰ ἀρνηθεῖ, ὅτι ἡ συγγραφή του εἶχε ὡς πρότυπο τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου καὶ χωρία ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη. Στὴν βιογραφία αὐτὴ παρουσιάζεται ἡ γενεαλογία τοῦ Μωάμεθ ἕως τὸν Ἀβραάμ (σύγκρινε μὲ τὸν πρόλογο τοῦ Ματθαίου), θαύματα τοῦ Μωάμεθ ὅπως τοῦ Ἰησοῦ, τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν ἀναφέρονται στὸ Κοράνι (βλ. Gordon Darnell Newby: The Making of the Last Prophet. A Reconstruction of the Earliest Biography of Muhammad. Columbia 1989).

πολιτικολόγος, γιὸς ἰμάμη καὶ νῦν κριτικὸς καὶ κατήγορος τοῦ Ἰσλὰμ Hamed Abdel-Samad στὸ βιβλίο του «Mohamed» γράφει (σελ. 153ff.), ὅτι βρῆκε στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Augsburg μία ἔκδοση τοῦ Κορανίου μὲ τίτλο: «Τὸ Κοράνιο, συγγραφεὺς ἄγνωστος». Αὐτὸ τὸν ἔβαλε σὲ σκέψη, διότι γιὰ πρώτη φορὰ ὡς πιστὸς μουσουλμάνος βρέθηκε ἀντιμέτωπος μὲ τὴν ἀμφισβήτηση ποὺ περικλείει τὴν συγγραφὴ τοῦ Κορανίου. Διότι γιὰ κάθε Μουσουλμάνο τὸ Κοράνι ἀποτελεῖ τὸν ἀλάθητο λόγο τοῦ Ἀλλάχ, τὸν ὁποῖο φανέρωσε ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὸν Μωάμεθ μεταξὺ 610 καὶ 632. Μωάμεθ ὅμως δὲν ἤξερε οὔτε νὰ διαβάζει, οὔτε νὰ γράφει καὶ τὸν 7ο αἰώνα δὲν ὑπῆρχε ἀραβικὴ γραφή. Ἐπίσης τὸ γεγονός, ὅτι γλώσσα τῶν Σούρων τῆς Μεδίνα εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν γλώσσα τῶν Σούρων τῆς Μέκκα σπρώχνει πρὸς τὸ συμπέρασμα ὅτι συγγραφεὺς τοῦ Κορανίου ἦταν κάποιος ἄλλος ἄλλοι καὶ ὄχι Μωάμεθ.

Ο Hamed Abdel-Samad ἀναφέρει, ὅτι αἰτία τῶν παραπάνω συμπερασμάτων του ἦταν ἀσχολία του μὲ τὰ κλασσικὰ ἔργα τῶν εἰδικῶν ὀριενταλιστῶν Theodor Noldeke, Tor Andrae καὶ Regis Blachere, οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύουν φιλολογικά, ὅτι τὸ Κοράνι «εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀσχολεῖται περισσότερο μὲ τὴν ἐξέλιξη ἑνὸς ἀνθρώπου, τοῦ Μωάμεθ, παρὰ μὲ κάποιο θεϊκὸ μήνυμα» (σελ. 152). Ο Christoph Luxenberg, ψευδώνυμο ἑνὸς ἐπιστήμονα ποὺ φοβᾶται ὅμως τὶς συνέπειες ποὺ προκαλεῖ ἐργασία του στὸν ἀραβικὸ κόσμο (μία ἀκόμα ἀπόδειξη τοῦ «εἰρηνικοῦ» χαρακτήρα τοῦ Ἰσλάμ) ἔγραψε μία μελέτη γιὰ τὸ Κοράνι μὲ τίτλο «Die syro-aramaische Lesart des Koran – Ein Beitrag zur Entschlusselung der Koransprache» 5η ἔκδοση, Βερολίνο, 2020, ποὺ μεταφράζεται ὡς « σύρο-ἀραμαϊκή ἀνάγνωση τοῦ Κορανίου, μία προσφορὰ στὴν ἀποκωδικοποίηση τῆς γλώσσας τοῦ Κορανίου». Στὴν μελέτη αὐτὴ ἀποδεικνύεται, ὅτι τὸ Κοράνι γράφτηκε (ἀφοῦ ἀραβικὴ γραφὴ δὲν ὑπῆρχε) πάνω στὴν βάση ἑνός σύρο-ἀραμαϊκοῦ πρωτοτύπου μὲ χριστιανική/αἱρετικὴ διδασκαλία ἐναντίον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν ὁποία υἱοθέτησε καὶ ἀνέπτυξε τὸ Κοράνι. Ο Luxenberg παραθέτει ἑκατοντάδες σύρο-ἀραμαϊκές λέξεις, τὶς ὁποῖες παρανόησαν παρερμήνευσαν οἱ συγγραφεῖς καὶ μελετητὲς τοῦ Κορανίου. Ἀκόμα καὶ ἡ λέξη qur’an δηλ. Κοράνι πηγάζει ἀπὸ τὴν συριακὴ γλώσσα καὶ σημαίνει τὸ λειτουργικὸ βιβλίο ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ Σύριοι Χριστιανοὶ στὶς λειτουργίες τους.

Ο Luxenberg καταλήγει στὸ συμπέρασμα, ὅτι τὸ Κοράνι δὲν εἶναι ἕνα βιβλίο γραμμένο ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἡ ἐξέλιξη ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ προέλευσή του στὴν μουσουλμανικὴ σημερινὴ κατάσταση, δηλ. μία ἀραβικὴ ἐξέλιξη μίας συριακῆς αἵρεσης. Τὴν ἄποψη αὐτὴ ἔρχεται νὰ ἐνισχύσει ἀνακάλυψη ἑνός Κορανίου στὴν βιβλιοθήκη τοῦ Μπέρμιγχαμ. «Ἀκολούθησε ἀνάλυση μὲ τὴ μέθοδο τῆς ραδιοχρονολόγησης, ποὺ ἀποκάλυψε πὼς κατὰ 95% περγαμηνὴ γράφτηκε ἀνάμεσα στὸ 568 καὶ τὸ 645 μ.Χ. Αὐτὸ σημαίνει, πὼς τὰ τμήματα ποὺ περιέχει γράφτηκαν μόλις 20 χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ προφήτη Μωάμεθἴσως καὶ λιγότερο. Τὸ χειρόγραφο εἶναι γραμμένο στὴ γραφή τῆς Χετζάζ, ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο φύλλα καὶ περιέχει ἀπὸ τὰ κεφάλαια 18 ἕως 20 τοῦ Κορανίου» (ἐδῶ). 

«Ἀρκετοὶ ἱστορικοί, ὅμως, φαίνεται νὰ πιστεύουν πὼς τὸ ἐν λόγῳ κείμενο ἐνδέχεται νὰ προηγεῖται χρονικὰ τοῦ ἴδιου τοῦ προφήτη Μωάμεθ. Εἰκάζεται πὼς τὸ Κοράνι τοῦ Μπέρμιγχαμ γράφτηκε μεταξὺ τοῦ 568-645 μ.Χ., ἐνῶ ὁ προφήτης Μωάμεθ ἔζησε ἀπὸ τὸ 570 ἕως τὸ 632 μ.Χ. Σύμφωνα μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ ἱστορικοῦ Tom Holland στὴν ἐφημερίδα Times: «Ἀποσταθεροποιεῖ, γιὰ νὰ τὸ θέσω μετριοπαθῶς, τὴν ἰδέα ὅτι ἔχουμε ὁποιαδήποτε ἰδέα γιὰ τὸ πῶς πραγματικὰ δημιουργήθηκε τὸ Κοράνι». Ο Keith Small, ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης, συμπλήρωσε πώς: «Αὐτὸ στηρίζει περισσότερο τὶς περιφερειακὲς ἀπόψεις γιὰ τὴ γένεση τοῦ Κορανιοῦ, ποὺ θέλουν τὸν Μωάμεθ καὶ τοὺς ὀπαδούς του νὰ ἔχουν χρησιμοποιήσει ἕνα κείμενο, ποὺ ἤδη ὑπῆρχε, διαμορφώνοντάς το ἔτσι, ὥστε νὰ ἐκφράζει τὶς πολιτικὲς καὶ θεολογικές τους πεποιθήσεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται πιό πιθανό, ἀπὸ τὸ νὰ ἔλαβε ὁ Μωάμεθ μία θεία ἐπιφοίτηση» (ἐδῶ).

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποιός μπορεῖ νὰ κατηγορήσει τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας ποὺ θεωροῦσαν τὸ Κοράνι καὶ τὸ Ἰσλὰμ αἵρεση (συριακή/ἀντιτριαδική σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω στοιχεῖα) καὶ ἀντίχριστη θρησκεία καὶ ὄχι «ἱερὸ βιβλίο» τὸ ὁποῖο δίνουν καὶ ἀποδέχονται οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ὡς δῶρο. Μᾶλλον ὅμως οἱ Οἰκουμενιστὲς φιλοϊσλαμιστὲς ἐπίσκοποι (ὅπως ἤδη εἴδαμε) γνωρίζουν καὶ ἀγαποῦν καλύτερα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους ὑποτίθεται ἀκολουθοῦν.

Ὁ γιὸς ἰμάμη καὶ βαθὺς γνώστης τοῦ Κορανίου Hamed Abdel-Samad γράφει στὸ βιβλίο του (σελ. 153ff.), τώρα σχετικὰ μὲ τὴν Παράδοση (Hadith), ὅτι οἱ Παραδόσεις ξεκίνησαν μὲ τὸν θάνατο τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε πολλοὺς νὰ ἀποστατήσουν ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Ὁ ἀκόλουθος τοῦ Μωάμεθ Abu Bakr χρειάστηκε τότε μία ἐπικύρωση διωγμοῦ τῶν ἀποστατῶν ποὺ νὰ στηρίζετε στὴν διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ. Τοῦ τὴν ἔδωσε ἡ κόρη του καὶ χήρα τοῦ Μωάμεθ Ἀΐσα. Αὐτὴ διηγήθηκε περίπου 2.200 Hadith ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸν ἔγγαμο βίο της μὲ τὸν Μωάμεθ καὶ ἀποτελοῦν μέχρι σήμερα νόμους τῆς Σαρία. Οἱ ἄλλες γυναῖκες τοῦ Μωάμεθ δὲν μετέδωσαν Hadith, ἐκτὸς ἀπὸ 11 τῆς Ζεϊνὰπ καὶ 9 τῆς Σαφίγια.

Ἄλλη πηγὴ τῆς Παράδοσης ἦταν ἕνας ζητιάνος μὲ τὸ ὄνομα Abu Huraira, ὁ ὁποῖος προσχώρησε στὸ Ἰσλὰμ καὶ ἔζησε γιὰ λίγο καιρὸ μὲ τὸν Μωάμεθ στὴν Μεδίνα. Αὐτὸς συνέγραψε 5.500 Hadith. Ἡ πολιτικὴ διωγμοῦ καὶ φορολογίας τοῦ Abu Bakr ἀπέναντι στοὺς ἀποστάτες, ἀλλὰ καὶ στοὺς μὴ μουσουλμάνους στηρίχθηκε κυρίως σὲ αὐτὲς τὶς Hadith. Ὁ γιὸς τοῦ Ὀμὰρ Abdullah συνέγραψε 2630 Hadith. Τελικὰ γράφτηκαν τόσες πολλὲς Hadith ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ Μουσουλμάνοι προσπάθησαν ἐξ αἰτίας τῆς ἀναξιοπιστίας τους νὰ τὶς μειώσουν. Ἀπό 600.000 (!!!) τελικὰ παραδέχονται ἄλλοι γύρω στὶς 7.000 καὶ ἄλλοι γύρω στὶς 4.800. Ὁ περίφημος ἐρευνητὴς τοῦ Ἰσλὰμ I. Goldziher («Ueber die Entwicklung des Hadith» τόμ. 2 Muhammedanische Studien, 1890) κατέληξε στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἀδιάκοπη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν Παραδόσεων, ἡ σύγκρουση τῶν νομικῶν καὶ θεολόγων τοῦ Ἰσλὰμ σχετικὰ μὲ αὐτὲς καὶ ἡ ἀνακολουθία τῶν πληροφοριῶν, καθιστοῦν τὶς Παραδόσεις ἀναξιόπιστες πηγὲς γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν ἀληθινή διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ. Ὅπως εἴδαμε ὁ Ναυπάκτου και ὁ Ἀλβανίας ἔχουν ἄλλη γνώμη.

Μετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω ποὺ ἀποτελοῦν μόνο ἕνα μικρό κομμάτι τῶν πηγῶν καὶ τῶν ἐπιστημονικῶν συμπερασμάτων σχετικὰ μὲ τὴν ἀξιοπιστία τῶν «ἱερῶν βιβλίων» τοῦ Ἰσλάμ, ἀδυνατεῖ κανεὶς νὰ καταλάβει, πῶς οἱ ἡμέτεροι Ὀρθόδοξοι προπαγανδίζουν τὸ Ἰσλάμ, χωρὶς νὰ ἀναφέρουν καὶ νὰ καταδικάζουν τὴν ἀναξιοπιστία τῆς διδασκαλίας του (ἀντιθέτως κατηγοροῦν τοὺς Ἁγίους γιὰ τοὺς χαρακτηρισμούς τους), πράγμα ποὺ ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ γεγονός αὐτὸ ἀποτελεῖ ἄλλη μία ἀπόδειξη τῆς παναιρετικῆς φύσεως καὶ σκέψης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Ὁ Μωάμεθ καὶ οἱ γυναῖκες

Πρὶν ἀρχίσουμε τὴν παρουσίαση τῶν σχέσεων τοῦ Μωάμεθ μὲ τὶς γυναῖκες, θὰ παρουσιάσουμε ἕνα χωρίο ἀπὸ τὸ Κοράνι, ποὺ ἀποδεικνύει τί εἴδους Θεὸς γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς εἶναι ὁ Ἀλλὰχ καὶ τί εἴδους προφήτης του ὁ Μωάμεθ.

Στὴν Σούρα ἄλ-Χιτζάμπ/Οἱ Ὁμόσπονδοι 33:37, ἐπειδὴ ὁ Μωάμεθ ἤθελε νὰ μὴν κατηγορηθεῖ γιὰ τὸ πλῆθος τῶν γυναικῶν ποὺ εἶχε, ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ πάρει, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἀλλάχ: «Ὢ προφήτα! Σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ παντρευτεῖς τὶς γυναῖκες ποὺ προικοδότησες, τὶς γυναῖκες τῶν αἰχμαλώτων ποὺ ἀπέκτησες μὲ τὴν δεξιά σου, τὶς θυγατέρες τῶν θείων σου καὶ τῶν ἀκολούθων σου καθώς καὶ κάθε γυναίκα εὐσεβῆ ποὺ σὲ ἀκολούθησε καὶ σοῦ ἀφιερώθηκε, γιατί εἶσαι προφήτης. Αὐτὸ εἶναι προνόμιο ποὺ ἰσχύει μόνο γιὰ σένα. Γνωρίζουμε τοὺς νόμους περί γάμου, ποὺ ὁρίσαμε γιὰ τοὺς πιστούς. Μή φοβηθεῖς, μήπως κατηγορηθεῖς, ἐπειδή ἀσκεῖς τὰ δικαιώματά σου. Ὁ Κύριος εἶναι ἐπιεικὴς καὶ μακρόθυμος. Μπορεῖς νὰ ὑπόσχεσαι, ὅ,τι θέλεις καὶ νὰ δέχεσαι στὸ κρεβάτι σου, ὅποιαν θέλεις ἀκόμα καὶ αὐτὴ ποὺ εἶχες παραμελήσει, ἀλλά τώρα τὴν ἐπιθυμεῖς ἀμέσως. Δὲν ἁμαρτάνεις, ἂν πράξεις ἔτσι».

Ποιός εὐσεβὴς Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε ποτὲ στὰ παραπάνω λόγια νὰ ἀναγνωρίσει ἔστω καὶ ἕνα ἴχνος τοῦ Θεοῦ; Ποιός εὐσεβὴς Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε μετὰ τὰ παραπάνω λόγια νὰ χαρακτηρίσει τὸν Μωάμεθ, ἔστω ὡς ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Ποιός εὐσεβὴς Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε νὰ καταλάβει ἢ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν οἰκουμενιστικὴ διδασκαλία καὶ συγκριτιστικὴ προπαγάνδα, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κι αὐτὸ δρόμος πρὸς τὸν Ἕνα Θεό; Καὶ ὅμως ἐνῶ οἱ Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι βλασφημοῦν, κανεὶς δὲν τοὺς τιμωρεῖ. Ἀντιθέτως μὲ τὴν ἀπραξία καὶ τὴν σιωπὴ τῶν ἄλλων ἱεραρχῶν, συνεχίζουν τὸ ἀνίερο ἔργο τους.

Ἄς ἔρθουμε τώρα στὶς γυναῖκες τοῦ Μωάμεθ.

Ὁ Μωάμεθ εἶχε 13 γυναῖκες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες μὲ τὶς 9 ζοῦσε παράλληλα. Ὁ ἀριθμός τῶν παλλακίδων καὶ τῶν γυναικών, μὲ τὶς ὁποῖες κοιμήθηκε ὁ Μωάμεθ, ἐνῶ ἦταν παντρεμένος μὲ τὶς 13 γυναῖκες παραμένει ἐξ αἰτίας τοῦ ὕψους του ἄγνωστος. Ἀπὸ τὶς παρακάτω γυναῖκες τοῦ Μωάμεθ, ἡ Τρίτη ἡ Ἀΐσα ἦταν 7 χρονῶν ὅταν τὴν ἀρραβωνιάστηκε, 9 χρονῶν, ὅταν τὴν παντρεύτηκε καὶ κοιμήθηκε μαζί της, ὅταν ἦταν 12 χρονῶν. Ἡ ἕβδομη, ἡ Ζαινὰμπ ἦταν πρῶτα γυναίκα τοῦ θετοῦ γιοῦ του, τὴν ὁποία μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Μωάμεθ χώρισε ὁ γιὸς γιὰ νὰ τὴν πάρει ὁ πατέρας, ἀφοῦ πρῶτα ἀκύρωσε τὴν υἱοθεσία: 

Χαντιτζὰ μπὶν Χουβαϊλίντ (595-619)

Σαουντὰ μπίντ Ζάμα (620-632)

Ἀΐσα μπὶντ Ἀμπὶ Μπακρ (623-632)

Ζαϊνάμπ μπὶντ Χουζαϊμά (624-625)

Οὒμ Σαλάμα Χὶντ μπὶντ Ἀμπὶ Οὐμαγιά (625-632)

Χαφσὰ μπὶντ Οὐμάρ (626-632)

Ζαϊνὰμπ μπὶντ Τζάχς (627-632)

Ραϊχανὰ μπὶντ Ζαΐντ (627-631)

Τζουβαϊρίγια μπίντ αλ-Χαρίθ (628-632)

Ράμλα μπίντ Ἀμπί Σουφιᾶν (629-632)

Σαφιγιὰ μπὶντ Χουιαϊί (629-632)

Μαϋμουνὰ μπὶντ αλ-Χαρίθ (629-632)

Μαρία αλ-Κιμπτίγια (630-632) 

Όλοι οἱ ἐρευνητές συμφωνοῦν στὴν μᾶλλον μανιακὴ σχετικὰ μὲ τὶς γυναῖκες φύση τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος φαίνεται νὰ εἶχε πολλές ψυχικὲς παθήσεις. Ἕνας τοῦρκος γιατρός/ψυχολόγος ἔγραψε μὲ τὸ ψευδώνυμο Dede Korkut (πάλι ἕνας ἐπιστήμονας μὲ ψευδώνυμο ἀπὸ φόβο μήπως τὸν σφάξουν «οἱ φίλοι τῆς εἰρήνης» μουσουλμάνοι) τὸ βιβλίο «Life alert: The Medical Case οf Muhammad» (2001), στὸ ὁποῖο ἐκτὸς τῆς διαταραγμένης ἐπιθυμίας του γιὰ γυναῖκες ἀπαριθμεῖ πολλὲς παθήσεις τοῦ Μωάμεθ (Ναρκισσισμό, παράνοια, ἐπιθετικότητα, κατάθλιψη, ἀκόμα καὶ τὸν φόβο ἀπὸ τὸν ἦχο τῆς καμπάνας: «ἡ καμπάνα εἶναι ἡ φλογέρα τοῦ διαβόλου» Kitab al -Libas, Hadith 2114). Ἡ «Μηχανὴ τοῦ Χρόνου» (γιὰ νὰ μήν κουράσω τὸν ἀναγνώστη μὲ τὸν σχετικὸ μὲ τὸ θέμα ὄγκο βιβλιογραφίας καὶ ἔρευνας) ἕνα ἐπίσημο ἱστορικῆς φύσεως κρατικὸ πρόγραμμα ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὸ θέμα μας τὰ ἑξῆς (θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἀκόμα καὶ τὰ ὀνόματα κάποιων γυναικῶν ποικίλουν):

«Σύμφωνα μὲ ἱστορικούς, ὁ προφήτης εἶχε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του ἀπὸ 15 ἕως 25 γυναῖκες. Οἱ ἱστορικοὶ δὲν συμφωνοῦν στὸν ἀκριβῆ ἀριθμό, ὅλοι ὅμως παραδέχονται ὅτι ὁ Μωάμεθ ἦταν μᾶλλον μανιακὸς γυναικάς. Εἶχε ἐπίσης ἰδιαίτερη ἀδυναμία στὶς χῆρες, ἄγνωστο γιατί. Πρώτη του γυναίκα ἦταν ἡ Μαζάρα, δύο φορές χήρα καὶ 15 χρόνια μεγαλύτερή του, κόρη τοῦ ἀφεντικοῦ ὅπου δούλευε ὁ Μωάμεθ. Ὅσο ζοῦσε ἡ Μαζάρα, ὁ Μωάμεθ ἦταν ἥσυχος κι ἔκανε μαζί της πέντε παιδιά, ἀλλά, ἀφότου πέθανε, ὁ προφήτης ἀπελευθερώθηκε. Ἕνα μήνα μετὰ τὸν θάνατό της ἀρραβωνιάστηκε τὴν Ἀϊσά, κόρη ἑνός φίλου του, ἀλλά ὁ γάμος ὁρίστηκε νὰ γίνει δύο χρόνια ἀργότερα. Ὁ λόγος ἦταν ἁπλός. Μπορεῖ ὁ Μωάμεθ νὰ ἦταν 43 ἐτῶν, ὅμως ἡ Ἀϊσά ἦταν μόλις 7! Ἐν ἀναμονὴ τοῦ σπουδαίου γεγονότος, ὁ Μωάμεθ παντρεύτηκε τὴ Σάβντα, ποὺ ἦταν τροφός μίας ἀπὸ τὶς κόρες του καὶ χήρα. Στὰ δύο χρόνια ἔγινε ὁ γάμος μὲ τὴν 9χρονη πιά Ἀϊσά. Τὶς κράτησε καὶ τὶς δύο, ὅπως ἔκανε καὶ μὲ ὅλες τὶς ἑπόμενες. Ἄλλωστε, ὡς προφήτης ποὺ ἦταν, ἔφτιαξε ἀπὸ τὴν ἀρχή τὸ νόμο καὶ ὅρισε ὅτι ὁ ἄνδρας μποροῦσε νὰ παντρεύεται ὡς τέσσερις γυναῖκες καὶ νὰ ἔχει ὅσες παλλακίδες τραβοῦσε ἡ ὄρεξή του. Ἄν εἶχε συμπληρώσει τὸν ἀριθμό τῶν γάμων καὶ ἤθελε νὰ παντρευτεῖ κι ἄλλη, μποροῦσε νὰ διώξει μία ἀπὸ τὶς τέσσερις γιὰ νὰ ἀδειάσει ἡ θέση. Λίγο ἀργότερα ξαναπαντρεύτηκε μὲ τὸν ἀκόλουθο ἀπίστευτο τρόπο: μία ἀπὸ τὶς κόρες τοῦ προφήτη πέθανε κι ὁ ἄνδρας της, ὁ Ὀσμᾶν, ἦταν ἀπαρηγόρητος. Ἕνας κοινός φίλος πρόσφερε στὸν Ὀσμᾶν μία κόρη του, τὴν Χαβζά, γιὰ παρηγοριά, ἀλλά αὐτὸς ἀρνήθηκε. Αὐτὸ ἀποτελοῦσε προσβολή, ὅμως ὁ προφήτης τακτοποίησε τὸ θέμα. Πῆρε αὐτὸς γιὰ γυναίκα του τὴ Χαβζᾶ κι ἔδωσε στὸν Ὀσμᾶν γιὰ σύζυγό του μία ἀπὸ τὶς ἀδερφὲς τῆς πεθαμένης. Μετὰ τὴ μάχη τοῦ Ὀχόντ, ὅπου ἡττήθηκε, ὁ Μωάμεθ, γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ, παντρεύτηκε μία 28χρονη χήρα, τὴ Χέντ. Γιὰ γαμήλια δῶρα τῆς πρόσφερε ἕνα σακί κριθάρι, ἕνα μύλο γιὰ νὰ τὸ ἀλέθει, ἕνα τηγάνι καὶ μία χύτρα γεμάτη λαρδὶ καὶ βούτυρο. Καὶ οἱ γάμοι συνεχίστηκαν μὲ ἀκόμη πιὸ παράδοξους τρόπους. Ὁ προφήτης μπῆκε ἕνα πρωί στὸ σπίτι τοῦ θετοῦ του γιοῦ Ζεΐντ. Ἡ γυναίκα τοῦ γιοῦ του, ἡ Ζεϊνάπ, παρουσιάστηκε στὸν πεθερό της χωρὶς πέπλο, μέσα στὴν οἰκειότητα τῆς οἰκογενειακῆς σχέσης. Ὁ Μωάμεθ τὴν παρατήρησε καὶ ἐπαίνεσε τὴν ὀμορφιά της. Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ σπίτι ὁ Ζεΐντ, ἡ Ζεϊνὰπ τοῦ ἐκμυστηρεύτηκε τὸ κοπλιμᾶν τοῦ πεθεροῦ της. Τότε ὁ Ζεῒντ πῆγε στὸν θετὸ πατέρα του καὶ τοῦ πρόσφερε εὐχαρίστως τὴ γυναίκα του. Ὁ προφήτης δέχθηκε τὴν προσφορά, ἀλλά, γιὰ νὰ μήν ὑπάρξει αἱμομιξία, ἀκύρωσε τὴν υἱοθεσία τοῦ Ζεΐντ. Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα, μέχρι ποὺ πέθανε ὁ Μωάμεθ παντρεύτηκε τὴν κόρη ἑνὸς πρίγκιπα τὸν ὁποῖο νίκησε, μία Ἑβραία ποὺ κέρδισε στὴ μάχη τῆς Κοραΐντα, μία νοσοκόμα του σὲ κάποια δηλητηρίαση, τὴν κόρη τοῦ ἐχθροῦ του Ἀμποῦ Σοφιάν, μία γριὰ πόρνη μίας φυλῆς Βεδουΐνων καὶ πολλές ἄλλες. Κάθε φορὰ ποὺ παντρευόταν ἔστελνε κάποια προηγούμενη στὶς παλλακίδες γιὰ νὰ μὴν παραβιάζει τὸν νόμο του, ποὺ ἐπέτρεπε μόνο τέσσερις γάμους. Σὲ ὅλες τὶς ἐκστρατεῖες ἔπαιρνε δύο γυναῖκες, ποὺ τὶς ἔβγαζε μὲ κλῆρο, ἐνῶ κάθε βράδυ του τὸ περνοῦσε μὲ τὴ σειρά, μὲ κάθε γυναίκα. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἦταν ἀποκλειστικά ἀφιερωμένο σὲ αὐτὴν ποὺ ἦταν ἡ σειρά της καὶ ὄχι σὲ ἄλλη. Ἕνα βράδυ ἦταν μὲ τὴ Χαφζά, ἀλλὰ αὐτὴ ἔφυγε ἐπειγόντως γιὰ τὸν πατέρα της ποὺ ἀρρώστησε. Δὲν ἦταν τίποτα τὸ σοβαρό καὶ γύρισε ἀμέσως, ὁπότε τσάκωσε τὸν προφήτη νὰ κάνει ἔρωτα μὲ μία ἄλλη, τὴ Μαρίτζια. Ἡ παραβίαση αὐτοῦ τοῦ πρωτοκόλλου θεωρήθηκε τόσο σοβαρή, ποὺ ἡ Χαβζὰ ξεσήκωσε ὅλο τὸ χαρέμι τὸ ὁποῖο τὴν ἔπεσε μὲ ἄγριες διαθέσεις πάνω στὸν ἄπιστο σύζυγο. Ἔγινε τόση φασαρία, ποὺ ὁ προφήτης τὴν κοπάνησε κι ἔζησε ἕνα μήνα μόνος του, χωρὶς συζύγους καὶ παλλακίδες. Περικυκλωμένος πάντως ἀπὸ τόσες γυναῖκες, ὁ Μωάμεθ θὰ πρέπει νὰ περνοῦσε δύσκολες ὧρες. Οἱ ἱστορικοί ἀναφέρουν ὅτι ὁ ταλαίπωρος πέθανε μέσα στὴν κρεβατομουρμούρα. Ἐνῶ ἦταν ἑτοιμοθάνατος, εἶχε γύρει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἀϊσά, ἀλλὰ αὐτὴ διαμαρτυρόταν ὅτι πονοῦσε τὸ κεφάλι της. «Τὸ καλύτερο φάρμακο» τῆς εἶπε ὁ Μωάμεθ ἀγανακτισμένος «θὰ ἦταν νὰ πεθάνεις πρὶν ἀπὸ ἐμένα». Κι αὐτὴ ἀπάντησε: «ναί, καὶ ἀμέσως μετὰ θὰ ἐρχόσουν νὰ ἐγκατασταθεῖς μέσα στὸ σπίτι μου μὲ μία ἄλλη γυναίκα». Αὐτὰ ἦταν τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ ἄκουσε ὁ προφήτης πρὶν κλείσει τὰ μάτια του» (ἐδῶ).

Πιστεύω ὅτι τὰ σχόλια γιὰ ἕναν Χριστιανό εἶναι περιττά.


 Αἱρετικὰ χωρία τοῦ Κορανίου

Τὸ κεφάλαιο αὐτὸ εἶναι σημαντικότατο, διότι ἀποδεικνύει τὴν αἱρετική/ἀντίθεη διδασκαλία τοῦ Κορανίου, ἡ ὁποία ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει τὰ κύρια δόγματα τῆς Πίστεώς μας. Θὰ παρουσιάσω τὰ σημαντικότερα δογματικῶς σημεῖα αὐτῆς τῆς διδασκαλίας, ἔτσι ὅπως τὰ παρουσιάζει μεταξὺ ἄλλων καὶ ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας στὸ βιβλίο του «Ἰσλάμ (σελ. 207ff). Πρὶν ὅμως τὰ παρουσιάσω, θὰ παραθέσω ἕνα χωρίο τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, στὸ ὁποῖο ὁ Ἀλβανίας ἐκφράζει τὴν γνώμη του (ἀλλὰ ὡς Οἰκουμενιστὴς καὶ μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. καὶ τὴν γνώμη τῶν συναδέλφων του Οἰκουμενιστῶν) γιὰ τὸ Ἰσλὰμ καὶ παρακαλῶ τὸν ἀναγνώστη νὰ τὸ ἔχει πάντα στὸ μυαλό του, ὅταν διαβάσει μετὰ τὶς δογματικές ὕβρεις τοῦ Κορανίου. Γράφει ὁ Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος στὴν σελ. 406:

«Ἀπὸ ὅλες τὶς ζῶσες θρησκεῖες, τὸ Ἰσλὰμ βρίσκεται πλησιέστερα (τόσο γεωγραφικὰ ὅσο καὶ πνευματικά) πρὸς τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό. Παρὰ τὶς βαθιὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς πάνω σὲ κοινό πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος· καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος ‒μεστὸ προσδοκίας».

Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν σοκαριστικὴ δήλωση Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη, ἂς δοῦμε πόσο κοντὰ εἶναι τὸ Ἰσλὰμ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.

Α) Ἄρνηση τῆς πατρότητας τοῦ Θεοῦ

Ἡ ἰδέα τοῦ «Θεοῦ πατρὸς» εἶναι ἀπαράδεκτη γιὰ τοὺς μουσουλμάνους. Ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὅρου «Πατὴρ» σχετίζεται ὁπωσδήποτε καὶ μὲ τὴν πολεμικὴ ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας περὶ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ Ἁγίας Τριάδος τὴν ὁποία τὸ Ἰσλὰμ καταπολεμᾶ μὲ πάθος (Σούρα Αἱ γυναῖκες, 4, 169): «Πιστέψτε στὸν Θεό καὶ στὸν Ἀπόστολο καὶ νὰ μὴν λέτε, ὅτι ὑπάρχει Τριάς. Σταματῆστε νὰ τὸ λέτε καὶ θὰ ὠφεληθεῖτε καθότι ἕνας μόνο εἶναι ὁ Θεός. Δεδοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς δὲν ἔχει υἱό».

Ἐπίσης στὴν Σούρα 37,152-153 διατυπώνεται ἡ ἄρνηση καὶ ἐκφράζεται μάλιστα καὶ μία εἰρωνεία σχετικὰ μὲ τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ: 152. «Ὁ ΑΛΛΑΧ ἔχει (γεννήσει) παιδί; Σίγουρα εἶναι ψεῦτες». 153. «Μήπως ἔχει προτιμήσει (ὁ ΑΛΛΑΧ) θυγατέρες ἀντὶ γιούς»;

Β) Τὸ Κοράνι ἀπορρίπτει καὶ ἀρνεῖται σαφέστατα τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν χριστολογικὴ σημασία τῶν χριστιανικῶν συμβόλων, κυρίως τοῦ Σταυροῦ (Σούρα Ἡ τράπεζα 5, 19): «ἄπιστοι εἶναι ὅσοι λένε, ὅτι ὁ Μεσσίας, υἱὸς τῆς Μαριάμ, εἶναι Θεός. Νὰ τοὺς πεῖς: Ποιός μπορεῖ νὰ ἀναχαιτίσει τὸν Θεό, ὅταν αὐτὸς θελήσει νὰ καταστρέψει τὸν Μεσσίαν, υἱὸ τῆς Μαριάμ, καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πάντα Τὰ ὄντα ἐπί τῆς γῆς;».

(Σούρα Ἡ τράπεζα 5, 75-79): «Ὁ Μεσσίας, υἱὸς τῆς Μαριὰμ εἶναι ἁπλῶς ἀπόστολος. Προηγήθηκαν κι ἄλλοι ἀπὀστολοι. Ἡ μητέρα του ἦταν μία φιλαλήθης (κι ἐνάρετη) γυναίκα. Καὶ οἱ δύο ἔτρωγαν τὸ (καθημερινό φαγητό). Κοίταξε, πὼς ὁ Ἀλλὰχ τοὺς φανέρωσε τὶς Ἐντολές Του. Κι ἔπειτα δὲς μὲ ποιοὺς τρόπους (σσ. οἱ βλάσφημοι Χριστιανοί) ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια!».

(Σούρα Ἡ τράπεζα 5, 116-117): «Καὶ εἶπε ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἰησοῦ υἱὸ τῆς Μαριάμ: Εἶπες ἐσὺ ποτὲ στοὺς ἀνθρώπους, λάβετε ἐμένα καὶ τὴν μητέρα μου γιὰ Θεό, ἀντί τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ; Ὄχι μὰ τὴν δόξα σου, ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς, πῶς θὰ μποροῦσα νὰ πῶ κάτι, ποὺ δὲν εἶναι ἀλήθεια; ἐὰν τὸ ἔλεγα, ἐσύ δὲν θὰ τὸ γνώριζες; Σὺ γνωρίζεις τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, ἐγὼ ὅμως δὲν γνωρίζω τὰ βάθη τῆς δικῆς σου καρδιᾶς. Διότι ἐσὺ ξέρεις τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια. Ἐγὼ δὲν ἐδίδαξα τίποτα ἄλλο παρὰ τὶς ἐντολές σου».

Μπουχάρι, 3435 καὶ Μούσλιμ 28: «Ὅποιος μαρτυρᾶ/δηλώνει/ὁμολογεῖ, ὅτι Λὰ ἰλαχα Ἰλα Ἀλλάχ (σσ. δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἄξιος λατρείας, παρὰ μονάχα ὁ Ἀλλάχ), ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει συνεταίρους, καὶ ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι ὁ δοῦλος καὶ ὁ Ἀπόστολός του, καὶ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ δοῦλος τοῦ Ἀλλὰχ καὶ ὁ Ἀπόστολός του, καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀλλάχ ποὺ δόθηκε στὴν Μαρία, καὶ ἕνα Πνεῦμα ἀπὸ αὐτόν, καὶ ὅτι ὁ Παράδεισος εἶναι ἀληθινός, καὶ ὅτι ἡ Κόλαση εἶναι ἀληθινή, ὁ Ἀλλὰχ θὰ τὸν δεχτεῖ στὸν Παράδεισό του, ὅποιες καὶ ἄν εἶναι οἱ πράξεις του».

Γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ὁ Ἰησοῦς δὲν σταυρώθηκε οὔτε καν φονεύθηκε ἀπὸ κάποιον, ἀλλά στὴν θέση Του θανάτωσαν κάποιον ἄλλον (Σούρα 4, 156): «Ὄχι δὲν ἐφόνευσαν, δὲν σταύρωσαν αὐτόν, ἀλλὰ κάποιον ὅμοιον μὲ αὐτόν».

Γ) Οἱ μουσουλμάνοι δὲν δέχονται τὴν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως φάνηκε καὶ παραπάνω (Σούρα 9,30-31): «Θεὸς εἶναι μόνο ὁ δημιουργός, ὄχι ὁ πατέρας τῶν παιδιῶν του οὔτε ὁ πατέρας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τὸ Κοράνι κατηγορεῖ τοὺς Χριστιανούς, ὅτι ἔχουν τρεῖς θεούς, τὸν Θεὸ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὴν Μαρία καὶ ὅτι εἶναι πολυθεϊστές.

Δ) Οἱ μουσουλμάνοι δέχονται τὴν Μαρία ὡς παρθένο, ἀλλὰ ὄχι ὡς Θεοτόκο. Δὲν θεωρεῖται κόρη τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης, ἀλλὰ κόρη τοῦ Ἐμρᾶν (Σούρα 66, 12). Ἐπίσης ταυτίζεται μὲ τὴν Μαριάμ, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρών (Σούρα 19, 29). Ὡς τόπος Εὐαγγελισμοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ Ναζαρὲτ ἀλλὰ ἡ Ἱερουσαλήμ, δὲν γέννησε τὸν Ἰησοῦ στὴν Βηθλεὲμ στὸ σπήλαιο, ἀλλά στὴν ἔρημο κάτω ἀπὸ ἕναν φοίνικα.

Στὴν ἰσλαμική ἰστοσελίδα, (δηλ., πρέπει νὰ τονιστεῖ αὐτό, τὰ ἀκόλουθα τὰ γράφουν οἱ σημερινοί «ἀδελφοί μας» μουσουλμάνοι, «ὁ ἄλλος δρόμος πρὸς τὸν Θεό» μὲ τοὺς ὁποίους συμπροσεύχονται οἱ Οἰκουμενιστές) «Τὸ Ἰσλὰμ γιὰ Ἕλληνες» (ἐδῶ)  διαβάζουμε:

«Καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀλλάχ ποὺ δόθηκε στὴν Μαρία, καὶ ἕνα Πνεῦμα Ἀπὸ αὐτόν:

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι δημιούργημα, ὅπως διαβάζουμε στὸ Κοράνι: «Ἡ κατάσταση τοῦ Ἰησοῦ μπροστὰ στὸν Ἀλλάχ εἶναι ὅμοια μ’ ἐκείνη τοῦ Ἀδάμ, ποὺ τὸν ἔπλασε ἀπὸ χῶμα καὶ ἔπειτα τοῦ εἶπε: «Γενηθήτω» κι ἔγινε» {Κοράνι 3:59}. Καὶ εἶναι λόγος τοῦ Ἀλλάχ, δηλαδή ὁ λόγος ποὺ εἰπώθηκε στὴν Μαρία γιὰ τὴν δημιουργία του καὶ ὄχι ὁ λόγος τοῦ Ἀλλὰχ ὡς χαρακτηριστικὸ ἡ ἰδιότητα τῆς οὐσίας Του. Καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ ὁ Ἰησοῦς δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι κομμάτι τοῦ Ἀλλάχ, ἀλλὰ δημιούργημά του, ἔτσι ὅπως διαβάζουμε, γιὰ παράδειγμα, στὸ ἐδάφιο: «Κι ἔχει (ἐπίσης) ὑποτάξει σ’ ἐσᾶς -ὅλα ὅσα βρίσκονται στοὺς οὐρανοὺς καὶ ὅσα στὴ γῆ, ὅλα μαζί ἀπὸ Αὐτόν(τακτοποιημένα)» {Κοράνι 45:13} . Ἐδῶ, ἡ πρόταση «Ἀπό Αὐτὸν» δὲν σημαίνει ὅτι ὁ οὐρανός ἡ γῆ εἶναι κομμάτι Του (τῆς οὐσίας Του) ἀλλά δημιουργήματά Του ἔτσι ὅπως ὁ Ἰησοῦς καὶ ὅλοι οἱ Προφῆτες. Καὶ ὅτι εἶναι ἕνα Πνεῦμα ἀπὸ αὐτόν, σημαίνει ὅτι ὁ Ἴσα δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ. Ὁ Γαβριὴλ ἐπισκέφτηκε τὴν Μαρία καὶ τῆς φύσηξε πνεῦμα σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή τοῦ Ὑψίστου γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ ὁ Ἴσα. Ἔτσι λοιπόν, ἔχουμε τὸν λόγο τοῦ Ἀλλάχ, ποὺ εἶναι ἡ ἐντολή νὰ γεννηθεῖ καὶ τὸ πνεῦμα ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ φύσημα τοῦ Γαβριὴλ στὴν Μαρία γιὰ τὴν δημιουργία του. Καὶ ἡ τοποθέτηση αὐτὴ εἶναι μία σύντομη ἀναίρεση πρὸς τοὺς Χριστιανούς ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ὑπάρχει καμία θεολογική καὶ ἱστορική ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἴσα εἶναι ἄνθρωπος, τιμημένος μὲ τὸν τρόπο ποὺ πλάστηκε, ἀλλά ἄνθρωπος, δοῦλος τοῦ Ἀλλάχ καὶ Ἀπόστολός του».

Περιττὸ νὰ τονισθεῖ, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ δὲν δέχεται Ἅγιο Πνεῦμα, Ἐκκλησία, Μυστήρια, Ἁγίους, Ἱερωσύνη κλπ. Ἀκόμα καὶ ἐναντίον τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι. Ἡ Σούρα 57,27 γράφει: «…Καὶ μετά, στείλαμε τὸν Ἰησοῦ, τὸ γιὸ τῆς Μαριὰμ καὶ τοῦ δώσαμε τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ βάλαμε στὶς καρδιὲς ἐκείνων ποὺ τὸν ἀκολούθησαν, (τόν) Οἶκτο καὶ (τὴν) Εὐσπλαχνία. Ἀλλὰ τὸν Ἀσκητισμό (ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν γάμο) (τὸν Μοναχικὸ Βίο) ποὺ τὸν ἐπινόησαν μόνοι τους, δὲν εἴμαστε Ἐμεῖς ποὺ τὸν παραγγείλαμε σ’ αὐτούς. (Τὸ μόνο ποὺ ὁρίσαμε ἦταν) νὰ ἐπιδιώκουν τὴν Καλὴ Εὐχαρίστηση (νὰ εὐχαριστήσουν) τὸν ΑΛΛΑΧ. Ἀλλὰ δὲν ἀκολούθησαν -σωστά- (τὸ δρόμο) ὅπως ἔπρεπε νὰ τὸν τηρήσουν».

Αὐτὲς εἶναι οἱ ὕβρεις τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατὰ τῆς Ἐκκλησίας του, κατὰ τῶν Ἁγίων Του, τοὺς ὁποίους βασάνισαν καὶ σκότωσαν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο, ἐπειδὴ ὁμολογοῦσαν αὐτὸ ποὺ αὐτοὶ ἀρνοῦνται. Καὶ ὅμως παρόλα τὰ παραπάνω καὶ ἐνῶ τὰ περισσότερα τὰ παραθέτει καὶ ὁ ἴδιος στὸ βιβλίο του, ὁ Ἀλβανίας Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος θεωρεῖ τὸἸσλὰμ τὸ πλησιέστερο τῶν θρησκειῶν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ, φρίξον ἥλιε, λέει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:

«Τὸ Κοράνιο… δείχνει γιὰ τὸ ἐπὶ γῆς ἔργο τοῦ Ἰησοῦ ἀναμφίβολα ἰδιαίτερο σεβασμό» (σελ. 210). «Ὁ Μωάμεθ γνωρίζει καὶ σέβεται τὴν ὑπέροχη θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Μεσσία» (σελ. 212). «Ἕνα κορανικὸ ἐδάφιο συνοψίζει τὴν τιμή ποὺ ἀπονέμεται στὸν Ἰησοῦ», «Εὐλάβεια πρὸς τὴν παρθένο Μαριάμ», «Τὸ Κοράνιο ὄχι μόνο δέχεται ὅτι ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε ἐκ Μαρίας τῆς Παρθένου, ἀλλὰ δίνει ἐξαιρετικὰ τιμητικὴ θέση στὴν Παναγία καὶ μιλάει γι’ αὐτὴν μὲ μεγαλύτερη εὐλάβεια ἀπὸ ὅ,τι ὁρισμένοι προτεσταντικοὶ κύκλοι» (σελ. 213).

Ὁ κάθε πιστὸς μὲ κάποιο ἴχνος θεοσεβείας καὶ εὐλαβείας μένει ἄφωνος μὲ τὶς διαπιστώσεις αὐτὲς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας. Οἱ μουσουλμάνοι ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου, ἀρνοῦνται τὸν Σταυρό, ἀρνοῦνται τὴν Ἀνάσταση, ἀρνοῦνται τὴν Παναγία ὡς Θεοτόκο (ἀκόμα καὶ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα ὡς γονεῖς Της ἀρνοῦνται) κι αὐτὸς μιλάει γιὰ εὐσέβεια, τιμή, εὐλάβεια τῶν μουσουλμάνων στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία περισσότερο κι ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἀναγνωρίζει ὡς Ἐκκλησία μὲ βάπτισμα καὶ χάριν. Πόσοι πιστοί θὰ ἔχουν πέσει θύματα τῆς ψευδοδιδασκαλίας του! Καὶ γιὰ μὴν νοηθεῖ, ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι γεννήματα μίας ὑποτιθέμενης ἐμπάθειας, ἂς ἀφήσουμε τὸν μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο νὰ ἀποδείξει τοῦ λόγου (καὶ τοῦ σκανδάλου) τὸ ἀληθές:

«Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς χριστιανικῆς πίστης. α. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: Ἡ ἀνάσταση εἶναι τὸ οὐσιαστικώτερο σημεῖο τῆς πίστης μας. Αὐτὸ σημαίνει: Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, ἡ πίστη μας εἶναι στὸ σύνολό της μάταιη· καὶ ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι εἴμαστε ἕνα συνάφι βλάσφημοι καὶ παλιάνθρωποι, ἀφοῦ ἐκηρύξαμε – γιὰ λογαριασμό τοῦ Θεοῦ!– ἕνα ψέμα: ὅτι ἀνάστησε τὸν Χριστὸ χωρὶς νὰ τὸν ἔχη πράγματι ἀναστήσει (Α΄Κορ. 15,15-16). β. Καὶ ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος γράφει: «Δὲν εἶναι καθόλου γιὰ μᾶς μεγάλο, ἄν πιστεύωμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπέθανε. Αὐτὸ τὸ πιστεύουν καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Καὶ οἱ Ἰουδαῖοι. Καὶ ὅλοι οἱ παλιάνθρωποι. Ὅλοι τὸ πιστεύουν, ὅτι ἀπέθανε. Ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι γιὰ μᾶς τὸ μεγάλο: Πιστεύομε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε» («Τί εἶναι ὁ Χριστὸς» Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, κεφ. 6).

Ὁ Παῦλος λοιπόν, λέει, «Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, ἡ πίστη μας εἶναι στὸ σύνολό της μάταιη· καὶ ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι εἴμαστε ἕνα συνάφι βλάσφημοι καὶ παλιάνθρωποι, ἀφοῦ ἐκηρύξαμε –γιὰ λογαριασμό τοῦ Θεοῦ!– ἕνα ψέμα», ὁ ἱερός Αὐγουστίνος, ὀνομάζει παλιάνθρωπους ὅσους ἀρνοῦνται τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση, οἱ μουσουλμάνοι ὅμως καὶ ἀρνοῦνται καὶ μᾶς βγάζουν ψεῦτες καὶ ὁ Ἀλβανίας μιλάει γιὰ σεβασμὸ ἐκ μέρους τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ σύγχρονοι ποιμένες/θύτες καὶ οἱ ὑποστηρικτές τους, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν αἱρετίζουν καὶ νὰ βλασφημοῦν ἐπισήμως, ἀλλὰ διὰ μέσου της σιωπῆς καὶ τῆς ἀδράνειάς τους, ὑποστηρίζουν τὴν αἵρεση καὶ τὴν βλασφημία.

(Συνεχίζεται)