* Την ΑΓΑΠΗ την γεννά η απάθεια.
Την απάθεια την γεννά η ελπίδα
στον Θεό.
Την ελπίδα, η υπομονή και η
μακροθυμία.
Αυτές τις γεννά η καθολική
εγκράτεια.
Την εγκράτεια, ο φόβος του Θεού.
Τον φόβο του Θεού τον γεννά η
πίστη.
* Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την κόλαση.
Κι εκείνος που φοβάται την κόλαση,
εγκρατεύεται από τα πάθη.
Εκείνος που εγκρατεύεται από τα
πάθη, υπομένει όσα θλίβουν.
Εκείνος που υπομένει όσα θλίβουν,
θα αποκτήσει την ελπίδα στον Θεό.
Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει τον νου από
κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα.
Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό.
* Αν η ζωή του νου είναι ο φωτισμός,
που δίνει η πνευματική γνώση
κι αυτόν τον γεννά η αγάπη προς
τον Θεό,
ορθά έχει λεχθεί πως
δεν είναι τίποτε πιο μεγάλο από τη ΘΕΙΑ
ΑΓΑΠΗ.
* Όλες οι αρετές βοηθούν το νου για να αποκτήσει
τον θείο έρωτα, περισσότερο όμως απ’ όλες η καθαρή προσευχή.
Γιατί με αυτήν ο νους παίρνει φτερά και πετά προς τοN Θεό, και βγαίνει έξω από όλα τα
όντα.
* Όποιος αγαπά τον Θεό, δεν μπορεί να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον
εαυτό του, αν και τον δυσαρεστούν τα πάθη εκείνων που δεν έχουν ακόμα
καθαριστεί. Γι’ αυτό και χαίρεται με αμέτρητη και ανέκφραστη χαρά για τη
διόρθωσή τους.
* Ακάθαρτη είναι η ψυχή που είναι γεμάτη από κακούς λογισμούς,
από επιθυμία και μίσος.
* Αν ιδίωμα της αγάπης είναι η μακροθυμία και η χρηστότητα (Α΄ Κορ. 13,4), τότε εκείνος που θυμομανιάζει και ενεργεί δόλια, είναι φανερό ότι αποξενώνεται από την αγάπη. Κι όποιος είναι ξένος από την αγάπη, είναι ξένος από τον Θεό, αφού ο Θεός είναι αγάπη (Α΄ Ιω. 4,8).
Σταχυολόγημα από τα 100 πρώτα κεφάλαια περί Αγάπης.
Πηγή ἐδῶ.
