Προς Αρχιμ. Αθανάσιο Κολλά
(Ι. Μητρ. Δημητριάδος)
Τοῦ Ν.
ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Β΄ Μέρος (Τὸ Α΄ μέρος ἐδῶ)
Επικαλείσθε
το εδάφιο, π. Αθανάσιε, του Απ. Παύλου (Α΄ Κορ. 10,9), για να στηρίξετε την
επιθυμία σας για Μασκοφορία στην Θ. Λειτουργία.
Γράφετε,
σχετικά: «ούτε να προσπαθούμε να δοκιμάσουμε, αν θα μας προστατέψει ο Χριστός,
διότι ο Απ. Παύλος απαγορεύει τέτοιες απόψεις».
Απάντηση: Πάλι παραλείπετε(;) καταληκτική συνέχεια εδαφίου, που έχει ως εξής: «Μηδέ εκπειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινές αυτών
επείρασαν και υπό των όφεων απώλοντο».
Μετάφραση: «Ούτε να προκαλούμε το Χριστό, όπως και μερικοί απ’ αυτούς τον
προκάλεσαν, και θανατώθηκαν από τα φίδια».
Το
χωρίο μας παραπέμπει στο βιβλίο «ΑΡΙΘΜΟΙ», όπου βλέπουμε το βαθμό
απεδαφικοποίησης της Πίστεως των Ισραηλιτών: «και
κατελάλει ο λαός προς τον Θεόν και κατά Μωϋσή λέγοντες∙ ινατί τούτο;
Εξήγαγες ημάς εξ Αιγύπτου, αποκτείναι εν τη ερήμω; Ότι ουκ εστιν άρτος ουδέ
ύδωρ, η δε ψυχή ημών προσώχθισεν εν τω άρτω τω διακένω τούτω. Και απέστειλε
Κύριος εις τον λαόν τους όφεις τους θανατούντας, και έδακνον τον λαόν, και
απέθανε λαός πολύς των υιών Ισραήλ» (Αριθ. 21, 5-6).
Οι Ισραηλίτες εξέφρασαν αποστασία, δυσαρέσκεια, γογγυσμό, ολιγοψυχία, ολιγοπιστία, που συνιστούν «εκπειρασμό του Θεού».
Αν
παρατηρήσουμε πνευματικά τον πειρασμό των Ισραηλιτών, βλέπουμε ότι «πίστεψαν»
απόλυτα τον ορθολογισμό της ερήμου, τη συνεργεία του διαβόλου, δηλ. «ότι ουκ
έστιν άρτος ουδέ ύδωρ».
Που
να βρεις ψωμί, που να βρεις νερό, σε τέτοιο μέρος, θα έλεγαν μεταξύ τους, με
περιφρόνηση της προηγούμενης εμπειρικής πραγματικότητας της δυνάμεως του Θεού,
γι’ αυτό και «απέστειλε Κύριος εις τον λαόν τους όφεις τους θανατούντας…»
(εδαφ. 6). Τους «ιούς τους θανατούντας», θα λέγαμε σήμερα!
Χωρίς
διάθεση συνωμοσιολογίας, π. Αθανάσιε, το πνεύμα του εκπειρασμού του Θεού εισήλθε
και εις τους ανθρώπους της Εκκλησίας, με τη μορφή «θεμελιώδους αντιδογματισμού
της επιστήμης», εξ ού και οι Μάσκες, και η μη προσκύνηση (δια φιλήματος) των
Αγίων Εικόνων και η συκοφάντηση της Θ. Κοινωνίας. Με αυτά «εκπειράζωμεν
τον Χριστόν» (Α΄ Κορ. 10,9).
Αυτός
ο «θεμελιώδης αντιδογματισμός» άρχισε να δημιουργεί και το πνεύμα του «υγιούς
σκεπτικισμού» στους ανθρώπους της Εκκλησίας, που θα επιφέρει πολλά δεινά
(ακόμη) στο Σώμα της Εκκλησίας, στις ψυχές των ανθρώπων.
Η
θεολογική δομή του (Αριθ. 21, 5-6), επιβεβαιώνει την κακή προαίρεση των
Ισραηλιτών και την υψηλή πειρασμική φόρτισή τους.
Διαβάζουμε:
«Εξήγαγες ημάς εξ Αιγύπτου, αποκτείναι εν τη ερήμω; Ότι
ουκ εστιν άρτος ουδέ ύδωρ, η δε ψυχή ημών προσώχθισεν εν τω άρτω τω διακένω
τούτω».
Μετάφραση: «Γιατί μας βγάλατε από την Αίγυπτο; του έλεγαν (του Μωϋσή) και
καταφερόμενοι εναντίον του Θεού. Για να πεθάνουμε στην έρημο; Ούτε ψωμί υπάρχει
εδώ ούτε νερό, κι αηδιάσαμε πια αυτή την άθλια τροφή (το Μάννα δηλαδή)».
Αποδοκίμασαν
την ουράνια τροφή προστασίας (Μάννα), όπως σήμερα, που βλασφημούν
στον ουράνιο Άρτο, την Θ. Κοινωνία, όλοι εκείνοι που θέλουν τους
Ι. Ναούς κλειστούς και χρήση μάσκας, εκπειράζοντες (έτσι) τον Θεό.
Είναι
λάθος, πάτερ, η προσέγγισή σας στο εδάφιο (Α΄ Κορ. 10,9). Οι Ισραηλίτες δεν
διαχειρίστηκαν μια προσπάθεια δοκιμασίας–επιβεβαίωσης της Θείας προστασίας.
Αντίθετα, προσέβαλλαν τη Θεία Πρόνοια–προστασία σε βαθμό βλασφημίας, που δεν συμβαίνει αυτό στους χωρίς μάσκα πιστούς, που προσέρχονται με πίστη, αγάπη, ελπίδα και εμπιστοσύνη στην δύναμη του Θεού, μιας και έχουν
αφομοιώσει εμπειρικά (εδώ και αιώνες) την δύναμη της Εκκλησίας.
Κάτι
τελευταίο: Στα εδάφια (Αριθμ. 14, 1-10), πάλι οι Ισραηλίτες γογγύζουν και
επαναστατούν κατά του Μωϋσή και κατά του Θεού, ζητούντες να λιθοβολήσουν τον
Ιησού του Ναυή και τον Χάλεβ, υιό Ιεφοννή:
«Και
είπε πάσα η συναγωγή καταλιθοβολήσαι αυτούς εν λίθοις και η δόξα Κυρίου ώφθη εν
τη νεφέλη επί της σκηνής του μαρτυρίου πάσι τοις υιοίς Ισραήλ».
Μετάφραση: «Και ενώ όλη η συναγωγή–κοινότητα είπε να τους λιθοβολήσει,
ολοκληρωτικά, φάνηκε η δόξα του Κυρίου πάνω στη «σκηνή του Μαρτυρίου» με μορφή
νεφέλης μπροστά στα μάτια όλων των Ισραηλιτών (και τους εμπόδισε)».
Αυτή
είναι η Δόξα του Ι. Ναού: αποτρεπτική παντός κακού και Ιαματική ψυχής και
σώματος.
Ερώτημα: Όλοι οι σημερινοί Ποιμένες τα γεγονότα αυτά τα θεωρούν ως βέβαια, με
δυνατότητα επανάληψης ή όχι; Εάν ναι, τότε γιατί μέσα στην Νέο-ταξική έρημο δεν
αναλαμβάνουν ρόλο Ιησού του Ναυή ή Μωϋσέως και ανέχονται τις Μάσκες και το
κλείσιμο των Ι. Ναών, τον Νέο-ταξικό αυτόν «εκπειρασμό» του Χριστού;
Με αγάπη Χριστού
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
