Μ. Βασίλειος: Μεγαλύτερη η φθορά από την κοινωνία με αιρετικούς, από εκείνη με τους ηθικώς αμαρτάνοντες.

Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ρίχνουν ὅλο τὸ βάρος τοῦ Νόμου στὴν στενὴν ἔννοιαν τῆς ἠθικῆς καὶ προσέχουν τὴν κοινωνία μετὰ τῶν παρεκτρεπομένων ἠθικῶς. Ἀδιαφοροῦν, ὅμως, διὰ τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, κάνοντες ἕναν ἀδιανόητον διὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας διαχωρισμὸν τῶν αἱρετικῶν· τοὺς διαχωρίζουν εἰς ἐκείνους ποὺ ἔχουν καταδικασθεῖ ὑπὸ Συνόδου καὶ εἰς ἐκείνους πού, ἂν καὶ πεισμόνως κηρύττουν αἱρετικὲς κακοδοξίες, δὲν ἔχουν εἰσέτι καταδικασθεῖ, παρόλο ποὺ ὑπὸ ἁγίων ἀνδρῶν χαρακτηρίζονται ὡς παναιρετικοί.

Ἔτσι μὲ τοὺς μὲν πρώτους ἀποφεύγουν τὴν κοινωνίαν, μὲ τοὺς δευτέρους δέ (τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἐν προκειμένῳ) ἐπικοινωνοῦν, καὶ συλλειτουργοῦν, καὶ ἐπιτρέπουν ὡς πνευματικοί, νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ εὐλογοῦνται τὰ πνευματικά τους παιδιὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς αὐτούς. Διαγράφουν ἔτσι τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, καὶ ἀπὸ μιὰ κακὴ νοοτροπία (ἀπόδειξη ὅτι ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό) ἀγωνίζονται κατὰ τῆς αἱρέσεως, τὴν ὁποία φέρουν μεθ’ ἑαυτῶν.

Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον, ὅτι στὸ παρατιθέμενο κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ Ἅγιος θεωρεῖ περισσότερον ἐπικινδύνους τοὺς αἱρετικούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ἠθικῶς ἁμαρτάνοντας!

Πρὸς ἐνημέρωσή τους καὶ ἀφορμὴ ἀφυπνίσεως καταθέτουμε τὸ σχετικὸ κείμενο τοῦ Μ. Βασιλείου. Ἀναλογιζόμενοι τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν ποὺ καθοδηγοῦν καί, φυσικά, τῆς δικῆς τους ψυχῆς, ἂς μελετήσουν τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου, καὶ ὁ Θεὸς ἂς τοὺς φωτίσει νὰ ἀποκομίσουν πνευματικὸν ὄφελος.

                                                                            

Κείμενο:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ Κʹ.
Εἰ χρὴ τὸν ἐν ἁμαρταις ἐξετασθντα φεγειν τὴν πρὸς τοὺς ἑτεροδξους κοινωναν, ἢ καὶ πρὸς τοὺς κακῶς ζῶντας διακρνεσθαι.
ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ.
Τοῦ Ἀποστλου εἰπντος, Στλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτκτως περιπατοῦντος, καὶ μὴ κατὰ τὴν παρδοσιν, ἣν παρλαβον παρ' ἡμῶν, καθλου παντὶ πᾶσα κοινωνα παντὸς ἀπηγορευμνου πργματος κατ τε νοῦν καὶ λγον, καὶ πρᾶξιν ἐπιβλαβὴς καὶ ἐπικνδυνος. Τοὺς δὲ ἐν ἁμαρταις ἐξετασθντας καὶ πλον ἀκριβεεσθαι χρ.
Πρῶτον μὲν, ὅτι ὀλισθηροτρα ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν ἁμαρταν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστν ἐστιν, ἡ ἐν συνηθεᾳ τατης γενομνη· ἔπειτα δὲ, ὅτι, καθπερ ἐπὶ τῶν τὰ σματα ἀσθενοντων ἡ ἐπιμλεια τὴν ἐπιτρησιν ἀκριβεστραν ἔχει, ὡς καὶ τὰ ὠφελοῦντα τοὺς ὑγιανοντας παραιτεῖσθαι πολλκις· οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν τὴν ψυχὴν ἀῤῥωστησντων πολὺ πλεονος χρεα τῆς παραφυλακῆς καὶ τῆς ἐπιμελεας. Ὅση δ ἐστιν ἐκ τῆς πρὸς τοὺς ἁμαρτνοντας κοινωνας ἡ βλβη, παρστησιν ὁ αὐτὸς Ἀπστολος ἐπὶ τοιατης ὑποθσεως εἰπν· Μικρὰ ζμη ὅλον τὸ φραμα ζυμοῖ. Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομνων τοσατη ἐστὶν ἡ βλβη, τ χρὴ λγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξοντων, οὓς ἡ κακοδοξα οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιανειν ἐᾷ, παραδιδομνους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμας πθεσιν;
(Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων τῶν κατὰ Ἐπιτομήν)