Ο Άγιος Παΐσιος διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα!
Πώς αποδεικνύεται αυτό;
Παραθέτουμε εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο του + Ιερομονάχου Ισαάκ (πνευματικού τέκνου του πατρός Παϊσίου - ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ...Συνοδεία γέροντος Ισαάκ Καλύβη Αναστάσεως Καψάλα Καρυές ΄Αγιον ΄Ορος) «ΒΙΟC ΓΕΡΟΝΤΟC ΠΑϊCΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓιΟΡΕΙΤΟΥ»-ΑΓιΟΝ ΟΡΟC 2004, σελ. 690-691.
«Ιδιαιτέρως, σεβόταν [ο Άγιος] τον Οικουμενικό θρόνο. Αναγνώριζε την πανορθόδοξη αποστολή του και κατανοούσε τη δύσκολη θέση που βρίσκεται. Προσευχόταν πολύ και υπερασπίστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο δημόσια σε πολλές περιπτώσεις.
Από το Στόμιο, είδαμε τον γέροντα σφοδρό πολέμιο των αιρέσεων. Στα θέματα της πίστεως ήταν ακριβής και ασυμβίβαστος. Είχε μεγάλη ορθόδοξη ευσυνειδησία, για αυτό δεν δεχόταν συμπροσευχές και κοινωνία με πρόσωπα μη ορθόδοξα. Τόνιζε: «Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη». Διέκοπτε τις σχέσεις του ή απέφευγε να δει κληρικούς που συμμετείχαν σε κοινές προσευχές με ετεροδόξους. Τα «μυστήρια» των ετεροδόξων δεν τα αναγνώριζε και συμβούλευε οι προσερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να κατηχούνται καλά πριν βαπτισθούν.
Καταπολέμησε τον οικουμενισμό και μιλούσε για το μεγαλείο και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, ορμώμενος από την εν καρδία του θεία χάρη. Ο βίος του αποδείκνυε την υπεροχή της Ορθοδοξίας.
Για ένα διάστημα, είχε διακόψει μαζί με όλο σχεδόν το ΄Άγιο Όρος, το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα για τα επικίνδυνα ανοίγματά του προς τους Ρωμαιοκαθολικούς. Αλλά το έκανε με πόνο: «Κάνω προσευχή», είπε σε κάποιον, «για να κόβει ο Θεός μέρες από μένα και να τις δίνει στον πατριάρχη Αθηναγόρα, για να ολοκληρώσει την μετάνοιά του».
Μέ τήν αναρρίχηση όμως στο θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ "μεγάλου" - κατά κόσμον - Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ Οἰκουμενισμός έλαβε καί θεσμική κάλυψη στόν Ὀρθόδοξο χῶρο μέ πρωτοφανῆ ἀνατροπή τῆς μέχρι τότε ἐκκλησιαστικῆς καί κανονικῆς τάξεως. Ὁ Ἀθηναγόρας «μέ μία σειρά ἀπό πρωτόγνωρες ἀποφάσεις καί ἐνέργειες ἀνέτρεψε μέ συνοπτικές διαδικασίες κάθε δεδομένο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀνέτρεψε ἱερούς κανόνες, συνοδικότητα, ἁγιοπατερική παράδοση, δογματική καί ἐκκλησιαστική συνείδηση» καί οὐσιαστικά ἀμνήστευσε τίς πλάνες καί τά ἐναντίον τῆς εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦ, ἐξισώνοντας τήν αἵρεση μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν πλάνη μέ τήν ὀρθή Πίστη, τό δαιμονικό ψεῦδος μέ τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τόν Παπισμό μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἔτσι, μπροστά σέ αὐτό τό ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά), ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση, ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική. «Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὂρους σέ ἔγγραφό της.
Σέ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στήν τολμηρή καί ὁμολογιακή αὐτή ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καί ὁ Ἃγ. Παΐσιος ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη. Μάλιστα ὁ Ἅγ. Παΐσιος, ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης καί ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στήν ἀπό 21.11.1968 κοινή ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν: «ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι "ὂχι" πρός τό ψεῦδος καί "ναί" πρός τήν Ἀλήθεια» («Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καί τ. 1680/9.3.2007, σ. 5)!
Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ' ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5), «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1977, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ...μεγάλο ὁραματιστή τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισσός, 1973, τ. 97, σ. 41)]. Μάλιστα στίς 12.10.1972 τοῦ ἒκαναν καί μασονικό «μνημόσυνο» στήν Ἀθηναϊκή Μασονική Στοά «Ἁρμονία» (Τεκτονικό Δελτίο, 1972, τ. 104, σ. 232 κἑξ)! Δυστυχῶς γιά τή μνήμη τοῦ Πατριάρχου, δέν ἔχει ὑπάρξει κάποια διάψευση, οὔτε κἄν ἁπλή διαμαρτυρία πρός τό Τεκτονικό Ἵδρυμα ἀπό τούς πνευματικούς ἐπιγόνους του.
Ἐξαιρετικά στοιχεῖα-ντοκουμέντα γιά τή στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἡ ἔκδοση Ἁγιορειτῶν Πατέρων «Ἅγιον Ὂρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», Ἃγ. Ὂρος 2014.
Διάδοχος λοιπόν ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ο Νέος Ομολογητής των από αιώνων Αγίων και ιδιαιτέρως των Οσιομαρτύρων Αγιορειτών Πατέρων τους υπό του Πατριάρχου Βέκκου (σήμερα Βαρθολομαίου) Μαρτυρησάντων.
Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες γράφουν προς τον λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο:
«Καὶ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καὶ οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καὶ ὡς καπηλεύσαντας τὰ θεῖα τούτους ἡγήσεται; Πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν Ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων»
(Κριτικὴ ἔκδοσις τῆς ἐπιστολῆς ἐν: V. Lourent et. Dorroze's DOSSIER GREC DE L' UNION DE LYON 1273-1277, P. 376-403 Paris 1976).
