Ἐπίσημος πρόσκλησις εἰς τὸν
Πάπαν νὰ ἐπισκεφθῆ τὴν Λευκορωσίαν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν
«Ὅποιος ἀκολουθεῖ οἰκουμενιστικές, παπικές πρακτικές,
πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἐκθέτει τὸν ἴδιόν του τὸν λαὸ σὲ μόνιμο κίνδυνο ἀπώλειας
τῆς ταυτότητας καὶ ἄρα τῆς ἐπιβίωσής του»
Γράφει ὁ κ. Διογένης Δ. Βαλαβανίδης, πρόεδρος τοῦ «Κέντρου Προστασίας τῆς Χριστιανικῆς
Ταυτότητος» καὶ Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Θρησκευμάτων τοῦ «Κέντρου Γεωστρατηγικῶν
Μελετῶν»
Ἀπὸ καιρὸ ἔχουμε δηλώσει ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς
μεγάλος γνώστης τῶν ἐκκλησιολογικῶν καὶ γεωπολιτικῶν καταστάσεων, γιὰ νὰ
καταλήξει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα ἔχει βρεθεῖ σὲ ἕνα
στρόβιλο πολυάριθμων πολιτικῶν καὶ γεωπολιτικῶν συνδυασμῶν καὶ καταχρήσεων.
Αὐτὴ ἡ σειρὰ τῶν γεγονότων εἶχε προβλεφθεῖ πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια ἀπὸ τὸν
σοφὸ Andre Malraux (1901-1976), ἕνα διάσημο Γάλλο
πολιτικό, διανοούμενο καὶ ὑπουργὸ πολιτισμοῦ στὴν κυβέρνηση τοῦ διάσημου Γάλλου
πολιτικοῦ Charles de Gaulle (1959-1969), ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι «Ἡ ἐκκλησία καὶ ἡ πίστη θὰ ἔχουν σημαντικὴ θέση στὴ διαμόρφωση τῆς
γεωπολιτικῆς τοῦ 21ου αἰώνα».
Ἄν καὶ γνωρίζουμε τὰ παραπάνω γεγονότα, μᾶς ἐξέπληξε πολὺ ἡ εἴδηση ὅτι στὶς
24.12.2024. δημοσιεύθηκε στὸν ἱστότοπο τοῦ Ὀρθόδοξου Ἐρευνητικοῦ Κέντρου
«Chrizma», ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἀνάλυση στὸν τομέα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς,
ὅτι ἡ Λευκορωσία σχεδιάζει νὰ ἀνοίξει διπλωματικὴ ἀντιπροσωπία, δηλ. πρεσβεία
στὸ Βατικανό. Πρὸς ἐπίρρωση αὐτοῦ, δημοσιεύθηκε στὴν Ἐθνικὴ Νομικὴ Πύλη τὸ
ἀντίστοιχο διάταγμα τῆς Κυβέρνησης τῆς Δημοκρατίας μὲ ἀριθμὸ 988 τῆς 20ῆς
Δεκεμβρίου 2024.
Στὸ ἴδιο ἔγγραφο διευκρινίζεται ὅτι ἡ πρεσβεία τῆς Δημοκρατίας τῆς Λευκορωσίας στὴν Ἁγία Ἕδρα σχεδιάζεται νὰ ἀνοίξει πρὶν ἀπὸ τὴν 1η Σεπτεμβρίου 2025. Γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἔκπληξη, ὁ πρόεδρος τῆς Λευκορωσίας, Ἀλεξάντερ Λουκασένκο, φρόντισε ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπόφαση νὰ ἀνοίξει τὴν πρεσβεία στὸ Βατικανό, νὰ στείλει ἐπίσημη πρόσκληση στὸν Πάπα Φραγκίσκο νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ Λευκορωσία γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία!
Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τονισθεῖ ὅτι δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ὁ Πρόεδρος Λουκασένκο καλεῖ τὸν Ρωμαῖο ἐπίσκοπο νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ Λευκορωσία. Τὸ ἱστολόγιο “Borba za veru” ἀνέφερε τὸ 2009 ὅτι ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τότε, Βενέδικτος ΙΣΤ’, εἶχε συνομιλία μὲ τὸν Πρόεδρο Ἀλεξάντερ Λουκασένκο, ὁ ὁποῖος τὸν κάλεσε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ Λευκορωσία. Ταυτόχρονα, ἦταν ἡ πρώτη ἐπίσκεψη τοῦ Λουκασένκο στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη ἀπὸ τὸ 1996, καθὼς ἡ Δύση τὸν εἶχε ἀπομονώσει γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα λόγῳ ὑποτιθέμενων παραβιάσεων τῶν βασικῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὴ χώρα του. Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτή, συναντήθηκε μὲ τὸν Ἰταλὸ πρωθυπουργὸ Σίλβιο Μπερλουσκόνι καὶ τὸν ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν Φράνκο Φρατίνι.
Ὡστόσο, ἀναλύοντας τὴν τελευταία ξαφνικὴ κίνηση τοῦ Λευκορώσου προέδρου,
παρατηροῦμε ὅτι ἡ πρόσκληση στὸν Ρωμαῖο ἐπίσκοπο ἐστάλη λίγο πρὶν ἀπὸ τὶς
προεδρικὲς ἐκλογὲς στὴ χώρα αὐτή, ποὺ ἔχουν προγραμματισθεῖ γιὰ τὶς 26
Ἰανουαρίου 2025. Ὁμοίως, εἶναι δημόσιο μυστικὸ ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Λευκορωσίας
εἶναι πολὺ ἀναστατωμένος καὶ ἀνήσυχος γιὰ τὶς ἀνοικτὲς ἀπειλὲς μιᾶς βίαιης
κατάληψης τῆς ἐξουσίας στὴν χώρα του! Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ
ὑποθέσουμε ὅτι μὲ αὐτὴ τὴν κίνηση ὁ Πρόεδρος Λουκασένκο ἤθελε νὰ διατηρήσει
τοὺς λίγους ἀνοικτοὺς διαύλους ἐπικοινωνίας μὲ τὴ Δύση καὶ ἐνδεχομένως νὰ
στείλει ἕνα μήνυμα ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ «συνεργάσιμος»; Ὡστόσο, ὅλα τὰ
παραπάνω ἀνήκουν στὸν τομέα τῶν εἰκασιῶν ποὺ ἔχουν ἀποκλειστικὰ πολιτικὸ
χαρακτήρα.
Παρόλα αὐτά, θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Λευκορωσίας γνωρίζει ὅτι,
ὅταν ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας προσκαλεῖται νὰ ἐπισκεφθεῖ μία
ὀρθόδοξη χώρα, βασικὴ καὶ ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι νὰ προηγεῖται ἡ πρόσκληση
τοῦ προκαθημένου τῆς Τοπικῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας. Ἔχοντας
κατὰ νοῦ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Λευκορωσίας εἶναι ἐξαρχία τῆς Ρωσικῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τὶς 11 Ὀκτωβρίου 1989, μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς
Σοβιετικῆς Ἕνωσης, καὶ ἑπομένως βρίσκεται ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τῆς Ρωσικῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀναρωτιόμαστε ποιὸς ἐκ μέρους τῶν Ἐκκλησιαστικῶν
ἀξιωματούχων ἔστειλε τὴν πρόσκληση στὸν Πάπα Φραγκίσκο νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ
Λευκορωσία; Εἶναι ὁ Μητροπολίτης Μὶνσκ καὶ Ζασλάβ, καὶ Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος
πάσης Λευκορωσίας Βενιαμὶν (Τουπέκο), ἢ μήπως ἡ πρόσκληση ἦλθε ἀπὸ τὸ
Πατριαρχεῖο Ρωσίας, ποὺ εἶναι πιὸ δύσκολο νὰ τὸ πιστέψει κανείς;
Μέχρι νὰ λάβουμε ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ συμπεράνουμε
ὅτι εἶναι ξεκάθαρα μία προσπάθεια συνεργασίας κρατικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν
δικαιοδοσιῶν, κάτι ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται σὲ καμία κοσμικὴ κοινωνία. Αὐτὸς ὁ τύπος
ἀπαγόρευσης ὁρίζεται ἐπακριβῶς ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς
κανονισμούς. Δυστυχῶς, παραδείγματα συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους βρίσκουν
πρόσφορο ἔδαφος σὲ ἐκεῖνες τὶς Τοπικὲς Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, στὶς
ὁποῖες ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ παπισμὸς ἔχουν ἐξαπλωθεῖ σὰν μολυσματικὴ ἀσθένεια
καὶ ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀρρώστησαν πολλοὶ ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας. Τέτοια
παραδείγματα ὑπάρχουν πολλά, τόσο σὲ μικρὲς ὅσο καὶ σὲ μεγάλες ὀρθόδοξες
αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες!
Γι’ αὐτὸ ἔχουμε
ἐπανειλημμένα προειδοποιήσει ὅτι σὲ ὅλες τὶς Τοπικὲς Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες
Ἐκκλησίες πρέπει νὰ γίνει δημόσια ἔκκληση γιὰ ἀπομόνωση ὅλων τῶν πνευματικὰ
ἀσθενῶν ἐπισκόπων (πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, μητροπολιτῶν, ἐπισκόπων κ.λπ.)
γιὰ χάρη τῆς μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας – τῆς μόνης
γνήσιας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπειλεῖται σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ στὴ
μακρὰ ἱστορία της.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ κραυγαλέα παραδείγματα συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους, ποὺ
ἐπηρέασε ὅλους τοὺς πιστοὺς στὴ Σερβία, ἦταν ἡ εἴδηση ὅτι ἡ Σερβικὴ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία (ΣΟΕ) ὡς Μητέρα Ἐκκλησία συμφωνεῖ μὲ τὴν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στὴ
λεγόμενη Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ὅτι στὶς 5 Ἰουλίου 2022 ὁ Πατριάρχης
Πορφύριος παρέδωσε τὸν Τόμο στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Βελιγραδίου στὸν Μητροπολίτη
Στέφανο ὡς προκαθήμενο «Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας – Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀχρίδας» καὶ Μητροπολίτη Σκοπίων.
Ὁ λόγος γιὰ μία τέτοια διαδικασία εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστος καὶ ἀκατανόητος, ποὺ
καταστρέφει τὴν πολυάριθμη πολιτιστικὴ καὶ πνευματικὴ κληρονομιὰ τῶν Σέρβων
ἡγεμόνων Nemanjic, Mrnjavcevic, Brankovic καὶ ἄλλων, καθὼς καὶ κοιμητήρια, ὅπου
ἀναπαύονται τὰ ὀστᾶ τῶν μεγαλύτερων Σέρβων ἡρώων, ποὺ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ
τὴν ὑπεράσπιση τῆς Νότιας Σερβίας καὶ τοῦ ἐν γένει σερβικοῦ ἐθνικοῦ ζητήματος,
παραδίδεται στὰ χέρια ἐκείνων ποὺ πάνω στὴν ἰδεολογία τοῦ κομμουνισμοῦ
δημιούργησαν ἕνα τιτοϊκὸ-κομμουνιστικὸ-ἄθεο-κοσμικὸ δημιούργημα, βασισμένο στὸν
ἀντισερβισμὸ καὶ χρησιμοποιώντας τὸ ὄνομα τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ποὺ ἦταν
Ἑλληνικὴ γιὰ 3000 χρόνια καὶ θὰ παραμείνει ὥς τὸ τέλος τοῦ κόσμου.
Τὴν πιὸ εὔγλωττη ἀπάντηση σὲ αὐτὸ ἔδωσε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Σέρβους
ἱστορικούς, κανονολόγους καὶ ἐπιστημονικὸς σύμβουλος τοῦ Ἱστορικοῦ Ἰνστιτούτου
τῆς Σερβικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν καὶ Τεχνῶν, ὁ καθ. Δρ Miodrag M. Petrovic,
στὸν ἱστότοπο Stanje Stvari, 12 Φεβρουαρίου 2024, ὑπὸ τὸν τίτλο: Αὐτοκεφαλία
τῆς «Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας – Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδας» ὡς μὴ κανονικὸ
προϊὸν συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους:
«…Ὁ ἐπίσκοπος Δρ. Irinej τῆς Μπάτσκα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Πατριάρχη Πορφυρίου,
ἐνεργεῖ παρόμοια μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο. Διασποῦν τὴν
ἑνότητα καὶ τὴ οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸν Τόμο περὶ
αὐτοκεφαλίας».
«…Τὶς μοιραῖες συνέπειες τοῦ Τόμου στὴν αὐτοκεφαλία τῆς “Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας – Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ἀχρίδας” ὁ Ἐπίσκοπος Μπάτσκα Εἰρηναῖος (Bulovic)
προσπαθεῖ νὰ παρουσιάσει ὡς κάτι καλὸ καὶ χρήσιμο.
Συναφῶς, τὸ ἄρθρο του δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. 2407 τῆς
1ης Ἰουλίου 2022, σελ. 1. καὶ 6. Δημαγωγικός, κηρυγματικός, ἀλλὰ καὶ ἀναληθής,
ἐπ’ ὀνόματι τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (ΣΟΕ), μάταια προσπαθεῖ νὰ
δικαιολογήσει τὸν Τόμο γιὰ αὐτοκεφαλία. Ἐνήργησε μὲ παρόμοιο τρόπο στὴ
συνέντευξη ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ Pečat – τὴν
ἐφημερίδα τῆς ἐλεύθερης Σερβίας, ἀρ. 744 τῆς 30ῆς Δεκεμβρίου 2022 (σελ. 7-16),
ἡ ‘ΣΟΕ διατήρησε, καὶ δὲν πούλησε οὔτε παρέδωσε τὰ ἱερὰ τῆς
Nemanjic’. Ἐκεῖ λέει ὅτι τὰ ἱερὰ Nemanjic δόθηκαν στὴ
Μακεδονικὴ Ἐκκλησία ‘γιὰ χρήση’, κάτι ποὺ προκαλεῖ γέλωτα. Πόσα ψέματα καὶ
ἀναλήθειες ὑπάρχουν στὰ προαναφερθέντα ἄρθρα του (στὰ σερβικὰ καὶ ἑλληνικὰ)
φαίνεται στὸ ἄρθρο μου ποὺ ἀναφέρθηκε προηγουμένως, Ἐπιβλαβὴς Τόμος γιὰ τὴν
Αὐτοκεφαλία (στὰ Σερβικὰ καὶ Ἑλληνικά). Πασχίζει νὰ ἐπιβάλει μὲ αὐταρχικὸ τρόπο
τὴν ‘ἀλήθειά’ του στὸ κοινὸ στὸ ὄνομα τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ
Πατριάρχη Πορφυρίου, ποὺ εἶναι τὸ πνευματικό του παιδί. Γιὰ νὰ πιστέψουν οἱ
Ἕλληνες, ποὺ δὲν εἶναι ἀφελεῖς, τὴν ἱστορία του, στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου
ἀναφέρεται στὸ κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλιο 8, 32: ‘Θὰ γνωρίσετε τὴν ἀλήθεια, καὶ ἡ
ἀλήθεια θὰ σᾶς ἐλευθερώσει’. Τοὺς δίνει νὰ καταλάβουν ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφει εἶναι
ἡ ἀλήθεια.
Ὅπως μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε ἀπὸ τὸ ἀναφερόμενο κείμενο τοῦ Prof. Δρ Miodrag
M. Petrović, τὸ κείμενο τοῦ ἐπισκόπου Μπάτσκα Δρ. Εἰρηναίου (Bulović) εἶναι
γεμάτο ναρκισσισμὸ καὶ ἀπόπειρες χειραγώγησης.
Παρεμπιπτόντως, στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς καὶ κοινωνικοὺς κύκλους τῆς Σερβίας, ὁ
ἐπίσκοπος Μπάτσκα Δρ. Εἰρηναῖος (Bulovic), θεωρεῖται ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἦταν καὶ
παραμένει κοντὰ σὲ κάθε κυβέρνηση τὰ τελευταῖα 30 περίπου χρόνια. Μὲ ἄλλα
λόγια, πραγματικὸς ὑποστηρικτὴς τῆς συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους.
Παρὰ τὶς ἀρνητικὲς αὐτὲς
καταγγελίες, ἂς θυμηθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου Σέρβου Πατριάρχη Γερμανοῦ
(1958-1990), ὁ ὁποῖος στὶς 5 Μαΐου 1967, ὅταν δέχθηκε ἀφόρητη πίεση ἀπὸ τὸν
κομμουνιστὴ πρόεδρο τοῦ Ἐκτελεστικοῦ Συμβουλίου τῆς Σερβίας, Ντράγκη
Σταμένκοβιτς, νὰ παραχωρήσει αὐτοκεφαλία στὴ λεγόμενη Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία, ἀντιτάχθηκε σθεναρά, λέγοντας: «Μὲ αὐτὴν τὴν πράξη μᾶς ζητᾶτε νὰ
αὐτοκτονήσουμε» (Ἀριθμὸς συνόδου 1785, 17 Μαΐου 1967· Slijepčević, τὸ
Μακεδονικὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, 76-77). Γι’ αὐτὸ ἡ ἱστορία χαρακτήρισε τὸν
Πατριάρχη Γερμανὸ ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Σέρβους Πατριάρχες στὸν θρόνο
τοῦ Ἁγίου Σάββα.
Ἕνα ἄλλο κραυγαλέο παράδειγμα συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους εἶναι ἡ στιγμὴ πού,
τὸ 2023, ὁ σημερινὸς ἐπικεφαλῆς τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, Πατριάρχης
Πορφύριος ἔγινε μέλος ἑνὸς κρατικοῦ ἱδρύματος, δηλ. τοῦ Συμβούλιο τοῦ
Ρυθμιστικοῦ Φορέα Ἠλεκτρονικῶν Μέσων (REM)! Γιὰ νὰ γίνει ἡ ντροπὴ καὶ τὸ
σκάνδαλο ἀκόμα μεγαλύτερο καὶ πρὸς ἔκπληξη ὅλων, ὁ τότε Μητροπολίτης Ζάγκρεμπ
ὑπέγραψε τὴ συμφωνία γιὰ μετάδοση ριάλιτι στὴ Σερβία 24 ὧρες τὸ 24ωρο!!! Σὲ
αὐτὸ ἀντέδρασε τὸ τότε μέλος τῆς REM, Judita Popović, ἡ ὁποία ἀρνήθηκε νὰ
ὑπερψηφίσει μία τέτοια ἀπόφαση, λέγοντας: «Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἔμεινα μόνη μου στὸ
REM. Προσπάθησα νὰ ἀποτρέψω τὴ λήψη τέτοιων κακῶν ἀποφάσεων, δηλώνοντας
δημόσια. Ἡ σκηνὴ τῶν ΜΜΕ καταρρέει καὶ ἔχει γίνει προέκταση τῆς κυβέρνησης»
(καθημερινὴ ἐφημερίδα Δάνας, 04.07.2023).
Αὐτὸς ὁ τύπος συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους ἀντιπροσωπεύει τὸν πιὸ ὠμὸ τρόπο
παραβίασης τῆς τάξης τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι τιμωροῦν αὐστηρότατα
τέτοιες ἐνέργειες. Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, παραθέτουμε δύο Ἀποστολικοὺς κανόνες,
δηλαδή:
Ὁ 6 Ἀποστολικὸς
Κανόνας λέει: «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος κοσμικὰς
φροντίδας μὴ ἀντιλαμβανέτω. Εἰ δὲ μὴ καθαιρείσθω».
Ὁ Ἀποστολικὸς Κανόνας 81
λέει: «Εἴπομεν ὅτι οὐ χρὴ Ἐπίσκοπον ἢ Πρεσβύτερον καθιέναι ἑαυτὸν
εἰς δημοσίας διοικήσεις, ἀλλὰ προσευκαιρεῖν ταῖς Ἐκκλησιαστικαὶς χρείαις. Ἦ
πειθέσθω οὖν τοῦτο μὴ ποιεῖν ἤ καθαιρείσθω. Οὐδεὶς γὰρ δύναται δυσὶ κυρίοις
δουλεύειν, κατὰ τὴν Κυριακὴν παρακέλευσιν «(Ματθαῖος 6:24)», καθὼς καὶ ἄλλοι
ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες.
Ἐν κατακλεῖδι,
ἐπισημαίνουμε ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Λευκορωσίας Ἀλεξάντερ Λουκασένκο ὡς πρόεδρος
μίας χώρας μὲ πλειοψηφικὸ ὀρθόδοξο πληθυσμό, καθὼς καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος
τολμήσει νὰ κάνει παρόμοιο βῆμα καὶ νὰ στείλει πρόσκληση στὸν Ρωμαῖο ἐπίσκοπο
νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ, πρέπει νὰ ἔχει κατὰ νοῦ ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία εἶναι
σχισματικὴ καὶ αἱρετική, δηλ. μία αἱρετικὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα, ποὺ
υἱοθέτησε πολυάριθμες καινοτομίες καὶ ἔτσι ἀποστασιοποιήθηκε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν
Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία στηρίζεται σὲ
ἀποστολικοὺς κανόνες, ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων καὶ τὴ
διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ἐπίσης, εἶναι ἀπαραίτητο
νὰ ληφθεῖ ὑπόψη τὸ βασικὸ γεγονός, ὅτι ἡ θρησκεία, κυρίως ἀντιπροσωπεύει ἕνα
ἀπὸ τοὺς τρεῖς πυλῶνες στήριξης κάθε ἐθνικῆς ταυτότητας (θρησκεία, γλώσσα,
πολιτιστικὴ καὶ πνευματικὴ κληρονομιά). Ἀντίστοιχα, ὅποιος ἀκολουθεῖ οἰκουμενιστικές,
παπικὲς ἢ ἐκκλησιαστικὸ-κρατικὲς τάσεις, πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι τὸν ἴδιον του
τὸν λαὸ ἐκθέτει σὲ μόνιμο κίνδυνο ἀπώλειας τῆς ταυτότητας καὶ ἄρα τῆς ἐπιβίωσής
του.
