Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας
Μία κατάσταση στην οποία βρίσκονται πολλοί ψυχικά κυρίως ασθενείς είναι και η «Πλασματική διαταραχή». Πλασματική διαταραχή είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο, χωρίς κίνητρο προσποίησης, ενεργεί σαν να έχει μια ασθένεια προκαλώντας σκόπιμα, προσποιούμενο ή υπερβάλλοντας συμπτώματα, καθαρά για να επιτύχει (για τον εαυτό του ή για άλλον) τον ρόλο του ασθενούς. (Ο ορισμός από https://el.wikipedia).
Βέβαια αν κάποιος καταφέρει να πείσει την γύρω από αυτόν κοινότητα μεγάλη ή μικρή, για την αλήθεια της κατάστασης τότε διεγείρεται μια ολόκληρη διαδικασία για να αντιμετωπισθεί η «ασθένεια». Αυτό σημαίνει σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και παγκοσμίως, την κατάλυση της νόμιμης τάξης και την εφαρμογή μέτρων που καταλύουν την δικαιοσύνη. Μέτρων που καταλύουν την ελευθερία. Τούτο επιτυγχάνεται με την χρήση φρασεολογίας που συνήθως αντιστρέφει την αλήθεια. Και ούτε λίγο, ούτε πολύ, το ψέμα εμφανίζεται ως αλήθεια και η αλήθεια ως ψέμα. Δυστυχώς η «πλασματική διαταραχή» εμφανίζεται και σε πρόσωπα της Εκκλησίας. Της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της «Πλασματικής διαταραχής» ακούστηκε από χείλη επίσημα, και από στόματα ιερά, ότι η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ είναι αίρεση. Είπαν στο ποίμνιο το οποίο φρόντισαν για χρόνια να μην ενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα εντός της Εκκλησίας, ότι τάχα ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση, ότι δεν κινδυνεύει από την παναίρεση του Οικουμενισμού (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς) αλλά κινδυνεύει από την αίρεση του «Αποτειχισμού».
Έχουμε λοιπόν στο κείμενο αυτό δύο σκοπούς: Κατά πρώτον να θυμίσουμε όχι με δικούς μας λόγους αλλά με λόγους καταξιωμένων θεολόγων και πατέρων της Εκκλησίας ότι Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ. Και κατά δεύτερον να δούμε κατά πόσο η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ (δηλαδή η διακοπή της μνημόνευσης του επιχωρίου επισκόπου όταν αυτός ΚΗΡΥΤΤΕΙ ΑΙΡΕΣΗ ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ) είναι αίρεση ή αντίθετα μία στάση την οποία καθορίζουν οι κανόνες της Αγίας Εκκλησίας μας, και βεβαίως η εμπειρία της ζωής των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών μέσα στους αιώνες.
Α. Λέγει ο μακαριστός γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος εν έτει 1994: «πρέπει νά ‘χουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω …πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν – προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο – καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;
Β. Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ σε ομιλία του την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2012 λέγει: «Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, επειδή εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις.» Με απλά λόγια, όπως η παγκοσμιοποίηση σε πολιτικό επίπεδο θέλει να ενώσει όλα τα κράτη του κόσμου και να κάνει ένα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ένα παγκόσμιο νόμισμα, μία παγκόσμια οικονομία, έτσι και ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ σε θρησκευτικό επίπεδο θέλει να ενώσει όλες τις θρησκείες και όλες τις αιρέσεις σε μία παγκόσμια θρησκεία. Και για μεν την ένωση όλων των θρησκειών ασχολείται ο ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, για δε, την ένωση όλων των αιρέσεων και των «χριστιανικών ομολογιών», ασχολείται ο ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.
Γ. Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΓΡΑΦΕΙ
Να μήν παραλείψουμε να ἀναφέρουμε και την παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ αἵρεσι αὐτή, ὄργανο τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, θέλει να ζυμώσῃ την γλυκυτάτη Ὀρθοδοξία μέσα στην ἴδια σκάφη, μαζί με αἱρέσεις καί πλάνες, με ἀλλόθρησκες δοξασίες. Θέλει να δημιουργήσῃ ἕναν Θεό, φυσικό δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς την ἀνόθευτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μας και την ὑπακοή στο Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας.
Δ. Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ
Ὁ Σατανᾶς, φθονῶν τὸ μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία παρέμεινε παρθένος ἁγνή, ἄμικτος ἀπὸ τὰ μιάσματα πλανῶν καὶ αἱρέσεων, ἐτεχνούργησε τὸ νέον τοῦτο σύστημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης κρύπτεται ὁ Ἀπατεών, ὁ ὁποῖος προτρέπει τοὺς Ὀρθοδόξους ν᾿ ἀνοίξουν τὰς θύρας καὶ νὰ δεχθοῦν καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν ὅλους τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους ἀκόμη, καὶ νὰ γίνουν ὅλοι μία συναλοιφή.
Ε. Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΛΕΓΕΙ:
‘‘Μία θρησκεία,’’ σοῦ λένε, ‘‘νὰ ὑπάρχη’’, καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό.
– Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. (Επιστολή προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα)
– Ὁ Διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάσει ὅλον τόν κόσμο. Τούς πλουσίους νά τούς πιάσει με τή Μασονία, τούς πτωχούς με τόν Κομμουνισμό καί τους θρησκευόμενους με τον Οἰκουμενισμό.
– Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
ΣΤ. Ο όΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ ΛΕΓΕΙ:
– Οἱ διαθέσεις τοῦ Πάπα ἀνέκαθεν ἦσαν νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ θὰ ἔλθει ἡμέρα, ποὺ ὁ διάλογος θὰ ματαιωθεῖ· Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ γίνει.
Ζ. Ο ΓΕΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος ΛΕΓΕΙ:
Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί, να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών.
Η. Ο ΓΕΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΓΕΙ:
Παναγιώτατε, διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ’ αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης;
Θ. Ο ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΛΕΓΕΙ:
Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινό ευαγγελικό όνομά των είναι παναίρεσις.
Ι. Ο ΓΕΡΟΝΤΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ ΛΕΓΕΙ:
Ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα.
Κ. Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ ΛΕΓΕΙ:
Ως δογματολόγος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἔχω τήν βαθύτατην πεποίθηση, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση, ἀλλά καί ἡ ἐπικινδυνότερη πολυαίρεση, πού ἐμφανίστηκε ποτέ στην Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Και τοῦτο, γιατί ὁ Οἰκουμενισμός, ἐξαιτίας τοῦ συγκρητιστικοῦ χαρακτῆρα του, συνιστᾶ την πιό δόλια ἀμφισβήτηση τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά και την πιό σοβαρή νόθευσή της.
2. η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ή αντίθετα μία στάση την οποία καθορίζουν οι κανόνες της Αγίας Εκκλησίας μας;και βέβαια η εμπειρία της ζωής των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών μέσα στους αιώνες.
Α. Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΜΑΣ ΛΕΓΕΙ: «Καὶ ἄλλο δὲ σκοπήσωμεν· Ὁ Θεὸς ἐκλεξάμενος, ἐξήγειρεν ἀποστόλους, καὶ προφήτας, καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶνἁγίων· ὁ δὲ διάβολος, ψευδαποστόλους καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδιδασκάλους κατὰ τῆς εὐσεβείας ἐκλεξάμενος ἐξήγειρεν, ὥστε καὶ τὸν παλαιὸν πολεμηθῆναι νόμον, καὶ τὸν εὐαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δέ, καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδισκάλους μόνους νοῶ τοὺς αἱρετικούς· ὧν οἱ λόγοι καὶ οἱ λογισμοὶ διεστραμμένοι εἰσίν. Ὣσπερ οὖν ὁ τοὺς ἀληθεῖς ἀποστόλους, καὶ προφήτας, καὶ διδασκάλους δεχόμενος, Θεὸν δέχεται· οὕτως καὶ ὁ τοὺς ψευδαποστόλους, καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τὸν διάβολον δέχεται. Ὁ τοίνυν συνεκβαλὼν τοὺς ἁγίους τοῖς ἐναγέσι καὶ ἀκαθάρτοις αἱρετικοῖς (δέξασθε λέγοντα τὴν ἀλήθειαν), τῷ διαβόλῳ προφανῶς τὸν Θεὸν συγκατέκρινεν.» (βλ. Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού. Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ ἐξορίᾳ, ἤτοι ἐν Βιζύῃ· τὰ παρὰ τοῦ Θεοδοσίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βιθυνίας, καὶ αὐτοῦ διαλεχθέντα. Παρ Ι.)
Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής αυστηρός ταυτίζει την αποδοχή της αίρεσης με την αποδοχή του Διαβόλου. Εκτός και αν υπάρχουν κάποιοι που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση. Ή επειδή «έτσι τους συμφέρει» προσπαθούν αγωνιωδώς να δομήσουν επιχειρήματα για δήθεν διατάραξη της Εκκλησιαστικής τάξεως με την εφαρμογή του 15ου κανόνος της ΑΒ συνόδου. Μα σαφώς τους απαντάμε «Δεν είναι η Αποτείχιση που φέρνει την ταραχή, αλλά η δική τους άποψη και θεώρηση.»
Την εποχή του Αγίου Μαξίμου συγκλονίζει την Εκκλησία η αίρεση του Μονοθελητισμού. Όλοι οι τότε Πατριάρχες είχαν υποκύψει στην αίρεση αυτή. Ο μόνος, που έμεινε ακλόνητος στην Ορθοδοξία ήταν ο μοναχός άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με τους δύο μοναχούς μαθητές του. Οι τρεις αυτοί μοναχοί και «μόνοι» διέκοψαν την «κοινωνία» με όλους τους Πατριάρχες. Έκαναν ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. Διώχθηκαν φοβερά. Οι διώκτες τους, έκοψαν το χέρι του αγίου Μαξίμου για να μη γράφει και την γλώσσα για να μην ομιλεί. Τον αναθεμάτισαν και τον εξόρισαν στον Καύκασο σε ηλικία 80 ετών.
Όλα αυτά συνέβησαν 20 χρόνια προτού συνέλθει το 680 μ.Χ. η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος η οποία καταδίκασε την αίρεση, αναθεμάτισε όλους τους τότε Πατριάρχες Ανατολής και Δύσεως, και δικαίωσε τον άγιο Μάξιμο με τους δύο μαθητές του μοναχούς!
Β. ΣΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΥΠΑΤΙΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ: «Ο άγιος Υπάτιος η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 17 Ιουνίου, Ηγούμενος της Μονής των Ρουφιανών στην Χαλκηδόνα, όταν πληροφορήθηκε τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου, αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον «Γιατί έσβησες το όνομά του πριν να ιδής τι θα γίνη;» Ο όσιος απάντησε «Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του· δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή: «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Υπάτιος αποκρίθηκε: «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό»
Και πάλιν ερωτάμε. Έκανε ή δεν έκανε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ο άγιος Υπάτιος; H αίρεση που εισήγαγε στην Εκκλησία τότε ο Νεστόριος ήταν καταδικασμένη συνοδικά; Ήταν λοιπόν λάθος ο Άγιος Υπάτιος που διέκοψε την μνημόνευση του Νεστορίου;
Γ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: «Το 428 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Νεστόριος, ο οποίος δεν έπαυσε την «κοινωνία» με τον Ευτυχή, όταν κήρυξε από τον άμβωνα της αγίας Σοφίας ότι η Παναγία πρέπει να ονομάζεται «Χριστοτόκος» και όχι Θεοτόκος»! Την αντικανονική αυτή στάση του Νεστορίου οι πιστοί θεώρησαν ως συμφωνία του με τις κακοδοξίες του Ευτυχή, όπως και πράγματι ήταν. Οι πιστοί αμέσως έφυγαν απ’ τον ναό και δεν εκκλησιάζονταν σε καμιά εκκλησία, επειδή μνημονεύονταν ο Νεστόριος. (Σήμερα την στάση αυτήν την ονομάζουν ζηλωτισμό, ιδιαίτερα στην Κύπρο). Ακόμα δεν είχε συνέλθει καμιά Σύνοδος να καταδικάσει τον Ευτυχή και το Νεστόριο, με τους οπαδούς τους, που κοινωνούσαν μαζί τους.
Ο άγιος Κύριλλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, με επιστολές του, προς τον κλήρο και το λαό της Πόλης, τους παρότρυνε προς τούτο. Ύστερα από τρία χρόνια, το έτος 431 μ.Χ. συνήλθε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία δικαίωσε τον άγιο Κύριλλο, και όσους είχαν πάψει τη «μνημόνευση» του Νεστόριου και καταδίκασε τον Νεστόριο. Δικαίωση λοιπόν της ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ.
Δ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ. Την εποχή της εικονομαχίας (754 – 842 ) ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός πολεμά την αίρεση αυτή. Δεν έχει καμία «κοινωνία» με εικονομάχους επισκόπους. Έχει κάνει δηλαδή ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. Το 754 η Σύνοδος στην Ιέρεια τον αναθεμάτισε. Μετά από 33 χρόνια συνήλθε ή Ορθόδοξη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία αποκήρυξε την Σύνοδο της Ιέρειας, ως αιρετική, καταδίκασε τους εικονομάχους και δικαίωσε τον μοναχό Ιωάννη Δαμασκηνό! Είναι λοιπόν αίρεση η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ;
Ε. ΆΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ. Την εποχή της Φραγκοκρατίας στην Κύπρο, οι Λατίνοι επίσκοποι είχαν διώξει τους Ορθόδοξους επισκόπους και επέβαλαν με τη βία το «μνημόσυνό» τους στις Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα μοναστήρια. Οι Ορθόδοξοι δεν εκκλησιάζονταν στους ναούς τους επειδή μνημονεύονταν οι Λατίνοι επίσκοποι. Έκαναν ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. Τότε μάλιστα μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια από τους Λατίνους οι 13 οσιομάρτυρες μοναχοί της Καντάρας. Ο άγιος Γερμανός, που τότε ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σε γράμμα του στους Ορθοδόξους της Κύπρου, λέγει: «Όσοι της καθολικής (=της Ορθόδοξης) εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί τη Λατινική υποταγή, και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν. Κρείσσον γαρ εστί εν τοις οίκοις υμών προσεύξασθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθε μετά Λατινοφρόνων». Αιρετική λοιπόν η στάση του ποιμνίου της Κύπρου έναντι των Λατινοφρόνων επισκόπων της συγκεκριμένης εποχής;
ΣΤ. Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ. Στην ψευδοσύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας (1439) δεν υπέγραψε τα κείμενα ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο οποίος δεν δέχτηκε να μνημονεύει το νέο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη που ήταν Λατινόφρων. Δεν δέχτηκε «κοινωνία» ούτε με κανένα άλλο επίσκοπο, που είχε «κοινωνία» με το Μητροφάνη. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός έκανε διακοπή μνημόνευσης των αιρετικών και των αιρετιζόντων φυλενωτικών. Έκανε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. Η σύνοδος της Φλωρεντίας συγκλήθηκε ως «Οικουμενική» Σύνοδος και οι αποφάσεις της ήταν νόμος του κράτους. Τις αποφάσεις της ακύρωσε και καταδίκασε η Πανορθόδοξη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1484 μ.Χ. Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε». Ήταν αιρετικός ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός; (πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)
Ζ. ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ. Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε μαθητής του αγίου Μάρκου Ευγενικού και πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τη «μνημόνευση» του επισκόπου από τους πιστούς γράφει ο Γεννάδιος: «Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία». Δηλαδή κάνουμε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. (βλ. Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς… περιοδικό Ο όσιος Γρηγόριος Αγίου Όρους, αριθμ.21, σελ.23). Είναι αιρετικές αυτές οι νουθεσίες του Γεννάδιου του Σχολάριου; (πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Μετά την παραπάνω αναλυτική παρουσίαση, είναι προφανές ότι αυτά που ακούσαμε με τα αυτιά μας τις τελευταίες ημέρες από την Κύπρο, δεν στέκουν ούτε λογικά, ούτε Θεο-λογικά. Είναι προσωπικές απόψεις και μόνο. Και επειδή κάποιοι ίσως έχουν ακόμα τις επιφυλάξεις τους, μεταφέρουμε αυτολεξεί τον 15ο κανόνα της ΑΒ συνόδου επί Αγίου Φωτίου.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τὰ ὁρισθέντα ἐπὶ πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν, πολλῷ μᾶλλον καὶ ἐπὶ πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε, εἴ τις πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης τολμήσει εν ἀποστῆναι τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον πατριάρχην κοινωνίας καὶ μὴ ἀναφέρει τὸ ὄνομααὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ πρὸ ἐμφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσει, τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο αρανομήσας. Καὶ ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γὰρ δι’ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸνπρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
«Ἐκεῖνα πού έχουν ορισθεί [ἀπό τούς προηγούμενους Ἱερούς Κανόνες, δηλ. τόν 13ο καί 14ο τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου] γιά πρεσβυτέρους, ἐπισκόπους καὶ μητροπολίτες, πολύ περισσότερο ἰσχύουν και γιά τούς Πατριάρχες. Ὥστε, ὅποιος πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἤ μητροπολίτης τολμήσει νά σταματήσει τήν [ἐκκλησιαστική] κοινωνία με τόν πατριάρχη στον ὁποῖο ὑπόκειται και δεν τόν μνημονεύει ὀνομαστικῶς ― ὅπως εἶναι ὁρισμένο καί διατεταγμένο στήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας ― ἀλλά κάνει σχίσμα πρίν ἀπό τη συνοδική απόφανση και ὁριστική του καταδίκη [ἐννοεῖ τοῦ Πατριάρχη], αὐτόν [τόν κληρικό] ὅρισε ἡ ἁγία Σύνοδος [δηλ. ἐκείνη πού νομοθετεῖ τά παρόντα, ἡ Πρωτοδευτέρα ἐπί Μ. Φωτίου] να μην ἱερουργεῖ καθόλου, ἐφ’ ὅσον [πρώτα] ἐλεγχθεῖ ἄν ὄντως παρανόμησε. Καί, βέβαια, αὐτά ἔχουν μέν ὁρισθεῖ και θεσμοθετηθεῖ για ἐκείνους [τούς κληρικούς] πού βρίσκουν πρόφαση νά διακόψουν την κοινωνία γιά κάποια παραπτώματα [δηλ. προσωπικά ἁμαρτήματα] πού ἐγκαλοῦνται οἱ δικοί τους Πρόεδροι [δηλ. οἱ πνευματικοί τους προϊστάμενοι], προκαλώντας σχίσμα καί διασπώντας την ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖνοι ὅμως [οἱ κληρικοί] πού ἐξαἰτίας κάποιας αἱρέσεως ― καταδικασμένης ἀπό Ἃγιες Συνόδους ἤ Πατέρες ― διέκοψαν τήν [ἐκκλησιαστική] κοινωνία με τόν Πρόεδρό τους [δηλ. τον πνευματικό τους προϊστάμενο], ἐπειδή ἐκεῖνος κήρυττε την αἵρεση δημόσια και ἀπροκάλυπτα, αὐτοί λοιπόν ὄχι μόνο δεν ὑπόκεινται σέ Κανονικό ἐπιτίμιο ― ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΕΣ τόν κατ’ ὄνομα ἐπίσκοπο και πρίν ἀπό τή συνοδική ἀπόφαση [πού θα τόν καταδικάσει]― ἀλλά καί πρέπει, από τους Ορθοδόξους, νά τούς ἀποδοθεῖ ἡ τιμή πού τούς ἀξίζει! Διότι δεν ἐναντιώθηκαν σέ ἐπισκόπους [ὅπως τούς θέλει ὁ Χριστός] ἀλλά σέ ψευδεπισκόπους καί σέ ψευδοδιδασκάλους! [Κι ὄχι μόνο] δέν κατατεμάχισαν μέ σχίσμα την ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά, [ἀντιθέτως], προφύλαξαν την Ἐκκλησία ἀπό σχίσματα».
Αυτή είναι η Αλήθεια και κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα να την διαλαλούμε και να την υποστηρίζουμε υπομένοντας το κόστος της επιλογής μας.
Π. Φώτιος Βεζύνιας
12 Ιουνίου 2025
