Γύριζε…

Το 1908 ο Κωστής Παλαμάς γράφει με την γλωσσοπλαστική του ικανότητα (κάτι που τόσο λείπει σήμερα στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο) το ποίημα που απίστευτα επίκαιρο δείχνει την τραγικότητα αλλά και την κατάντια της σύγχρονης Ελλάδας!


“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
 
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
 
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
 
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
 
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Ποιος είναι ο τέλειος βίος

        

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Περί αρετής, ήτοι εις τον βίον του Μωυσέως

Εκείνο που παθαίνουν όσοι αγαπούν να παρακολουθούν τους ιππικούς αγώνες, οι οποίοι, προς εκείνους που υποστηρίζουν κατά τους αγώνες δρόμου, κι αν ακόμα δεν τους λείπει η προθυμία για τρέξιμο, ωστόσο από την επιθυμία της νίκης φωνάζουν ενθαρρυντικά, παρακολουθούν με το βλέμμα από ψηλά το τρέξιμο και παρακινούν, όπως νομίζουν, τον ηνίοχο να τρέξει γρηγορότερα, και συγχρόνως κραυγάζουν στ’ άλογα και αντί μαστίγιο απλώνουν και κουνούν τα χέρια τους προς αυτά, όχι βέβαια ότι τα καμώματά τους αυτά συντελούν καθόλου στη νίκη, αλλά από εύνοια προς τους αγωνιζόμενους θέλουν να δείξουν με τις φωνές και τις χειρονομίες την προθυμία και το ενδιαφέρον τους, κάτι παρόμοιο κάνω κι εγώ νομίζω, πιο ακριβέ μου ανάμεσα στους φίλους και τους αδελφούς· ενώ αγωνίζεσαι σπουδαία μέσα στο στάδιο της αρετής στο θείο δρόμο και εντείνεις τις δυνάμεις σου προς το βραβείο της ουράνιας κλήσης με γοργά κι ανάλαφρα άλματα, σε παρακινώ με τις φωνές μου για να βιαστείς και σε προτρέπω να αυξήσεις ακόμη την ταχύτητά σου και τη σπουδή σου.

Και δεν τα κάνω αυτά ωθούμενος από μια άλογη μανία, αλλά σου προσφέρω όσα θα σ’ ευχαριστήσουν σαν αγαπητό παιδί μου που είσαι. Επειδή το γράμμα που μου έστειλες εδώ και λίγο καιρό μου φανέρωνε αυτό σου το αίτημα, να σου κάνω ένα υπόμνημα για τον τέλειο βίο, γι’ αυτό νόμισα ότι πρέπει να σου προσφέρω με τους λόγους μου, αν όχι τίποτα άλλο χρήσιμο, οπωσδήποτε όμως αυτό ακριβώς, το ότι δε θα σου ήταν άχρηστο να έχεις ένα υπόδειγμα υπακοής.

Ποτέ δέν ἐγκαταλείπει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο...

                                        

Ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπει ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο ἐπειδὴ συνέβη ἁπλῶς ὁ λογισμός του προσωρινὰ νὰ ἔχει παρασυρθεῖ ἀπὸ κάποια αἰτία καὶ νὰ ἔχει ἐκτραπεῖ ἀπό τόν ὀρθό δρόμο. 

Ὁ Θεὸς ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο μόνον ὅταν ἡ διάνοιά του ἐμμείνει στὴν ἐκτροπή.

Διότι δεν κρίνει οὔτε παιδεύει ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο ἀπό μία ἀκούσια κίνηση τοῦ λογισμοῦ του πρὸς τὸ κακό, ἐπειδὴ παρασύρθηκε πρὸς αὐτό, ἔστω καὶ ἂν ἀκόμη προσωρινά συγκατατέθηκε σὲ αὐτὴν τὴν κίνηση. Καὶ ἄν, ἐκείνη τὴν ὥρα τῆς πτώσεως, ἐμεῖς ἀνανήψομε καὶ μετανοήσομε καὶ ἔλθομε σὲ κατάνυξη, τότε δὲν θὰ μᾶς ζητήσει λόγο ὁ Θεὸς γι᾿ αὐτό μας τὸ πλημμέλημα.

Θὰ μᾶς ζητήσει, ὅμως, λόγο γιὰ ἐκεῖνο τὸ πλημμέλημα ποὺ συνετελέσθηκε ὅταν ἡ διάνοια ὄχι μόνο κατὰ ἀλήθειαν καὶ ξεκάθαρα ἐξέκλινε πρὸς τὸ πάθος καὶ ἔκανε συγκατάθεση καὶ ἡ προαίρεσή της στράφηκε πρὸς τὴν ἱκανοποίησή του ἐπειδὴ τὸ θεώρησε πρέπον καὶ ὠφέλιμο γι᾿ αὐτήν, ἀλλὰ καὶ ὅταν δὲν διέκρινε ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔκανε ἦταν ἀντίθετο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἔπρεπε σὲ καμία περίπτωση νὰ συναινέσει.

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος
(Τὰ Εὑρεθέντα Ἀσκητικά Τόμος Β'.
σελ. 279-280 Ἐκδόσεις Ἄθως)

Ἀπάντησις εἰς τοὺς ἀμφισβητίας τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς

 

Ἀπάντησις εἰς τοὺς ἀμφισβητίας τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς

   Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

         Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας, παρουσιάστηκαν κάποιοι ἀρνητές, καὶ μάλιστα …θεολόγοι (! ) οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐκλαμβάνουμε ὡς ἀληθινὴ  τὴ διήγηση τῆς Γενέσεως γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου, διότι αὐτὴ δῆθεν συγκρούεται μὲ τήν… ἐπιστήμη! Γιατί ἆραγε τὸ ἰσχυρίζονται αὐτό; Διότι οἱ θεολόγοι αὐτοὶ ἔχουν πετάξει στὸ καλάθι τῶν ἀχρήστων τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ κι ἔχουν ἀγκαλιάσει τὴ θεωρία τοῦ Δαρβίνου περὶ τῆς καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν πίθηκο. Ἡ Ἁγία Γραφή, λένε, μᾶς πληροφορεῖ μόνο γιὰ τὸ ποιὸς δημιούργησε τὸν κόσμο κι ὄχι γιὰ τὸ πῶς τὸν δημιούργησε.

  Ἀλλὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν μᾶς ἀποκαλύπτει μόνο ὅτι ὁ  κόσμος καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχουν Δημιουργό, μᾶς ἀποκαλύπτει καὶ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τους. Μᾶς λέει δηλαδὴ ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὰ πάντα ἀπὸ τὸ μηδὲν (Β΄ Μακ. 7, 28). Μᾶς λέει ἀκόμα ὅτι ὁ ἔμβιος κι ὁ ἄβιος κόσμος δημιουργήθηκαν μέσα σὲ ἕξι μεγάλα χρονικὰ διαστήματα ποὺ τὰ ὀνομάζει ἡμέρες, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν τήρηση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Μᾶς λέει ἀκόμα ὅτι κάθε εἶδος ζώου καὶ φυτοῦ δημιουργήθηκε ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ ἄλλο, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ διασταυρώνονται. Μᾶς λέει ἀκόμα γιὰ τὴ σειρά, μὲ τὴν ὁποία ἐμφανίστηκαν τὰ ἔμβια ὄντα πάνω  στὴ Γῆ. Μᾶς λέει τέλος ὅτι τὸ τελευταῖο σὲ σειρὰ δημιούργημα καὶ κορωνίδα ὅλης τῆς Δημιουργίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου τὸ μὲν σῶμα προέρχεται ἀπὸ τὸ χῶμα, ἡ δὲ ψυχὴ ἀπὸ τὸ Θεό. Φυσικὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς ἀποκαλύπτει ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα νὰ γνωρίζουμε, ὥστε νὰ ἔχουμε ἀπάντηση στὰ κύρια ἐρωτήματα, πῶς δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ἀπὸ ποῦ προερχόμαστε κλπ. Τὶς λεπτομέρειες τῆς ἀφήνει νὰ τὶς ἀνακαλύψει ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιστημονική του ἔρευνα. Αὐτὰ ὅμως ποὺ ἀναφέρει δὲν συγκρούονται μὲ τὰ πραγματικὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα.