Έχω τη γνώμη πως κατά βάθος δεν υπάρχουν κατά κυριολεξία άθεοι και άπιστοι, και μόνο κατ' επίφαση εμφανίζονται έτσι! Κι αυτό γιατί οι εμφανιζόμενοι ως άθεοι και θεό έχουν και πιστεύουν σ' αυτόν. Με την διαφορά ότι ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός Θεός που όλοι εμείς οι άλλοι ομολογούμε και πιστεύουμε. Αυτό όμως δεν τους καθιστά στην κυριολεξία άθεους.
Ποιός είναι ο θεός των «αθέων» και «άπιστων»;
Ο «Άνθρωπος», ο εαυτός τους!
Δόγμα της αθεΐας είναι: «Θεός στον άνθρωπο, ο άνθρωπος!».
Είναι λάθος λοιπόν να πιστεύουμε πως υπάρχουν άθεοι! Δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν ποτέ.
Είχε δίκαιο ο G. Chesterton όταν έλεγε: «Όταν κάποιος παύει να πιστεύει στον Θεό αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτε. Πιστεύει σε οτιδήποτε!».
Η πολυθεΐα των αθέων είναι ανεξάντλητη. Πιστεύουν σε όλα τα άλλα εκτός από τον Θεό. Προπάντων όμως πιστεύουν στον εαυτό τους. Όλοι αυτοί οι κατά καιρούς εμφανιζόμενοι ως άθεοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ειδωλολάτρες. Είναι λάθος να πιστεύομε πως καταργήθηκε η ειδωλολατρία. Δεν καταργήθηκε, μεταλλάχθηκε, άλλαξε προσωπείο, «εξανθρωπίσθηκε», με την έννοια ότι απαρνήθηκε τα εκτός του ανθρώπου είδωλα, τα χειροποίητα, και έμεινε πιστή σε ένα και μόνο, που είναι το κυριώτερο αλλά και το πιο φοβερό απ' όλα τ' άλλα, στον «άνθρωπο»!
Ο άθεος θεοποίησε τον εαυτό του και από «φιλό-θεος» έγινε «φιλ-άνθρωπος» δηλαδή «ανθρωπολάτρης»!
O άθεος κάθε εποχής, κυρίως όμως της δικής μας, λατρεύει τον άνθρωπο, στον οποίο πιστεύει απόλυτα, όπως εμείς οι πιστοί λατρεύομε και πιστεύουμε τον Θεό.
Ο άθεος «αυτοθεούται»! Και μπορεί να μην έχει χτίσει επίσημους ναούς στον «θεο-άνθρωπο» δηλαδή τον «θε-άνθρωπο» ή ακριβέστερα τον «άνθρωπο-θεό», πλήν όμως μετέτρεψε μετέτρεψε σε ναό του ειδώλου του τον εαυτό του, το ίδιο το σώμα του, στο οποίο θυσιάζει καθημερινώς τα πάντα!
Ο Καζαντζάκης το λέει καθαρά στην Ασκητική του: «Όξω από μένα τίποτε δεν υπάρχει». Στην πραγματικότητα δεν «θέλει» να υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον ίδιο, γιατί η όποια άλλη ύπαρξη εκτός από τη δική του, την ανθρώπινη, τον φοβίζει. Και προπάντων δεν θέλει να υπάρχει η «υπερέχουσα» του Θεού ύπαρξη. Δεν θέλει Θεό εκτός αυτού και υπεράνω αυτού κείμενον, γιατί Τον φοβάται. Θέλει θεό εντός αυτού, ώστε να τον ορίζει ο ίδιος, και να θέτει αυτός κανόνες συμπεριφοράς στο «θεό» του, και όχι ο Θεός σ' αυτόν. Αυτός είναι παντοδύναμος και το μόνο που τον τρομάζει είναι η τυχόν ύπαρξη του Θεού.
Τραγική φιγούρα ο άθεος, ο οποίος φοβάται, όπως είπαμε αυτό το οποίο ο ίδιος, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται, έχει λόγους να πιστεύει ότι δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα φοβάται το «μηδέν» ως αφετηρία της υπάρξεως του και επίσης το «μηδέν» ως κατάληξη της ζωής του επί της γης.
(Βασίλειος Ευτ. Νικόπουλος, Πρόεδρος Αρείου Πάγου ε.τ. Δ.Ν., "Η δυστυχία του να είσαι άθεος", εκδ.Αρμός, σελ.46,47)
