«Φαύλος βίος τίκτει σαθρά δόγματα» — Η σιωπηλή διάβρωση της Εκκλησίας
Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Παντού ναρκοπέδια και παντού ηφαίστεια μέσα στον εκκλησιαστικό μας χώρο. Πίσω από τις λιβανισμένες εικόνες και τα μεγαλοπρεπή άμφια, πίσω από τους λόγους περί ταπεινώσεως και υπακοής, σιγοβράζει μια κρίση βαθύτερη από κάθε θεσμική ή πολιτική. Είναι η κρίση του ήθους, η κρίση της πίστης, η κρίση της ίδιας της παρουσίας του Παρακλήτου ανάμεσά μας.
Διότι —ας ειπωθεί καθαρά— όταν ο φαύλος βίος κυριαρχεί, σαθρά δόγματα γεννιούνται. Και όταν ο άνθρωπος που φορά το ράσο δεν βιώνει πρώτα ο ίδιος το Ευαγγέλιο που κηρύττει, τότε το ράσο παύει να είναι ένδυμα ιερό και μετατρέπεται σε στολή εξουσίας.
Σήμερα, δυστυχώς, βλέπουμε όλο και περισσότερους ρασοφόρους να μετρούν την «επιτυχία» τους με όρους καριέρας, επιρροής, δημοσιότητας ή πολιτικής πρόσβασης. Το φρόνημα της διακονίας έχει δώσει τη θέση του στο φρόνημα της ανέλιξης. Και η Εκκλησία, που είναι σώμα ζωντανό, τραυματίζεται καθημερινά από ανθρώπους που λησμόνησαν ότι υπηρετούν το Άγιο Πνεύμα και όχι τον εαυτό τους.
Όταν η καρέκλα γίνεται αυτοσκοπός και η προσωπική προβολή λατρεία, τότε ο Παράκλητος σιωπά. Όταν το βήμα του άμβωνα γίνεται σκηνή αυτοεπιβεβαίωσης, και όχι τόπος μετάνοιας και φωτισμού, τότε το Πνεύμα το Άγιο αποσύρεται διακριτικά — αφήνοντάς μας να αναπνέουμε μέσα στο πνευματικό κενό που εμείς δημιουργήσαμε.
Και εκεί, μέσα σ’ αυτό το κενό, βρίσκουν χώρο οι πολιτικοί και γεωπολιτικοί καιροσκόποι να σπείρουν τη σύγχυση, να καπηλεύονται την πίστη, να εργαλειοποιούν την Εκκλησία για πρόσκαιρα οφέλη. Διότι όταν η Εκκλησία αποδυναμώνεται εσωτερικά, γίνεται ευάλωτη σε κάθε εξωτερική επιρροή.
Και ποιος φταίει γι’ αυτό; Όχι οι “άλλοι”. Εμείς. Οι μέσα. Οι σιωπηλοί, οι αδιάφοροι αλλά και οι βολεμένοι. Εκείνοι που βλέπουμε την πνευματική σήψη και απλώς την προσπερνάμε, επειδή “δεν είναι δική μας δουλειά”.
Ξεχάσαμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ο κλήρος μόνο — είναι το σύνολο του λαού του Θεού. Και ότι αν το σώμα πονά, δεν σώζεται με σιωπή.
Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει πραγματικά Εκκλησία: τόπος αγιασμού, όχι θεσμικής επιβίωσης κοινότητα μετάνοιας, όχι μηχανισμός εξουσίας,τόπος όπου το Πνεύμα αναπνέει ελεύθερα, όχι όπου φυλακίζεται από μικρότητες και φιλοδοξίες.
Γιατί, αν συνεχίσουμε έτσι, τότε η φράση «Φαύλος βίος τίκτει σαθρά δόγματα» δεν θα είναι απλώς μια ρήση — θα είναι η επιγραφή πάνω στον ίδιο τον τάφο της πνευματικότητας της Εκκλησίας μας.
exapsalmos.gr, 09-11-2025
