Οικουμενιστικά ξυλοκέρατα και ψεύδη!

Δείτε πώς κοροϊδεύουν τους πιστούς οι Οικουμενιστές!

 

Δυστυχώς, στους πιστούς προσφέρονται από ρασοφόρους οικουμενιστικά ξυλοκέρατα και ψεύδη!

Του Παναγιώτη Σημάτη

 Μετά τη δημοσίευση (προχθές) αποσπάσματος των απαντήσεων σε ερωτήσεις του Αγιορείτη μοναχού π. Αντύπα, ο οποίος, όπως εγράφη, είδε «Τα “Δημήτρια”, ως βήμα προωθήσεως του Οικουμενισμού!» (Δείτε το βίντεο εδώ)  επανέρχομαι  με το σχολιασμό των απαντήσεών του.

Στην αρχή, ομιλεί για την προσοχή που πρέπει να έχουμε, ώστε να μη διασπάσουμε την ενότητα της Εκκλησίας. Είναι φανερό όμως ότι ο π. Αντύπας έχει στο μυαλό του άλλη ενότητα από εκείνη που διδάσκει και βιώνει η Εκκλησία, γι’ αυτό απαντά με λάθος βάση. Το μεγάλο πρόβλημα της Εκκλησίας -κατά τον π. Αντύπα- είναι να βοηθήσουμε να παραμείνει η ενότητα, η οποία «σήμερα, αδελφοί μου, δυστυχώς πολεμείται. Και δεν πολεμείται από τους εκτός των τειχών της Εκκλησίας. Δυστυχώς πολεμείται και από τους εντός των τειχών… Θα το πώ κι ας παρεξηγηθώ. Κληρικός που σας αποτρέπει από την ενότητα στην Εκκλησία, θέλει καθαίρεση, μην τον ακολουθείτε… Λοιπόν εμείς θα είμεθα κοντά στην Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία σεβόμενοι τους Αρχιερείς…, για να είμαστε ενωμένοι… Δυστυχώς σήμερα υπάρχουν φωνές που αντί να οδηγούν τους ανθρώπους σε ενότητα, τους οδηγούν σε σχίσματα, λέγοντες ότι πάντες πρόδωσαν, μόνο εμείς δεν προδώσαμε, έτσι νομίζουν κάποιοι, κι ακολουθείστε μας».

Η διαπίστωση ότι η Εκκλησία σήμερα πολεμείται είναι ορθή, όπως ορθό είναι ότι πολεμείται εκ των έσω. Το λάθος του π. Αντύπα, όμως, είναι ότι δεν διακρίνει από ποιούς πολεμείται η ενότης της Εκκλησίας; Ή μάλλον δεν θέλει να το διακρίνει. Γι’ αυτό αντιστρέφει τα πράγματα και διδάσκει ότι η Εκκλησία πολεμείται, όχι από τους αιρετικούς Οικουμενιστές, όχι από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο που δημιούργησε το Ουκρανικό σχίσμα, αλλά από όσους ενδιαφέρονται για να μείνει ανόθευτη η δογματική Αλήθεια της και καταγγέλλουν αυτές τις ενέργειες των Οικουμενιστών! Αυτοί, όμως, τους οποίους κατηγορεί,  δεν πολεμούν την Εκκλησία, αλλά πολεμούν τη μεγάλη πληγή της Εκκλησίας, τον Οικουμενισμό και ελέγχουν τους Οικουμενιστές Επισκόπους, που ξεδιάντροπα ισοπεδώνουν την εκκλησιολογία της, νοθεύουν την δογματική της καθαρότητα, συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς, αποδέχονται ότι έχουμε τον ίδιο Θεό με μονοθεϊστικές θρησκείες (Θεόδωρος Αλεξανδρείας, Βαρθολομαίος Κων/πόλεως) και άρα διασπούν την ενότητα Αλήθειας και Πίστεως που ισχύει στην Εκκλησία. Κάθε άλλη ενότητα είναι ψευδεπίγραφη.

Ο π. Αντύπας, δυστυχώς, την ενότητα στην Εκκλησία την βλέπει μηχανιστικά, θεσμικά, σαν υπακοή στην παρούσα Σύνοδο, έστω κι αν η Σύνοδος αυτή σφάλλει: «Αν μια σύνοδος δεν είναι καλή -λέγει-θα γίνει άλλη αργότερα, θα τα διορθώσει»! Για όνομα του Θεού! Ποιός Άγιος (έστω ένας) δίδαξε ποτέ, ότι: «για να μην έλθετε σε σύγκρουση με την Σύνοδο που αιρετίζει, σταματήστε τον αγώνα εναντίον της και αφήστε να επικρατήσει η αίρεση. Και μη φοβάσθε, θα έρθει κάποια άλλη Σύνοδος και θα λύσει το θέμα»!!!  Μα, αν δεν υπάρξει αντίδραση στην κακοδιδασκαλία μιας Συνόδου, πώς θα διορθωθεί από μια άλλη, αφού εν τω μεταξύ όλοι θα την έχουν αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα;

Ο π. Αντύπας, επίσης, την διδασκαλία των Αγίων της Εκκλησίας που μας λέγουν ότι, αυτός ο κληρικός που συμπροσεύχεται και τιμά αμετανόητους αιρετικούς, αυτός διασπά την ενότητα της Εκκλησίας και είναι για τούτο καθαιρετέος, αυτή τη διδασκαλία κουτοπόνηρα την αντιπαρέρχεται, γιατί ο σκοπός του είναι να αποδείξει ανυπάκοους και σχισματικούς, αυτούς που διαμαρτύρονται για τις αιρετικές ενέργειες των Οικουμενιστών!

Ας συνειδητοποιήσει, λοιπόν, ο π. Αντύπας ότι η Εκκλησία τιμά, όποιους διακόπτουν το μνημόσυνο αυτών που παραβαίνουν τους Κανόνες της Πίστεως, και λέγει ότι αυτοί δεν προκαλούν σχίσμα, αλλά σώζουν την Εκκλησία από την αίρεση και το σχίσμα» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου). Άρα είναι αλλοπρόσαλλο το κήρυγμα του π. Αντύπα με το οποίο αποδίδει ευθύνη σε όσους μάχονται εναντίον των αιρετικών και έτσι προφυλάσσουν από το σχίσμα, κι όχι σε εκείνους που με την αίρεση γίνονται δημιουργοί του σχίσματος. Αυτή η θέση ευρίσκεται στον αντίποδα των ι. Κανόνων και την Παράδοση της Εκκλησίας.

Στην συνέχεια, πάλι ανατρέποντας την αγιοπατερική μας Παράδοση, που θέλει όλοι να ενδιαφέρονται για διατήρηση των Δογμάτων της Πίστεως της Εκκλησίας από τις αιρέσεις και τα σχίσματα, λέγει:

«Μια κυρία μου είπε: το 45%  των Επισκόπων είναι φιλοπαπικοί. Μπά, λέω, το ξέρεις εσύ καλά αυτό. Είναι θέμα που σε απασχολεί στο κάτω κάτω; Και τόσα άλλα, μέσα στο θράσος είναι αυτά»!

Προσέξτε το ιδιάζον θράσος του π. Αντύπα! Η ομιλία του ήταν για το θράσος και ως ειδικός του θέματος θεωρεί ως …θράσος το ενδιαφέρον της γυναίκας να είναι Ορθόδοξοι οι Επίσκοποι κι όχι φιλοπαπικοί!!! Το να την ρωτούσε, πόσο σίγουρη είναι, ποιες αποδείξεις έχει ότι το «45%  των Επισκόπων είναι φιλοπαπικοί», θα ήταν σωστό και ενδεδειγμένο, αν και σήμερα τις κακόδοξες ενέργειες του Πατριάρχη και των συμμάχων Επισκόπων τις γνωρίζουν και οι πέτρες! Το να αποπαίρνει όμως την γυναίκα, επειδή ενδιαφέρεται να έχει ορθόδοξους Επισκόπους κι όχι φιλοπαπικούς ψευδεπισκόπους, αυτό δα, είναι εξωφρενικό!

Θα λησμόνησε ο π. Αντύπας πολλά παραδείγματα από την Παράδοση, και μάλιστα εκείνο του ι. Χρυσοστόμου (τον οποίον μας πληροφορεί ότι μελετά νυχθημερόν). Ο ι. Χρυσόστομος, λοιπόν, έγραψε στην διακόνισσα Ολυμπιάδα: δεν φοβᾶμαι κανένα ἄλλο τόσο, ὅσο τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις: «Oὐδένα γάρ λοιπόν δέδοικα ὡς τούς ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων».

Άραγε δεν γνωρίζει τόσες και τόσες προτροπές των Πατέρων προς τους πιστούς να ενδιαφέρονται και να μιλούν, όταν κινδυνεύει η πίστις; Γράφει ο άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης: «εντολή Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως» (P.G.  99,  1321)»! Και ο άγ. Νικόδημος ο αγιορείτη: «εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και παραδόσεων της Εκκλησίας μας τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών» (Αόρατος Πόλεμος, μέρος Β΄ κεφ. Ιθ σημ. Ι).

Και προχωρώντας στον κατηφορικό δρόμο της παραπλάνησης και της διαστροφής λέγει: «Άκουσα εκφράσεις “το άγιον μίσος· λέει ο ι. Χρυσόστομος να μισούμε τους αιρετικούς”. Συχωρέστε με, μέρα νύκτα διαβάζω ι. Χρυσόστομο… Το νόημα του Χρυσοστόμου είναι αγάπη».

Ασφαλώς το νόημα της διδασκαλίας του ι. Χρυσοστόμου είναι η αγάπη, αλλά και το «άγιον μίσος» είναι μορφή αγάπης, όταν βέβαια καταλάβουμε τί σημαίνει. Γιατί, παρότι σε μερικές περιπτώσεις μπορεί πράγματι να υπάρξει παρεξήγηση και να εκλαμβάνεται από μερικούς κυριολεκτικά ως μίσος (όπως μπορεί να παρεξηγηθεί και ο “φόβος Θεού” κ.ά.), όμως εδώ ο π. Αντύπας το χρησιμοποιεί ως μομφή (χωρίς διάκριση) εναντίον όλων όσων εναντιώνονται στις οικουμενιστικές διδασκαλίες του Πατριάρχη και της παρέας του.

Ας δούμε όμως μέσω μερικών παραδειγμάτων, πώς θεωρούν/ομιλούν οι Άγιοι για το “άγιον μίσος”.

Δεν υπάρχουν κείμενα μόνο του ι. Χρυσοστόμου, αλλά πλήθος χωρίων από την αγιογραφική και πατερική παράδοση, που μιλούν για το μίσος κατά των ασεβών. «Εμίσησα εκκλησίαν πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω» (Ψαλμ. Κε΄5)». [Βέβαια, ο π. Αντύπα θα θεωρεί ως ευσεβή τον πατριάρχη, οπότε …δεν ισχύουν για τον κ. Βαρθολομαίο αυτά!].

Ο άγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει: «Θεομισές γάρ τό γένος (τῶν αἱρετικῶν) κίβδηλόν τε και ἀλιτήριον καί τῶν ἁπλουστέρων τον νοῦν τοῖς σφῶν εὑρήμασι κατεσθίον τε και καταναλίσκον» (Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτά Καθολικάς Ἐπιστολάς, σελ. 381)».

Αλλά καλύτερα να αφήσουμε εδώ τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο να αναλύσει αγιογραφικά κι όχι οικουμενιστικά τα περί του αγίου μίσους στον π. Αντύπα:

«Ποια είναι αυτή η αγάπη η οικουμενιστική; Η αγάπη που μιλάει ο οικουμενισμός, για να μας στριμώξει όλους στην κόλαση! Και που δεν είναι αγάπη του Θεού, γιατί δεν είναι αγάπη εν αληθεία.

Λοιπόν, υπάρχει μίσος; Ναι, αγαπητοί μου… Λέγει ένας ψαλμικός στίχος «τέλειον μίσος εμίσουν αυτούς», τους μισούσα, λέγει, με τέλειον μίσος! Δηλαδή να μισήσομεν ανθρώπους; Προσέξτε. «Μισήσομεν τους αξίους μίσους» να μισήσομε εκείνους οι οποίοι είναι άξιοι μίσους, να αποστραφούμε εκείνους που αποστρέφεται ο Θεός. Ο Θεός αποστρέφεται; Πάρα πολλές φορές λέγει η Αγία Γραφή ότι ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπόν Του...

Να πούμε, λέγει, κι εμείς με παρρησία, μετά πάσης παρρησίας εις τον Θεόν για όλους τους αιρετικούς “Ουχί τους μισούντας Σε Κύριε εμίσησα και επί τους εχθρούς Σου εξετηκόμην” που λέγει ο 138 ψαλμός, στίχος 21. Και σχολιάζει ο Άγιος Κύριλλος “έστι γαρ και έχθρα καλή” [σ.σ.: να, π. Αντύπα το “άγιον μίσος”]. Είναι η έχθρα να φυλάμε τα κεκτημένα» που «είναι η πίστη μας. Αυτά τα πράγματα, όταν ο άλλος έρχεται να τα προσβάλει, δεν θα μπορέσω ποτέ, μα ποτέ να τα φυλάξω μέσα μου, εάν δεν έχω αυτήν την καλή έχθρα. Δηλαδή, “δεν θέλω να σε ακούσω. Δεν θέλω να κάνω συντροφιά μαζί σου. Δεν εύχομαι να πάθεις κακό, αλλά ζητώ από τον Θεό να σε ελεήσει».

Ας ακούσουμε και τον άγιο Ιγνάτιο ο Θεοφόρο, ο οποίος θέλοντας να προφυλάξει τους πιστούς από τους ψευδοδιδασκάλους έγραφε: «Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν προφητεύη, καν σημεία ποιή, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος». Εχθρός και εχθρός-λύκος λοιπόν, όποιος “ορθόδοξος” στη μορφή, αλλά λύκος στην ψυχή και τα φρονήματα, λέγει πράγματα αντίθετα από διατεταγμένα, δηλ. την αγιοπατερική μας Παράδοση.

Στην συνέχεια έρχεται ο π. Αντύπας στο θέμα του κλεισίματος των Ναών λόγω κορωναϊού και ανευθυνοϋπεύθυνα (με σκοπό να υποστηρίξει τον επισκοποκεντρισμό και την αρρωστημένη υπακοή) χωρίς να προσκομίσει στοιχεία, σαν μη γνωρίζει ότι οι πιστοί που τον άκουγαν διαβάζουν και ενημερώνονται από διάφορες πηγές και τα ιστολόγια, διαβεβαιώνει ψευδώς τους ακροατές του ότι τους ναούς τους έκλεισε το Κράτος κι όχι οι Αρχιερείς! «Αυτή η αντίδραση που υπάρχει προς τους Αρχιερείς ότι δήθεν “προδώσαν την πίστη μας, έκλεισαν τους ναούς”. Τους ναούς δεν τους έκλεισαν οι Αρχιερείς. Οι αποφάσεις ήταν του κράτους…».

Ας διαβάσει τις παρακάτω δημοσιεύσεις για να μάθει την αλήθεια. Γιατί φαίνεται εκεί στο Άγιο Όρος δεν έχει τη σωστή πληροφόρηση (αν και μάλλον από όσα είπε, τα γνωρίζει όλα καλώς!). Και πόσο έντιμο είναι, χωρίς πληροφόρηση να διδάσκει τους άλλους, δίδοντας λανθασμένα στοιχεία; Όχι, λοιπόν, το κράτος, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, οι Συνοδικοί εκείνης της περιόδου ενέδωσαν και έδωσαν την ευχέρεια στο κράτος να επέμβει στα εσωτερικά της Εκκλησίας και τώρα να δούμε ποιος θα του αφαιρέσει το «κεκτημένο» αυτό, για μελλοντικές επέμβασεις στα της Εκκλησίας!

      Τα σχετικά link είναι: εδώ, κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ. 

Μάλιστα στη συνέχεια φέρνει ο π. Αντύπας δύο παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία (ένα με τον άγιο Βαρσανούφιο και τα άλλο με τον άγιο Δανιήλ το Στυλίτη, που δεν έχουν καμιά αντιστοιχία με το θέμα και με τις ενέργειες του Αρχιεπισκόπου και των Επισκόπων που τις αποδέχτηκαν. Μάλιστα το δεύτερο είναι εναντίον των θέσεών του, αφού ο ίδιος μας διάβασε ότι ο Άγιος συμφωνεί και συγχαίρει αυτούς που αγωνίζονται εναντίον των αποφάσεων των Επισκόπων, όταν υπάρχουν θέματα πίστεως. Είπε: «Και τι απήντησε ο άγιος; Αν είναι, λέει, θέματα πίστεως, καλά κάνετε και αγωνίζεστε. Αλλά αυτό το θέμα που ασχολείστε δεν είναι θέμα πίστεως, είναι ανθρώπινο να συμβαίνει και δεν θα το λύσουμε εμείς»!!!

Αρα, το θέμα του κλεισίματος των ναών, η στέρηση (και υπονόμευση) της Θ. Κοινωνίας, η απαγόρευση να ασπαζόμαστε τις εικόνες, δεν είναι θέματα πίστεως κατά τον π. Αντύπα, αλλά ανθρώπινη υπόθεση!

Στη συνέχεια θίγει έμμεσα το θέμα της διακοπής μνημοσύνου των Επισκόπων που συμβιβάζονται με την αίρεση, και ψέγει κάποιους μοναχούς που «περιφέρονται και λένε στους ανθρώπους, καθίστε στα σπίτια σας, κάντε προσευχή, μακριά από τους ιερείς, μακριά από τους αρχιερείς. Πώς θα υπάρξει ενότης, που είναι το ζητούμενο με τέτοιες ακραίες καταστάσεις». Έτσι όπως το παρουσιάζει, χωρίς να λέει πόσοι και ποιοί μοναχοί είναι αυτοί, και για ποιο λόγο τα λέγουν αυτά, πώς τα δικαιολογούν, φαίνεται στους πολλούς, να έχει δίκιο, αφού το να παρακινείς τους πιστούς να μην εκκλησιάζονται, ασφαλώς δεν είναι καλό.

Έτσι όμως είναι τα πράγματα; Ή ο λόγος του κι εδώ κρύβει σκοπιμότητα; Γιατί, πιθανόν να υπάρχουν και 1-2 τέτοιοι μοναχοί. Όμως, με αυτή την αοριστία που παρουσιάζει, στρέφει τη σκέψη των ακροατών και πάλι σε ΟΛΟΥΣ όσους έχουν διακόψει το μνημόσυνο για λόγους πίστεως και άρα συμφωνούν και ακολουθούν τον άγιο Δανιήλ τον Στυλίτη (που ο ίδιος μας παρουσίασε) και την Παράδοση της Εκκλησίας. Η διακοπή μνημοσύνου και η επιλογή να εκκλησιάζονται οι πιστοί σε εξωκκλήσια αποτειχισμένων ιερέων, κι αν δεν υπάρχουν αυτά να διαβάζουν την ακολουθία στο σπίτι τους, είναι διδασκαλία της Εκκλησίας. Θα αναφέρω μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα που υπάρχουν. Λέγει ο Μ. Αθανάσιος: «Εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντως οφθαλμοί της εκκλησίας κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή τούτους εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, παρά μετ’ αυτών εμβληθήναι όπως με Άννα και Καιάφα εις την γέεναν του πυρός» (Μ. Αθανάσιος, ΒΕΠΕΣ 33,199).

Στην συνέχεια απαντά στην ερώτηση που του θέτει ο ιερέας-συντονιστής της εκδήλωσης: «π. Αντύπα πείτε μας αν υπάρχει έστω και ένας νεοφανής Άγιος που να έκανε κριτική απέναντι σε αποφάσεις Πατριάρχη, Συνόδων ή επισκόπων. Που παρακίνησε τον κόσμο να έρθει σε σύγκρουση είτε με τον Πατριάρχη, είτε με Αρχιεπίσκοπο, είτε με κάποια πρόσωπα μέσα στην Εκκλησία».

Η ερώτηση, αν δεν είναι προετοιμασμένη και σκόπιμη, και ασφαλώς εκτός του θέματος της ομιλίας του, πάντως είναι μονομερής και εκτός εκκλησιαστικού πνεύματος, καθόσον στην Εκκλησία γνωρίζουμε ότι ισχύει το περίφημο consensus patrum, η συμφωνία δηλαδή ΟΛΩΝ των Πατέρων της Εκκλησίας στα διάφορα θεολογικά θέματα. Είναι εκ του πονηρού λοιπόν η εξέταση μόνο συγχρόνων Αγίων -αν συγκρούστηκαν με Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους. ΟΤΑΝ ΖΟΥΣΑΝ οι Άγιοι αυτοί, πρίν 30-60 χρόνια, δεν είχε αναπτυχθεί πλήρως ο Οικουμενισμός και μάλιστα δεν είχε νομοθετήσει ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ τις κακοδοξίες του και, παρόλα αυτά, οι Άγιοι αυτοί αντέδρασαν, μας άνοιξαν τα μάτια, όπως θα δούμε και παρακάτω. Από αυτούς πρωτακούσαμε για τον Οικουμενισμό και τη σατανική φύση του. Μήπως λοιπόν, να σταματήσουν να εκθέτουν τους Αγίους αυτούς, δίδοντας την εντύπωση ότι δεν αντιτάχτηκαν στις καινοφανείς οικουμενιστικές θεωρίες; Αντιτάχτηκαν, όσο χρειαζόταν στην εποχή τους, κατά την οποία πολλοί πιστοί έφευγαν από την Εκκλησία και κατέφευγαν στα σχίσματα των Γ.Ο.Χ. Αυτά για την ερώτηση του συντονιστή ιερέα.

Η απάντηση τώρα του π. Αντύπα, κινείται στο ίδιο μήκος κύματος, και τι λέει:

«Του Αγίου Παϊσίου υπάρχει μια σεμνότατη επιστολή στην οποία ομιλεί για τον λεγόμενο Οικουμενισμό, τότε ήταν σε μεγάλη έξαρση η αντίδραση της προσεγγίσεως θα έλεγα του Πατριάρχου Αθηναγόρου με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τις άρσεις τότε των αναθεμάτων και γενικότερα της επικοινωνίας και του διαλόγου μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Όμως κάποιοι δημοσιεύουν επιλεκτικά εκείνο που λέει εναντίον του Οικουμενισμού. Παρακάτω λέει οτι εγώ προσεύχομαι για τον Παναγιώτατο. Δεν βρίζει... Άλλον Άγιο δεν ξέρω. Είπε βέβαια ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς κι τόχουν κάνει σημαία κάποιοι, ότι ο Οικουμενισμός είναι η παναίρεση των αιώνων, αλλά δεν έφυγε από την Εκκλησία του…».

Αυτή είναι η απάντησή του! Άλλα όμως έπρεπε να πεί, αν πράγματι ήθελε να πεί την αλήθεια; Ότι, ναι, γνωρίζω νεοφανείς Αγίους και όσιες μορφές που ήσκησαν κριτική απέναντι σε αποφάσεις Πατριαρχών. Ήταν ο μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης, οι καθηγητές Π. Τρεμπέλας, Ανδρ. Θεοδώρου, Κ. Μουρατίδης κ.λπ. και οι Άγιοι Ιουστίνος Πόποβιτς, Παΐσιος και Εφραίμ Κατουνακιώτης, που «έκαναν κριτική απέναντι σε αποφάσεις Πατριάρχη και Συνόδων». Κι όχι μόνο, αλλά ΔΙΕΚΟΨΑΝ και την ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ του πατρ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ο πρώτος και ο άγιος Παΐσιος έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Άγιον Όρος, ώστε να παύσουν οι Αγιορείτες τη μνημόνευση του πατρ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ. Γιατί τα αποκρύπτει! Δεν διαπράττει έτσι το αμάρτημα του ψεύδους; Αποκρύπτει όμως και την διαπίστωση του αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη που είπε ότι «ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα»! (εδώ).

Γνωρίζει ο π. Αντύπας τί σημαίνει «ακάθαρτα πνεύματα»; Μήπως εννοεί διαβολικά; Πώς λοιπόν κατηγορεί κάποιον ιερέα που είπε το ίδιο, γι’ αυτούς που κοινωνούν με Οικουμενιστές και παίρνουν οικουμενιστικές αποφάσεις και μάλιστα Συνοδικά στο Κολυμπάρι; Είπε ο π. Αντύπας (μάλλον για ιερωμένο της Θεσσαλονίκης): «Κατάντημα ιερέως, συγχωρέστε με που θα το πώ. Λέει: “Διαβολική η απόφαση της Συνόδου”. Ποιος είσαι εσύ ταλαίπωρε, που θα πείς όλη τη Σύνοδο ότι πήρε διαβολική απόφαση;…»!

Για την κατοχύρωση αυτών που λέμε, για να δούν οι αναγνώστες πόσο αυστηρά μίλησαν οι σύγχρονοι Άγιοι, που δεν διεπνέοντο από “αγαπουλίστικο” πνεύμα, όπως ο π. Αντύπας, σημειώνουμε τα εξής:

1. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς σε Επιστολή του (23.4.1971) στην Ι. Σύνοδο, αναφέρεται και στον πατριάρχη Αθηναγόρα τον οποίο θεωρεί ως «πηγὴν ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν Ορθόδοξον κόσμον» και ως «αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην». Κάνει δε και την διακοπή μνημοσύνου του Σέρβου Πατριάρχου Γερμανού, επειδή υπέγραψε μήνυμα του Π.Σ.Ε. στο οποίο διατυπωνόταν η αιρετική “θεωρία των κλάδων”.

Και το 1974 ο άγιος Ιουστίνος υποβάλλει «βαρυσήμαντη  “Γνωμοδότησιν” πρὸς τὴν Ι. Σύνοδον» και μεταξύ άλλων γράφει: «Ἕως πότε θά ἐξευτελίζωμεν δουλικῶς τήν Ἁγίαν μας Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διά τῆς οἰκτρῶς καί φρικωδῶς ἀντιαγιοπαραδοσιακῆς στάσεώς μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ… Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί  της νά ἐπιζητοῦν τήν «ὀργανικήν» μετοχήν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν, τό ὁποῖον, κατ’  αὐτόν τόν τρόπον γίνεται μία «νέα Ἐκκλησία» ὑπεράνω τῶν Ἐκκλησιῶν; Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία! Ὡς Ὀρθόδοξοι, εἴμεθα «μέλη Χριστοῦ». «Ἄρα οὖν τά μέλη τοῦ Χριστοῦ, ποιήσω πόρνης μέλη; Μή γένοιτο»!».

Βλέπετε π. Αντύπα, αυστηρή γλώσσα; Βλέπετε· μιλάει από τότε για προδοσία ο Άγιος; Δεν το ξέρατε αυτό; Κι εσείς, 50 χρόνια μετά, δεν θεωρείτε προδότες αυτούς που ουδέποτε μετανόησαν για την προδοσία αυτή, αλλά και συνέχισαν με πιο γρήγορους ρυθμούς την διάδοση της οικουμενιστικής μάστιγος; Κι αν τότε (πριν 50 χρόνια) μιλούσε για προδοσία, τι θα έλεγε σήμερα ο Άγιος; Θα συνιστούσε να ακούμε τους προδότες Πατριάρχες για να υπάρχει τάχα ενότητα στην Εκκλησία;

2. Αλλά κι ο άγιος Παΐσιος μίλησε, αποδίδοντας στον πατρ. Αθηναγόρα προδοσία! Τι άλλο σημαίνει αυτό που γράφει; Ότι ο πατρ. Αθηναγόρας «όπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία»! Δεν σημαίνει απιστία, προδοσία της Εκκλησίας; Και δεν σημαίνει ότι τους διαλόγους αυτούς που εσείς, π. Αντύπα, δέχεσθε, ο άγιος Παΐσιος θεωρεί «εξωσυζυγικές» απιστίες; Ότι οι Οικουμενιστές με τις σχέσεις τους αυτές προδίδουν το Χριστό; Ότι δεν είναι ενωμένοι με την Αλήθεια, και άρα η κοινωνία μαζί τους σημαίνει χωρισμό με το Θεό; Γράφει ακόμα ο άγ. Παΐσιος: «Μετὰ λύπης μου ἀπὸ ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψῖχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό.

Ξέρουν ὅμως, νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει».

Τέλος, δεν μπόρεσε να καταλάβει ο π. Αντύπας ότι τότε ο άγιος Παΐσιος δεν μιλούσε για αποτειχισμένους-ζηλωτές που δεν υπήρχαν, παρά μόνο για τους (αποτειχισμένους) Γ.Ο.Χ. που είχαν προχωρήσει στο σχίσμα, τη δημιουργία δικής τους Εκκλησίας; Γράφει:

«Ἐὰν διὰ τὴν α΄ ἢ τὴν β΄ λοξοδρόμησι τῶν κατὰ καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καὶ κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες -Θεὸς φυλάξει!- θὰ ξεπεράσωμε καὶ τοὺς Προτεστάντες ἀκόμη».

Όπως είδατε ο π. Αντύπας απαντά σαν να του έχει γίνει …άλλη ερώτηση! Εξετάζει το ύφος της επιστολής του αγίου Παϊσίου κι όχι την ουσία, ότι δηλαδή άσκησε έλεγχο στον Πατριάρχη. Έπειτα προσπαθεί να δικαιολογήσει τον άγιο Παΐσιο. Τότε που μίλησε, ο π. Παΐσιος,  τονίζει ότι ο π. Αντύπας, «ήταν σε μεγάλη έξαρση η αντίδραση της προσεγγίσεως θα έλεγα του Πατριάρχου Αθηναγόρου με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τις άρσεις τότε των αναθεμάτων και γενικότερα της επικοινωνίας και του διαλόγου μεταξύ των δύο Εκκλησιών»! Άρα, αναιρείς τον εαυτό σου, π. Αντύπα· ο άγιος Παΐσιος αντέδρασε και προέτρεψε, έδωσε το παράδειγμα στους πιστούς –που εσείς χλευάζεται– να αντιδράσουν. Κι αν τότε είπε αυτά ο π. Παΐσιος, τι θα έλεγε σήμερα που τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο;

Θα εξετάσουμε κι ένα ακόμα σημείο του λόγου του π. Αντύπα. Είπε:

«Μερικοί χαρακτηρίζουν Οικουμενιστή όποιον πεί ένα καλημέρα σε ένα Καθολικό, σε ένα Διαμαρτυρόμενο. Αυτό, ο μισός ελληνισμός ζεί μέσα στους Καθολικούς και στους Προτεστάντες. Τι θα τους πούμε; «Μη λέγεται και χαίρειν» τοις αιρετικοίς που λέει εκεί πέρα. Το κάθε πράγμα έχει λεχθεί για τον τόπο, για την εποχή του, ακόμα και Κανόνες γράφτηκαν από κάποιο λόγο. Έχουν βέβαια ισχύ καθολική μέσα στην Εκκλησία, αλλά πάνω από όλα είναι η Εκκλησία, και όλα ενεργοποιούνται όταν θέλει η Εκκλησία...».

Κατ’ αρχήν με το «εκεί πέρα», να εννοεί άραγε την Επιστολή του Ευαγγελιστή Ιωάννη;

 Αλλά ας δούμε πόσο παραπλανητικός είναι κι εδώ ο λόγος του. Εξισώνει το εκκλησιαστικό “χαίρετε” που λέγεται μεταξύ ομοπίστων χριστιανών, με το “γεια” το “καλημέρα” που θα πούμε στον υπάλληλο της τράπεζας, στον μανάβη, στον διευθυντή μας κ.λπ.; Αλήθεια, ξέρει πολλούς που σήμερα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ να μη λέμε “καλημέρα” στους αιρετικούς στις καθημερινές μας σχέσεις; Περιμέναμε στην τοποθέτησή του αυτή να μας πεί, αν πρέπει να έχουμε κοινωνία εκκλησιαστική με τους αιρετικούς. Τί κάνει η κ. Κωνσταντίνα ή ο κ. Χρήστος στην καθημερινή τους ζωή, είναι άλλο θέμα. Αλλά ταυτίζει επίτηδες τα πράγματα, ο π. Αντύπας, για να πλήξει ως παράλογους και ζηλωτές αυτούς που κακίζουν τους Οικουμενιστές για την κοινωνία τους με τους άλλους αιρετικούς και τις άλλες θρησκείες. Αλήθεια, ποιός από τους αγωνιζομένους εναντίον του Οικουμενισμού και των αιρέσεων, έχει την δυνατότητα να “φακελώσει” τους συμπολίτες του (μάλιστα στις πόλεις εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων), ώστε να γνωρίζει ποιοί είναι ορθόδοξοι, ποιοί άθεοι, ποιοί αιρετικοί, και μπαίνοντας στο κατάστημά τους να μη τους λέει καλημέρα;

Όταν λοιπόν, όχι ο “εκεί πέρα”, αλλά ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει το «Μη λέγεται και χαίρειν», εννοεί την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, όπως πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι έχουν επισημάνει και ιδιαίτερα ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Να δούμε και τί οι Άγιοι μάς διδάσκουν. Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας γράφει: «Τίνι γάρ χαίρειν εὐξόμεθα, ἀλλ’ ἤ τοῖς ὁμοτρόποις καί ὁμοπίστοις; Ὥστε εἰ τοῖς ἀσεβέσι προσενεχθοίη παρ’ ἡμῶν ἡ τοιαύτη πρόσρησις, πάντως και ὁμοτρόποις προσενεχθείη καί ὁμοπίστοις ἡμῶν, καί κοινωνοῖς αὐτοῖς ἐχρησάμεθα διά τούτου, καί ἐπί τό ἑαυτῶν ἡμᾶς οὗτοι κατέσπασαν βάραθρον» (P.G. 126, 77C).

Τα ίδια λέγει και ο άγιος Νικόδημος (Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτά  Καθολικάς Ἐπιστολάς, σελ. 655). Επιπλέον δε ο άγιος Νικόδημος μας λέγει τους αιρετικούς «νά τούς ἔχωμεν μισητούς και σιχαμερούς»! Δεν ανακάλυψαν φαίνεται οι Άγιοι την αγαπολογία του π. Αντύπα! Κι αν ζούσαν σήμερα, μάλλον με την ίδια θρασύτητα, ο κήρυκας της οικουμενιστικής “πραότητας” π. Αντύπας, θα τους κατηγορούσε κι αυτούς! Ὄμως οι Άγιοι εφέροντο με τέτοια αυστηρότητα, διότι ήξεραν πως η κοινωνία των ηγετών μετά των αιρετικών, επηρέαζαν τους πιστούς και τους μετέδιδαν τον ιό της αιρέσεως. Από φροντίδα γι’ αυτούς μιλούσαν έτσι, αλλά και από αγάπη για τους αιρετικούς, γιατί, όταν κοινωνεί κανείς μαζί τους εκκλησιαστικά, είναι σα να εγκρίνει τις θέσεις τους, σαν να τους λέγει «καλά είστε στην δική σας “εκκλησία” κι εκεί σώζεσθε»!

Αλλά και αλλού ο άγιος Νικόδημο γράφει: «Ὅθεν ὅποιος χριστιανός εἰπῇ εἰς τούς ἀσεβεῖς νά χαίρουν, αὐτός προσφέρεται εἰς αὐτούς, ὡσάν νά ἦτον ὁμόπιστοι καί ὁμότροποί των, καί διά τοῦ χαιρετισμοῦ κοινωνός γίνεται τῆς ἀσεβείας καί κακίας των. Καί ἀντί νά τραβίξῃ αὐτός τούς ἀσεβεῖς εἰς τήν εὐσέβειαν, ἐτραβίχθη (φεῦ!) αὐτός ὑπό τῶν ἀσεβῶν εἰς τό τῆς ἀσεβείας  ἐκείνων βάραθρον».

Και ὁ ἅγιος Ἐφραίμ λέγει∙ «Τούς αἱρεσιώτας ὡς βλασφήμους καί τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς ἡ Γραφή οὐκ ὠνόμασεν ἀνθρώπους, ἀλλά κύνας καί λύκους καί χοίρους καί ἀντιχρίστους, καθώς φησιν ὁ Κύριος Mή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί”. Καί Ἰωάννης λέγει∙ “ὅτι ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι”. Τούτους οὖν οὐ χρή ἀγαπᾶν, οὐδέ συνδυάζειν, οὐδέ συνεύχεσθαι, οὐδέ συνεσθίειν, οὐδέ λαμβάνειν εἰς οἶκον, ἵνα μή τῶν ἔργων τῶν πονηρῶν αὐτῶν κοινωνήσωμεν».

Και το γιατί πρέπει ούτε “χαίρε” να λέμε στους Οικουμενιστές, ούτε να επιδιώκουμε αδιάκριτα σχέσεις μαζί τους, μας το διευκρινίζει ο καθηγητής Μουρατίδης:

«Ο Οικουμενισμός, η μεγαλυτέρα αίρεσις του εικοστού αιώνος, κηρύττουσα τον δογματικόν και θρησκευτικόν συγκρητισμόν και τείνουσα εις εν είδος πανθρησκείας δια της εξισώσεως των χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών, αποτελεί την πλέον θανάσιμον απειλήν δια την Ορθοδοξίαν…» (Αρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, “Ορθοδοξία και Παπισμός”, τόμος Α΄, σελ. 377, Αθήναι 1969) (εδώ). 

Τέλος, θα θίξω και άλλο ένα σημείο του λόγου του  π. Αντύπας. Αναφέρεται πάλι στον ι. Χρυσόστομο και λέγει ότι ο ιερός πατήρ «μέσα στην Εκκλησία, όταν λειτουργούσε κι όταν ομιλούσε, άφηνε τους ειδωλολάτρες, άφηνε Εβραίους, κι άφηνε και τους Αρειανούς, τους Ανόμοιους.  Ήταν η χειρότερη μορφή ακραίων Αρειανών. Και προέτρεπε τους πιστούς να κάνουν διάλογο, όσοι μπορείτε, έλεγε».

Ποιό μήνυμα στέλνει με αυτά τα λόγια ο π. Αντύπας; Ο ακροατής θα συμπεράνει ότι ο ι. Χρυσόστομος δεχόταν τις συμπροσευχές και τον διάλογο με τους αιρετικούς, που οι ζηλωτές αντι-Οικουμενιστές αρνούνται!

Ας δούμε όμως αν είναι έτσι τα πράγματα. Ποιός μπορεί να διαφωνήσει ότι η Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θέλει την σωτηρία όλων των ανθρώπων και την επιστροφή των αιρετικών στην Μία Εκκλησία, ότι καταφάσκει τον “διάλογο”; Διαλέγεται πάντα η Εκκλησία με τον κόσμο. Τὸν “διάλογο” της όμως, τον διεξάγει με βάση τις οδηγίες του Χριστού και των Αποστόλων· σύμφωνα με την επιταγή του Αποστόλου Παύλου “αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”.

Μπορείτε να μετρήσετε πόσες χιλιάδες νουθεσίες έχουν γίνει προς τους άλλους αιρετικούς (Παπικούς και Προτεστάντες) π. Αντύπα. Χίλια χρόνια συζητούμε μαζί τους, κι αυτοί έχουν πλέον καταδείξει πολλάκις την αμετανοησία τους, το δόλιο σκοπό τους για την απορρόφηση της ορθοδοξίας από τον Παπισμό και εσχάτως από την Πανθρησκεία.

Αλλά και οι Φαναριώτες, ο πατρ. Βαρθολομαίος, πόσες νουθεσίες κι αυτοί έχουν δεχθεί για να αλλάξουν γραμμή εδώ και δεκαετίες από Αγίους ανθρώπους, από Αγιορείτες Πατέρες; (Όταν οι Αγιορείτες κρατούσαν τον ρόλο των αγωνιστών της Ορθοδοξίας άνευ συμβιβασμών). Κι όμως παραμένουν και αυξάνουν την αίρεση και το σχίσμα. Βέβαια δηλώνουν υποκριτικά ότι κρατούν την ορθόδοξη Ομολογία, αλλά στην πράξη προδίδουν την Εκκλησία.

Αλλ’ ας έρθουμε στον ι. Χρυσόστομο. Ναι, έκανε “διάλογο” και δεχόταν τους Ανόμοιους στον ναό, ώστε να ακροώνται τα κηρύγματά του, αλλά αφού είχαν εκδηλώσει με ταπείνωση την διάθεση να μετανοήσουν. Για δε την στάση προς τους αιρετικούς απαγόρευε τον διάλογο επί “ίσοις όροις”, όπως κάνουν σήμερα οι οικουμενιστές, και διδάσκει κι εμάς σήμερα, με ποιό τρόπο πρέπει να κάνουμε “διάλογο” με τους Οικουμενιστές: «Εἰς ὑπακοήν. Οὐκ εἶπεν, Εἰς ζήτησιν (διάλογο) καὶ κατασκευήν, ἀλλ', Εἰς ὑπακοήν. Οὐδὲ γὰρ ἐπέμφθημεν, φησί, συλλογίζεσθαι, ἀλλ' ὅπερ ἐνεχειρίσθημεν ἀποδοῦναι. Ὅταν γὰρ ὁ Δεσπότης ἀποφήνηταί τι, τοὺς ἀκούοντας οὐ περιεργάζεσθαι χρὴ τὰ λεγόμενα καὶ πολυπραγμονεῖν, ἀλλὰ δέχεσθαι μόνον» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους, vol 60, pg 398, ln 23-42).

Ο κ. Βαρθολομαίος, οι Οικουμενιστές ανοίγουν τις αγκάλες τους με πλατιά χαμόγελα και ασπάζονται γλυκερά κάθε αιρετικό, άθεο και αλλόθρησκο, αλλά τους Ορθοδόξους που διαμαρτύρονται, που τους εγκαλούν για τις κακοδοξίες τους, δεν τους καλούν ως αδελφούς ΠΟΤΕ να συζητήσουν, τους καθυβρίζουν, έχουν αρχίσει και διωγμούς εναντίον τους, διότι δεν θέλουν να διαλεχθούν μαζί τους, γιατί έτσι θα έρθουν αντιμέτωποι με την αλήθεια, με τα αγιοπατερικά επιχειρήματα που τους έχουν δεκάδες φορές απευθύνει και τα ξέρουν.

Λέγει, λοιπόν, ο ι. Χρυσόστομος για τη στάση μας προς τους αιρετικούς: «Κάτεχε τὸν αἱρετικόν· μὴ ἀφῇς ἀναχωρῆσαι» (Χρυσοστόμου Ἰω., Κατὰ Ἀνομοίων, λόγος α΄, line 278-279). «Κἂν λέγῃ σοι ὁ αἱρετικός,… κατάσπασον αὐτοῦ τὸ φρόνημα εἰς τὴν γῆν, καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτόν, …καὶ τότε ἐκεῖνα ἐρώτα. Κάτασχε αὐτὸν καὶ περίστηθι, καὶ μὴ ἀφῇς ἀποπηδῆσαι, μηδὲ ἀναχωρῆσαι εἰς τὸν λαβύρινθον τῶν λογισμῶν· ἀλλὰ κάτασχε, καὶ ἀπόπνιξον, μὴ τῇ χειρὶ, ἀλλὰ τῷ ῥήματι· μὴ δῷς αὐτῷ διαστολὰς καὶ διαφυγάς, ἃς βούλεται. Ἐκεῖθεν θόρυβον ἐμποιοῦσι τοῖς διαλεγομένοις, ἐπειδὴ ἡμεῖς αὐτοῖς ἀκολουθοῦμεν καὶ οὐκ ἄγομεν ὑπὸ τοὺς νόμους τῶν θείων Γραφῶν. Περίθες τοίνυν αὐτῷ τειχίον πάντοθεν, τὰς ἀπὸ τῶν Γραφῶν μαρτυρίας, καὶ οὐδὲ χᾶναι δυνήσεται» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ἀπόδειξις τοῦ χρησίμως τὰς περὶ Χριστοῦ καὶ ἐθνῶν καὶ τῆς ἐκπτώσεως Ἰουδαίων προφητείας ἀσαφεῖς εἶναι,  vol 56, pg 166, ln 58-pg 167, ln 13).

Και για τους Εβραίους, τους οποίους μας πληροφορεί παραπλανητικά ο π. Αντύπας ότι ο ι. Χρυσόστομος τους δεχόταν στο Ναό (θα δεχόταν κάποιους καλοπροαίρετους)· ας ακούσει μερικές εκφράσεις του Αγίου, για να μάθει ότι ο Άγιος της αγάπης είναι και αυστηρός, όταν πρέπει, χρησιμοποιεί και «υβρεις» (όπως θα τις ονόμαζε ο π. Αντύπας που βλέπει ύβρεις στους αντι-Οικουμενιστές) και μαλώνει τους Χριστιανούς που πηγαίνουν στις εορτές των Ιουδαίων: «Τοὺς εἰς Αὐτὸν ὑβρίσαντας τὸν Θεὸν ποιεῖσθαι κοινωνούς, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τὸν Εσταυρωμένον τοῖς εσταυρωκόσι συνεορτάζειν· τοῦτο γὰρ οὐ μόνον ἀνοίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐσχάτης μανίας ἐστίν» (Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 48, στλ. 850/ Λόγος Πρῶτος Κατὰ ᾿Ιουδαίων, § ε´).

Και αλλού: «Εγὼ δὲ διὰ τοῦτο μάλιστα μισῶ τὴν Συναγωγὴν καὶ ἀποστρέφομαι, ὅτι τοὺς Προφήτας ἔχοντες ἀπιστοῦσι τοῖς Προφήταις, ὅτι ἀναγινώσκοντες τὰ γράμματα οὐ δέχονται τὰς μαρτυρίας, ὅπερ ὑβριζόντων ἐστὶ μειζόνως»· «μηδεὶς αἰδείσθω τὴν Συναγωγὴν διὰ τὰ Βιβλία, ἀλλὰ διὰ ταῦτα αὐτὴν μισείτω καὶ ἀποστρεφέσθω, ὅτι ἐφ᾿ ὕβρει κατέχουσι τοὺς ῾Αγίους, ὅτι ἀπιστοῦσι τοῖς ἐκείνων ρήμασιν, ὅτι τὴν ἐσχάτην αὐτῶν κατηγοροῦσιν ἀσέβειαν» (Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 48, στλ. 850 καὶ 851/αὐτόθι, § ε´). «Φευγέτω τούτων (τῶν αἱρετικῶν) τὰς συνουσίας (συναναστροφάς), ἀποπηδάτω τοὺς συλλόγους [αὐτῶν]» (Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 48, στλ. 718/Λόγος Β´ Πρὸς Ανομοίους περὶ Ακαταλήπτου, § ζ´).

«[ἂς] ἀποστρεφώμεθα τῶν αἱρετικῶν τοὺς συλλόγους» (Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 56, στλ. 256/Εν τῇ μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ..., § ζ´).

Καὶ πῶς ἆρά γε δικαιολογεῖ τὴν προτροπὴ αὐτή; «Ωστε μὴ τὴν τῆς φιλίας ὑπόθεσιν ἀφορμὴν ἀσεβείας γενέσθαι» (Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 48, στλ. 718/Λόγος Β´ Πρὸς Ανομοίους περὶ Ακαταλήπτου, § ζ´).

Τὰ ἴδια ἀκριβῶς συμβουλεύει καὶ γιὰ τοὺς «συλλόγους» τῶν ᾿Ιουδαίων:

«Διὸ παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾶν αὐτῶν τοὺς συλλόγους»· «φεύγετε τοίνυν καὶ τοὺς συλλόγους, καὶ τοὺς τόπους αὐτῶν» (Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 48, στλ. 851/Λόγος Πρῶτος Κατὰ Ιουδαίων, § ε´).

Βλέπετε ότι ο Άγιος έχει «άγιον μίσος», βλέπετε ότι ο Άγιος ζητά να αποφεύγουμε και το «καλημέρα»;

Θα έπρεπε και άλλα σημεία να σχολιάσουμε, αλλά ήδη το άρθρο έγινε πολύ μεγάλο.

Βέβαια ο π. Αντύπας φωτογραφίζει με τα λόγια του και για κάποιους συγκεκριμένους ιερείς και μοναχούς (όπως τον Αγιορείτη Γέροντα Γαβριήλ), αλλά φαντάζομαι αυτοί θα του δώσουν την δική τους απάντηση σε ό,τι τους αφορά.

Σημάτης Παναγιώτης