Δεσποτική εὐσέβεια ἤ ἀσέβεια;

 

Ὅλοι οἱ πιστοί -ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς ἄπιστους- ἔχουν τὴν πεποίθηση (ποὺ κάθε μέρα τὴν ἐπιβεβαιώνει ὅλο καὶ περισσότερο) ὅτι βρισκόμαστε σὲ καιροὺς ἐσχατολογικούς. Σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ ἐπιστητοῦ. Μὲ λύπη δὲ ὅτι αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο.

Ὅσοι ἐκκλησιάστηκαν σήμερα θὰ διαπίστωσαν ὅτι ὅλοι μας βρισκόμαστε μακριά ἀπὸ τὴν ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ὅπως παρουσιάζεται ὡραῖα στὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς τοῦ Μ. Φωτίου. Καὶ περισσότερο βρίσκονται μακριὰ ἐκεῖνοι (Ἐπίσκοποι καὶ Ἱερεῖς), ποὺ ὅπως ὁ Μ. Φώτιος, ἔχουν τὸ ρόλο τοῦ Ποιμένα. Αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἐνημερώνουν καὶ νὰ μᾶς διδάσκουν μὲ τὴν ζωή τους, πῶς νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι στοὺς ἐσχάτους καιροὺς γιὰ νὰ μὴν πέσουμε θύματα κάθε πλάνης καὶ κάθε αἱρέσεως, ἰδιαίτερα δὲ στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Παραθέτω μερικὰ ἐκ τῶν τροπαρίων τοῦ Ὄρθρου στὰ ὁποῖα φαίνεται ὁλοκάθαρα ὅτι πολλοὶ σύγχρονοι Ποιμένες (ποὺ δυστυχῶς οἱ πιστοὶ τοὺς ἀκολουθοῦν γιὰ λόγους ὑπακοῆς!) δὲν ἀκολουθοῦν τὸ ἔργο καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Μ. Φωτίου, ἀλλὰ κάνουν τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα.

Ὁπότε διερωτᾶται κανείς: Ἀλήθεια,  εὐσέβεια ἢ ἀσέβεια ἔχουν ἐκεῖνοι οἱ ἱερωμένοι, ποὺ γιορτάζουν καὶ τιμοῦν τὸν Μ. Φώτιο, κάνοντας τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ στὴ μνήμη του ψάλλουν, ὅπως φαίνεται στὰ παρακάτω τροπάρια; 

 Τῆς σοφίας ἐκφάντωρ λαμπρὸς γενόμενος, Ὀρθοδοξίας ἐδείχθης θεοπαγὴς προμαχών, τῶν Πατέρων καλλονὴ Φώτιε μέγιστε· σὺ γὰρ αἱρέσεων δεινῶν, στηλιτεύεις τὴν ὀφρύν, Ἑώας τὸ θεῖον σέλας, τῆς Ἐκκλησίας λαμπρότης, ἣν διατήρει Πάτερ ἄσειστον. 

Ἐπέλαμψεν ἰδού, τῆς ψυχῆς μου τὸ ἔαρ, ἐπέφανεν ἰδού, τοῦ σοφοῦ Ἱεράρχου, Φωτίου τοῦ παμμάκαρος, ἡ φαιδρὰ μνήμη σήμερον. Ὅθεν ἅπαντες, ἀνευφημήσωμεν τοῦτον, ὡς στηρίξαντα, τῶν Ὀρθοδόξων τὴν Πίστιν, δυνάμει τοῦ Πνεύματος. 

Ὁ Ἱεράρχης καὶ σεπτὸς θεηγόρος, τῆς Ἐκκλησίας ὁ λαμπρὸς ὑποφήτης, τὰς διανοίας χάριτι ἀρδεύεις πιστῶν τῶν αἱρετιζόντων δέ, κατακλύζεις τὰς φρένας, χάριν ἀναβλύζων τε τῶν θαυμάτων ἐκπλύνεις· παθῶν παντοίων ῥύπον ἀληθῶς, ὅσιε Πάτερ πανένδοξε Φώτιε. 

Ἐξεχύθη ἡ χάρις ἐν χείλεσί σου, ὅσιε Πάτερ, καὶ γέγονας Ποιμὴν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, διδάσκων τὰ λογικὰ πρόβατα, πιστεύειν εἰς Τριάδα ὁμοούσιον, ἐν μιᾷ Θεότητι. 

Νομίμως ἠγώνισαι, προκινδυνεύων θεσπέσιε, τοῦ θείου κηρύγματος, ὡς Ἱεράρχης πιστός· καὶ κατέπνιξας νευραῖς τῶν σῶν δογμάτων, ὡς θῆρα Νικόλαον, τὸν ματαιόφρονα. 

Νεκροῦται αἱρέσεως ὁ ὄφις, τοῖς λόγοις σου Πάτερ τοῖς σοφοῖς, ὡς λίθος προσβαλλόμενος καὶ κάραν συντριβόμενος· διόπερ Ἐκκλησία τε, ἀξιοχρέως γεραίρει σε. 

Ἀστράπτοντα λόγων τε καὶ διδαγμάτων χάρισι, σὲ Χριστὸς ἀνέδειξε τῷ κόσμῳ, αἱρετιζόντων ἀποσοβοῦντα ὁρμάς, καὶ ψυχὰς φωτίζοντα πιστῶν, πάντων τῶν ὑμνούντων σε, τὸν τῆς Πίστεως κήρυκα. 

Τὸν μέγαν ᾄσωμεν Φώτιον, τὴν σάλπιγγα τρανῶς τὴν κηρύξασαν, τοῦ θείου Πνεύματος, ἐκ τοῦ Πατρὸς τὴν ἐκπόρευσιν, ὡς τῆς βροντῆς ὁ γόνος, ἐθεολόγησεν. 

Ἐῤῥάγη ἅπαν τὸ φρύαγμα, σοῖς λόγοις Ἱερώτατε Φώτιε, τὸ τῆς αἱρέσεως· διὸ πιστῶν ἡ ὁμήγυρις, λαμπροτελῶς τιμᾷ σου, τὴν μνήμην Ἅγιε. 

Τῆς Ἐκκλησίας ὁ φωστὴρ ὁ τηλαυγέστατος, καὶ Ὀρθοδόξων ὁδηγὸς ὁ ἐνθεώτατος, στεφανούσθω νῦν τοῖς ἄνθεσι τῶν ᾀσμάτων, ἡ θεόφθογγος κιθάρα ἡ τοῦ Πνεύματος, ὁ στερρότατος αἱρέσεων ἀντίπαλος, ᾧ καὶ κράζομεν· χαῖρε πάντιμε Φώτιε. 

Προστάτην σε θερμότατον, ἡ Ἐκκλησία κέκτηται, λαμπρὸν διδάσκαλον Πάτερ· διὸ φαιδρῶς τὴν σὴν μνήμην, πανηγυρίζει κράζουσα· ἀεὶ σκέπε τὴν ποίμνην σου, καὶ φύλαττε ἀπήμονα, αἱρέσεώς τε καὶ βλάβης, Ἀρχιεράρχα Κυρίου. 

Τοῦ ἐπὶ γῆς Ἑωσφόρου, φυσιωθέντος δεινῶς, καὶ θρόνον αὐτοῦ θέντος, ὑπεράνω τῶν ἄστρων, πρῶτος σὺ ζηλώσας ὡς Μιχαήλ, ἀνεβόησας ἔνδοξε· Στῶμεν καλῶς στῶμεν πάντες ἐν ταῖς σεπταῖς, τῶν Πατέρων παραδόσεσι.