Στο ακόλουθο απόσπασμα (εδώ) διαβάζουμε ότι ο λαός είναι το βασικό κριτήριο αγιοκαταταξης
"Στην ουσία, οι άγιοι υποδεικνύονται από τον ίδιο τον θρησκευόμενο λαό. «Ο Παΐσιος στη συνείδησή μας είναι ήδη άγιος», έλεγαν πιστοί λίγο πριν το Οικουμενικό Πατριαρχείο κινήσει τις διαδικασίες για την ένταξή του στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Άλλωστε, έως τον 15ο αιώνα το μόνο κριτήριο για την ένταξή τους στα δίπτυχα της Εκκλησίας ήταν η αναγνώρισή τους από τους πιστούς, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη εκκλησιαστική διαδικασία. Άλλωστε, υπήρξαν φορές που επέβαλλαν την άποψη τους, όπως στην αγιοποίηση του Ιωάννη του Χρυσόστομου. Σε κάποιες, όμως, περιπτώσεις συνέβαινε το αντίθετο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα έγιναν στην Αλεξάνδρεια, όπου οι πιστοί ακύρωσαν την αγιοκατάταξη του Αμμωνίου".
Ἡ παραπανω περίπτωση απόρριψης αγιοκατάταξης από τον λαό έγινε όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας άγ.μΚύριλλος αποφάσισε να τιμηθεί ως μάρτυρας ο μοναχός Αμμώνιος, ο οποίος στις φασαρίες θρησκευτικού χαρακτήρα που είχαν γίνει τότε, αφού από ζήλο λιθοβόλησε τον έπαρχο Αλεξανδρείας, συνελήφθη από τις τοπικές αρχές και πέθανε στην διάρκεια της σκληρής ανάκρισης. Ο Άγιος του έδωσε μάλιστα το τιμητικό όνομα "θαυμάσιος". Ο λαός όμως δεν δέχτηκε ούτε τον τίτλο ούτε την αγιοκατάταξη. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης δεν τους ονομάζει αγιομάχους, αλλά "σωφρονούντες" (Σωκράτης, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος Ζ΄, Κεφ.14: PG 67, 786).
