…Η σύντομη επίγεια ζωή μας δόθηκε ως χρόνος προετοιμασίας γιά τήν αιωνιότητα. Κι είναι κρίμα νά τήν ξοδεύουμε μόνο σέ γήινες φροντίδες, στην ικανοποίηση μικροαπολαύσεων κι αθέμιτων επιθυμιών. Γινόμαστε έτσι σάν τόν άνεμο πού φυσάει προς όλες τίς κατευθύνσεις, τρέχουμε άπό τη μιά αισθησιακή απόλαυση στην άλλη…
Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου πιστεύουν πως ο περισπασμος είναι κάτι ασήμαντο, αθώο. Οι άγιοι πατέρες όμως τον περισπασμό τον λογαριάζουν ώς ρίζα όλων σχεδόν τών κακών. Εκείνος πού επηρεάζεται καί υποκύπτει εύκολα στον περισπασμό έχει κάποια πολύ επιπόλαιη κι επιφανειακή γνώση γιά όλα τά θέματα, ακόμα καί γιά τά πιό σπουδαία καί σοβαρά. Εκείνος του οποίου ό νους περισπαται συχνά καί περιφέρεται από δώ κι από κει είναι κατά κανόνα ασυνεπής. Τά συναισθήματα του δεν έχουν ούτε βάθος
ούτε σταθερότητα. Πετάει σάν τήν πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι καί περνάει τόν καιρό του από διασκέδαση σε διασκέδαση, η μιά ματαιότητα διαδέχεται τήν άλλη.
Ο άνθρωπος που περισπαται συχνά δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τό συνάνθρωπο του εύκολα. Τίς δυστυχίες τών άλλων τίς άντιπαρέρχεται μ’ αδιαφορία καί συνήθως φορτώνει τους άλλους μέ βάρη πού δέν μπορούν νά σηκώσουν. Οι θλίψεις τόν επηρεάζουν πολύ, επειδή ακριβώς δέν τίς περιμένει. Τό μόνο πού επιθυμεί κι έπιδιώκει είναι οί χαρές. Αν ή θλίψη είναι πολύ σοβαρή αλλά παροδική, τότε τήν ξεχνάει εύκολα, αμέσως μό λις παραδοθεί στό θόρυβο κάποιας διασκέδασης. Όταν ή θλίψη αυτή δμως διαρκέσει πολύ, τότε τόν καταρρακώνει, τόν οδηγεί στην απόγνωση.
Ό περισπασμος τιμωρεί από μόνος του εκείνον πού έχει παραδοθεί σ’ αυτόν. Όσο περνάει ό καιρός όλα τόν ενοχλούν. Μοιάζει μ’ αυτόν πού δέν απόκτησε ποτέ υγιή γνώση καί γερά θεμέλια. Παραδίδεται σέ μιά ατέλειωτη καί βασανιστική απελπισία. Ό περισπασμος γενικά είναι κακός. Ιδιαίτερα επιβλαβής όμως γίνεται στό έργο του Θεού καί της σωτηρίας μας, που απαιτεί διαρκή εγρήγορση καί προσοχή. «Γρηγορείτε και προσεύχσθε, ίνα μη είσέλθητε εις πειρασμόν», είπε ό Σωτήρας μας στους μαθητές Του (Ματθ. κστ’41). «Λέγω πάσι: γρηγορείτε» (Μάρκ. ιγ’ 47). Ό Κύριος καί Σωτήρας μας απευθύνεται μέ τά λόγια αυτά σ’ όλους τους χριστιανούς κι επομένως καί σέ μάς, τους ανθρώπους του καιρού μας.
Όποιος ζει τή ζωή του δοσμένος σέ διάφορους περισπασμούς παραβαίνει άμεσα μέ τόν τρόπο ζωής του τίς ίντολές του Κυρίου Ίησού Χρίστου. Όλοι οί άγιοι αγωνίστηκαν μέ κάθε τρόπο ν’ απαλλαγούν από τους περισπασμούς. Προσπαθούσαν ν’ αύτοσυγκεντρώνονται διαρκώς ή τουλάχιστον όσο πιό πολύ μπορούσαν. Όλη τους τήν προσοχή τήν έδιναν στό νου, στίς κινήσεις του, καθώς καί στην καρδιά. Μεριμνά τους ήταν νά καθοδηγήσουν καί τά δυό, νου καί καρδιά, σύμφωνα μέ τίς εύαγγελικές εντολές.Όταν κάποιος συνηθίζει ν’ αύτοσυγκεντρώνεται, προφυλλάσσεται από τόν περισπασμό, ακόμα κι άν οι πειρασμοί τόν περιτριγυρίζουν άπ’ όλες τίς πλευρές κι είναι ένοχλτητικοί. Ο άνθρωπος που νήφεί καί γρήγορει είναι σά νά κατοικεί στην έρημο, ακόμα κι άν ζει ανάμεσα σέ πλήθος ανθρώπων.
.
Κάποιος μεγάλος πατέρας πού είχε μάθει εμπειρικά τήν ωφέλεια πού προκύπτει από την αυτοσυγκέντρωση καί την περισυλλογή, καθώς καί τη βλάβη πού προκαλεί ό περισπασμός, έλεγε πώς χωρίς έντονη εγρήγορση καί προσοχή στον εαυτό μας είναι αδύνατο νά προκόψουμε έστω καί σέ μιά αρετή.
.
Η σύντομη επίγεια ζωή μας δόθηκε ως χρόνος προετοιμασίας γιά τήν αιωνιότητα. Κι είναι κρίμα νά τήν ξοδεύουμε μόνο σέ γήινες φροντίδες, στην ικανοποίηση μικροαπολαύσεων κι αθέμιτων επιθυμιών. Γινόμαστε έτσι σάν τόν άνεμο πού φυσάει προς δλες τίς κατευθύνσεις, τρέχουμε άπό τη μιά αισθησιακή απόλαυση στην άλλη. Ξεχνάμε ή σπάνια θυμόμαστε, καί τότε επιφανειακά κι επιπόλαια τόν τελικό προορισμό μας, τήν αναπόφευκτη κρίση, τήν αιωνιότητα πού αναπόδραστα μας περιμένει.
από το βιβλίο: Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ Έργα Γ΄, “Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος”.
για την αντιγραφή: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”
