άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς: «Τὸ ζήτημα τῆς ἑνότητος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλυθεῖ μὲ κανένα “διάλογο” παρὰ μονάχα διὰ τῆς μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Μετάνοια τῶν αἱρετικῶν: Ἡ μόνη ὁδὸς τῆς ἑνώσεώς των μὲ τὴν Ἐκκλησίαν!

ΑΥΤΕΣ τὶς ἡμέρες οἱ παπικοὶ μὲ ἄλλους αἱρετικοὺς καὶ μαζὶ μὲ τοὺς «δικούς» μας θιασῶτες τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» συμπροσεύχονται, γιὰ νὰ κάμει ὁ Θεὸς μαγικὰ τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν».

Ὁ θεοφώτιστος ἅγιος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰουστῖνος Πόποβιτς δὲν βλέπει ἄλλον τρόπο «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» ἀπὸ τὴν μετάνοια τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δίνει ἠχηρὴ ἀπάντηση στοὺς σύγχρονους ἀσυγκράτητους θιασῶτες τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως, οἱ ὁποῖοι «βλέπουν» τοὺς «διαλόγους» ὡς τὴν ὁδὸ τῆς ἑνώσεως. Ἔγραψε: «Τὸ ζήτημα τῆς ἑνότητος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλυθεῖ μὲ κανένα “διάλογο” παρὰ μονάχα διὰ τῆς μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Δίχως τὸν Θεάνθρωπο, οἱ δῆθεν ἐκκλησίες δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ “συναγωγὲς τοῦ Σατανᾶ” (Ἀποκ.2,9). Ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν αἵρεση εἶναι: “μετανόησον” (Ἀποκ. 2,16).

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος προς π. Γαβριήλ Διονυσιάτη (1964)

 Αγωνιστική επιστολή Επαγρύπνησις διά τα της πίστεως (η οποία σήμερα θα ονομαζόταν "ζηλωτισμός" και "έλλειψη διάκρισης κι αγάπης")

† ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

(17-8-1964)

       ...Αγαπητέ εν Κυρίω αδελφέ π. Γαβριήλ (Διονυσιάτης). Εσωκλείστως σας αποστέλλω τηλεγράφημά μου προς τον Μακαριώτατον Μητροπολίτην Αθηνών Χρυσόστομον, όστις κατ' αυτάς διέρχεται διά πυρός και ύδατος, ονειδιζόμενος, καταφρονούμενος, πιεζόμενος, ίσως αφανώς και υπούλως, και διωκόμενος. Διατί; διότι δεν στέργει την προτεινομένην, υπό δύο κεφαλών του οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα, ένωσιν. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας εις την Αμερικήν που εστάλη υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, αντί να επιστρέψη τους ορθοδόξους Έλληνας χριστιανούς, τους οποίους επλάνησαν οι διάφοροι επιτήδειοι αιρετικοί, χιλιασταί, Μασόνοι, Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί κ.λπ., και κατόπιν, ως διάδοχος των Αγίων Αποστόλων, να επιστρέψη διά της διδασκαλίας του και τους αλλοθρήσκους Αμερικανούς κ.λπ., εξέκλινε της ευθείας οδού και ηκολούθησεν οδούς τραχείας, ανωμάλους, κρημνώδεις, επικινδύνους, αλλά και οδούς πλατείας και ευρυχώρους, οδηγούσας εις απώλειαν, ησπάσθη τον μασονισμόν, ως έχω σαφείς πληροφορίας. Προχειριστής Οικουμενικός Πατριάρχης και εγκατασταθείς εις Κωνσταντινούπολιν, ήρχισε να διαδίδη τον Πανθεϊσμόν, να λέγη ότι όλαι αι θρησκείαι είναι καλαί, αρεσταί εις τον Θεόν, επομένως και ο Μωαμεθανισμός και ο Βουδισμός και πάσα άλλη δεκταί εις τον Θεόν, και ούτω φρονών εισήλθεν, όταν το πρώτον μετέβη εις Ιεροσόλυμα, εις το τέμενος Ομάρ και προσηυχήθη. Εις την Κωνσταντινούπολιν έκαμε δέησιν υπέρ αναπαύσεως κεκοιμημένων απίστων, δυσεβών ο­θωμανών μετά των Αγίων. Έλαβε δε την ανταπόδοσιν και ανταμοιβήν παρά των Οθωμανών την πυρπόλησιν σχεδόν όλων των χριστιανικών ναών, την αρπαγήν των υπαρχόντων εν Κωνσταντινουπόλει ομογενών ορθοδόξων Χριστιανών, την πυρπόλησιν πολλών οικιών, τας βασάνους και τον θάνατον εκατοντάδων λαϊκών και κληρικών και την εκταφήν και καύσιν και σκορπισμόν των λειψάνων πολλών νεκρών Ελλήνων.

       Προσεκάλεσε και παρεκάλεσε τον Πατριάρχην Αρμενίων, αιρετικόν, σχισματικόν και ελειτούργησε εις Ελληνικόν ναόν και ηυλόγησε το ποίμνιόν του. Τώρα φροντίζει, αγωνίζεται, μεριμνά και ζητεί ένωσιν μετά των αιρετικών παπιστών και έχει πολλούς συμβοηθούς, συνεργάτας, κληρικούς και λαϊκούς ψευδολόγους, μωρολόγους, ξενολάτρας, οι οποίοι κατηγορούν τον Μακαριώτατον, ότι ακούει τριών καλογήρων και δεν στέργει την μετά Λατίνων ένωσιν. Οφείλομεν πάση θυσία ν' αντισταθώμεν σθεναρώς και να βοηθήσωμεν τον Μακαριώτατον.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΘΗΜΑ (Κυριακή της Τυρινής).

"ἀχρηστεύεται ἡ νηστεία, ὅταν δὲν ἐπιτελεῖ τὸν σκοπό της, ὅταν δὲν περιορίζει τὶς ἐγωκεντρικὲς ἐπιθυμίες, ὅταν δὲν ὁδηγεῖ στὶς ἀρετὲς καὶ ἰδιαίτερα στὴν ταπείνωση"

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἡ παρακοὴ τῶν Πρωτοπλάστων ποὺ δρομολόγησε κοσμογονικὲς ἀνακατατάξεις, ἡ παρὰ πᾶσαν ἐλπίδα τους ἀπώλεια τοῦ Παραδείσου καὶ ἡ ἀνεπιθύμητη ἐξορία τους στὸν τόπο τῶν τριβόλων καὶ τῶν ἀκανθῶν, εἶναι τὰ ἀρχέγονα συγκλονιστικὰ γεγονότα ποὺ ἔρχονται πρὸ ὀφθαλμῶν μας ἐν ὄψει τῆς ἀρχόμενης Μεγάλης Σαρακοστῆς (Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς).

Στὸν Παράδεισο ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἐπιφορτισθεῖ μὲ μικρὴ ἄσκηση νηστείας. Ἀπορρίπτοντας ὅμως τὸ μικρὸ αὐτὸ φορτίο, ἐνεπλάκη ἀντιστρόφως στὴ γῆ σὲ σκληρὸ ἀδιέξοδο ἀγώνα. Ὁ μικρὸς περιορισμὸς στὸν Παράδεισο ἀπέβλεπε στὴν ἐξάσκηση τοῦ αὐτεξουσίου, ἦταν ἕνας μικρὸς ἀγώνας γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν ἐλεύθερη θέλησή του.

Ὄντως ὁ ἄνθρωπος ἔφερε σὲ ὁριακὸ σημεῖο τὸ αὐτεξούσιό του, ἐπιλέγοντας ἀμφισβήτηση τῆς θεϊκῆς αὐθεντίας, ἀπόρριψη τοῦ θείου θελήματος. Ἡ διάρρηξη τῆς σχέσης του μὲ τὸν Θεὸ τὸν κατέστησε ἀνάξιο τοῦ Παραδείσου. Χοϊκὸς ὤν, κατήντησε «εἰς γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη». Στὸ ἑξῆς ὁ ἀγώνας, τόσο γιὰ ἐπιβίωση, ὅσο καὶ γιὰ ἐπάνοδο «εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος», θὰ εἶναι τραχὺς καὶ μόνιμος, ἂν καὶ ἀτελέσφορος.

Ανακοίνωση του Συλλόγου Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών 28/2/2023

                    

Στις 28 Φεβρουαρίου 2025, συμπληρώνονται δύο χρόνια από την αδιανόητη τραγωδία που σημάδεψε τις ζωές μας. Αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης, σεβασμού και περισυλλογής. Είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους που χάθηκαν άδικα, στις οικογένειες που θρηνούν και στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης που ακόμα εκκρεμεί.

Με λύπη παρατηρούμε πως κάποιοι επιχειρούν να καπηλευτούν αυτήν την ιερή ημέρα για διαφορετικούς συνδικαλιστικούς και λοιπούς σκοπούς, αξιοποιώντας την πανελλαδική απεργία που έχει προκηρυχθεί εις μνήμην των νεκρών.

Είμαστε εξαρχής ξεκάθαροι:

η γενική πανελλαδική απεργία της 28ης Φεβρουαρίου έχει έναν και μόνο σκοπό – τη διευκόλυνση των πολιτών να προσέλθουν στην ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ.

Οποιαδήποτε άλλη «αξιοποίηση» της ημέρας αυτής νιώθουμε ότι προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών μας.

Για αυτό και δεν θα δεχθούμε καμία καπήλευση αυτής της ιερής ημέρας.

Η τραγική επέτειος δεν ανήκει σε κανέναν άλλο πέρα από τους νεκρούς και τα θύματα των Τεμπών. Δεν είναι ημέρα για πολιτικά παιχνίδια, που δεν μας αφορούν, ούτε για αλλότριες προσωπικές φιλοδοξίες.

Καλούμε με αγάπη όλους όσοι σχεδιάζουν να δράσουν εκείνη τη μέρα να το κάνουν με σεβασμό και με το αίσθημα ευθύνης που αρμόζει σε αυτήν τη φονική τραγωδία.

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος; Οι Χριστιανοί απέναντι στις συμφορές

                                    

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος;

Οι Χριστιανοί απέναντι στις συμφορές

Πνευματικός Διάλογος με τον Ρουμάνο Γέροντα Κλεόπα Ηλιέ

139. Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;

Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: "Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω" (Ιώβ 5,7).

Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21).

Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16). Αλλ' όμως, εάν δεχόμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστηση, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας.

Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυση, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος.

Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωση, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανά μας θα λιγοστέψουν και θα έλθει μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.

140. Ο πόνος είναι αρραβώνας των αιωνίων βασάνων ή το αντίλυτρο των αμαρτιών μας; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως του πόνου;

Ο σκοπός του πόνου για τους χριστιανούς είναι ένας και μοναδικός:

Η συγχώρησης των αμαρτιών εδώ στην γη με κάθε είδους ασθένειες, στενοχώριες και θλίψεις, επίσης ο εξαγνισμός και η σωτηρία της ψυχής μας.

Γι` αυτούς που δεν θέλουν να διορθωθούν και να μετανοήσουν, ο πόνος είναι ο αρραβώνας των αιωνίων βασάνων. Ενώ αυτοί πού δέχονται τον πόνο με υπομονή και με ευχαριστία στον Θεό και ζουν με μετάνοια, τότε είναι γι' αυτούς ο καλλίτερος δρόμος για την διόρθωση και συγχώρηση των αμαρτιών των, διότι λυτρώνονται από τις αιώνιες θλίψεις της κολάσεως.

Βλέπουμε ότι εδώ στην γη αυτοί πού υποφέρουν περισσότερο, είναι ειρηνικοί με τη συνείδηση τους, ενάρετοι και ισχυροί απέναντι των πειρασμών, πλησιέστερα στον Θεό από τους άλλους και σώζονται ευκολότερα, όπως ο δίκαιος Ιώβ, ο πτωχός Λάζαρος, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι και τόσοι άλλοι. Ενώ αυτοί πού ζουν άνετα, είναι υγιείς, έχουν περιουσία και κάθε απολαυστικό στην γη, είναι συνήθως αδύνατοι στην πίστη, άσπλαχνοι, τυραννικοί, γαστρίμαργοι, εγωιστές, φοβούνται τον θάνατο και πεθαίνουν με βαρείες αμαρτίες, προς αιώνια τιμωρία τους.

Η «ευαισθησία» των «πολιτισμένων» και της κυβέρνησης τελειώνει, όταν πρόκειται για την ορθόδοξη πίστη. Τους άλλους τους σεβόμαστε!

Χυδαίες, «καλλιτεχνικές» ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ στην «Εθνική Πινακοθήκη».

ΓΙΑ σχεδόν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΡΟΝΟ (μέχρι 30 Σεπτεμβρίου 2025) θα προβάλλονται σε δημόσια θέα τα άθλια βλάσφημα τερατουργήματα ενός Χριστόφορου Κατσαδιώτη και θα χλευάζονται χυδαία τα πιο ιερά πρόσωπα και σύμβολα της Ορθοδοξίας, η Παναγία, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Χριστόφορος, ο Τίμιος Σταυρός, οι Αρχάγγελοι, η Σταύρωση κλπ.
Με μια απλή περιήγηση στο facebook του «καλλιτέχνη» αντικρίσαμε ατελείωτες βλαστήμιες. Πραγματικά ατελείωτες. Το κόμπλεξ και το μίσος του εναντίον οτιδήποτε θυμίζει ορθοδοξία, είναι απύθμενο.
Ο Άγιος Χριστοφόρος κρατάει πινέλο και έχει στην τσέπη πιρούνι :



Η «Σταύρωση» αποκαλείται «Ερνέστο Τσε Γκεβάρα» :


Ο Άγιος Γεώργιος με προσωπείο διαβόλου να σκοτώνει μια πεταλούδα …

Αγία Φωτεινή η Ισαπόστολος και η αγία οικογένειά της

ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ 

ΤΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Τα βιβλικά πρόσωπα της Καινής Διαθήκης έχουν ιδιαίτερη θέση στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Κι’ αυτό, διότι είναι εκείνοι, οι οποίοι έζησαν στην εποχή που έζησε στη γη ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και οι περισσότεροι σχετίστηκαν με Αυτόν. Ένα από αυτά τα πρόσωπα υπήρξε και η αγία Φωτεινή η Ισαπόστολος και Μεγαλομάρτυρας, η γνωστή μας Σαμαρείτιδα.

       Έζησε λοιπόν τον 1^ο μ. Χ. αιώνα στην Παλαιστίνη. Γεννήθηκε και έζησε στην πόλη Συχάρ, η οποία βρισκόταν βόρεια της Ιουδαίας και κατοικούνταν από Σαμαρείτες, οι οποίοι ήταν μεν ισραηλιτικής καταγωγής, αλλά με το πέρασμα των αιώνων, είχαν έλθει σε επιμιξίες με ειδωλολατρικούς γειτονικούς λαούς και γι’ αυτό θεωρούνταν εξωμότες από τους Ιουδαίους και υπήρχε μεταξύ τους έχθρα. Και όντως, οι Σαμαρείτες ζούσαν ζωή περισσότερο προσαρμοσμένη στους Εθνικούς, παρά στους Ιουδαίους. Η Σαμαρείτισσα Φωτεινή ζούσε και αυτή ζωή έκλυτη, αλλάζοντας συνεχώς άνδρες. Φαίνεται ότι ήταν γνωστή στην πόλη και όλοι την στιγμάτιζαν για την αμαρτωλή ζωή της. Σημειώνουμε πως δεν γνωρίζουμε το πρώτο της όνομα, διότι Φωτεινή ονομάστηκε όταν πίστεψε στο Χριστό και έλαβε το άγιο Βάπτισμα αργότερα.

        Κάποτε ο Κύριος, σε μια από τις περιοδείες του στη Σαμάρεια, βρέθηκε στην πόλη Συχάρ και στάθηκε έξω από την πόλη σε ένα ονομαστό πηγάδι, το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, το είχε ανοίξει ο πατριάρχης Ιακώβ πριν από δύο χιλιάδες χρόνια από τότε. Ο Κύριος περίμενε, μόνος, δίπλα στο πηγάδι, περιμένοντας να έρθει κάποιος να του αντλήσει νερό και να ξεδιψάσει. Οι μαθητές Τους είχαν πάει στην πόλη να αγοράσουν τροφές και άλλα εφόδια. Ήταν καλοκαίρι και έκανε ζέστη.

      Φαίνεται πως το πηγάδι του Ιακώβ εξυπηρετούσε την πόλη, όπου κατέφευγαν οι κάτοικοι να προμηθευτούν νερό. Καθώς περίμενε ο Κύριος, έφτασε μια γυναίκα να αντλήσει νερό. Ήταν η Σαμαρείτισσα Φωτεινή. Ο Κύριος της ζήτησε να του δώσει νερό. Εκείνη παραξενεύτηκε, βλέποντας έναν Ιουδαίο, να καταδέχεται να συζητά μαζί της και να της ζητά εξυπηρέτηση, διότι όπως προαναφέραμε, αυτό απαγορεύονταν, λόγω του μίσους που έτρεφαν προς τους Σαμαρείτες οι Ιουδαίοι, οι οποίοι τους θεωρούσαν μιασμένους. Της ζήσε νερό και μάλιστα με αντάλλαγμα προς αυτή, το «ζωντανό νερό», το οποίο πίνοντάς το κάποιος, δεν θα χρειαζόταν να πιεί ξανά, διότι δε διψούσε «εις τον αιώνα». Ο Χριστός βεβαίως δεν εννοούσε κάποιο «θαυματουργό» νερό, αλλά το σωτήριο λόγο Του. Η Φωτεινή τον ρώτησε που θα έβρισκε τον κουβά να αντλήσει αυτό το «θαυματουργό» νερό, αφού το πηγάδι ήταν βαθύ. Ο Κύριος βρήκε την ευκαιρία να πιάσει συζήτηση μαζί της και να της αποκαλύψει όντως μεγάλες αλήθειες, τις οποίες δεν είχε αποκαλύψει ακόμη στους μαθητές Του. Ως καρδιογνώστης κατάλαβε ότι η ψυχή αυτής της αμαρτωλής γυναίκας ήταν παρθένα και γόνιμη να δεχτεί το λόγο του Θεού. Ότι έμελλε να γίνει η απόστολός Του στη χώρα της Σαμάρειας και γι’ αυτό έκαμε αυτές τις αποκαλύψεις. Της αποκάλυψε την πνευματική φύση του Θεού και την ανάγκη της πνευματικής Του λατρείας, η οποία δεν απαιτεί συγκεκριμένο τόπο, που ορίζονταν ως τότε. Της αποκάλυψε ότι είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας των προφητών. Για να πεισθεί μάλιστα για την αλήθεια των λόγων Του, της αποκάλυψε τον βίο της.

      Μετά από αυτό η Φωτεινή έτρεξε στην πόλη και άρχισε, περιχαρής, να φωνάζει και να αναγγέλλει ότι ήρθε ο Μεσσίας και για του λόγου του αληθές, της γνώρισε τον απόκρυφο βίο της. Κατόρθωσε να πείσει πολλούς κατοίκους της πόλεως να βγουν και να έρθουν να δουν και να ακούσουν το Χριστό, στον οποίο πίστεψαν αρκετοί. Ο Χριστός έμεινε στη Συχάρ δύο ημέρες κηρύττοντας. 

       Η Φωτεινή, διορθώθηκε, εγκατέλειψε την αμαρτωλή ζωή και έγινε σώφρων. Η παράδοση αναφέρει ότι είχε πέντε αδέλφια, την Ανατολή, την Φωτώ, την Φωτίδα, την Παρασκευή και την Κυριακή και δύο γιούς, τον Φωτεινό και τον Ιωσή. Τόσο τις αδελφές της όσο και τα παιδιά της κατόρθωσε να τους πείσει ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας ήρθε και είναι ο Ιησούς.

      Μετά την σύλληψη, το σταυρικό θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου, η Φωτεινή, μαζί με τις αδελφές της και τα παιδιά της κατέβηκαν στην Ιερουσαλήμ. Την ημέρα της Πεντηκοστής άκουσαν το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και ήταν ανάμεσα στις τρείς χιλιάδες που βαπτίστηκαν και εντάχτηκαν στην Εκκλησία. 

     Κατόπιν ζήτησε από τους αποστόλους να εργαστεί ιεραποστολικά. Μετέβη μαζί με τις αδερφές της και τα παιδιά της στη Συρία, όπου κήρυξαν το Χριστό και μετέστρεψαν πολλούς στη νέα πίστη. Κατόπιν πήγαν στη Φοινίκη, σε άλλα μέρη της Παλαιστίνης, στην Αίγυπτο, στην Καρχηδόνα και τελικά έφτασαν στη Ρώμη, την καρδιά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Παντού κήρυττε με θέρμη και ενθουσιασμό την πίστη στο Σωτήρα Χριστό, τον Οποίο είχε δει και της είχε αποκαλύψει τα μυστήρια του Θεού, μεταστρέφοντας πλήθος ειδωλολατρών και Ιουδαίων στον Χριστιανισμό.  

       Συχνά αναλάμβανε περιοδείες και εκτός της Ρώμης. Στα χρόνια που βασίλευε ο θηριώδης Νέρων (54-68 μ. Χ.), βρέθηκε και πάλι στην αφρικανική μεγαλούπολη της Καρχηδόνας. Ο μεγάλος γιός της Βίκτωρ είχε καταταγεί στον Ρωμαϊκό στρατό και έφτασε στο αξίωμα του στρατηλάτη (στρατηγού). Ο παράφρων Νέρωνας είχε κηρύξει τον φοβερό πρώτο διωγμό κατά των Χριστιανών, θέλοντας, ως γνωστόν, να δικαιολογήσει τη δική του κακουργία, της πυρπόλησης της Ρώμης. Διέταξε τους αξιωματούχους του στρατού να εκτελέσουν τη διαταγή του και να συλλάβουν τους Χριστιανούς. 

      Μεταξύ των άλλων αξιωματικών, διατάχτηκε και ο Βίκτωρας να συλλάβει τους Χριστιανούς της Ιταλίας. Εκείνος αρνήθηκε. Μάταια προσπάθησε ο φίλος του Δούκας Σεβαστιανός να τον πείσει να εκτελέσει την αυτοκρατορική διαταγή. Στο τέλος πείστηκε ο Σεβαστιανός να γίνει Χριστιανός! Εν τω μεταξύ ο Βίκτωρας είχε βαπτισθεί και είχε λάβει το όνομα Φωτεινός.

      Ο Νέρων πληροφορήθηκε το γεγονός και διέταξε τη σύλληψη των δύο αξιωματικών, αλλά και της Φωτεινής, των αδελφών της και των τέκνων της. Στάθηκαν μπροστά του και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό. Τους υπέβαλαν σε φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια. Θαύματα λάμβαναν χώρα κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων τους, ώστε πολλοί ειδωλολάτρες να ασπάζονται τον Χριστιανισμό. Τόσο η αγία Φωτεινή, όσο και οι οικείοι της έδωσαν τη ζωή τους για το Χριστό. Η μνήμη τους τιμάται στις 26 Φεβρουαρίου και την Ε΄ Κυριακή από του Πάσχα.

Πηγή

ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ Τόμος Α΄ – Υπόθεσις Α΄ (Να μην απελπιζόμαστε): Ε΄. Του Αγίου Αμφιλοχείου περί του μη απογινώσκειν

                    

ΥΠΟΘΕΣΙΣ Α΄ (Να μην απελπιζόμαστε)

Κανείς ποτέ δεν πρέπει να απελπίζεται, έστω και εάν διέπραξε πολλές αμαρτίας, αλλά να ελπίζη, ότι δια της μετανοίας θα σωθή. 

Ε΄. Του Αγίου Αμφιλοχείου περί του μη απογινώσκειν

ΚΑΠΟΙΟΣ αδελφός νικηθείς από το πάθος της πορνείας επετέλει καθημερινά την αμαρτίαν. Αλλά και καθ’ εκάστην όμως, με δάκρυα και προσευχάς, προσέπιπτεν εις τον Δεσπότην και Κύριον και ελάμβανε παρ’ Αυτού συγγνώμην. Ενώ δε είχε μετανοήσει, την επομένην ημέραν, εξαπατώμενος και πάλιν από την αισχράν συνήθειαν, επετέλει την αμαρτίαν.

Έπειτα, μετά την εκτέλεσιν της αμαρτίας, μετέβαινεν εις την Εκκλησίαν, όπου έπιπτε πρό της τιμίας και σεβασμίας εικόνος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και με πικρά δάκρυα έξωμολογείτο προς τον Ιησούν: «Κύριε, ελέησόν με, και σήκωσε απ’ επάνω μου τον φοβερόν αυτόν πειρασμόν, διότι με βασανίζει φοβερά και με τραυματίζει με την πικρίαν των ηδονών δεν έχω, Δέσποτά μου, καθαρόν το πρόσωπον πλέον, διά να ένατενίσω εις την εικόνα Σου και να ιδώ την αγίαν Σου μορφήν, και την λαμπροτέραν από τον ήλιον θέαν του προσώπου Σου, ώστε να γλυκανθή η καρδία μου και να ευχαριστηθή».

Ενώ δε ακόμη τα χείλη του έψιθύριζον τους λόγους αυτούς, μόλις εξήρχετο από την εκκλησίαν, έπιπτεν εκ νέου εις τον βόρβορον.

Παρ’ όλα ταύτα όμως δεν απηλπίζετο διά την σωτηρίας του, αλλ’ επιστρέφων από την αμαρτίαν, εφώναζεν, εντός της εκκλησίας, τα ίδια προς τον φιλάνθρωπον Θεόν και Κύριον ή έλεγε τα εξής: «Κύριέ μου, σε ορίζω εγγυητήν εις την υπόσχεσίν μου, ότι από τώρα και εις το εξής δεν θα διαπράξω ποτέ πλέον αυτήν την αμαρτίαν. Μόνον, αγαθέ και πολυεύσπλαγχνε Κύριε, συγχώρησον όσας αμαρτίας από την αρχήν μέχρις αυτής της στιγμής έχω διαπράξει».

Μόλις δε έδιδεν αυτάς τας φοβεράς υποσχέσεις, πάλιν ευρίσκετο αιχμάλωτος της πονηράς αυτού αμαρτίας. Και ήξιζε κανείς να θαυμάση την γλυκυτάτην φιλανθρωπίαν του Θεού και την άπειρον αγαθότητα, με την οποίαν ήνείχετο καθημερινώς την αδιόρθωτος και πονηράν παράβασιν και αγνωμοσύνης του αδελφού! πραγματικώς ο Θεός, λόγω του πλήθους του ελέους Του, επεζήτει επιμόνως την μετάνοιαν του αμαρτάνοντος εκείνου αδελφού και την αμετάστρεπτον επιστροφής του. Διότι αυτό συνέβαινεν όχι επί ένα ή δύο ή τρία έτη, αλλά πλέον των δέκα ετών.

Συνοπτικά 21 από τις αιρετικές αποκλίσεις που συγκροτούν την Παναίρεση του Οικουμενισμού

Οι Αγιορείτες πατέρες της Ρουμανικής Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου 

Ἀποκηρύττουμε ὡς αίρεση καί ἀπορρίπτουμε  τόν Οἰκουμενισμό ὑπό ὅλες τίς μορφές του:

1) Τήν παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν».

2) Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ μόνο ἕνα μέρος τῆς Ἐκκλησίας.

3) Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ὅλες οἱ χριστιανικές ὁμολογίες εἶναι κλάδοι τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας.

4) Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μία Ἐκκλησία μεταξύ πολλῶν ἄλλων «οἰκογενειῶν Ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν μαζί τήν Μία Ἐκκλησία.

5) Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀπολεσθεῖ. Ἡ Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, εἶναι Μία καί Μοναδική, ἐπειδή ἡ Κεφαλή της εἶναι Μία, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται διά τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως,  τῆς λατρείας καί τῆς διοικήσεως καί διά τῆς ὑπακοῆς τῶν πιστῶν στήν ἱεραρχία της, ἐφ’ὅσον ἡ ἱεραρχία διατηρεῖ τήν ἑνότητα τῆς πίστεως.

6) Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι «διηρημένη σέ χριστιανικές ὁμολογίες», καί ὅτι τώρα ἐμεῖς, ὡς δῆθεν «νέοι πατέρες», θά πρέπει νά «ἐπανεύρουμε τήν ἑνότητά της» διά τοῦ «δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ», μέ τό νά ἀποδεχτοῦμε δηλ. ὡς βάση τῆς ἑνώσεως τῶν ὀρθοδόξων μέ τίς αἱρέσεις μία μινιμαλιστική πίστη, δηλ. μόνο τήν πίστη στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Σεσαρκωμένο Θεό καί Σωτήρα, παραβλέποντας ὅλα τά ὑπόλοιπα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης τῆς μυστηριακῆς ἱερωσύνης, τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τῆς ἀκτίστου Χάριτος, τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως  τῶν Ἁγίων κλπ.

7) Τήν αἵρεση, κατά τήν ὁποία ὑπάρχει μία «ἀόρατη ἑνότητα» τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς κοινῆς πίστεως στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς Κύριο καί Σωτήρα, καί ὅτι αὐτήν (τήν «ἀόρατη ἑνότητα») θά ἀκολουθήσει μία «ὁρατή ἑνότητα», ἡ ὁποία θά ἐκπληρωθεῖ διά τῆς ἑνώσεως τῶν «ὁμολογιῶν» (ἑνότης ἐν τῆ ποικιλία τῶν δογμάτων καί παραδόσεων).

Ο Άγιος Ταράσιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (25 Φεβρουαρίου)

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ ἐκπαιδεύθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ εὐγενεῖς, τὸν Γεώργιο, κριτὴ καὶ πατρίκιο καὶ τὴν Εὐκρατία. Λόγω τῆς μεγάλης του μορφώσεως ἀνυψώθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρωτασηκρίτου.

Οἱ ἐκκλησιαστικὲς περιστάσεις τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἀρκετὰ σοβαρές. Ὑπῆρχε ἀκόμα ὁ πόλεμος τῶν εἰκονομάχων, ἡ δὲ θέση τῶν Ὀρθοδόξων ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσκολη διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Πατριάρχου Παύλου Δ’ τοῦ Κυπρίου (780 – 781 μ.Χ.). Ἡ βασίλισσα Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία, ἡ ὁποία ἐπιτρόπευε τὸν ἀνήλικο υἱό της Κωνσταντῖνο ΣΤ’ (780 – 798 μ.Χ.), κατανόησε, ὅτι χρειαζόταν ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης μὲ εὐσέβεια, θεολογικὴ κατάρτιση καὶ διοικητικὴ ἱκανότητα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς περιστάσεις καὶ τὰ προβλήματα. Ἔτσι ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς ὁ Ἅγιος Ταράσιος παρὰ τὶς ἐπίμονες ἀρνήσεις του, ἀφοῦ ἔλαβε ὑπόσχεση ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς, ὅτι θὰ συγκληθεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσει τὰ διάφορα θεολογικὰ ζητήματα καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Ἡ χειροτονία τοῦ νέου Πατριάρχου ἔγινε στὶς 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ.

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πατριαρχίας του ὁ Ἅγιος μερίμνησε γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων μὲ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία ἐπὶ Πάπα Ἀδριανοῦ Α’ (771 – 795 μ.Χ.) καὶ τὴν σύγκλιση τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸ ἔτος 787 μ.Χ., στὴ Νίκαια, ἡ ὁποία καταδίκασε τοὺς εἰκονομάχους καὶ ἀκύρωσε τὴν εἰκονομαχικὴ Σύνοδο τοῦ ἔτους 754 μ.Χ. θέτοντας ὡς βάση τοῦ δογματικοῦ καθορισμοῦ τὰ σχετικὰ συγγράμματα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ († 4 Δεκμβρίου). Ἡ ὄγδοη συνεδρία τῆς Συνόδου ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὰ ἀνάκτορα, ὅπου οἱ βασιλεῖς Εἰρήνη καὶ Κωνσταντῖνος ὑπέγραψαν τοὺς Ὅρους τῆς Συνόδου.

Ἡ «ἑνότητα» τῶν Οἰκουμενιστῶν δὲν εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς διαστροφὲς καὶ παραχαράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν σὲ βάρος τῆς Μίας Ἀληθείας εἶναι τὸ μήνυμα τους γιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Τὸ μήνυμα τους αὐτὸ ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ συνολικὸ κείμενο καὶ νόημα εὐαγγελικὴ ἔκφραση «ἵνα ἓν ὦσιν» καὶ ἐπανέρχεται δριμύτερο στὴν ἐπιθυμία κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἀμετανόητους παντὸς εἴδους αἱρετικούς, χρησιμοποιώντας μάλιστα ὡς παράδειγμα καὶ ἀφορμὴ τὴν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Φυσικὰ ἀποσιωποῦν ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ καταδίκασε ὅσους αἱρετικούς, Ἀρειανοὺς καὶ ἄλλους, δὲν μετανόησαν καὶ φυσικὰ δὲν ἐόρτασαν μαζί τους Πάσχα, ὅπως θέλουν οἱ σημερινοί, ἀκόμα κι ἂν ἡ ἡμερομηνία ἦταν κοινή. Διότι ἡ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν Πίστη, πάνω στὴν ὁποία (καὶ μόνο σ' αὐτή) στηρίζεται ἡ ἑνότητα. Ἀκόμα κι ἂν οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀλλάξουν τὴν ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὅσο δὲν ἀλλάζουν τὶς πλάνες τους παραμένουν αἱρετικοὶ καὶ μὴ ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενιστὲς ξέρουν ὅμως τί κάνουν.

Διαφημίζοντας καὶ προσφέροντας τὴν πολυπόθητη γιὰ τὸν μεταμοντέρνο, παθολογικὰ ἀνασφαλὴ καὶ κατακερματισμένο σὲ πάμπολλες ἀτομικότητες ἄνθρωπο ἑνότητα, ἔχουν καταφέρει νὰ σπρώξουν τὸ ποίμνιο σὲ μία λατρεία καὶ ἄκριτη ὑπέρασπιση της, ἀκόμα κι ἂν τὸ θυσιαζόμενο στὸν βωμό της διακύβευμα εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ φυσικὰ ἀποκρύπτουν ἐπιμελῶς, ὅτι οἱ οἱ πρόγονοί μας δὲν θυσίαζαν ποτὲ τὴν Ἀλήθεια στὸν βωμὸ τῆς ἑνότητας.

Ἂν ἐξετάσει ὅμως κανεὶς τὴν ὅλη αὐτὴ προσπάθεια γιὰ ἑνότητα μὲ τὶς ἄλλες «Ἐκκλησίες» θὰ διαπιστώσει, ὅτι ἡ ἑνότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι στὴν πραγματικότητα μία παραγωγὴ διχασμοῦ τῶν πιστῶν σὲ ἑνωτικοὺς καὶ σὲ ἀνθενωτικούς. Ἂν καὶ αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ μᾶς φαίνονται γνωστοὶ καὶ μᾶς γεννοῦν συνειρμοὺς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παρελθόντος, ἔχουν πάρει σήμερα μία νέα ὀντολογία: τὴν γνωστὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐσχατολογικὴ χροιά (δὲν ἀναφέρονται δηλ. μόνο στὴν προσπάθεια ἑνότητας μὲ τὸν Παπισμό) περιλαμβάνοντας τὴν ἑνότητα πρώτα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ μελλοντικὰ μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Δηλαδὴ πρόκειται περὶ μίας μεγίστου πλάνης.

Τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς «ἑνωτικῆς» πλάνης εἶναι πολλά. Τὸ κυριώτερο ὅμως —ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔλλειψης κατήχησης ἀπὸ τοὺς ποιμένες— εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν πιστῶν ὡς πρὸς τὴν φύση καὶ τὴν σημασία τῆς ἑνότητας στὴν Ἐκκλησία.

Ἑνότητα γιὰ τὴν Ἐκκλησία (βλ. καὶ Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, «Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», σελ. 180-182) σημαίνει πρῶτον τὴν παραδοχὴ ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας —ἄνευ ἐξαιρέσεως— τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ διατύπωσαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι μὲ τοὺς ἀνάλογους ὅρους.

Τα πραγματικά αίτια του Σχίσματος

 ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

του π. Ιωάννου Ρωμανίδου

Από το περιοδικό «Εν Συνειδήσει» Έκδοση της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου. Δεκέμβριος 2006.

   Η γέννησις του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφεται εις επιστολήν του Αγίου Βονιφατίου προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus) το 1741. Οι Φράγκοι είχον διώ­ξει όλους τους Ρωμαίους επισκόπους από την Εκκλησίαν της Φραγκίας και είχαν διορίσει τον εαυτόν τους ως τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κετείχε έκαστος εις  την πυραμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον στα 80 χρόνια από τότε που κατέλαβαν την ιεραρχίαν. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς οπλαρχηγούς συναδέλφους τους. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί καί μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας».

Οι Φράγκοι καταδίκασαν τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» ήδη το 794 και το 809, δηλαδή 260 χρόνια ενωρίτερα από το λεγόμενο σχίσμα το 1054. Οι Φρά­γκοι είχαν αρχίσει από το 794 να αποκαλούν τους ελευθέρους Ρωμαίους με τα ονόματα «Γραικοί» και «αιρετικοί» με σκοπό οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι να ξεχάσουν βαδμηδόν τους συναδέλ­φους τους εις την Ανατολήν.

Οι Φράγκοι διήρεσαν συγχρόνως τους Ρωμαίους Πατέρες σε λεγομένους Λατίνους και Γραικούς και  εταύτισαν τον εαυτόν τους με τους λεγομένους Λατίνους Πατέρες. Έτσι εδημιούργησαν την ψευδαίσδησιν ότι η Φραγκο-Λατινική τους παράδοσις είναι ένα συνεχόμενον μέρος της παραδόσεως των Λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων. Γενόμενοι οι Δυτικοί Ρωμαίοι δουλοπάροικοι του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού έπαυσαν να παράγουν επισκόπους και ηγουμένους και ολίγους γνωστούς αγίους.

Κατά την διάρκειαν των ετών 1009 με 1046 οι Φραγκο-Λατίνοι αυτοκράτορες της Φραγκίας ίδρυσαν τον σημερινό Παπισμό σε δύο στάδια. πρώτα εγκατέστησαν δια πρώτη φορά αιρετικούς Ρωμαίους πάπες της Ρώμης.

Η κωλοτούμπα του Γεωργίου της Κύπρου σχετικά με τον Πάπα...

Η κωλοτούμπα του Γεωργίου της Κύπρου σχετικά με τον Πάπα...

 

Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης

Οι κωλοτούμπες είναι γνώρισμα των πολιτικών.

Αυτοί συνήθως άλλα λένε πριν την εκλογή τους και άλλα πράττουν μετά από αυτήν.

Τελευταία το αυτό εμφανίζεται και στη Εκκλησία.

Τρανταχτό παράδειγμα ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, ο οποίος ως Μητροπολίτης Πάφου κατακεραύνωνε τον Πάπα της Ρώμης, ενώ μετά την εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου τον βλέπουμε οπαδό, της ένωσης, και του κοινού Πάσχα με τους αιρετικούς ή τέλος πάντων της προσέγγισης μαζί τους.

Βέβαια στην Κύπρο για όσους δεν το γνωρίζουν, για την εκλογή του Αρχιεπισκόπου ψηφίζει και ο λαός.

Ο λαός με την ψήφο του αναδεικνύει τους τρεις πρώτους σε ψήφους και στη συνέχεια έναν από τους τρεις που ψήφισε ο λαός, επιλέγει η ιερά σύνοδος ως Αρχιεπίσκοπο Κύπρου.

Έτσι γίνεται εύκολα αντιληπτό πως οι θέσεις του ενδιαφερομένου για το θρόνο πρέπει να είναι αρεστές στο λαό.

Και φυσικά όπως πάντα μετά τις εκλογές, δηλαδή μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...

Γι αυτό βλέπαμε τον Γεώργιο ως Μητροπολίτη Πάφου να έχει Ορθοδοξότατες θέσεις, ενώ μετά την άνοδο του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο μόνο  η Τιάρα του λείπει, διαφορετικά θα ήταν απαράλαχτος του Πάπα.

Είναι δυνατή η σωτηρία για τους ετερόδοξους και τους αιρετικούς;

Ένα κείμενο που δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα πιστών, που με αυτά που βλέπουν και ακούν, δεν ξέρουν πια τί να πιστέψουν και αποδεικνύει, πόσο οι σημερινοί οικουμενιστές (αλλά και οι δειλοί σιγονταριστές) ποιμένες έχουν ξεφύγει από την Πίστη της Εκκλησίας.

 

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

 

(Αχρονολόγητη Επιστολή σε κάποιον γνωστό του)

 

Αξιοδάκρυτον θέαμα αληθώς είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσίαν της χριστιανικής πίστεως. Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού εις τάς ημέρας μας. Είναι σπάνιον να παρηγορήση κανείς τους οφθαλμούς του από ένα αντίθετο φαινόμενο. Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών» σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου κατ' όνομα και κατ' έργον αληθινόν χριστιανόν. 

Παρουσιάζω τώρα την έρώτησί σας: «Διατί δεν δύνανται οι ειδωλολάτραι - αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί να σωθούν;». Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. Εάν απεστέλαμεν εις την απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήτο εναντίον εις το έλεος του Θεού... ναί πράγματι μιά τέτοια σκέψις είναι εναντία στην κοινήν αντίληψιν. Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Λογίζοντας τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία». 

Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ολίγα λόγια χωρίς να φθαρή η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρυλογίας. 

Χριστιανοί μου! Μυθολογείτε γύρω από τήν σωτηρία αγνοούντες αυτήν και τον λόγο διά τον οποίον ο κόσμος έχει ανάγκην σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστόν ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμεν τήν σωτηρίαν. Ιδού λοιπόν η αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η σωτηρία συνίσταται εις τήν επιστροφήν του ανθρώπου εις ένωσιν με τον Θεόν. Αυτή η ενωσις ήτο χαμένη από όλο το ανθρώπινον γένος διά μέσου της πρώτης πτώσεως των προπατόρων μας. 

Έκτοτε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων είναι η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων. Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδόν και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτόν του και τον αγνό και σώφρονα υιόν του Ιωσήφ λέγει: «Καταβήσομαι προς τον Υιόν μου πενθών εις Άδου» (γεν λς' 33). Οί άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδην όχι μόνον οί αμαρτωλοί αλλά ακόμη και οί δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης. 

Αυτή ήταν η δύναμις των καλών έργων της ανθρωπότήτος. Αυτή ήτο η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσεως. Διά να επανέλθη η απωλεσθείσα ενωσις του ανθρώπου με τον Θεόν διά τήν σωτηρίαν του άνθρώπου ήτο αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωσις. Η λύτρωσις του ανθρωπίνου γένους δεν επετελέσθη από Άγγελον η Αρχάγγελον ή από κάποιο άλλο ανώτερο όν κτιστόν και επομένως περιωρισμένον. Η σωτηρία έπετελέσθη από τον ίδιο τον απεριόριστον Θεόν. Η τιμωρία του Άδου η μερίδα της ανθρωπότήτος κατηργήθηκε και αντικατεστάθη διά μέσου της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψις της ανθρωπίνης αξίας συνεπληρώθη με την δική του άπειρον αξίαν. 

Ό,τι ήτο αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος με όλα τα καλά έργα εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα ώστε κατέβαινεν με αυτά εις τόν Αδην, κατωρθώθη δι ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως εις τον Κύριον μας Ίησούν Χριστόν. Οί Ιουδαίοι ηρώτουν τον Κύριον, και ο Κύριος τους απαντούσε: «είπον ούν προς Αυτόν τι ποιώμεν ίνα έργαζώμεθα τα έργα του Θεού; απεκρίθη Ιησούς και είπεν αύτοίς· τούτο εστίν το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλε εκείνος. (Ίωάν. στ' 28-29). 

Εν λοιπόν καλόν έργον είναι αναγκαίον διά την σωτηρίαν μας - ΠΙΣΤΙΣ -. 

Χαρίζουν Ευαγγελίο σε αυτούς που το αρνούνται για να τα έχουν καλά με την εξουσία!.

Ο "ευσεβής" μητρ. Ιωαννίνων Μάξιμος δωρίζει στην κ. Σακελλαροπούλου, γνωστή για την αντιευαγγελική της δραστηριότητα και ρητορική, «ένα Ευαγγέλιο κομψοτέχνημα»! 

Αντί να ελέγξουν τους δυνάστες και διαφθορείς της κοινωνίας τους τιμούν και τους επιβραβεύουν. 

https://youtu.be/x0Rh93TqKIA

Φωτογραφία από τας θύρας 

Ένα πράγματι υπέροχο κείμενο που αφορά όλους μας: Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς στὴ ζωή μας

Κορναράκης 'Ιωάννης 

Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν 

Τὸ θέμα ποὺ μοῦ ζητήθηκε νὰ ἀναπτύξω εἶναι: «ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς στὴ ζωή μας». Εἶναι ἕνα θέμα πάρα πολὺ πλούσιο σὲ προβληματισμοὺς ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν πραγματοποίηση τῆς κατ’ ἐξοχὴν αὐτῆς πνευματικῆς λειτουργίας ποὺ λέγεται προσευχή.

Ἂν ἀναζητήσει κανεὶς ἕνα διάγραμμα αὐτοῦ τοῦ θέματος, θὰ δεῖ ὅτι πραγματικὰ δὲν μπορεῖ νὰ ξέρη ἀπὸ ποῦ πρέπει ν’ ἀρχίσει καὶ ποῦ πρέπει νὰ τελειώσει. Κι αὐτὸ γιατί, ὅπως καταλαβαίνουμε, ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι μιὰ διδακτικὴ ἑνότητα, δὲν εἶναι ἕνα μάθημα ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ διδάξει σὲ ὁρισμένη ὥρα. Δὲν εἶναι προσδιορισμένο θεωρητικὰ αὐτὸ τὸ βιωματικὸ πνευματικὸ γεγονός.

Ὅταν κανεὶς μιλᾷ γιὰ τὴν προσευχή, καταλαβαίνει ὅτι μιλάει γιὰ ἕνα μυστήριο. Γιατί, ὅπως ξέρουμε, ἡ προσευχὴ εἶναι, στὴν ἁπλούστερη διατύπωσή της, ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ἢ τοὐλάχιστον μιὰ βασικὴ μορφὴ τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Καὶ ἀσφαλῶς ὅ,τι προσεγγίζει τὸν Θεὸ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μελετηθεῖ καὶ νὰ προσδιοριστεῖ. Γι’ αὐτὸ ὁμολογῶ, ὅτι κι ἐγὼ δὲν μπόρεσα πολὺ εὔκολα νὰ καταλάβω τί θὰ ἔπρεπε νὰ πῶ. Κατέληξα ὅμως στὸ συμπέρασμα, ὅτι μᾶλλον πρέπει κανεὶς νὰ ἀντιμετωπίσει ἕνα βασικὸ θέμα μέσα στὸ ὅλο πρόβλημα τῆς δυνάμεως τῆς προσευχῆς, ποὺ εἶναι οἱ ὅροι ὑπὸ τοὺς ὁποίους ἡ προσευχὴ ἀποβαίνει ἕνα δυναμικὸ στοιχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Νομίζω ὅτι ἄμεσα δὲν θὰ ἐνδιέφερε τὸ νὰ μάθει κανεὶς τί εἶναι ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς ἢ πῶς ἐκδηλώνεται. Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο ἑνὸς κατηχητικοῦ μαθήματος. Ἴσως περισσότερο βασικὸ εἶναι νὰ σταματήσει κανεὶς σ’ αὐτὸ τὸ ἰδιαίτερο πρόβλημα καὶ νὰ διερωτηθεῖ ὑπὸ ποιούς ἀκριβῶς ὅρους, βάσει ποιῶν προϋποθέσεων, ἡ προσευχή μᾶς δίνει δύναμη, γίνεται πηγὴ δυνάμεως.

Γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μιλᾶ γιὰ προσευχὴ ἢ ὅταν προσεύχεται -γιὰ νὰ πᾶμε ἀμέσως στὸ πρόβλημα- , περιμένει νὰ δεῖ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς του λειτουργίας· ἡ σκέψη του εἶναι πάντα προσανατολισμένη στὸ ἀποτέλεσμα, στὴν δύναμη τῆς προσευχῆς. Γι’ αὐτὸ νομίζω, πιὸ εὔκολα κανεὶς ἀνάγεται στὴν ἔννοια τῆς δυνάμεως τῆς προσευχῆς, παρὰ στὶς προϋποθέσεις ποὺ μποροῦν νὰ ἐξασφαλίσουν, σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα πάντοτε κριτήρια, τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς.

Θὰ ἤθελα λοιπὸν νὰ ὑπογραμμίσω μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ὅρους, ποὺ μποροῦν, κατὰ τεκμήριο ἴσως καὶ σύμφωνα – ὅπως εἴπαμε – μὲ τὰ ἀνθρώπινα κριτήρια, νὰ μᾶς δώσουν τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ προσευχὴ μπορεῖ πραγματικὰ νὰ ἐκφρασθεῖ σὰν μιὰ δυναμικὴ λειτουργία τῆς προσωπικότητας, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει πηγὴ δυνάμεως.

Μιὰ πρώτη βασικὴ προϋπόθεση εἶναι το πῶς ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὴν προσευχή. Τί ἐννοεῖ ὅταν λέει προσευχή, ἢ καλύτερα πῶς συλλαμβάνει ὑπαρξιακὰ καὶ πῶς αἰσθάνεται τὴν προσευχή;

Τί εἶναι ὅμως προσευχή; Εἶναι ἕνα βασικὸ ἐρώτημα ποὺ μπορεῖ σὰν ἀπάντηση νὰ μᾶς δώσει τὸν πρῶτο ὅρο ποὺ εἶναι ἀπαραίτητος γιὰ νὰ ἀποβεῖ ἡ προσευχὴ πηγὴ δυνάμεως.

Οι οικουμενιστές υπέταξαν την Εκκλησία στα σχέδια των πολιτικών με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Η απαγόρευση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Εσθονίας αποτελεί απειλή για την ασφάλεια της χώρας

 Ο Εσθονός βουλευτής Mart Helme θεωρεί το ζήτημα της διακοπής των δεσμών με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ως θεμελιώδες για τον ρωσόφωνο πληθυσμό της Εσθονίας.

Στις 19 Φεβρουαρίου 2025, στο Riigikogu Info Hour, ο Εσθονός βουλευτής Mart Helme δήλωσε ότι οι τροποποιήσεις στον Νόμο Περί Εκκλησιών, που προβλέπουν τη διακοπή των δεσμών μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και της Εσθονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποτελούν άμεση απειλή για την ασφάλεια της Εσθονίας, αναφέρθηκε από το Uute Uudiste.

Ο Mart Helme επέστησε την προσοχή της πρωθυπουργού Kristen Michal στο πώς εξελίσσονται τα γεγονότα γύρω από το μοναστήρι Kuremäe.

Ο βουλευτής Helme μίλησε στη συγκέντρωση: «Οι καημένες μοναχές – είναι εξαιρετικά αγενές που ο Πρόεδρος του Riigikogu δεν βρήκε πέντε λεπτά για να τις υποδεχθεί και να επιστήσει την προσοχή στο θέμα της ασφάλειας».