"Ὁ βίος ὁμόδοξος,
καὶ ὁ τρόπος ὁμόζηλος".
Οἱ Ἅγιοι
Πατέρες, γνῶστες τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας καὶ θεραπευτὲς τῆς ἀνθρωπίνης
καρδίας, δίδασκαν καὶ συμβούλευαν προληπτικά, πὼς πρέπει νὰ βουλώνουμε τὰ αὐτιά
μας καὶ νὰ φεύγουμε τροχάδην, ὅσο πιὸ μακριὰ μποροῦμε, ὥστε νὰ μὴ μολυνθεῖ ἡ ἀκοή
μας καὶ ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὴν «κοινωνία» μὲ τὶς κακόδοξες ἰδέες τῶν βλασφήμων αἱρετικῶν.
Κι
ὅμως,
οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ κάποιοι εὐσεβεῖς κατὰ τὰ ἄλλα ποιμένες, εἴτε διδάσκουν ὅτι ἀπὸ
ἱεραποστολικὴ
ἀγάπη πρέπει νὰ συνομιλοῦμε καὶ νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ Παπικοὺς καὶ
προτεστάντες, εἴτε ἀμνηστεύουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Παναιρετικοὺς
Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι καὶ διδάσκουν κακοδοξίες, καὶ συμπροσεύχονται
μὲ τοὺς καταδικασμένους Παπικούς-Προτεστάντες.
Οἱ Ἅγιοι διδάσκουν ὅτι ἀκόμα καὶ νὰ ἀκοῦμε αἱρετικὲς διδασκαλίες μολυνόμαστε,
κι αὐτοὶ ἐπιτρέπουν τὶς κοινὲς
προσευχές. Οἱ Ἅγιοι δὲν διενοοῦντο νὰ ἐπιτρέψουν τὴν παρουσία κάποιου αἱρετικοῦ
στὴν Θ. Λειτουργία καὶ φρικιοῦσαν καὶ μόνο στὴ σκέψη ὅτι ἦτο δυνατὸν νὰ
συλλειτουργήσουν μὲ κάποιον αἱρεσιάρχη ἢ σχισματικό (πόσο περισσότερο μὲ καθηρημένο ἢ ἀχειροτόνητο), καὶ παρακαλοῦσαν τὸ θεὸ νὰ πεθάνουν,
παρὰ νὰ ὑποστοῦν αὐτὸ τὸ μολυσμό, καὶ οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι χαίρονται γιὰ τὰ (ἡμι-)συλλείτουργα
μὲ τὸν Πάπα (ποὺ διὰ τοῦ Filioque βλασφημεῖ κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος), οἱ
δὲ "εὐσεβεῖς" κοινωνοῦν μὲ τὸν ἀκοινώνητο πλέον Πατριάρχη καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὲς
Μητροπολίτες!
«Εἰ μὲν γὰρ μέχρι τούτου
τῇ πρὸς τὸ κακὸν εὐκολίᾳ καὶ ἑτοιμότητι πρόεισιν, ὥστε τοῦ ἀτιμοτέρου καὶ τὴν
φωνὴν καὶ τὴν ἔννοιαν ἐπί τινος τῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ τριάδι πιστευομένων ὑπονοῆσαι, βῦσαι
τὰ ὦτα προσήκει καὶ φυγεῖν ὅση δύναμις ἀπὸ ἀκοῆς πονηρᾶς, ὡς ἂν μὴ κοινωνία τις τοῦ μιάσματος
γένοιτο τῷ ἀκούοντι, καθάπερ ἐξ ἀγγείου τινὸς πλήρους ἀκαθαρσίας εἰς
τὴν τοῦ ἀκούοντος καρδίαν μεταχεομένου τοῦ λόγου.
(Γρηγορίου Νύσσης, κατὰ Εὐνομίου).
«Οὐκοῦν αὐτὸ τοῦτο μόνον τὴν πρὸς τοὺς ἁγίους εὐγνωμοσύνην ἀποπληρῶσαι
σπεύσαντες, ἐπὶ τὴν ἀκίνδυνον σιωπὴν καταφεύγομεν, ἐκεῖνο καλῶς εἰδότες, ὡς ἑνὶ
τούτῳ ταῖς μνείαις τῶν ἁγίων κοινωνεῖν ἀξιούμεθα, ἐν τῷ τὰς ἐκείνων ἀρετὰς μιμεῖσθαι
καὶ ζηλοῦν· οὐκ ἐν τῷ λόγῳ περιφέροντες αὐτῶν τὸν βίον, ἀλλ' ἐν τῇ γνώμῃ
διασώζοντες αὐτῶν τὸν τρόπον.
Ἀποδείξει γὰρ ἡμᾶς ἐκείνων γνησίους μαθητάς, οὐ συνήθεια
μετὰ ἀλογίας, ἀλλ' εὐσέβεια μετὰ εὐλαβείας, καὶ ὁ βίος ὁμόδοξος, καὶ ὁ τρόπος ὁμόζηλος. Τιμᾷς μαρτύρων τὴν μνήμην;
τίμησαι καὶ τὴν γνώμην· κοινωνία γὰρ τῆς μνήμης ἡ συμφωνία τῆς γνώμης.
Μὴ γὰρ ἐκείνοις
μόνοις ἐπέλαμψεν ὁ φωτισμὸς τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ; μὴ
γὰρ ἐκείνοις μόνοις ἡ χάρις ἐξαπεστάλη; Αἱ ἐντολαὶ κοιναί, ὁ τρόπος κοινός, εἷς
ὁ τῶν πόνων ἀγωνοθέτης, ἓν τὸ βραβεῖον τῆς ἀληθείας, οὗ γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἀξιωθῆναι,
εὐχαῖς καὶ πρεσβείαις τῶν μνημονευθέντων ἁγίων, χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
(Γρηγορίου
Νύσσης, Ἕτερον Ἐγκώμιον εἰς τὸν ἅγιον Στέφανον τὸν Πρωτομάρτυρα). 
