π. Δημ. Μπόκος, Πάσχα 2020
Στο πρώτο μας
Πάσχα «κεκλεισμένων των θυρών», Σε θυμηθήκαμε αμέσως, Κύριε.
Θυμηθήκαμε τα
παραπονεμένα Σου λόγια: «Πάντες σκορπισθήσεσθε, εμέ λιπόντες». Για πρώτη
φορά Σε προσέξαμε να διαβαίνεις τον τραχύ σου δρόμο μόνος. Και μόνος να πίνεις,
σταλαματιά-σταλαματιά, και το ποτήριον του Πάθους Σου, από τον χείμαρρο των
Κέδρων μέχρι τον φριχτό Γολγοθά.
Αλλά και πάλι
έτρεξες στους φίλους Σου και αδελφούς Σου για να χαρούν το πρώτο Πάσχα τους
μαζί Σου. Και «έστης εν τω μέσω, τη ημέρα εκείνη, τη μιά των Σαββάτων,
κεκλεισμένων των θυρών, όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι διά τον φόβον των
Ιουδαίων».
Σε είχαμε
ξεχάσει λίγο, Κύριε. Αλλά τώρα, στο δικό μας πρώτο «κεκλεισμένων των θυρών»
Πάσχα, Σε χρειαζόμαστε όλοι, οι σημερινοί αδελφοί Σου, Κύριε. «Επιστρέψας» όπως τότε,
Φιλάνθρωπε, «στήριξον» και εμάς «τους αδελφούς
Σου». «Και χαρήσεται ημών η καρδία» με τη
χαροποιό παρουσία Σου.
«Χριστός Ανέστη»
π. Δημήτριος Μπόκος
Ι. Ν. Αγίου
Βασιλείου, Πρέβεζα
