«Σήμερον ήλθεν ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός.
Εν πόλει Βηθανία κλαίει η Μάρθα κ' η Μαρία.
Λάζαρο τον αδερφό τους τον γλυκύ και γκαρδιακό τους∙
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν
Την ημέρα την Τετάρτη κίνησ’ ο Χριστός για να 'ρθει
Και εβγήκε κι η Μαρία έξω από τη Βηθανία
−Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου, δεν θα πόθαιν’ αδερφός μου
Μα και τώρα εγώ πιστεύω και καλότατα ηξεύρω
Οτι δύνασαι αν θελήσεις και νεκρούς να ανασταίνεις.
Λέγει:− πίστευε Μαρία άγομεν εις τα μνημεία.
Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Αδη φοβερίζει
Άδη τάρταρε και χάρο, Λάζαρο θε να σου πάρω
−«Δεύρο έξω, Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου»
Παρευθύς από τον Άδη ως εξαίσιο σημάδι
Λάζαρος απενεκρώθη, ανεστήθη και σηκώθη.
Ζωντανός σαβανωμένος και με το κερί ζωσμένος.
Δόξα τω Θεώ φωνάζω και τον Λάυαρο εξετάζω:
−Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Αδη όπου πήγες;
−Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους
Δώστε μου νερό λιγάκι να ξεπλύνω το φαρμάκι
Της καρδίας των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον».
−Του χρόνου πάλι να ’ρθομε
Μ’ υγεία να σας βρούμε
στον οίκο σας χαρούμενοι
τον Λάζαρο να πούμε. Και καλή Λαμπρή!
